mooie, ontroerende verhalen allemaal! Runner: Wat heb jij de laatste weken gedaan? Want dit doe ik je graag na Superfijn voor jou natuurlijk!
Datum moet 07-04 zijn trouwens. Officieel is ie net een dag oud. :-D Uiteindelijk was hij er om 03.36 Zustertje, wat ik gedaan heb? Niets bijzonders. Framboosblad thee en 2 jonge kinderen houden je scherp.
Hey runner! Van harte gefeliciteerd en ongelofelijk hoe snel et allemaal is gegaan. Geniet lekker van je kleine man(nen)! Liefs Noenoe
Mijn laatste bevalling was ook een mooie. Om 12:00 stuur ik nog een mail naar een bekende. Dat ik het zoooo zat ben. Daarna leg ik mijn oudste twee kids op bed en kruip ik er zelf ook in. Om 14:00 schrik ik wakker. Ik voel dat mn onderbroek nat wordt en spring uit bed. Vliezen gebroken, wat een plens water! Ik bel mijn man, beetje lacherig, vorige keren moesten mijn vliezen worden doorgeprikt, dus dit is nieuw voor mij. Ik vraag of hij naar huis wil komen, maar, rustig aan, nog geen wee te bekennen. Man lief belt toch maar de vk en iemand die de oudste twee komt halen. 14:20. Vk arriveert, ik krijg mn eerste wee. Er volgen er nog een stuk of zes. 14:35. Manlief arriveert. 14:50. Ik moet nodig naar de wc...maar VK denkt dat er wat anders aan de hand is. En ja hoor, bijna als vanzelf wordt spruit nr 3 geboren. Tja, zo kan het ook
Vorige week dinsdagnacht 3-4-2013 word ik wakker om 2.00 en ik moet naar de wc, grote boodschap en ga weer naar bed. 5 minuten later moet ik weer en ga dus weer naar de badkamer. Terug in bed merk ik dat de krampen om de zoveel tijd terugkomen maar heb nog steeds t idee dat het m'n darmen zijn Rond 3.00 m'n vriend maar wakker gemaakt met t idee dat het toch wel begonnen was, aangekleed en naar beneden gegaan. Ziekenhuis gebeld dat we er zo aankomen en m'n ouders gebeld om te vragen of ze onze kant op kwamen (oppas voor onze dochter). Was om 3.15..... Ik bleef zelf maar rondlopen en vliezen braken, op een gegeven moment vroeg ik aan m'n vriend hoeveel tijd er tussen de weeen zaten en die zei er zit niks meer tussen......zat dus constant met weeen. Weeen werden heftiger maar nog net op te vangen. Rond 3.50 moest ik naar de wc en ik zat op de wc en kreeg persdrang, riep tegen m'n vriend hij komt maar hij geloofde t niet dus hij kwam de wc in en zag al haartjes. Hij heeft 112 gebeld om 3.53 en ik kreeg nog een perswee op de wc, ben daarna op de gang gaan zitten (gehurkt) en wachte op de volgende wee.......vriend zat voor me en bij de volgende wee kwam m'n zoontje ter wereld. Hij huilde niet gelijk dus m'n vriend heeft zachetjes op z'n rug geklopt en toen begon hij te krijsen (wat een mooi geluid). Tegen me aan gehouden en handdoek om hem heen (zat op de gang, erg koud dus). Ambulancebroeders kwamen 2 minuten later binnen. Die hebben me meegeholpen naar de woonkamer en daar hebben ze de navelstreng doorgeknipt. Daarna mee met de ambulance naar het ziekenhuis voor de nageboorte. Kleine man was onderkoeld toen hij in het ziekenhuis kwam (35,6) maar hij kwam al snel op temperatuur.....we mochten in de middag al naar huis,. Zelf heb ik 2 kleine hechtingen en voel me goed, alleen in m'n hoofd moet ik t allemaal nog op een rijtje zetten
Ongelooflijk wat een supersnelle bevallingen allemaal. Ik kan mij voorstellen dat je daar echt van moet bijkomen.
