Lieve lieve lieve Maartje.... wat is er allemaal ineens zo snel gebeurd bij jou zeg?! Las gisteravond/net het DD topic van 4 wkn terug en zag ineens ergens staan dat jouw OK datum vervroegd was.... toen ik daar klaar was met lezen/schrijven gauw hiernaar toe om terug te lezen... Meid meid.... wat een sneltreinvaart met alles ineens zeg! Als ik dat had geweten, had ik mijn 4 wkn forumstilte (waar ik écht aan toe was) zéker onderbroken om bij jou in je topic te spieken hoe het jouw verging. Inmiddels de OK al 2 wkn geleden achter de rug zeg!! En wat is het allemaal weer zo niet gewenst verlopen vóór die tijd zeg met alles wat je moest regelen en Dr. S. die ineens niet weer wil mailen en de hele rompeslomp... en dan gelukkig uiteindelijk wel! Moest ook wel lachen om je zo héérlijk uitgebreide versie van je OK ervaringen . 'Maar meest belangrijke van alles...je hebt deze ellende ook weer achter de rug en bent goed herstellende. Ziet gewoon alweer uit naar de afspraak in DD. En w.s. al eind deze maand als alles dus goed gaat?! Ik vind je echt zó ontzettend stoer!! Dat je dit alles doet!! Ook al heb ik 4 wkn niet op zp gekeken, heb zeker geregeld aan je gedacht... Hoe voel je je nu inmiddels? Alweer aan het werk? En je studie? Hoe gaat het daar mee? En met je mooie knappe meisje met de mooie grote blauwe ogen? . Heerlijke afleiding he...die meiden van ons! Hier dus 4 wkn even geen ZP gehad. En moet zeggen....beviel me uitstekend. Echt even helemaal rust. Kon me niet voorstellen dat ik dat ooit nog zou zeggen na de laatste 1,5 jaar continue hormonen, ellende, mmm en maar doorgaan en doorgaan...maar....ik vind het héérlijk ! Nog steeds DD dan ook niet gebeld na laatste telefonische evaluatie met Dr. S. Merk dat ik het enorm aan het uitstellen ben . 1). Vanwege rust die wel even fijn blijkt 2). Vanwege de financiën (kapotte auto --> nieuwe moeten kopen) 3). echt de laatste poging (TESE-icsi) en ik té bang ben dat die ook mislukt en dat brusje er dus echt nooit gaat komen... 4). Op moment gewoon ook even geen zin (meer) in MMM maar lekker volledig en alleen van m'n mooie meisje genieten . Zien dus wel hoe en wat.... wordt wel dit jaar (want wil er een keer klaar mee zijn), maar wanneer.... ?? Denk dat ik ook aan het accepteren ben dat ze mogelijk echt enigkind zal blijven. Aan andere kant steekt het wel af en toe weer.... vanmorgen hoorde ze andere kindjes bij paaseieren zoeken over een zusje. Zegt zij: "Ík heb geen zusje....". OEI!!! Wat STEEKTE dat regelrecht DIEP in mijn hart zeg!! Tsja...dat besef van broertjes/zusjes wel/niet hebben gaat zij nu dus krijgen, blijkbaar heeft ze daar nu de leeftijd voor... BAH!
Lieve Maartje, Ik heb je altijd wel "bijgehouden" Wat een heftige tijd heb je achter de rug. Ineens is alles anders. Maar ik duim en bid voor een heeeeeeeeeeeeel mooi wondertje straks al zal het nooit op de natuurlijke manier lukken. Maar ben er zeker van dat een brusje gaat lukken!
He Maartje, Gisteren moest ik een stukje rijden en in de auto dacht ik even aan je verhaal. En ik realiseerde me ineens wat een ontsetend rare gewaarwording moet dat zijn dat je nu weet dat je nooit, maar dan ook nooit, op een 'natuurlijke' manier zwanger zou kunnen raken, hoe klein die kans ook. En dat dat ook komt doordat je zelf (heel wijselijk, maar toch) besloten hebt om die operatie nu te laten uitvoeren. Het is een klein rouwproces. Want hoe verstanding en medisch wenselijk en nodig die operatie ook was, het is een hele stap. Nu ben je wel weer volop met plannen en hopen op de DD wonder, maar dat is me toch met een sneltreinvaart...wat zeg ik...Thalysvaart! Maar, ik duimduimduim ))! @Majo: hoe herkenbaar, die pijn, die steek die je in je ziel voelt als je kindje aangesproken wordt op zijn "enigkind" zijn. Dat wordt helaas met de jaren niet makkelijker op. Niet zozeer omdat je kind ernaar vraagt, maar hoe de omgeving blijft reageren. Sterkte daarmee!
