Ik ben even benieuwd naar hoe jullie hier tegenaan kijken of hoe dit bij jullie was puur uit interesse eigenlijk, niet dat ik er onwijs mee zit of zo. Ik ben in augustus 2012 moeder geworden van een dochter, waar ik heel erg gelukkig mee ben. Ik verzorg haar met heel veel liefde en ik breng zo veel mogelijk tijd met haar door, maar de slapeloze nachten en het continu met de kleine bezig zijn vallen mijn man en mij toch zwaarder dan we hadden gedacht en dat levert best wat spanning op thuis. Ik weet dat dit super normaal is en hoort bij het hebben van een baby (het bovenstaande is dan ook echt niet als klagen bedoelt!), maar bij mij speelt ook nog mee dat ik enkele jaren in de mmm gezeten heb, de bevalling psychisch zwaar vond (er was spoed bij) en dat de weken na de bevalling alles behalve een roze wolk waren. Ik ben blij dat ik nu eindelijk eens kan genieten van mijn geweldige wonderkindje, maar ik vind het erg jammer dat ik niet heb kunnen genieten van de eerste maanden met haar. En door dit alles vraag ik me soms dus af of ik ooit wel een tweede kind zou willen. Ik wilde er altijd wel heel graag twee (jaja, het ideaalplaatje ), maar ik weet niet of ik dit alles nog een keer door zou willen maken. Van veel vriendinnen hoor ik dat ze snel weer zwanger willen of wilden worden, zodat het leeftijdsverschil tussen de twee kinderen niet zo groot is. Een vriendin vertelde onlangs op de eerste verjaardag van haar dochter dat ze 12 weken zwanger was! Nou, ik moet er dus echt niet aan denken zo snel weer zwanger te zijn! In tegendeel, ik ben zelfs eerder geneigd mijn ideaalplaatje te laten varen (ben dolgelukkig met zn drietjes nu!!), maar om mij heen lijken zo veel mensen niet te kunnen wachten om met een tweede bezig te gaan. Misschien ben ik te veel bezig met zelfzuchtige gedachtes (gaat financieel lekker met een kind, ik kan haar alle aandacht en liefde geven, het is nog best relaxed met een kind thuis enz.) en doe ik mijn dochter niet te kort als er geen broertje of zusje voor haar komt (bovendien is het maar de vraag of die er ooit zou komen gezien onze geschiedenis in de mmm)?! Hoe was dit bij jouw of hoe denk je er over? Heb je ook de gedachte gehad van dit nooit meer en is dit gaan slijten of zo, waardoor je toch (weer) de wens kreeg voor een tweede kind? Of heb je eventuele negatieve gedachten en gevoelens rondom zwanger worden (in de mmm), zwangerschap, bevalling en moeilijke kraamtijd opzij gezet om toch voor een tweede te gaan?
ja alleen hier voor een 3de. Ik heb echt een rot zwangerschap en tijd erna gehad en dat 2x dat ik gezegd heb nu is het klaar. Maar nu zei me vriend een 3de te willen en nu twijfel ik heel erg en me gevoel zegt toch meer ja. Dus nu heb ik een afspraak bij de vk om nog eens alles door te spreken enz want er zijn div dingen die ik anders wil enz Maarja die twijfel enz word je wel gek van
Ik heb zoiets nooit meegemaakt, maar na het lezen van je verhaal snap ik het wel. Anderen hebben misschien niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt. Dus is het sowiezo logisch denk ik dat jullie meer tijd nodig hebben.. Ik zou me er nog lekker niet druk om maken. (Wat natuurlijk makkelijk praten is) En ik weet niet hoe oud je bent, maar al zou je bij wijze van spreken pas over 3 jaren denken dat je het graag weer zou willen? Ik zou het allemaal nog even op je af laten komen.. en nu eerst genieten!!! Gefeliciteerd nog.
