In april hebben wij de eerste follow-up. Vorig jaar hebben we begeleiding in het buitenland gehad dus ik ben erg benieuwd wat ons te wachten staat. David ontwikkelt zich boven verwachting, we zijn erg trots op hem maar de confrontatie met een medisch team vinden we erg spannend. Wij zijn er natuurlijk van overtuigd dat ons kind het geweldig doet maar zijn wel bang dat een specialist dingen ziet die wij niet zien. Qua cognitieve ontwikkeling en taal(begrip) maak ik me absoluut geen zorgen. Wel vinden we dat David motorisch nogal onhandig is. Hij struikelt veel en loopt nogal houterig, hij hobbelt, wat trouwens erg vertederend is Ons maakt het niet uit, maar we willen niet horen wat een fysiotherapeut daarvan vindt
Hai, Snap dat je dat spannend vindt hoor... Wij hebben dan geen follow up, maar moeten as maandag weer naar de KA... Wij vinden dat het heel erg goed gaat en dat ze niet meer bij de KA terug hoeft te komen . Maar ik ben toch wel een beetje bang dat zij dat misschien anders ziet. Ik ben denk ik gewoon een beetje bang dat mijn/ ons gevoel niet zou kloppen... Waarom wil je niet horen wat de Fysio ervan vindt? Wil je er niet mee geconfronteerd worden? Wij hebben altijd erg goed gevoel gehad bij onze Fysio... En daar ook heel erg veel aan gehad. Ze wil haar nog 1 x zien voordat ze naar school gaat, maar verder is het ip voor nu klaar hier... Ergens ook best jammer, want het was een fijne vrouw, die goede adviezen gaf! Lfs. Grtz.
Wij hebben nu 3 x follow up gehad. Zoontje is nog wel stuk jonger dan de jouwe. Maar tuurlijk is het altijd een beetje spannend maar ik ben blij dat het kan. Want op die manier zijn we op tijd bij eventuele dingen die niet goed lopen. Fysio hebben wij aan huis, wordt nu een beetje afgebouwd. Maar ben er juist erg blij mee. Snap dat je het spannend vind maar zou er alleen maar blij mee zijn en juist om op tijd ergens bij te zijn.
Ik wil er inderdaad niet mee geconfronteerd worden. Misschien heeft het er mee te maken dat er in Estland gezegd werd dat David misschien wel nooit zou gaan lopen. Hij deed nauwelijks iets met zijn linkerkant tot hij ongeveer 1 was. Toen hij toch ging lopen en vanalles met zijn linkerkant doen zijn we onze zorgen kwijtgeraakt en de confrontatie met een fysio (die we al een jaar niet meer gehad hebben) vind ik dus erg spannend. Ik kan me namelijk nauwelijks voorstellen dat er geen schade is ontstaan door zijn hersenvliesontstekingen dus eigenlijk ga ik er al vanuit dat de fysio WEL iets zal zien. En daar ben ik dus bang voor. En over de schade aan de motoriek kunnen ze vanaf 2 jaar echt iets gaan zeggen, cognitieve en gedragsproblemen worden later pas zichtbaar natuurlijk. Aan de andere kant kan ik natuurlijk ook gewoon heel trots gaan laten zien wat hij WEL allemaal kan. Dat hij zich -gezien de complicaties- boven verwachting ontwikkelt. Misschien moet ik me daar maar aan vasthouden
Ja bovenstaande inderdaad! Hij doet t fantastisch volgens mij en ziet er ook nog heel goed uit ! Daarnaast, kun je hem juist ondersteunen in dat hij zich boven verwachting ontwikkeld, toch? Dat doe je nu toch ook al? Een beetje advies vd Fysio kan daar alleen maar goed bij aansluiten?! Lfs.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het spannend is, zeker aangezien hij al zolang geen follow up en fysio gehad heeft. Hij heeft al zoveel bereikt waar je trots op mag zijn, de fysio zal dat heus niet afkraken. Sommige dingen horen gewoon bij kindjes en andere dingen zullen nog heel goed gecorrigeerd kunnen worden. Voor hetzelfde geld krijg je te horen, wat doe je hier, hij heeft het niet nodig. De therapeute van mijn meisje zei juist dat des te vroeger ze erbij zijn, ze juist nog meer voor elkaar kunnen krijgen. Haar fysio loopt dus nog even door.