Hi lieve meiden, Wat fijn om jullie berichtjes te krijgen en te lezen. Ja, heb wel de berichtjes gelezen toen ze binnen kwamen maar ik kon de afgelopen weken even niet te veel over mn eigen actuele wel en wee schrijven. Soms heb ik dat soort fasen. Dan houd ik het een beetje bij het GTST topic ofzo en verder maar ff niet te veel. Gabrielle, heel raak geschreven over het rouwproces. Ik zit er inderdaad midden in. Ik ben er intens verdrietig om, maar naast verdriet is er ook boosheid. Maar nu ik aan mijn verwerken toe kom ben ik nu ook een beetje opgelucht. Nooit meer valse hoop op een spontane zwangerschap omdat die spontane zwangerschap toch nooit had kunnen plaats vinden, maar wel elke maand heb ik gehoopt. Sterker nog: elke drie weken met mijn korte cyclussen. Concreet betekend dit dat ik zo'n 100 keer valse hoop heb gehad in al die jaren... Ik ben boos op het oude ziekenhuis waar ik van 2008 tot 2010 heb gelopen. Laaiend omdat zij verzaakt hebben om gedegen onderzoek naar mijn eileiders te doen. Dit had ons zoveel ellende hebben kunnen besparen als ze dit onderzoek wel gedaan hadden... En het vervelende is... 1 van die gynaecologen werkt nu in mijn lokale ZH (ik liep voor de onderzoeken en behandelingen in een ziekenhuis een stadje verderop vanwege IVF-poli). Stomme mens!!! Ja, boosheid en verdriet zit nog steeds in dit lichaam. Overmorgen moet ik op nacontrole bij mijn gynaecoloog. Langzaam aan gaat mijn wagonnetje over de spoorwegen in mmm land weer rijden. Ik heb de afgelopen tijden als loeizwaar ervaren. Het is zon achtbaan geweest. Vanaf begin 2012 zijn we alweer in de medische molen, maar vanwege de eerste tijd na de bevalling (ogenschijnlijk) perfecte cyclussen hoop gehad vanaf september/oktober 2011. Het mislukken van de laatste poging plus tegelijkertijd ellende op mijn werk vanwege de IVF begin augustus, besloten om te stoppen met de behandelingen, besloten wel weer verder te gaan, starten met de DHEA, Athene onderzoeken, HSG, AB kuur van 25 dagen, gesprek met Uber S. en daarmee gevoelsmatig zo dicht bij de behandeling te zitten, twee dagen voor de Pipelle hem moeten afzeggen (vanwege de nare uiteindelijke uitslag van de HSG) en dus ook de poging welke de week daarna zou gaan starten Me laten steriliseren terwijl heel mijn lichaam gilt om een zwangerschap. Ik weet dat vele vrouwen welke voor een IVF aan de anticonceptiepil moeten dat lastig vinden omdat zij/wij juist zwanger willen worden. Ik had dat gevoel ook die keren dat ik de pil nam voorafgaand aan een poging. Wat ik nu voel is in het kwadraat. Soms kan ik het wel uitgillen van onmacht, van het machteloze gevoel wat ik heb wat mij hierin mij overkomt. Tuurlijk heb ik zelf het besluit genomen om het advies van de artsen op te volgen. Ik heb mij vrijwillig laten opereren. Alhoewel vrijwillig?? Ik had geen keuze bij de wetenschap wat er in mijn lichaam loos was. En dan weten sommige onbenullen in mijn omgeving ook nog mij te vertellen dat ik gewoon blij moet zijn met mijn dochter. Alsof ik niet blij ben met haar!! Zon uitspraak doet mij pijn, vooral als het uit de mond van hele vruchtbare mensen komen. Ik kan me zon uitspraak van een mmmeisje welke nog strijd voor een eerste heel goed begrijpen: ooit vond ik mensen die voor een tweede streden en dan vertelden hoe zwaar ze het emotioneel hadden maar een stel zeurende mutsen. Want: dan heb je er toch één en dan ga je nooit meer voelen wat je voelt als je voor een eerste kindje strijd Hoe kon ik er naast zitten! Regelmatig pak ik dochterlief haar geboortekaartje even om de tekst in haar kaartje te lezen. We hebben er een heel emotioneel gedichtje op staan en een rake zin erop staan. Voor de nieuwsgierigen: hij staat in mijn fotoalbum. Maar dan fantaseer ik over een tweede geboortekaartje. Wat zouden we er op zetten? Ik ben zo bang dat we dat nooit zullen mogen beleven. En daar voel ik mij zo machteloos: vele mensen in mijn omgeving hebben zelf de keuze of er nog een kindje komt. De keuze omdat ze zo vruchtbaar als een stel konijnen zijn. Daarom mag ik ook verdrietig zijn. Het is niet mijn keuze om artsen nodig te hebben om zwanger te raken, het is niet mijn keuze om onvruchtbaar te zijn. Vruchtbare stellen mogen zelf kiezen of zij nog een tweede of volgende kindje gaan krijgen. Een vriendin van mij welke zelf relatief makkelijk drie kinderen heeft gekregen luistert mijn verhaal aan als ik verdrietig ben geeft mij de ruimte om daar verdrietige dingen over te vertellen. Zij beseft dat ik die keuze die zij heeft niet heb. Ze luistert en geeft geen adviezen in de zin van dat ik maar moet genieten. Zucht, was iedereen maar zo sensitief dat ze zonder gebruiksaanwijzingen goedbedoeld goede dingen doen. Want hoewel ik weet dat het geniet maar van meisjelief-uitspraken uit een goed hart komen, doen ze vreselijk pijn!! Ik wil de keuze hebben om of de rest van mijn leven alleen van meisjelief te genieten óf de keuze hebben om de rest van mijn leven van meisjelief en haar broertje(s) en/of zusje(s) te genieten. Ik heb het voel nu dat mijn leven in de wacht staat. Ergens is het wel goed dat ik nu verplicht rust heb voordat ik door mag met de pogingen: mijn lichaam moet herstellen, maar ik wil weten waar ik aan toe ben: wel of niet nog een kindje. Mocht ik vandaag te horen krijgen dat het definitief niet meer gaat lukken wil ik op korte termijn door voor pleegzorg. We zijn al op een bijeenkomst geweest afgelopen oktober.... Ik wil mijn leven