Ik ben 33 en omdat we voor onze dochter zo lang bezig waren dachten we eigenlijk dat we snel voor een tweede zouden (moeten) gaan. Maar ja, nu slaat de twijfel toe... Jij ook gefeliciteerd trouwens, ik zie dat je pril zwanger bent! Geniet ervan!
Het blijft denk ik iets heel persoonlijks. Ik vind het ook knap dat sommige mensen al binnen dat 1e jaar van hun kindje weer zwanger (willen) worden. Ik ben na mijn 1e (zware zwangerschap, die erg was tegengevallen) een tijdje ernstig ziek geweest en heb weinig herinneringen aan de periode toen hij 2-5 maanden oud was . En toen dat allemaal achter de rug was, kwamen alle emoties/spanningen eruit, kon ik mijn draai op mijn werk niet meer vinden (combi moederschap/werk) en ben ik nog een tijdje overspannen geweest, psychotherapie gehad, uiteindelijk veranderd van baan. Ik wilde ook altijd een 2e, en wij hebben ook altijd geroepen snel achter elkaar om weinig leeftijdsverschil, maar heb dus echt een tijd gehad NU ZEKER NIET! Ik wilde eerst weer eens me een tijdje goed voelen, genieten, energie hebben om gewoon te leven, lekker in mijn vel te zitten. Moest echt niet denken aan weer kwaaltjes, gebroken nachten, huilpartijen. En dan zouden we wel zien. Na zo'n lange zware periode... Uiteindelijk werd ik opeens toch weer overvallen door de babykriebels, veel eerder dan ik eigenlijk had verwacht . En opeens zei mijn gevoel: ik wil er nog een, NU! (en zoals je ziet, zelfs een nr 3 inmiddels... Terwijl zwangerschap van nr 2 loodzwaar was en eerste jaar met 2 kinderen echt afzien. Maar met het ouder worden van de kids, en de ervaring dat moeilijke periode ook weer voorbij gaat, gevoel toch weer gesleten en babykriebels gekomen...) Ik zou overigens alleen voor nog een kindje gaan als jij/je partner beide echt nog een kindje willen. Er zijn inmiddels genoeg onderzoeken die uitwijzen dat enigs kinderen echt niet 'slechter' af zijn, of ongelukkiger of wat dan ook, dus je doet je kind echt niet tekort als het geen broertje/zusje krijgt. En als je het gevoel hebt dat jullie het heerlijk hebben met zijn 3-tjes en je echt geen behoefte voelt om daar verandering in te brengen, dan hoeft dat toch ook niet? Ik vind dat niet zelfzuchtig, hoor. Beter een gelukkig moeder van 1 dan een ongelukkige van 2...
Ja ik snap het idd.. maar soms hoor je toch ook dat na een MMM-eerste kindje de 2e zwangerschap wel sneller (spontaan) komt? Of heb ik dat verkeerd begrepen.. Zolang je twijfelt lekker niet doen en genieten. Wie weet komen de kriebels vanzelf weer. En anders lekker niet! =) Dankjewel, lief van je. Ik kan het nog maar amper beseffen.. En hoop dat alles goed blijft gaan.
Als ik jou was zou ik eerst maar eens genieten van je kindje nu,ze is nog geen 1 jaar oud...En wat er heel belangrijk is voor je beslist of jullie nog een kindje zouden willen is je relatie,je eigen gezondheid zowel geestelijk als lichamelijk. Als je een half jaar verder ben zou jouw 'gevoel' wel eens anders kunnen zijn en er wel klaar voor zijn. (of niet) laat de tijd het leren... Succes!
