Ik lees veel bij de Vlindertjes altijd, en altijd moet ik gewoon huilen van al die verhalen. Ik vind het zó erg, zó oneerlijk en leef met iedereen die een vlindertje heeft heel erg mee. Ben nu zelf 23 weken zwanger en word eigenlijk ook doodsbang van al die verhalen. Bang dat mijn kindje een afwijking heeft waardoor het nooit levend geboren zal kunnen worden, of bang dat ik een prematuur kindje krijg dat het niet redt, bang voor wiegendood, gewoon heel erg bang! Heb er 's avonds zelfs nachtmerries van. Zijn er meer a.s mama's die dit hebben?
Hoi Thunderangel, toen ik zwanger was van Niels* heb ik de vlindertuin vermeden. Ik trok het me teveel aan. Ik wilde me niet afsluiten van de werkelijkheid (de risico's), maar ik werd er té emotioneel van. Uiteindelijk is dat helemaal niet goed voor de zws, dus kop in het zand steken is dan toch beter. In mijn geval was het geen voorgevoel ofzo. Ik was juist ervan overtuigd dat de vervelende verhalen los stonden van mijn gezonde zws. Met andere woorden; je moet onze verhalen niet opzoeken als je er niet tegen kunt. Overbodige stress is slecht voor jouw zws. En denk eraan; wanneer iemand in het ziekenhuis werkt, lijkt het alsof iedereen ziek is. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat de hele wereld ziek is. Snappie? Heb vertrouwen in jouw zws. Als dat vertrouwen door omstandigheden beïnvloed wordt, moet je daar iets aan doen. Dat is wat ik wil zeggen.
En nog iets; met alle respect en je bent hier natuurlijk van harte welkom, vraag ik me af of je deze vraag niet beter ergens anders op het forum kan zetten? Hier zitten veel vlindermama's en jouw vraag is volgens mij meer bestemd voor "normale" zwangere mama's.
Waarom zoek je die verhalen op dan? Als je wel weet dat je er overstuur van wordt? Ik lees het nu bewust niet, steek mijn kop niet in het zand maar wil het nu gewoon niet lezen, puur uit zelfbehoud.
Ben het eens met Mariella. Het is echt heel erg wat er gebeurt en snap dat je meeleeft, maar ik ga zulk soort verhalen juist niet opzoeken omdat ik me dan ook druk om dat soort dingen ga maken.... Steek dan nu ook mijn kop in het zand zoals Mariella zegt, maar dat betekend niet dat ik niet meeleef en het niet erg vind voor de vlinder mama's!
Hoi, Ik herken het eigenlijk helemaal niet, ik lees er ook wel af en toe, maar maak me eigenlijk helemaal geen zorgen, heb dit eigenlijk ook nog helemaal niet gedaan. Ik las dit topic, opeend d8 ik waarom denk ik daar eigenlijk helemaal niet over na? Misschien zat mijn kop al in het zand vanaf de bevruchting? whaha.. ik heb geen idee.. liefs Boontje
Hoi, Ik vermeid dat topic ook, bij mijn vorige bevalling heeft een vriendin haar babytje ook verloren, Tessa werd 21 april geboren en zij beviel 3 mei van een zoontje , 6 weken te vroeg maar het ging kei goed, naar 18 dagen , er was toen al sprake dat hij naar huis mocht, zo goed ging het kreeg hij opeens allemaal hersenbloedinkjes. Het was vreselijk, zij waren helemaal kapot, maar ook ik was er stuk van. En dan zie je elkaar en jij hebt een wolk van een dochter en zij niets. Is inderdaad zo oneerlijk. Maar ik denk daar op dit moment niet zoveel aan, is een beetje uit zelfbescherming, en zoek daarom die vlindertjes ook maar niet op. Groetjes Evelien
daarom lees ik die verhalen nooit over overleden kindjes,miskramen, andere enge verhalen. als ik dat allemaal zou gaan lezen maak ik me zelf helemaal gek en word ik ook erg bang van al die verhalen.
Hallo! Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook geen dingen ga lezen die me onzeker kunnen maken zonder dat daar al reden voor is. Ik lees geen bevallingsverhalen (mensen hebben naar mijn idee allemaal een andere belevenis), lees niet over miskramen, lees ook niet over vlindertjes. Ik vind het vreselijk voor de moeders die het overkomt, want het lijkt mij dat er niks ergers is als een kind verliezen hoe jong of oud ook, maar ik word er allemaal onzeker van en dan krijg je stress die niet nodig is... je kunt je nog genoeg druk maken als er idd iets is om je druk over te maken! Ik zou zeggen geniet zoveel mogelijk van je zwangerschap en je partner (en anders familie) en sta er niet teveel bij stil! Heel veel sterkte en plezier!
Uiteraard bedoelde ik met "kop in het zand steken" er niet mee bezig willen zijn. Absoluut niet de betekenis dat je het je onverschillig laat.
Ik kan het ook absoluut niet lezen. Ik trek het me zooo aan en word er zooo bang en onzeker van dat ik er meteen wakker van lig. Nu heb ik mezelf verboden om dat soort verhalen te lezen, ook in tijdschriften e.d. Ik vind het vreselijk voor de ouders, wat een verdriet maar ik word er stapel van. Dus idd. maar 'kop in het zand' houding...
Mijn hele zwangerschap heb ik ook de angst.. Niet zozeer een voorgevoel,maar wel het druk maken of alles goed zal mogen blijven gaan,en dat de kleine gezond geboren mag worden.. Al ruim 9 jaar waren we bezig om ons 2de kindje te mogen krijgen,en diverse keren ook zwanger geweest,maar helaas geindigd in miskramen.. In Jan. 2006 heb ik een 2-ling zwangerschap verloren: 1 kleintje met 9 weken,en 1 kleintje met 12 weken,BBZ.. Mijn eileider is toen verwijderd... Dat is allemaal zo onverwacht gegaan,en zo emotioneel geweest, dat ik het niet kon geloven dat ik nu zwanger ben,en dat het tot nu toe allemaal goed mag verlopen! Ik vind dat je er best wel bij stil mag staan... Dat het niet allemaal vanzelfsprekend is...Maar daarvoor heb ik een verleden,dat ligt wellicht anders,want met onze zoon van 12 jaar heb ik er nooit bij stil gestaan... Groetjes,Alida