weer oppakken... Ik las trouwens dat ik een typefout had gemaakt in een lang stuk wat ik laatst had geschreven. Daar schreef ik dat ik na 6 weken weer door mocht. Sorry, dat was meer wishfullthinking. Ik mocht van Uber S. weer door als het drie maanden na de operatie was, maar het verloop van de operatie (wel/geen complicaties) speelde ook mee. Ik hoopte dat ik zes weken na de operatie vanwege geen complicaties weer verder zou mogen. Nu gaat dat in ieder geval niet lukken. Mijn cyclussen zijn steeds meer 21 a 22 dagen geweest dus ik zit overmorgen op CD 19 van de 21 a 22, dus dat is te laat voor een Pipelle. Ik hoop dat ik woensdag groen licht ga krijgen en dan zal het er, als ik Uber S. er in mee kan krijgen als volgt uit zien: 21 april: CD 1 1 mei: CD 11, ei 6 mei: CD 16, Pipelle 10 mei: CD 20, Afspraak internist, misschien nog last minute ijzerinfuus om lichaam helemaal in shape te krijgen voor de poging 13 mei: CD 1, start IVF 20,21 of 22 mei de punctie!!! 3, 4 of 5 juni de POSITIEVE ZWANGERSCHAPSTEST Met verjaardag dochter dan 8 week zwanger en dan met mooie nieuwtje vertellen Zien jullie, ik kan ook positief doen en niet alleen zielig lopen doen Als ik dan mag starten is dat dan twee maand (8 weken) na de operatie. Merah mocht na 20 dagen al starten, dus dan is dit een mooie tussenoplossing Nu op jullie berichtjes reageren. Doe ik dus maar ff in twee keer, anders past het weer niet in 1 reactie
Visje, wat heb jij ook weer een in een achtbaan gezeten Hoe gaat het nu met je?? Ben je inmiddels hersteld van de buikbloeding? En dan ook nog een miskraam er achter aan Wat vreselijke. Jullie hebben nog 1 cryo lees ik. En dan?? Of nog even niet aan denken ?? Dikke knuffel voor jou. Het is allemaal niet eerlijk . MamavanH, ik weet niet of aspirine ijzer echt lager maakt, maar aspirine zorgt wel voor langere bloedingen en omdat je bij bloedverlies ijzer verliest lijkt het mij bij mijn lage ijzerwaardes niet handig om die aspirine al te gaan gebruiken indien niet noodzakelijk Mijn ijzer waarde was nu trouwens voor het eerst weer eens netjes (laatste infuus 7 februari gehad). Hoe staat het met je spuugtest? Inmiddels al iets bekend?? En je enge dingen? Deze maand?? Of hopelijk niet meer nodig. Denk je wel om de zo ongeveer tht?? Majo! Wat fijn om weer een teken van leven van jou te lezen. Fijn dat ik je in ieder geval aan het lachen heb gekregen met mijn zeer uitgebreide OK ervaring Ik ben na bijna drie week weer gaan werken. Ik had twee week geregeld, maar ik heb een baan met een onregelmatig dienstrooster en was pas weer op maandag ingeroosterd (die woensdag erna was drie week na de operatie). Heb het wel als prettig ervaren dat ik echt de tijd had om bij te komen. Had dat ook wel echt even nodig. Met de studie gaat het goed. Inmiddels alweer twee terugkomdagen van mn studie gehad (flexibel inroosterbaar) en had dit al staan. Vanavond ga ik voor het eerst sinds de operatie weer sporten. Had vorige week ook wel gekund maar toen had ik geen zin en wel zin in de serie Homeland te kijken! Meisje doet het heel goed. Ze brabbelt de oren van mn koppie en is onwijs lief en boevig!! Wat een rijkdom!! Maar hoe is het met jou, je prachtige meisje, je werk en alles?? Wat jij schrijft over het 4 weken geen ZP, geen mmm en geen Uber S Zo herkenbaar van toen ik na augustus 2012 er helemaal klaar mee was. Ik was toen ook echt aan het accepteren dat er geen broertje of zusje bij zou komen. Hoewel dat heel eng is, het stoppen met behandelen kan dat ook zo veel rust geven . Hoe is je nieuwe auto? Daar nog geen pech mee gehad?? Verdorie, dat soort dingen komen altijd op het verkeerde moment, he. Ik ken het. Maar wat is de planning? Wanneer ga je denk je weer verder? Na het innen van het vakantiegeld?? Of zit je meer aan later dit jaar te denken? Ik houd je handje vast!! @ enigkind: au . Stomme paaseieren Vorig weekend op een verjaardag van een vriend had ik weer ff zon au-moment. Deze vriend heeft een broer en twee zussen. Ze zaten zo leuk bij elkaar en grappen te maken en te doen. Wat lijkt mij het fijn om mijn kindje dat ook te kunnen geven: broers en zussen die wat aan elkaar hebben. @enigkind: denken jullie ook aan pleegzorg om zodoende je gezin te vergroten? One of kind, ik lees ook regelmatig jouw berichtjes om te lezen hoe het met jou gaat. Jij mag dus binnenkort op gesprek!! Je wilde eigenlijk nog even wachten maar ivm voorraad van deze donor ging je eerder?? Spannend zeg!! Fijn dat je van dezelfde donor gebruik kunt gaan maken. Wauw! Hopelijk krijg jij dan nog zon mooi kindje met zulke mooie grote kijkers als dat jouw zoontje heeft!! Hoe gaat het verder met jou? Is alles nu goed geregeld met je ex qua woning en regeldingen? En hebben jullie ook afspraken over jullie zoontje? Als je het niet wilt vertellen begrijp ik het hoor, ben gewoon benieuwd. 1 ding staat vast: als het gaat lukken wordt je weer een geweldige mama!!! Gabrielle, wat lief wat je hier komt schrijven. Wat een lieve woorden!! Hoe gaat het met jou?? Mooie foto vandaag op FB met jouw dochter. Volgens mij is het weer daarginder een stukje mooier dan hiero Je schrijft dat het niet makkelijker wordt Au Hoe reageert de omgeving bij jou? Krijg je stom advies of menen mensen dat je een luxe keuze hebt gemaakt zodat je lekker op vakantie kunt blijven gaan?? Weet jouw dochter eigenlijk waarom er geen broertje of zusje is om mee te spelen? Marija, ik zag dat je 'onderin hing'. Hoe gaat het met jou??