Dinsdag 26 maart was het zo ver. 's middags om half 4 begonnen de weeën. Om kwart over 6 de verloskundige gebeld die was er om kwart voor 7. Om 7 uur 5 cm ontsluiting. Om kwart over 8 naar boven gegaan en ruim 7 cm ontsluiting. De verloskundige heeft de vliezen om half 9 doorgeprikt. Om 20:48 begonnen met persen en om 20:54 is Thomas David geboren. Het ging weer erg snel en hij was niet te stoppen. Voordat mijn man zijn haartjes kon bekijken was hij er al uit. Echt een gevalletje oerdrang. Ik kon hem niet tegenhouden, ik moest eigenlijk de wee verder weg puffen maar er was geen houden meer aan. Gelukkig maar 1 hechting. Nu 2,5 week later ben ik weer helemaal op de been en doe ik alles weer op zwaar tillen na.
Mijn bevalling ging helaas ook niet helemaal soepel. Donderdagavond 2 cm, balonnetje geplaatst, maar dat viel er snel uit. Helaas zat ze nog te hoog om vliezen te breken, dus eerst infuus. Helaas toen ook ruggeprik nodig. Daarna zijn met enige geweld mijn vliezen gebroken. Bij 7 cm begon haar hartslag te dippen, dus acuut weeenremmers erin, om haar te laten herstelln en te kijken wat er mogelijk was. Helaas dipte mijn bloeddruk hierdoor, dus ik nog een infuus erbij ( had al zout suiker, wegens spugen ed) . Gelukkig bleek na bloedonderzoek dat de kleine het nog goed maakte (maar haar hoofd zat wel scheef) anders was het een spoedkeizersnee geworden. Er tonden opeens wel erg eel witt jassen, incl reanimate teams, kinder arts en 3 gyns. Met de hand is toen van 7 naar 10 cm gemasseerd, want de dame zat nog steeds boven mijn bekken! Toen startte de weeen weer en haar hartslag dook weer omlaag, dus toen moest ze er echt snel uit. De hoofd gyn wist dat ik er veel voor over had om geen keizersnede te hebben. Toen zonder persweeen even heel veel kracht gezet en haar in 4 minuten van boven het bekken eruit geperst, zonder enige schade bij haar of mij. Vanwege suikerspiegel even de nacht ter controle, en ze was een beetje misselijk, maar we mochten de volgende ochtend lekker naar huis.
Ik zal mijn bevallingsverhaal van de 1ste ook nog plaatsen. Ik ben op 21-12-2011 op 41.2 weken bevallen van onze oudste. Om 11.30 heb ik een afspraak bij de verloskundige en hoop ik dat ze wil strippen, omdat ik het inmiddels helemaal zat ben. De verloskundige vind het prima en ik blijk 1-2 cm ontsluiting te hebben dus strippen maar. Rond 15.30 begin ik wat menstruatiekrampen te voelen en zeg tegen mijn man dat het begonnen is. Avondeten heb ik totaal geen zin meer in en om 19.00 belt mijn man de VK om te zeggen dat de weeën rond de 2-3 min. komen. Rond 19.30 is de VK er en constateert ze 3 cm. Op zich prima voor een eerste. Ik vraag haar nog waar we rekening mee moeten houden qua geboortetijd. Natuurlijk geeft ze aan hier geen precies antwoord op te kunnen geven, maar de volgende ochtend is heel reëel. Met dat antwoord en de afspraak dat een andere VK rond 23.00 komt kijken gaat ze weg. Vanaf dan wordt het rondlopen, steunen en puffen tijdens een wee. Ik heb het gevoel dat de ontsluitingsweeën goed z'n best doen en ga naar boven om in alle rust de weeën weg te puffen. Rond 21.00 moet ik naar de wc en daar aangekomen breken mijn vliezen. Geen rotzooi om op te vangen en het vruchtwater is helder. Ik vraag mijn man om de VK te melden dat de vliezen zijn gebroken. Rond 21.30 is ze bij ons om de stand van zaken op te nemen. 