Ik ken het wel. De eerste 8 maanden van mijn zoon waren drama. Hij huilde 10 uur per dag. Slapen deed ik niet meer en ik was veel ziek. Relatie ook onder druk. Ik durfde toen echt geen 2e kindje aan. Na 4 jaar begon het wel te kriebelen maar omdat relatie zo slecht ging niet gedaan. Gelukkig maar want 3 jaar daarna gescheiden. Inmiddels 5 jaar samen met nieuwe liefde en onverwacht zwanger geworden. Erg getwijfeld het te houden maar zijn er voor gegaan. Nu erg blij ermee en over een week is de uitgerekende datum. Mijn zoon is inmiddels 12 en kan niet wachten tot de kleine er is. Ben nog steeds erg bang voor weer een huilbaby maar ik kan alleen maar afwachten.
Mijn eerste zwangerschap eindigde ook niet helemaal zoals het moest. Daardoor heb ik geen kraamtijd gehad. Ook is mijn gezondheid pas na anderhalf jaar weer een beetje zoals die voor de zwangerschap was. Ik riep ook altijd dat ik snel een tweede wilde maar daar ben ik ook van teruggekomen. We zijn er nu pas echt over aan het nadenken of we wel een 2e willen. Zeker omdat de kans groot is dat ik dezelfde soort bevalling bij een 2e krijg. Ik zou dus lekker genieten van je dochter en nog niet te veel nadenken over een 2e. 33 is misschien niet meer zo jong maar het is zeker nog niet te oud om het nog even uit te stellen.
Ik geniet zeker van mijn dochtertje en het is ook niet zo dat ik er continu mee bezig ben of zo. Ik laat het inderdaad op me af komen en zolang ik geen 'kriebels' krijg lijkt het mij niet verstandig om aan een volgende zwangerschap (voor mij dus de mmm) te beginnen. Het valt mij alleen op dat er zo veel mensen om mij heen al heel snel bezig zijn met een volgend kindje of in ieder geval zeker weten dat ze een tweede (of derde) kindje willen en dan vraag ik me dus af waarom dat bij mij totaal niet zo is... en ben ik dus benieuwd naar hoe dit bij anderen zit.
Hier ben ik het mee eens. Zet het nog even van je af, geniet lekker van je dochter en je ziet wel hoe je er over een tijdje over denkt. Over het leeftijdsverschil zou ik mij niet druk maken hoor, veel of weinig leeftijdsverschil het heeft allemaal zijn charmes.
Nogmaals, ik geniet zeker van mijn wonderkindje. Ik heb zelf een tweelingzus en vond het altijd erg leuk om een zus van dezelfde leeftijd te hebben. Mijn man scheelt ook niet veel met zijn zussen. Dus waarschijnlijk hadden we mede daarom het beeld dat we snel achter elkaar kinderen wilden. Bovendien is hij 45 en ik 33, dus piepjong zijn wij ook niet meer...
Wij hadden voordat ik überhaupt zwanger was (ik heb endometriose, dus was niet vanzelfsprekend dat het zou lukken) al eens besproken dat we zielsgelukkig zouden zijn als we al maar 1 kind zouden mogen krijgen. Dat leek ons dan ook al mooi zat! Ik had in mijn achterhoofd nog wel een heel zacht stemmetje dat zei 'ach, misschien als we er eenmaal 1 hebben, dat er gauw genoeg een wens voor een tweede komt', maar concreet leek 1 ons wel prima. Toen werd ik zwanger (van begin tot eind vreselijk moe geweest en dat is slopender dan je je voor kunt stellen als je 't niet hebt meegemaakt), ben ik bevallen (63 uur + een tripje naar de OK) en kwamen we thuis in een soort mist ipv de gehoopte roze wolk. Onze zoon deed (en doet) het hartstikke goed, maar jeetje, wat een loodzware start! Dat eerste jaar vond ik echt behoorlijk pittig. Na de eerste 3 maanden werd het wel iets makkelijker, maar het viel me best tegen, ondanks hoe gelukkig ik was met mijn prachtige jongetje. Inmiddels is mijn zoon 3,5 jaar en zijn we er met de tijd steeds zekerder van geworden dat we het bij 1 kind zullen houden. Het 'zielige enig kind' is een fabeltje; daar ben je als ouders zelf bij en je kunt er veel aan doen om te zorgen dat je kind het hartstikke leuk heeft. Ook bij ons spelen verder factoren als financiën, gezondheid en ruimte zeker een rol... Het is gewoon makkelijker in een hoop opzichten. Je belangrijkste afweging moet m.i. altijd zijn: wil je nog een kind, ja of nee? Als het antwoord daarop een volmondig 'ja' is, kun je alle andere afwegingen gaan maken Succes!
