Ik hoorde vanmorgen dat van een vriendin van mij van vroeger haar moeder overleden is, nu hadden wij eigenlijk weinig contact de laatste jaren, maar twijfel nu of ik naar het condoleren zal gaan of niet. Wat zouden jullie doen?
toen mijn moeder overleedt, kwam ook een vriendin van heel vroeger samen met haar moeder, om ons te condoleren. dat was wel heel fijn. dus ik zou zeggen, doen!
Ik zou haar sowieso een mooie kaart sturen, mocht je het toch niet aandurven om langs te gaan dan heb je wel laten merken dat je aan dr denkt.
Als er niks raars is voorgevallen tussen jullie, kan ze het alleen maar fijn vinden te merken dat iemand waarvan ze het niet verwacht zo meeleeft in een moeilijke tijd. Zeker gaan (of in ieder geval iets laten horen)
Doe wat je gevoel je ingeeft. Beiden is prima. Omdat jullie niet meer heel close zijn zal ze niet van je verwachten dat je komt, maar ik denk dat wanneer je ernaar toe gaat ze het fijn vind dat je eraan gedacht hebt. Een kaartje sturen zou ik iig doen, vind ik wel logisch als je iemand kent.
Dan zou ik gaan condoleren, vind een crematie/begrafenis meer voor naasten. Toen mijn vader vorig jaar overleed kreeg ik heel veel kaarten, had ik helemaal niet verwacht...deed me wel goed.
Mijn gevoel zegt juist dat thuis waar ze opgebaard ligt veel persoonlijker is als een begrafenis. Maar goed maakt niet uit. Zeker een kaartje doen! Zou ik als ik me in kan denken ook heel erg fijn vinden. En als het goed voelt voor je zou ik ook gaan condoleren.
Bij thuis opbaren zou ik ook eerder naar de uitvaart gaan dan naar de condoleance. Kan niet echt zeggen waarom
Ik denk dat ze het erg zal waarderen, dus ik zou zeker gaan. Overigens zou ik dan naar de crematie gaan.
Ik zou het persoonlijk niet doen, dit omdat ik het zelf ook niet op prijs zou stellen als vrienden/kennissen die niet zo 1,2,3 op het toneel zijn, toch ineens mijn leven binnen komen wandelen op het moment dat ik het meest verdrietig ben. Ik zou het ramptoerisme vinden - maar goed, ik ben daarin misschien wel apart. Ik werd boos van de lopende-band-condoleances en wilde mijn oren er toen afsnijden. Ik was een vervelende puber op dat moment en dat is mij altijd bij gebleven. Zo van: als je enkel met lege woorden komt, kun je weg blijven, daar heb ik niets aan. Net als mensen die ineens vragen of ze iets voor je kunnen doen. De voorgaande 5 jaar die je hebt moeten doormaken met iemand met een uitgebreid (ellendig!) ziektebed die ontzettend zwaar waren vallen in het niets - niet 1 persoon vroeg of hij/zij iets kon doen, maar nu de persoon is overleden en je midden in het verwerkingsproces zit, verwerking en rust wilt; dát is ineens het moment voor de sociale poppenkast en 'kan ik iets voor je doen'. Ja vooral wegblijven; riep ik toentertijd. Tja, het werkt bij mij averechts - om eerlijk te zijn. Ik zou enkel zeggen: dank je wel, en vervolgens niks meer van mij laten horen, want het voelt een beetje als 'inwrijven'.