5 cm. Dat gaat lekker. Ik ga lekker onder de douche en rond 22.00 zit ik toch echt op handen en knieën om de weeën weg te kunnen puffen. Ik geef aan dat ik bang ben dat ik niet volhoud tot de volgende ochtend zonder pijnstilling (ik wilde het eigenlijk zonder doen maar vind het erg heftig). VK vind dat het nog prima gaat en bied aan om mij al liggend in bad te toucheren. Ik krijg direct de instructie om uit bad te komen en op bed te gaan liggen, want ik zit op 9-10 cm. En dat in krap een uur tijd. Zodra ik persdrang voel mag ik van de VK voorzichtig meeduwen, maar omdat zij alle spullen nog moet klaarzetten blijf ik de persweeën toch wegpuffen. Rond 22.30 vind ze het toch echt tijd voor het echte werk. Voordat we echt beginnen met persen wil ze echter nog even de hartslag controleren. Maar geen hartslag te vinden. Direct op mijn zij om de volgende wee weg te puffen en nog een keer zoeken. Wel een hartslag, maar veel te langzaam. Toen sloeg de paniek bij mijn man en mijzelf, en ook de VK een beetje toe. De VK legt uit dat ik absoluut niet mag persen en op mijn zij moet blijven liggen. De ambulance wordt gebeld en we moeten naar het ziekenhuis. Kort daarna komt de kraamhulp binnenlopen die mij helpt een t-shirt en badjas aan te trekken en de vluchttas pakt en aan mijn man geeft. Ca. 15 min. na het bellen staan er twee ambulancebroeders in de slaapkamer die zich nog netjes voorstellen. Met de mededeling dat ik zelf van de trap af moet. Ach, geen probleem doen we wel even. Tussen twee persweeën door vlieg ik van de trap af de brancard op (volgens de VK had ze nog nooit iemand zo snel van de trap af zien komen). Nog ca. 15 min. later word ik met alle spoed het ziekenhuis binnengereden, naar de verloskamer gebracht en moet ik overstappen op een ander bed. Er staan ontzettend veel mensen klaar (achteraf hoorden we dat het OK-team ook al klaar stond voor een spoedkeizersnede) en ik word meteen voorzien van allerlei toeters en bellen. De eerste perswee mag ik meteen meepersen en direct gaan alle alarmbellen weer af. De gynaecoloog legt uit dat ik de volgende perswee alles op alles moet zetten, want ze moet eruit. Dat laat ik mij geen tweede keer zeggen dus met de tweede perswee, na een knip, wordt onze dochter direct geboren. Om 23.10, 7 min. na aankomst in het ziekenhuis. Ik ben nog aan het persen als ze me zeggen mijn ogen open te doen en mijn dochter aan te pakken. 3 min. later wordt de placenta zonder problemen geboren. Vervolgens hebben ze nog wel een tijdje moeten hechten wat absoluut geen pretje was. Maar alles voor een gezond kind. Mijn man en ik zijn, samen met onze dochter, heerlijk de nacht in het ziekenhuis gebleven om bij te komen van deze spannende en snelle bevalling. Meteen zijn we heel nuchter, het heeft zo moeten zijn en ze is gezond geboren. Dat is het belangrijkste. Achteraf bleek ze strak omstrengeld te zijn wat veroorzaakt kan zijn door de snelle ontsluiting/het snelle indalen. Helaas heb ik ca. 2 weken nauwelijks mijn bed uit kunnen komen ivm zwaar gekneusd stuitje door het lange wegpuffen van persweeën. Maar liever ik de pijn en moeite dan onze dochter. Ik ben voor de komende bevalling niet bang voor de bevalling zelf, maar meer voor de nasleep van mijn stuitje. Wel hebben we gezegd geen ambulanceritje meer te willen, dus willen we in het ziekenhuis bevallen.
Pfff wat een verhaal zeg, wat een angst moeten jullie gehad hebben! Gelukkig dat alles goed is gekomen en hopelijk nu een goede bevalling zonder te veel naar sleep!