Maartje, wat fijn om weer van je te horen! Ik snap helemaal dat je hoofd niet altijd ernaar staat om hier uitgebreid verslag te doen. Heb ik ook vaak hoor! Je bent er dan toch weer zo bewust mee bezig en dat is niet altijd fijn. Wat moet dit inderdaad een moeilijke periode voor jou zijn geweest... Ja, deze operatie zou je dichter bij je wens moeten brengen, maar gevoelsmatig lijkt het precies het tegenovergestelde te bewerkstelligen . Ik kan me echt heel goed voorstellen dat dit je niet de in koude kleren gaat zitten. Ook vind ik het volkomen logisch dat je nog steeds boos bent. Zou ik ook zijn! Dankzij die lapzwansen heb jij steeds voor niets in een emotionele rollercoaster gezeten en was je kans om zwanger te worden nog eens ernstig verkleind! De volgende keer dat je dat mens ziet lopen moet je gewoon even therapeutisch-verantwoord "struikelen" met een kop koffie ofzo. Desnoods wacht je haar op bij haar kamer met een hele thermoskan... Wat jammer toch dat mensen altijd precies de verkeerde dingen zeggen als ze behulpzaam willen zijn. Maar iedereen kan zelf toch ook wel verzinnen dat je zielsgelukkig met je meisje bent, maar dat dit niet betekent dat je niet nog zo'n lief wondertje wilt. Ik ervaar nu ook zelf dat de wens voor een tweede echt precies zo sterk kan zijn als de wens voor een eerste en de pijn daarom ook. Het enige dat ik wel als echt anders ervaar is dat ik nu altijd afleiding heb in de vorm van voor mn dochter zorgen. Hoe ik me ook voel - hoe diep ik me soms toch zou willen begraven onder mn dekbed- mn meisje heeft mij nodig en het leven draait verder. Aan de ene kant ervaar ik dit wel als prettig, want het leidt af van dingen die pijn doen, maar aan de andere kant vind ik het soms ook heel moeilijk om lekker vrolijk met m'n dochter te doen als ik het liefst in janken zou willen uitbarsten. Toen ik voor mn dochter in de mmm zat vond ik trws stiekem ook wel eens dat mmm-meiden die voor een tweede gingen niet zo moesten zeuren. Pfffff, als ik toen eens wist. Zo zie je maar weer hoe makkelijk het soms is om een verkeerd oordeel te vormen over andermans situatie. En wat eindig je met een prachtig positief schema!! Ik kan me natuurlijk alleen maar vinden in dit schema en doe vrolijk met je mee. De aankomende maand moeten we helaas overslaan, omdat Nanaman twee weken weg moet, maar eind mei beginnen wij weer en dan heb ik ongeveer een dag of 10 na jou mijn positieve test, oke? .
Hihi Nana, ik moest wel om je lachen hoor Therapeutisch haar laten struikelen... Jij hebt goede ideeen Whoehahaha Heftig en 'raar' he dat het nu net zo blijkt te voelen als toen je ook voor je eerste aan het strijden was. De afleiding is ook heel herkenbaar. Heerlijk met haar tutten maar ook beseffen wat voor rijkdom onze dochter voor ons is. Het geboortekaartje staat nog altijd op de plank boven de commode, soms lees ik het gedichtje weer aan haar voor Balen dat je een ronde moet overslaan, irritant is dat als je dat verplicht moet doen om wat voor reden dan ook, hé!! Heel anders dan wanneer je bewust zelf kiest om wat voor reden dan ook, althans, zo ervaar ik dat. Moet Nanaman voor zijn werk weg? Hoe gaat het met de andere meiden?
Hey lieve Maartje! Zó logisch hoe jij je voelt.... na al die jaren idd voor niets toch proberen positief te zijn en iedere maand een kans te wagen, want....je weet maar nooit.... Logisch dat je je verdrietig voelt, gefrustreerd, boos en machteloos.... Alweer zoveel ellende achter de rug voor dat o zo gewenste brusje. En het had je heel wat maanden/jaren ellende kunnen besparen als er direct goed gekekene en meegedacht was door de arts(en). Geloof direct dat het hele gebeuren idd een rouwproces moet zijn. Hoop dat jet het allemaal (gauw?) een plekje kunt geven, maar volgens mij ben je al goed op weg! Mooie plannen alweer aan het eind van je stukje . En ik weet zeker dat jij ook positief kunt zijn. Maar soms...als alles echt even tegen zit..... meid.... dan mág je ook lekker negatief zijn en het even helemaal niet meer zien zitten! Ook ik vind je uitgedachte schema práchtig!! Helemaal het einde van je schema! Duim en hoop en gun zo hard met je mee dat het allemaal zo mag gaan verlopen!! Ik las jouw stukje nu met tranen en tuiten achter de laptop. Zoveel herkenbare dingen die ik lees! Over de goedbedoelde opmerkingen dat je maar van je dochter moet genieten... hier ook aan de orde v/d dag als het onderwerp MMM weer te sprake komt. Zelfs van m'n moeder. Ook wel vaak het idee dat mensen het maar zeggen omdat ze niet weten hoe anders te moeten reageren. Heb er wel begrip voor, snap dat ergens (denk ik/probeer ik) ook wel, maar het steekt zó enorm! Alsof we dat idd niet doen! Als ik ergns van geniet of ergens enorm blij van wordt....dan is het wel m'n dochter! Ze is echt m'n allesie . En dan nog zo'n uitspraak van zwangere vriendin, die me keer op keer als ik haar spreek verteld dat het zo bijzonder is het allemaal nog een keer mee te mogen maken. Túúrlijk is dat het en misschien wel juist doordat ze het hele mmm gedoe bij ons ziet, maar zeg dat dan tegen anderen en niet tegen mij! Of de vriendin die terugmailt op mijn relaas dat de rust wel even fijn is nu, we even financieel niet de mogelijkheden hebben om direct door te gaan en het dan echt de allerlaatste poging wordt en ik (denk ik) aan het accepteren ben dat het w.s. bij één kindje zal blijven... 