Dankje voor het duimen! Vervelend dat bij jou nog steeds niet alles weg is, hopelijk met de misoprostol! Vervelend dat je tot woensdag in het ziekenhuis moet blijven, hopelijk zien ze dan een schone/lege baarmoeder!
Ik kom me hier ook maar melden. Sommigen heb ik volgens mij al een keer 'gesproken', maar anderen ken ik nog niet. Bijna drie weken geleden dat ik me kapotschrok omdat ik bloed verloor ... En afgelopen donderdag was het alsof het herhaald werd, bloeden werd minder, maar zoveel slijm erbij ... dat leek zoveel op twee weken daarvoor, dat was wel heftig. En morgen zouden we de eerste echo hebben. Wie had nou kunnen denken dat we die eerste echo gewoon tweeënhalve week eerder zouden krijgen omdat ik zoveel bloed verloor? En in plaats van een blije eerste echo morgen, met een kloppend hartje en een bevestiging van het idee "ja, het is ECHT WAAR!", weet ik nu heel zeker dat ik wel zwanger was, maar het niet meer ben. En nu twijfel ik weer. Terwijl ik zo blij was dat ik alle 'controle' uit handen kon geven. Het gewoon kon overlaten aan het lot of God, of weet ik het wat. Gewoon afwachten, er niet teveel mee bezig zijn en dan maar kijken wat er gebeurt. En dan ineens: zwanger, terwijl het menselijkerwijs bijna niet kan. Waarom gaat het dan fout? Aan de andere kant weet ik dat ik gezegend ben vanwege onze prachtige dochter (die overigens wel bij de geboorte een hersenbloeding heeft gehad).
En eigenlijk vond ik dat ik daarmee m'n 'portie' wel gehad had! Ik zou wel eens een normale kraamtijd willen meemaken ... Maar ik weet dus nu niet meer of ik nog wel zwanger wil zijn en of ik überhaupt nog wel voor een tweede wil gaan. Krummel zal zeker al vijf zijn als er een tweede zou komen. En waar beginnen we dan aan?