2 nachten voordat ik was bevallen kreeg ik weeen. De eerste vielen mee, maar na een uur wist ik niet meer hoe ik moest liggen, zitten of staan. Ik midden in de nacht de verloskundige bellen, had 1 cm ontsluiting. En moest weer bellen als ze sneller achter elkaar kwamen, ze zei neem een paracetamol tegen de pijn en ga anders ff onder de douche en ga maar gewoon weer slapen. Nou daar had ik ook weinig aan. Ik kan dan echt niet slapen. Volgende ochtend werd het minder en heb ik nog even een uurtje geslapen. Toen waren de weeen weg. Ging savonds weer op bed, begon het weer. Ik dacht dat ik nu wel wat verder moest zijn. Dus belde maar weer. Nou niet dus zelfde verhaal. Volgende morgen zakte het weer af en heb ik weer een uurtje geslapen. Rond 6 uur kreeg ik ineens veel sterkere weeen. Ik had echt heel veel pijn. Rond 8 uur kwam de verloskundige, die kwam weer met hetzelfde verhaal van 1 cm ga maar douchen. Ik zeg nee ik wil nu naar het ziekenhuis en wil pijnbestrijding. Daar was ze het niet mee eens maar heeft me toch maar laten gaan.. half uur later in het ziekenhuis had ik 4 cm. Kreeg wat morfine ofzo haha en toen viel ik in slaap. 1,5 uur later werd ik wakker en ik had vreselijke pijn. Zij weer kijken 8 cm. Van de pijn was ik helemaal in paniek. Mn vriend zette me onder de douche en hielp me enorm met mn ademhaling(want ik vergat weer uit te ademmen) hij zei adem uit, uit,uit en in, uit uit uit en in. Half uur later moest ik poepen dacht ik. Dus ging op de wc zitten. Nou volgens mij moet je niet poepen zei mn vriend. Ik moest ineens op bed gaan liggen en persen. Ik was aan het persen en op een gegeven moment daalde de hartslag van de baby. Ze zeiden je moet nog 1 keer goed persen anders gaan we knippen. Nou toen wist ik het wel. Ik perste zo hard als ik kon en mn dochter was geboren. Ik ben nu weer zwanger en weet nu gewoon dat ik rustig moet blijven en niet in paniek moet raken bij de bevalling
Uhm.. hebben jullie even? Het is een behoorlijk verhaal. Op deze manier heb ik het een plekje kunnen geven. Zondag 24 februari is het zo ver. Ik word ingeleid met 41+2. Aangekomen in het ziekenhuis word ik gelijk aan de ctg gelegd. De hartslag van de baby is prima en er is geen wee te bekennen. Om 4uur komt de arts om de ballonkatheter in te brengen.Na 24 uur wordt dan gekeken of de ballon los ligt in de baarmoeder. Als dit het geval is dan heb je 3cm ontsluiting en dan kunnen de vliezen gebroken worden. Het zetten van de ballon is op zijn zachts gezegd geen pretje. Als hij eenmaal zit en opgeblazen is voelt de arts nog even of hij goed op zijn plek zit. Dit blijkt niet het geval en het moet opnieuw. Na 3 pogingen en een helse pijn besluit de arts om een andere arts te vragen een nieuwe ballon te plaatsen. Mijn baarmoedermond staat nog erg ver omhoog waardoor het niet goed lukt. Bij de nieuwe arts lukt het gelukkig in 1x. Die zit erin, we gaan beginnen! Maar jeetje wat deed het een pijn zeg. Ik maakte nog een opmerking over de pijn tegen de artsen, wat precies weet ik niet meer, maar iets met als dit al zon pijn doet, hoeveel pijn moet de bevalling dan wel niet doen. Maar als reactie kreeg ik dat deze pijn wellicht nog erger was dan pijn van de weeën. Ze hadden echt met me te doen en boden heel vaak hun excuses aan. Eten hoefde ik niet en slapen lukte ook voor geen meter en dus kreeg ik slaap medicatie om de nacht door te komen. Volgens de artsen was het voordeel van een inleiding met een ballon dat je niet gelijk weeën krijgt. Nou vanaf dat ze met me mee bezig zijn heb ik weeën. Ze zijn niet regelmatig, ze zijn nog niet heel pijnlijk maar ze zijn er wel. Na 24uur werd de ballon eruit gehaald en