'misschien heeft het wel zo moeten zijn'! Nou...als ik dus ergens niet in geloof.... Grhhhh..... Jullie nog wel steeds bezig met pleegzorg dus? hebben wij het ook wel over gehad, maar vinden dat nu nog te vroeg. Zou dan wel voor langdurig willen gaan, maar zelfs langdurig is soms (vind ik) maar kort. Zou niet weten hoe ik M. het op dit moment zou moeten uitleggen als dat jongetje/meisje dan weer naar de echte ouders terug zou gaan. Zij zou dat kindje mogelijk direct als broertje/zusje/vriendje gaan beschouwen. Vind haar daar nu nog te jong voor. Vindt het al lastig uit te leggen als het (langdurige pleegneefje) w.s. eind dit jaar terug gaat naar echte moeder. Nee, voor ons pas eventueel pleegzorg als zij dat begrijpt. Met meissie gaat het trouwens erg goed. Net de waterpokken achter de rug, op nog wat korstjes na. Ze heeft het goed doorstaan, weinig last van gehad gelukkig en er niet aan gekrabt gelukkig! Ze is nu met opa en oma naar de dierentuin en ik bezig in haar nieuwe grote slaapkamer....(heb nu even pauze ingelast ) iedere keer werd het uitgesteld, want stel....de icsi zou lukken en het zou een 2-ling worden (hoe gek kun je jezelf maken...), dan zouden die op die kamer komen. Maar daar begin ik niet weer aan, dat zien we dan wel weer (hebben nog een zolder....). Zij gaat een práchtige mooie nieuwe meisjeskamer krijgen! Wat de TESE icsi betreft..... heb nog steeds niet weer met DD gebeld voor afspraak met Dr. S. en Androloog. Gewoon (nog) geen zin in. Kunnen nu, vanwege de financiën, toch nog even niet starten, dus gesprek dan voor mij nog even geen meerwaarde. Wordt dus sowieso ná juni ivm vakantiegeld en belastingteruggave en dan wel sowieso voor eind v/h jaar, want wil er ook wel een keer klaar mee zijn. Autotje bevalt goed, maar zou willen dat ie niet nodig was, had heel wat geld gescheeld.... maar ja.... nu hopelijk de komende 5-10 jaar mee onder de pannen. Dikke knuf voor jou! Denk aan je! Gabrielle, dat stekende gevoel omdat je steeds geconfronteerd wordt met.... dat blijft de komende jaren dus nog wel even? Was ik helaas al bang voor! Idd...nu en straks de eerste vragen waarom ze geen broertje/zusje heeft, dan daarnaast idd nog de opmerkingen van mensen uit de omgeving, straks misschien van klasgenootjes.... Pfff...... Hoop je de MMM ooit eens echt af te kunnen sluiten, lukt dat dus toch nooit echt. (hoewel ik sowieso denk dat de MMM je je hele leven stilletjes blijft achtervolgen...., maar hoopte eigenlijk altijd op een alleen maar positieve manier...... m'n dochter..... en niet op een negatieve manier....... het gemis van een brusje voor haar)!
Hoi Maartje, Goed om weer wat van je te horen (lezen). Wat een heftige tijd weer zeg. Dat je midden in een rouwproces zit is heel logisch. Het is denk ik ook juist goed om dat zo te zien en de boosheid en het verdriet toe te laten. De mmm is gewoon loeizwaar en helemaal als je dan van die onverwachte tegenslagen krijgt!! Over de keus hebben om nog een kindje te krijgen heb ik ook zon fijn voorbeeld. Mijn schoonzusje is zes dagen voor de geboorte van mijn zoon bevallen (nog niet zo lang geleden dus). Mijn schoonmoeder vond het nodig om triomfantelijk te vermelden dat schoonzusje toch zeker nu al wist dat er nog een tweede kindje ging komen!!! Halloooooooo ..:x je hebt het tegen je schoondochter die er zeven jaar en allerlei vrouw onterende ingrepen voor nodig heeft gehad om er überhaupt eentje te mogen krijgen!!! Vertel dit lekker aan de buurvrouw, maar niet aan mij! O, en ze moet ook altijd verkondigen hoe gek schoonzusje wel niet op haar kind is, alsof ik dat niet ben! Hele mooie planning trouwens, niks meer aan doen (behalve dan die zwangerschapstest op tijd in huis halen ). Hoe was de nacontrole? Alles goed? Heb zelf wat emotionele flashback momenten gehad. Afgelopen maand was het een jaar geleden dat ik de punctie, terugplaatsing en positieve zwtest had. Wat gaat een jaar snel. Als ik er aan terug denk komen die gevoelens, angsten en onzekerheden weer zo naar boven alsof het gister was. Toen kon ik mij ook echt niet voorstellen dat ik een jaar later met zon mooi, geweldig, kostbaar, lief, klein (en toch alweer zo groot) kindje zou rond lopen. Ik vind het nog steeds heel onwerkelijk.
