Hi dames, Een beetje een rare vraag, maar ik gooi hem toch in de groep omdat ik nieuwsgierig ben naar jullie ervaringen. Ik heb ergens het idee dat ik mijn zwangerschap op een gegeven moment wel zat moet zijn. Dat ik me moet gaan irriteren aan dingen (bijv. niet kunnen bukken, moeilijk de trap op kunnen komen omdat je zo zwaar bent, nou eindelijk wel weer eens een entrecotje met huisgemaakte frietjes en verse mayo kunnen eten enz.) voordat de baby komt. Dit is nu nog absoluut niet zo, en ik ben zo benieuwd wanneer dat punt nou zal komen, want ik wacht er eerlijk gezegd al een tijdje op Is het echt zo dat je je zwangerschap op een gegeven moment zat moet zijn? En als dit voor jou gold, wanneer (met hoeveel weken) was jij je zwangerschap dan beu? En zijn er ook vrouwen die dit moment nooit hebben gehad? Ben benieuwd naar jullie reacties!
Ik weet nog dat ik de dag dat ik het écht zat werd, het 's middags vertelde aan mijn man. Dat ik gewoon niet meer kon, ik had al weken voorweeën en was zó moe en ik wilde gewoon bevallen. Die nacht begon mijn bevalling en de volgende ochtend had ik zoonlief in mijn armen.
Volgens mij met 37 weken.. Dikke buik, warm, dikke benen.. ik kon niet eens mn schoenen maar aandoen.. en in de zomer dus erg warm.. EN dan ga je erop zitten wachten.. pff en dan loop je nog over tijd ook
32 weken. Zat al in de ziektewet. Pijn van bekken en rug. Kon mijn eigen huishouding niet meer doen, kon m'n sokken/schoenen zelf al niet meer aan krijgen, had hulp nodig bij het mezelf afdrogen, pastte niet meer achter het stuur van m'n auto en was al compleet afhankelijk! Was het dus ook al behoorlijk zat!
Ondanks dat ik vreselijk vocht vasthoud ben ik het nog niet zat. Scheelt denk ik dat ik nog goed slaap, hoef er zelfs 's nachts niet uit om te plassen. Ben dus aardig uitgerust.
Vorige week donderdag... Na 18 weken misselijkheid, bekkeninstabiliteit kreeg ik ook nog te horen dat ik zwangerschapsdiabetes had. Heb ff flink gehuild en nu gaat het wel weer iets beter maar kan niet wachten tot ze er is!
Toen ik keihard moest huilen, omdat mijn vriendin die 2 weken later uitgerekend was al wel bevallen was en ik niet
Ik ben het niet echt 'beu' geweest eigenlijk. Ik was uitgeteld voor 2de kerstdag dus hoopte stiekem of ietsje eerder of ietsje later te bevallen. Toen was kerst voorbij en hoopte ik eigenlijk dat hij niet met oud of nieuwjaarsdag geboren zou worden. Door die feestdagen en mijzelf nog goed voelen (tuurlijk wel top zwaar en vol vocht maar geen pijn oid) heb ik geen last gehad van het overtijd lopen. Zoon is op 2jan geboren!
Rond de 34 weken was ik er helemaal klaar mee. De 6 weken zwangerschap die ik nog in het vooruitzicht had leken wel eeuwen te duren, ik wilde gewoon echt niet meer.... Dit gevoel duurde gelukkig maar twee weken en toen kon ik er weer van genieten! Uiteindelijk met 38+2 bevallen.
Vorige week maar dat kwam meer omdat het gewoon een klote week was. Nu heb ik dat gevoel niet meer al denk ik wel steeds vaker goh het zou wel fijn zijn als ik mn schoenen weer makkelijk kan aantrekken zonder al dat gezucht en gesteun, wat zou t fijn zijn als ik weer weg kon gaan zonder na 10 min al buiten adem te zijn, etc. Maar echt zat zijn, nee dat ben ik t nog niet.
Dit dus, dat heb ik ook. Dat het fijn zou zijn als ik zelf weer wat dingen kan (schoenen, sokken, broek uittrekken na een dag lang werken, vaatwasser inruimen, iets onderuit de koelkast pakken) maar het écht zat zijn, dat heb ik gewoon nog niet gehad. Zou het tevens een indicator voor de bevalling zijn? Dat punt waarop je het zat bent? Dat las ik namelijk ergens, maar ik vraag me zo af of dat echt zo is..
Ik heb ook precies hetzelfde als jullie, er zijn momenten dat ik bedenk hoe fijn het zou zijn als ik weer simpele dingen zelf kan zonder een hoop gedoe, maar echt beu ben ik mijn zwangerschap nog niet. Misschien scheelt het ook dat ik niet echt veel kwaaltjes heb. Natuurlijk zijn er momenten dat ik baal van het zwanger zijn, maar dat heeft dat meer met alles eromheen te maken, vaak gewoon een rotdag of moe.
Echt zat kwam toen de uitgerekende datum voorbij was. Iedereen begon te zeiken waar het kind bleef. En ik snachts wakker lag toen was ik het zat. Zelfs zo zat dat ik op verzoek ben ingeleid.
Wat mij wel licht begint te irriteren is het feit dat ik elk uur of als ik mazzel heb elke 2 uur wakker word. En ik moet er dan uit om te gaan plassen ook al ben ik dat uur er voor nog geweest. Gelukkig slaap ik direct er na wel weer maar het breekt toch op. Daardoor kan ik echt tegen de nacht op kijken. Ik weet wel dat ik straks na de bevalling ook geen 12 uur achter elkaar kan slapen maar dan heeft t opstaan nog een doel en vind ik het niet zo erg, nu is het zo nutteloos.
Ik ben het nog niet zat, want ik voel me naar omstandigheden nog goed en mijn verlof is vol met leuke dingen. Maar ik denk dat als ik een paar dagen over tijd ga... wachten is niet mijn sterkste punt Ik hoor wel vaak dat als mensen het he-le-maal zat zijn, dat de bab6y dan ook komt... dus misschien moet ik het ondertussen maar eens allemaal stom gaan vinden
Precies dat is waarom ik het vroeg Haazz Wil zo graag weten of die theorie van het zat zijn en dat de baby dan komt, klopt
Ik heb 39 weken en 6 dagen genoten van elke minuut. Maar ik had dan wel een hele makkelijke zwangerschap. Ja ik had een enorme buik, maar daar kon ik me heel makkelijk naar aanpassen. Ik hoefde er 's nachts niet uit om te plassen gek genoeg en het grootste gedeelte viel in de winter dus die hitte had ik ook geen last van, hield geen vocht vast en had zelfs op het einde nog veel energie.......Hoop dat mijn volgende zwangerschap net zo makkelijk mag zijn.