werd ik getoucheerd. De ballon lag niet los. Ik had 1cm ontsluiting. Er werd dus een nieuwe ballon geplaatst. Deze bleef gelukkig na de eerste keer goed op zijn plaats. Omdat de eerste ballon niks gedaan had besloten ze deze ballon niet met 30ml maar met 40ml op te blazen. De gehele dag door werd de hartslag van de baby goed in de gaten gehouden. De baby doet het super! Ik baal er van dat de eerste ballon niks gedaan heeft maar goed het is pas maandag. Hopelijk doet deze ballon wel wat hij moet doen. Om een uur of 1 s nachts merk ik dat ik vocht verlies. Ik spring mijn bed uit en loop naar de wc. Tijdens het lopen naar de wc blijft er vocht stromen. Ik bel naar de verpleegkundige en deze botte trut (sorry ik heb echt geen andere benaming voor haar) zei al gelijk dat het geen vruchtwater was en dat ik gewoon moest gaan slapen. Slapen kwam er niet meer van. Om 5uur ging ik weer naar de wc en daar hing ineens het ballontje kapot tegen mijn been aan. Het was dus inderdaad geen vruchtwater maar het ballonnetje was gesprongen. Jeetje, heb ik weer! Dus weer de verpleegkundige gebeld. De arts kwam even polshoogte nemen. Ik had nog steeds maar 1cm ontsluiting en dus moest er een nieuwe ballon geplaatst worden. Tim sliep s nachts thuis en was dus niet in het ziekenhuis. Daarom wilde ik niet dat ze meteen een nieuwe ballon zouden plaatsen. Na de vorige ervaring en de pijn die het deed wilde ik dit echt niet alleen doen. De arts (maar vooral de verpleegkundige) deed in eerste instantie erg moeilijk maar omdat Tim al om 7uur in het ziekenhuis zou zijn mocht het dan toch. Ze hadden het nog nooit meegemaakt dat een ballon geknapt was. De afspraak die nu gemaakt werd, was dat dit hoe dan ook de laatste ballon zou zijn. Als deze ballon dinsdagmiddag nou los ligt of niet er komt geen nieuwe. Om 7uur wordt de nieuwe ballon geplaatst. Ook dit blijft geen pretje. Omdat de vorige geknapt was met 40ml besloten ze om deze weer gewoon met 30ml vol te spuiten. De hele dag door heb ik weer weeën. Ze zijn er vaker en sommige al goed pijnlijk. Het beleid in het ziekenhuis is dat je max. 48uur een ballonkatheter krijgt. Daarna krijg je een rustdag om vervolgens weer verder te gaan. Ik zie die rustdag echt niet zitten. Ik ben inmiddels al 41+4. Hoe lang willen ze de baby laten zitten? Ze zijn het uiteindelijk wel met me eens en in het teamoverleg wordt dan ook besloten dat de 3e dag geen rustdag wordt maar dan gaan ze over op inleiden met gel. s Middags om 4uur komen ze kijken of de ballon zijn werk gedaan heeft. De ballon ligt los! Yes! Eindelijk goed nieuws. De afspraak was dat als de ballon los zou liggen de vliezen gebroken konden worden. Maar ik heb nu een andere arts aan mijn bed en die is het daar niet mee eens. Zij besluit om nog een vierde en deze keer volgens haar, echt de laatste ballon in te brengen. Ik ben hier niet blij mee en de tranen vloeien rijkelijk. Waarom maken ze afspraken als ze zich daar toch niet aan houden? Maar ik ben te moe om er tegenin te gaan. Ik slaap deze nacht erg slecht. Ik ben bang voor wat komen gaat. Ik vraag me meerdere keren af of dit wel goed gaat komen. De volgende ochtend komt de dienstdoende arts toucheren. Ook deze ballon ligt los. Je zou denken dat dan nu eindelijk de vliezen gebroken gaan worden maar niets bleek minder waar. Ik had nog steeds 3 cm ontsluiting en mijn baarmoedermond was nog steeds matig week. Er wordt dus gestart met de gel. De eerste keer gel krijg ik rond een uur of 8. Deze doet niet zoveel. Om 11uur krijg ik weer een nieuwe lading gel en hierdoor beginnen de weeën steeds vaker en heftiger te komen. Daarom besluiten ze om 2uur om geen nieuwe gel te