Misschien hebben die andere in jouw omgeving niet hetzelfde meegemaakt als jij en voelen ze het anders zeg maar... Ik kan je alleen maar adviseren je eigen hart te volgen en die van je mannetje,het is tenslotte jullie leven en jullie gezin!! succes ermee
Ik denk dat het sowieso nog erg vroeg voor je is om hier al zo over na te denken. Je baby is pas 7 maanden! En je hebt nogal een traject afgelegd om zover te komen. Veel gyn's adviseren om minimaal één jaar te wachten na een bevalling, voordat je weer gaat proberen om zwanger te raken. En dat is alleen al vanwege het lichamelijke aspect van zwangerschap en bevallen. Het zorgen voor een baby en een dreumes of peuter tegelijk is gewoon heel erg pittig, zo heb ik dat in elk geval wel ervaren. Sommige moeders weten meteen dat ze er nog een willen, bij anderen duurt dat langer, en bij weer anderen komt dat nooit. Eén kind kan ook een gezin compleet maken. Laat je vooral niet onder druk zetten door de snelleren. Ik wist na 6 mnd zeker: ik wil er nog één! Gelukkig vond mijn vriend dat veel te vroeg. Wij zijn ervoor gegaan toen oudste 14 mnd oud was. En ik was meteen zwanger van de tweede, waardoor ze nog net geen 2 jaar schelen. Ik vind dat een prachtig leeftijdsverschil, maar nog kleiner had ik het niet gewild - dat was veel te zwaar voor ons geweest. Succes met jullie afwegingen. Laat je vooral niet gek maken over hoe snel er een tweede zou moeten komen, of dat twee toch wel het allerbeste aantal kinderen in een gezin zou zijn. Dat is voor iedereen anders.
Ik ben nu zwanger van de tweede, dus ik heb nog geen ervaring met hoe het zal zijn met twee kids straks. Overal om me heen hoor ik dat het zwaar zal zijn, en dat geloof ik ook best. Toen mijn dochter nog klein(er) was, moest ik er ook echt niet aan denken om alweer zwanger te zijn. Ik wilde eerst nog volop genieten, zonder de beperkingen van een zwangerschap er nog bovenop. Ik was net weer aan het werk, kwam weer een beetje onder de mensen en had het gevoel weer even mezelf te zijn, ipv alleen mama of zwangere vrouw. Wel heb ik altijd geroepen dat ik niet teveel leeftijdsverschil wilde tussen de kindjes, maar ik was er gewoon nog niet klaar voor. Soms zag ik dan hier op het forum bijv een lid met een kindje van dezelfde leeftijd van mijn dochter die na 6 mnd weer zwanger was, en dan had ik echt zoiets van blij dat ik dat niet ben! Op een gegeven moment, een maandje na haar eerste verjaardag, begon het bij mij onverwacht tot weer heel erg te kriebelen. Als ik dan hoorde dat iemand zwanger was, dacht ik dat wil ik ook weer! Dit besproken met vriendlief en die wilde er eigenlijk nog even mee wachten, omdat we net weer alles 'op de rit' hadden. Dat was ook wel zo, maar toch kriebelde het bij mij heel erg. En tja een kindje is altijd levensveranderend dus om nu op het 'goede' moment te gaan zitten wachten was ook geen optie.. Dus toch met de pil gestopt en een geluk gehad dat het direct raak was. Nu ben ik uitgerekend een maand voor de tweede verjaardag van mijn dochter. Zal vast wel weer even inschikken zijn, maar dat komt ook wel weer goed. Ik vind de leeftijd van mijn dochter nu ook prima te handelen, ze is groot genoeg