Hey lieve Majo!! Wat verdrietig dat je je zo vreselijk herkent in mijn emotionele schrijven. Fijn voor mij want dan ben ik niet zo alleen in deze gedachten, gevoelens en emoties betreffende een tweede kindje willen krijgen en als dat niet lukt, maar verdrietig dat je in het alles je zo herkent. Wat had ik dat graag anders voor je gewild. De opmerkingen van onbenullen zijn gewoon zo rot. Vast wel lief bedoeld, maar lief bedoelde opmerkingen kunnen nog steeds o zo naar zijn. Ik werd vandaag door een vriendinnetje gewezen op een facebook bericht dat ze had gelezen. Iemand had op Facebook een bericht geschreven als aankondiging van hun zwangerschap: 'Zie je wel, dat het niet zo moeilijk is als dat het lijkt, ook wij hebben het voor elkaar gekregen. We worden PAPA en MAMA!!!' Ik werd zo verdrietig toen ik het las. En boos omdat deze vriendin helaas ondanks jaren strijden nog altijd met lege handen staat. Ik vraag me echt af waar het empathisch vermogen van sommige mensen is als ze óf naar ons domme opmerkingen maken, of wanneer ze dit soort teksten op FB zetten. Zodra mensen er jubelend op reageren met 'Hoera, wat leuk oid' dan zien ook alle vriendjes van die mensen die berichten... Au.... Maar jouw meisje is jouw allesie!! Mooi!! De mijne de mijne dus ik wees heel volgzaam naar de mensen toe die mij vertellen dat ik moet genieten. Want genieten doe ik Maar inderdaad: het steekt!! Het steekt heel erg. Die reactie van die vriendin van jou is volgens mij echt een klassiek voorbeeld van geen idee te hebben wat te moeten zeggen en dan maar een onwetende, stomme reactie te geven. 'Misschien heeft het wel zo moeten zijn' zijn van die stomme k.u.t. uitspraken in deze. Ik geloof daar ook niet in. Ken je de film the adjustment bureau?? https://www.youtube.com/watch?v=wZJ0TP4nTaE 'Het heeft zo moeten zijn' lijkt lot gerelateerd. Geloof jij in het lot? Ik keek onlangs naar bovengenoemde film. En na afloop van de film dansten er allemaal gedachtes door mijn hoofd waar ik een mooi artikel over zou kunnen schrijven over lot en dergelijke. In deze film is de hoofdrolspeler kandidaat voor de verkiezingen in Amerika. Hij wordt verliefd op iemand, maar volgens de medewerkers van het adjustment bureau, personen die er voor zorgen dat het lot wel plaatsvindt, zou het niet volgens het plan zijn en zorgen zij er voor dat de hoofdrolspeler en de dame in kwestie elkaar niet meer zien. Maar hij blijft al die tijd vechten om haar terug te vinden. Hij zorgt er uiteindelijk voor dat zijn lot hergeschreven gaat worden. Helaas kunnen wij er niet voor zorgen, hoe hard wij ook knokken, dat ons lot ook hergeschreven gaat worden naar hoe wij het precies zouden willen. Maar ik zie wel dingen waar ik mij in herken. Ik knok om tenminste alles te hebben gedaan om dat lot te herschrijven. En eerlijk is eerlijk, ik heb ook wel eens gedachtes waarin ik mij afvraag of het 'gewoon' niet zo zou mogen zijn. Voordat ik zwanger werd heeft ook tijden geduurd. En toen ik uiteindelijk zwanger raakte en tweemaal bijna mijn meisje kwijt raakte... Ik heb ook wel jankend me af gevraagd waar ik tegen aan het vechten was. En ook laatst met de nieuwe inzichten betreffende mn eileiders gingen ook bepaalde gedachten wel even door mijn hoofd, maar die gedachtes weet ik altijd wel weer te verdrijven omdat ik daar ook niet zo in geloof. Ik geloof meer in dat angst mensen dat soort gedachtes kunnen laten doen geloven en niet een hogere macht oid. Maar dat soort gedachten zijn natuurlijk heel persoonlijk. Ik heb een hele poos in mijn handtekening hier de tekst gehad: ''Soms, heel soms, komen dromen uit...'' Zo zie ik het. En ik doe er alles aan om ze te laten uitkomen. Of hoe anderen het zouden kunnen zien: om mijn lot te veranderen Ik snap wel wat je bedoeld qua nog te vroeg vinden. Het lijkt mij net als jij ook heel moeilijk om dat te moeten uitleggen aan aan ons meisje als dat zou gebeuren (kindje terug moeten naar bio ouders). Maar misschien ben ik naief maar ik hoop op dat het kindje echt tot aan minimaal zijn of haar 18e bij ons zou mogen blijven wonen. In mijn omgeving zijn ook wel wat pleegkinderen welke ook echt al jaren bij de pleegouders wonen. Ik geloof daarom wel in langdurig dat het ook echt langdurig is. Maar je hebt wel gelijk dat je die garantie nooit hebt, ook niet bij langdurig. Voor mij speelt de wens ook mee dat meisje en pleegje wat aan elkaar in het meest gunstige gevoel zouden moeten kunnen hebben. En dan is het leuk als ze niet jaren schelen. En ik zou het liefst een kindje willen welke echt vanaf zo klein en zo jong mogelijk al bij ons zou komen, dus gezien die gedachte zou het zo fijn zijn als we niet nog jaren zouden wachten... Maar goed: first things first: eerst de ICSI's nog. @ waterpokken: fijn dat ze het goed doorstaan heeft en weinig last van heeft gehad. Meisje heeft het nog niet gehad, ondanks dat het zoontje van de gastouder het laatst wel had. Ik ben benieuwd wanneer mijn meisje het gaat hebben. Heb je nog tips, de do's en don't's?? Ik las wat over havermout in een pantykousje in het bad? @ nieuwe slaapkamer: hoe ver staat het er mee? Foto???? @ jezelf gek maken: o zo herkenbaar... @ TESE/financien enzo: zo vreselijk rot dat je met dat soort dingen zo'n rekening moet houden. Alsof het