gebruiken maar af te wachten wat mijn lichaam doet. Om 4uur krijg ik nog een keer controle en dan wordt verder gekeken wat we gaan doen. De weeën blijven en als ik om 4uur getoucheerd wordt blijkt dat ik nog steeds 3cm heb maar dat de bmm inmiddels wel wat weker geworden is. De arts krijgt een mooi vochtblaasje te pakken en daarom prikt ze de vliezen door. Eigenlijk kon dit nog niet want ik scoorde een 5 een krappe 5,5 met de controles en je moet eigenlijk een 6 hebben. Toen de vliezen eenmaal gebroken waren kreeg ik al vrij snel een weeënstorm. Deze weeënstorm bleef aanhouden en ik heb het vol kunnen houden tot 12uur s nachts. Bij alle tussentijdse controles bleek dat de weeën wel erg krachtig zijn maar dat er geen ontsluiting bij is gekomen. Dat is een tegenvaller en ik begin uitgeput te raken. Om 12uur heb ik dan ook geen keuze meer en wordt er een ruggenprik gezet, iets wat ik vooraf echt niet wilde maar het kon niet anders. Ik heb niks gevoeld van het zetten van de ruggenprik en nadat deze goed op zijn plek zat kreeg ik ook wee-opwekkers. Toen de arts weg was zei ik tegen Tim: Je zult zien, ik heb nu al zoveel moeten doen wat ik niet wilde, dat het uiteindelijk ook nog wel een keizersnede zou worden. De weeën werden nu zo heftig dat ze zelfs door de ruggenprik heen kwamen dus de anesthesist is nog een keer teruggekomen om extra pijnmedicatie toe te dienen. Om 5uur kreeg ik weer een controle en deze arts zag eindelijk in dat het teveel geweest is en dat ze te lang doorgegaan zijn. Ik had inmiddels een krappe 4cm ontsluiting en nog steeds geen volledige verweekte bmm. Deze arts besloot met de gyn te gaan overleggen over hoe of wat. Mede ook omdat het met mij niet meer zo goed ging. Ik mocht niet meer op mijn rug liggen omdat mijn hartslag dan bijna net zo hoog werd als die van de baby en inmiddels had ik ook koorts. Ze kwam terug met de mededeling dat we het nog 2uur aan moesten kijken en als er dan geen verbetering in zat dan zou de baby gehaald worden met een keizersnede. Ze besloot om de wee-opwekkers al wat minder te zetten. Deze stond inmiddels al behoorlijk hoog. Ik zei tegen de arts dat ik het misschien niet mocht zeggen maar dat ik echt hoopte dat er geen verandering meer zou komen. Ik was kapot! En het vooruitzicht van een eventuele keizersnede kwam als een opluchting. Hoe gek dat misschien ook klinkt. Het duurde voor mijn gevoel erg lang voordat het 7uur was. Vanaf half 7 moest ik zelfs weer weeën wegpuffen omdat ze alwéér door de ruggenprik heen kwamen terwijl deze al vrij hoog stond. Gelukkig kwam dan om 7uur het verlossende woord. Er was niks veranderd en dus werden meteen alle toeters en bellen uitgezet en werd ik klaargemaakt om naar de O.K. te gaan. De tranen kwamen. Dit was niet wat ik van te voren wilde maar het was goed zo. Eindelijk zou het niet meer lang duren voor ons mannetje er zou zijn. Om 8.00 waren we op de operatiekamer en om 8.42 was eindelijk onze kanjer Mees geboren! Hij woog 4442 schoon aan de haak en was 52cm lang. Wat een opluchting toen ik hem eindelijk te zien kreeg en wat ben ik trots op dit kleine ventje. Nadat ik Mees gezien had werden hij en Tim meegenomen door de verpleegkundige naar de afdeling om Mees te wassen en te voeden. Ik werd gehecht en de spanningen kwamen er bij mij nu ook uit. De verpleegkundige was net op tijd met een bakje. Ook werd mij tussen neus en lippen door verteld dat ik ruim 1700ml bloed verloren had. Op dat moment zei mij dat vrij weinig, ik was te moe om te beseffen dat dit behoorlijk veel was. We hebben een erg heftige tijd achter de rug en man wat ben ik blij dat onze kanjer het zo goed is blijven doen in mijn buik!