David is het hele weekend bij mijn moeder gezien. Toen ze hem gisteren thuisbracht zei ze dat ze erg benieuwd is wat er uit de follow-up komt. Ze merkte o.a. op dat ze David in zijn gedrag soms nog best jong vindt. Cognitief en qua praten vindt ze hem zeker op leeftijd, maar ook qua motoriek heeft ze het idee dat hij wat achterloopt, hij is wat houterig en klungelig. Mijn vriend heeft daar moeite mee, vindt dat we ons kind tekort doen en we hem op zijn eigen tempo moeten laten ontwikkelen en niet nu al vanalles op zijn vroeggeboorte moeten afschuiven. "Het is ons kind, misschien is hij wat extreem enthousiast maar dat is ook zijn charme, als hij in zijn emoties op zijn 16e nog is als een tienjarige, dan moeten we ons zorgen gaan maken, maar ons kind nu al als "anders" gaan zien, je doet hem tekort..." Ik maak me geen zorgen, maar ik zie wel dat hij motorisch niet zo handig is en ook ik vind dat hij wat jong is in zijn gedrag en extreem in zijn emoties. (in vergelijking met zijn cognitieve ontwikkeling heb ik het idee dat het niet in balans is) en ik wil graag horen wat een specialist daarvan vindt, maar mijn vriend vindt dat dus niet nodig. Lastig, ik begrijp hem wel, maar hij begrijpt mij niet.
Ik heb David een tijdje geleden gezien en ik vond hem helemaal niet anders dan andere kinderen eigenlijk. Elk kind ontwikkelt zich anders dus ik ben het wel met je vriend eens. Je vond toen al dat hij eigenlijk de stempel prematuur niet meer hoefde te krijgen, jammer dat je daar nu weer over twijfelt. De dingen die je beschrijft vind ik eerlijk gezegd niet zorgelijk, hij is net 2. Houterig en klungelig hoort gewoon nog bij zijn leeftijd, zo te horen heeft hij zijn energie even in andere vaardigheden gestoken, lijkt me geen probleem. Simone loopt wat praten betreft niet achter op haar leeftijdsgenootjes, ze maakt met een klein beetje hulp puzzels van 48 stukjes en ze is beter op haar tablet dan ik. Maar ze durft/kan niet op een loopfiets of een driewieler of van de glijbaan en ze kan nog niet goed springen met 2 benen. Verder is ze broodmager, maar geen van die dingen wijt ik aan het feit dat ze prematuur is, het hoort gewoon bij haar. Ik voorspel dat er niks geks uit de followup komt. Maar als je bij hen aangeeft dat je je zorgen maakt mag je vast over een paar maanden terugkomen voor de zekerheid, en misschien hebben ze wel tips voor je om met zijn extreme emoties en houterigheid en klungeligheid om te gaan. Bepaald speelgoed om mee te oefenen ofzo.
Knap van die puzzels, ik zag het op facebook! Tsja, ik heb periodes dat ik het helemaal los kan laten, en dan zijn er momenten dat ik twijfel, als het voelt alsof de dingen niet in balans zijn. Maar dan zit hij vanavond aan tafel, is het zat en wil zijn vork weggooien maar zegt dan plots: Nee, David vorkje, niet gooien. En dan denk ik, niet aanstellen, het gaat prima.
Je kan natuurlijk altijd je zorgen aangeven, en vragen of hij over bijvoorbeeld 6 maanden of een jaar nog een controle kan krijgen. Ook kan je vragen, wat jij kan doen om hem op die gebieden te stimuleren. Op die manier ben je eventuele problemen nog ruimschoots op tijd voor. Wat je nu beschrijft klinkt mij niet gek in de oren, hij is tenslotte nog maar 2. Grote kans dat hij een groeispurt krijgt op zijn klungeligheid en emoties, en dat het dan beter gaat. Controle daar en tegen, ook ter geruststelling van de ouders, kan nooit kwaad.