verdriet en de behandelingen op zichzelf nog niet zwaar genoeg zijn. Wij zouden ook absoluut niet lang kunnen blijven doorvechten als de vergoede pogingen weer op zijn en als je nog niet toe bent aan opgeven, hoe oneerlijk voelt dat dan en hoe kun je dan 'relaxed genieten van wat je wel hebt' als je hart zo schreeuwt en je niet het geld er voor hebt om door te gaan... slik. Gelukkig dat jullie straks na belastinggeld, vakantietoeslag en misschien einde jaars geld wel weer een pogingen denken te kunnen gaan doen. Hoewel dat gevoelsmatig nu natuurlijk vreselijk is dat je nu zo lang moet wachten. Dikke knuffel ook voor jou!! En hi lieve Guppie!! Wat een nare opmerking van jouw schoonmoeder. Of eigenlijk: opmerkingen. Tegen jou dat zeggen... Au... Dan is ze sociaal niet vaardiger dan een cactus, vrees ik. Net na de bevalling zit je nog zo vol hormonen en emoties welke zo schommelen... Dan is zo'n uitspraak verre van handig en fijn. Bah!!! Je zou bijna je schoonmoeder toewensen dat haar dochter straks niet zwanger wordt van kindje nr 2... Of ben ik nou heel gemeen?? En steeds tegen jou te zeggen dat haar dochter zo gek op haar kind is. Je zou bijna geneigd zijn om eens te gaan vragen: 'En wat wil je daar nou elke keer mee zeggen?' Stomme schoonmoeder!! Bah!! Die van mij is na de werp en het jaar erna ook niet altijd even leuk geweest. Ik was altijd heel close met mijn schoonouders, had ook altijd het gevoel enorm te boffen (oke, soms wel eens domme opmerkingen van hun kant, maar verder..) met hen. Nou, het eerste jaar dacht ik daar héél anders over. En jij? Hoe was jullie band voorheen? Inmiddels is de relatie weer goed hersteld hoor, maar ik ben niet zo goed in te vergeten als mensen mij gekwetst hebben, dus het is inmiddels redelijk vergeven, maar nog niet vergeten. Ik zie nu wel dat ze hartstikke hun best doen dus dat doe ik dan ook maar en geef ze weer het voordeel van de twijfel omdat ik ook zie hoeveel ze van ons houden Domme opmerkingen neem ik meestal maar voor lief maar als ze het te bont maakt benoem ik het wel, heel voorzichtig @ zwangerschapstest in huis halen: check! Staat genoteerd @ nacontrole: zie volgend bericht @ flashback: ohh zo herkenbaar!!!! Emotioneel maar oh zo mooi ook he!! Maar rondlopen?? Das knap, mijn meisje liep pas bij 15 maanden
Hi lieve maartje, Ik reageer'n ander tijdstip even uitgebreider...zit nog redelijk in de schommel van emoties Het gaat nog niet zo lekker met me, maar hoop dat dat (ooit) weer komt... Jouw angsten, gevoelens en al het andere qua opmerkingen uit omgeving: oh zo herkenbaar. Ook ik word hier nu mee plat gegooid, met alle goed bedoelde adviezen en opmerkingen . Heb al verdriet van het hele traject en wat daarbij is komen kijken, dus zit niet op goed bedoelde PIJNLIJKE reacties te wachten eigenlijk..... Mijn grootste angst nu .."zou ik ooit nog zo'n heerlijk wondertje mogen voelen trappelen in mijn buik"... Als ik dit typ stromen de tranen alweer over m'n wangen. Ik stop even lieverd, zoals ik zei; ik schrijf later even weer.. Maar moest even reageren op jouw enorm lief berichtje! Je bent'n fijn topic schrijf maatje! Jij ook sterkte meis.. Tot gauw schrijfs Knuffel, Visje. Xx
Ik had nog niets over mijn nacontrole geschreven, had het wel geprobeerd maar ik moest het uiteindelijk eerst allemaal in mn hoofd ff ordenen. Ik was nog te verward. In het kort: mijn schema, zoals ik grappend eerder hier had gepost is aangepast. Woensdag een hele gekke, rare dag gehad. Vanaf maandag hadden manlief en ik enorme woorden. Ik wil op een openbaar forum er niet te veel over kwijt, maar ik voelde me enorm gekwetst door hem en aan kindjes maken was zon beetje wel het laatste waar ik nog aan kon denken. En toen was het dus woensdag 17 april: de dag van de nacontrole van de operatie. s Ochtends voordat ik heel vroeg naar mijn werk vertrok had ik voor het eerst weer de behoefte om hem even heel stevig vast te houden. De dagen ervoor was ik te boos geweest. Het voelde wel heel fijn om weer even vastgehouden te worden en hem vast te houden maar tegelijkertijd wist ik ook: we zijn er nog niet. Ik had geregeld dat ik eerder uit mn werk weg kon maar uiteindelijk was ik nog maar krap aan op tijd en mocht ik al snel mee de spreekkamer in. De arts vroeg mij hoe het met mij ging en of ik nog pijn had. Ik kon hem vertellen dat het lichamelijk heel goed met mij ging. Geen last van de littekens gehad? Nee. Ik gaf ook aan dat ik meer inwendig dan aan de littekens gevoeld had de eerste periode na de operatie. Vervolgens vroeg hij of ik de foto's van de operatie wilde zien. Ik vond het best bijzonder om die foto's te zien. De baarmoeder, de eileiders en de eierstokken waren duidelijk op de foto gezet. Al herkende ik mijn eierstokken eerst niet zo in beeld. Ik had verwacht dat die meer 'zoals op de plaatjes' er uit zou zien, met wat druifjes (de follikels). Maar je ziet geen follikels op de foto hihi die eitjes liggen echt verstopt in de eierstokken. Ik zou het het meest als een kipfiletje kunnen omschrijven wat ik zag De arts wees de eierstokken aan en liet mij zien dat je aan mijn eierstokken kon zien dat ik eicelpuncties heb ondergaan: kleine stipjes, beschadigingen aan de eierstokken. En toen vroeg ik wat dat gele plekje op de foto was... De dokter