Dag dames.. Hier mijn verhaal.. 6 januari 2009 was 36+5 weken.. Zwanger vd eerste. Rond het middageten wilde ik de tafel afruimen tot ik ineens toch wel een hoeveelheid vocht langs m'n benen voel stromen.. Voor ons genoeg teken dat het m'n vliezen waren. Eerst snel even afgespoeld en toen in de auto gesprongen .. Ik moest in het ziekenhuis bevallen ivm een cyste bij m'n eierstokken. Eenmaal in het zkhs deden ze een testje met nog restje vocht in m'n lichaam, maar constateerde ze dat het toch niet m'n vruchtwater was, maar gewoon vocht.. Naja oké, zal dan wel zo zijn.. Wij weer naar huis.. Rond 5 uur, weet het nog precies omdat ik toen nog As The World Turns keek .. Kreeg ik krampen.. Ik dacht dat ik goed naar de wc moest.. En indd goeie boodschap gedaan en snel weer voor de tv .. Maar toch de krampen kwamen weer terug.. Ja ik dacht van nou volgens mij is dit toch wel t echte werk hoor. Had eigenlijk helemaal geen last gehad van voorweeen ofiets. Toch nog maar een keer zkhs gebeld en we mochten weer komen... Weeën werden heftiger .. Pff vermoeiend dan joh zo'n autoritje.. Eenmaal aangekomen 15 min ong.. Werd ik gecontroleerd door gyn.. En was het toch wel begonnen .. Kreeg een kamertje.. Ik weet niet meer eigenlijk hoe het zat met de ontsluiting enzo, hoe snel dat ging.. Ik had wel veel pijn omdat er ook nog een cyste zat (met later bleek 2 liter vocht).. Dus bij elke wee kwam hij tegen de cyste aan.. Waardoor ik moest spugen.. Maar wilde geen pijnstiller persoonlijk.. Toen rond 12 uur snachts 10 cm en mocht ik mee gaan persen.. Kreeg wel een knip.. Uiteindelijk is mijn mooie prins om 00.38 uur geboren.. 2880 gram en 48 cm. Heb er vanaf eerste weeën dus 7,5 uur over gedaan!! Uiteindelijk dus op 7 Jan geboren met 36+6 weken. Hij kwam wel iets te vroeg dus moest aan de beademing en later kreeg hij ook nog geelzucht dus onder lamp gelegen.. Ook z'n bloedcellen waren nog niet helemaal rijp.. Maar na een week ong geloof ik mochten we lekker naar huis Helaas moest ik 3 weken later alsnog geopereerd worden aan die cyste.. Dus kreeg ik alsnog een buikoperatie .. Maargoed had er wel een prachtig mensje voor terug! Ben echt zoooo benieuwd hoe het met dit kleine mensje nu zal gaan lopen.. Kan niet wachten!!!