om zelf te lopen, kan al een beetje praten dus aangeven wat ze wil, en ze kan heerlijk zelf spelen. Nu moet ik zeggen dat ze ook wel een makkelijk kind is, maar als het een paar maanden vroeger zou zijn geweest was het toch wel een stuk zwaarder geweest denk ik. Ik zou graag nog een derde willen maar zoals ik er nu over denk wacht ik daar liever even mee tot deze twee op school zitten. Maar ik weet dat als de kriebels eenmaal komen, het dan heel moeilijk is om nog te wachten. Dus we zien het wel. Hoe dan ook is een zwangerschap/kindje erbij een hele verandering in je leven, of je er nu 1 of 10 jaar mee wacht. Als je er klaar voor bent merk je dat vanzelf wel, en als dat gevoel nooit komt en je aan een kindje genoeg hebt is dat toch ook prima? Zolang jullie daar gelukkig mee zijn
Ook ik heb heel lang gedacht "nooit meer!!" Zelfs wel eens gedacht "ik zal het niet erg vinden als het niet eens meer lukt" Ik had een lichte pnd namelijk... Nu is knulletje 27 maanden en al weer zo'n 15 maanden bezig voor nummer 2. En de vraag is of het nog lukt ivm complicatie littekenweefsel keizersnede. Natuurlijk twijfel ik soms nog wel.... ik denk dat dat heel normaal is. Maar uiteindelijk hebben we de babytijd van ons knulletje ook overleefd... een volgende keer zal dat ook wel lukken
ik herken het wel maar wilde toch wel heel graag een 2de, ben eerst gestopt met de pil toen mijn zoontje bijna anderhalf was en was gelijk zwanger, dit werd een mk en toen ben ik zo gaan twijfelen of ik nog wel echt wou. toen bewust gekozen om voor een 2de te gaan als zoontje 3 zou zijn en nu ben ik 2 weken voor zijn 4de verjaardag uitgerekend, dit bevalt me veel meer als toen me zoontje anderhalf was, nu helpt ie me veel, hij is rustiger en zelfstandiger gaat dalijk naar school waardoor ik weer alle tijd heb voor de baby overdag, waardoor ik straks niet de hele tijd hoef te zeggen ik ben ff bezig met je zusje je moet even wachten, dat leek me zo erg alsof je hem dan achteruit stoot (is natuurlijk niet zo maar dat was mijn gevoel).
de baby tijd vond ik trouwens niet zo erg hij kwam wel om de 3 uur voor de fles maar dat maakte me allemaal niet uit eigelijk ben ook nooit echt oververmoeid geweest ervan ofzo. mijn zoontje was gelukkig ook geen huilbaby, huilde alleen als ie honger had of had gepoept veder niet.
Jullie reacties helpen me wel wat relativeren! Misschien dat de mensen in mijn omgeving gewoon boven gemiddeld snel zijn met het willen/krijgen van een tweede kind denk ik nu. Ik heb me daardoor zeker niet onder druk laten zetten, maar het zette me wel aan het denken. En inderdaad, niemand van hen heeft hetzelfde mee gemaakt wat wij hebben mee gemaakt om een kindje te krijgen. Ik heb juist wel heel erg last van slaapgebrek (als ik twee nachten achter elkaar slecht geslapen heb ben ik niet te genieten) en mijn dochter huilde de eerste weken heel erg veel, dus ik geniet nu even van de rust, die we wat meer terug hebben gekregen. En wie weet komen er toch ooit weer kriebels... dan hoop ik maar dat die nog op tijd zijn om de mmm weer in te stappen en anders blijft het bij het ene wonderkindje, dat al zo veel meer is dan waarvan we hadden durven dromen.