Gisteravond om 20.15u braken heel onverwachts mijn vliezen. Mijn man was op dat moment mijn voeten aan het masseren, misschien een drukpunt geraakt???? De vk is langsgeweest, vruchtwater zag een beetje gelig. Na controle in mijn maandverbandje bleek het glashelder te zijn, ws was het opgevangen spul troebel door bloed. Ze heeft me niet getoucheerd, dat had nog geen zin zei ze. Ze is weg gegaan en rond 21.00u kreeg ik weeën. Meteen rug en buikweeën maar nog goed op te vangen. Rond 23.00u werd het opeens vrij heftig.Zulke heftige buik en rugweeën dat ik heel de gootsteen in de keuken volkotste. Heb tussen de weeën door zelf de gootsteen schoongemaakt, wilde Mijn man dat echt niet aandoen haha.ik had spaghetti gegeten, niet erg snakelijk dus. Heb toen ook nog de keuken gedweild, ik bleef maar vruchtwater verliezen, Mijn man verklaarde me voor gek maar ik moest persé dweilen, muts. Vanaf toen was het geen pretje meer, ik gutste van het zweten en had het tegelijkertijd ijskoud. Gevoel van flauwvallen en ik was zo moe. Had tussen de weeën door giga rugpijn en harde buiken en de weeën kwam tussen de 1,5 a 2,5 minuut. Ik kon geen houding vinden en heb alle weeën staand opgevangen. Vanaf kwart over 1 het gevoel alsof ik moest poepen, vooral als er een rugwee kwam. Kon de weeën heel moeilijk opvangen en heb 2 keer geroepen: help me!! Arme jongen haha, hij kon niks dien. Heeft regelmatig mn rug gemasseerd of tegendruk gegeven, maar dat hielp nauwelijks. Maar goed, tussen de weeën door naar de wc, in de hoop dat die drol kwam hahahA. Maar die kwam maar niet. Om 10 over half 2 de vk gebeld, na veel gesteggel. Want de weeen kwamen wel snel achter elkaar, maar de duur van de weeen verschilden. Had ze van 48 seconden , maar ook van 1,5 minuut. En dat al een paar uur lang. Ik twijfelde over die persdrang, want op de cursus had ze gezegd: Een vrouw met oersdrang gaat grommen en dat deed ik niet. Mijn man toch maar gebeld en gemeld dat ik het idee had te moeten poepen. Ze was er iets voor 2en en ik heb onderweg naar boven toe nog een wee gehad op de trap. Toen ging ze toucheren en wij hadden zoiets , zal wel een cm of 3 zijn, dan mogen we blij zijn. Ik wilde zo graag die ruggeprik!!! Zegt ze: nou, ik zie het al. Volledige ontsluiting! Je mag kiezen, of hier of het zh, maar dat gaat kielekiele worden, want ik zie het hoofdje al. En ze was dus niet verbaasd en had extra hard gereden, omdat ik had aangegeven dat ik DACHT te moeten poepen. Ik dacht: nou, die ruggeprik kan ik vergeten en zag het niet zitten om met deze pijn in de auto te stappen. Toen alles gereed gemaakt , ik ondertussen weer staan om weeen op te vangen en het vruchtwater gutste weer en toen mocht ik gaan liggen en persen zodra een wee kwam. Dit was om iets over 2. Heeeeeeeeeeeeerlijk!! Ik voelde geen pijn meer!! Tothet hoofdje kwam, AUW!! Van schrik stopte ik met persen en vervolgens mn uiterste best gedaan om lucht te krijgen, neus zat verstopt door het persen. Op een gegeven moment stond het hoofdje en toen heb ik een paar oerkreten eruit gegooid, kon me niet inhouden, het deed zo'n pijn, ik brandde weg. mn benen trilden vreselijk, had geen controle erover, zo gek. Wachten op nieuwe wee en toen weer geperst bij het leven, geloof dat ik scheel keek haha. En opeens was het hoofdje eruit en toen moest het lijfje nog. Was ook pijnlijk hoor. Schade: een hechtinkje in mn perineum en een schaafwondje in een lip. Die hechting heeft ze gezet voor 'de mooi', weet nog dat ik dacht: wat nou voor de mooi??!! Ik hoef er toch niet tegenaan te kijken. Natuurlijk zonder verdoving, had geen nut. Hell, dat deed pijn, voelde zo die draad erdoorheen getrokken worden. f*ck!!! Maar wat een ervaring!!!!!! Zo onwerkelijk. Ze werd op mn borst gelegd en ik dacht niet eens aan het geslacht, dacht alleen maar: Wauw, het is een echte baby!!!! Maar goed, het was dus een meisje en we konden het niet geloven!!!! Heilig ervan overtuigd dat het een jochie was!! En nu nog steeds hoor, bij het verschonen verwonderd naar het geslachtje kijken, waar is dat piemeltje???? Ze is zo mooi en lief!! En ik kan niet geloven dat het zo snel gegaan is!