begon te gniffelen en vertelde mij dat het vet was op de foto. Aaahhhh, mijn buikvet op de foto!!! Whaha gelukkig was het geen beeldvullend plaatje Er waren trouwens voor en na foto's, dus ook na verwijdering en hij legde stap voor stap uit wat hij gedaan had en met wat voor apparaten. Zo bijzonder om dat te hebben mogen bekijken. Mijn eileiders waren ook nog opgestuurd ter onderzoek, schijnt standaard te zijn als er weefsel uit een lichaam verwijderd wordt. Door het lab is nogmaals bevestigd dat het onbruikbare eileiders waren. Ze konden in het labaratorium zien dat ze verstopt waren. Er waren geen actuele ontstekingshaarden te zien, maar het zou best kunnen dat die door de lange antibiotica kuur weggegaan waren. Dus ook daar nog eens bevestigd gekregen dat het heel wijs is geweest om deze operatie te laten doen. Gelukkig ook maar, het zou wel heel naar zijn geweest als ze in het lab hadden gezegd dat het er bij nader inzien niet nodig was geweest, want eenmaal uit lijf is niet ongedaan te maken. Denk dat het uitgebreid bespreken van de operatie en het onderzoek in het lab mij weer wat verder helpt in het proces van acceptatie en verwerking. De gyn vroeg ook of ik het officiele operatieverslag en de brief welke ze aan de huisarts hebben verzonden wilde hebben. De volgende dag lag het al in mijn brievenbus. Ik vind het fijn om dat soort dingen te hebben. Zo bewaar ik ook mn prikschemas, bijsluiters en noem maar op. Toen vroeg hij wanneer ik weer naar Uber S. zou gaan en wanneer ik weer verder zou mogen gaan. Ik vertelde hem dat Uber S. had gezegd dat ik drie maanden moest herstellen, maar dat dat ook te beoordelen was aan de chirurg: wel of geen complicaties. De arts gaf aan dat de operatie en het herstel dus ook zonder complicaties is gegaan. Mijn lichaam is volgens hem goed hersteld en er zou volgens hem geen reden of redenen zijn om drie maanden te gaan wachten. Mijn eierstokken en baarmoeder hebben niet te verduren gehad onder de operatie want die heeft hij niet met zijn apparaten aangetast. De arts vroeg mij of ik alweer ongesteld was geweest na de operatie. Ja! En ik zei hem dat ik naw zondag (cyclus van 22 dagen zoals de laatste cyclussen) weer ongesteld ging worden maar dat ik dan deze ronde sowieso niet zou kunnen starten omdat ik niet op tijd een Pipelle meer kon ondergaan. 'Een Pipelle?' vroeg de arts. En 'waarom een Pipelle? En wanneer zou u die moeten ondergaan?' Ik vertelde dat ik die voor het effect op mijn baarmoederslijmlaag en dus een verhoogde kans op innestelen zou moeten ondergaan op ongeveer 7 dagen voor de eerste CD. En dat ik dus al 4 a 5 dagen na vandaag ongesteld zou gaan worden. Dus dat het morgen al te laat was, als ik al zou mogen langskomen in DD én ik moet morgen de hele dag op cursus, dus ik kan niet eens... De arts wist wat een Pipelle was, hij pakte er direct een Pipelle staaf bij uit zijn onderzoekskamer en ik herkende het van toen Uber S. ook al zo'n ding had laten zien. De arts noemde het een mini-curratege en verzekerde mij ervan dat hij wist hoe je het moest uitvoeren. Dus als ik zondag zou willen starten, zou dat kunnen want dan zou hij NU wel ff de Pipelle willen uitvoeren en ik zou nu niet te laat zijn Dus als ik het wilde mocht ik gaan liggen. Whaaaa!! (Whaaa omdat en terwijl de artsen in dit ZH van hogerhand de opdracht hadden gekregen om niet aan IVF's in het buitenland mee te gaan werken. Had nl al wel eens gevraagd om een uitgangsecho en FM's. De artsen mochten daar niet aan meewerken...Ik was daarom ook volledig zonder hoop of verwachting op zoiets na de nacontrole afspraak gegaan.) Ik was brutaal en vroeg of hij dan ook de uitgangsecho, ook ondanks dat ik nu op CD 19 zat, wilde doen. Dat wilde hij wel... Whaaaa!! En voor ik het wist lag ik in mn blote kont en met mn benen in de beugels . Mijn baarmoederslijmlaag was wel 15 mm (al denk ik dat de arts het te ruim heeft opgemeten) en ik had duidelijke mini follikeltjes in mijn eierstokken. Helaas ook een cyste achtigs iets van 2 bij 3.... De arts denkt dat het gewoon een restant van mn eisprong is en dat ik niet de poging zou hoeven uit te stellen vanwege die cyste en drukte foto's af zodat ik met Uber S. het kon overleggen. De Pipelle werd voor de zekerheid gedaan, voor het geval dat ik door mag gaan. Het was echt even een nogal onaangenaam gevoel. Ik grapte nog tegen de arts toen ik in die stoel lag of hij nu geen ruzie met zijn collega's kreeg dat hij me nu hielp bij de voorbereiding van de IVF. 'Hoezo?' grapte hij. 'U bent nu toch gewoon op nacontrole van de operatie welke u hebt ondergaan?' En toen mocht ik me weer aankleden. Ik gaf aan dat ik het wel spannend zou vinden als ik zou mogen starten terwijl ik nu toch iets van een cyste heb. Oke, de kans is aanwezig dat hij gewoon weg gaat maar als ervaringsdeskundige van afgebroken pogingen heb ik toch het liefst nog wel op CD 2 of 3 een uitgangsecho willen krijgen... Ik zei tegen de arts dat ik zal dan daar maandag of dinsdag voor naar DD moeten gaan, tenzij... Tenzij ik dan nog ff gewoon bij hem op de poli mocht langskomen.... (Met mijn liefste glimlach erbij hihi ) Hij gaf aan dat dat lastig werd omdat zijn agenda overvol al was, maar dat ik mocht proberen het in te plannen met de assistente. Hij ging wel ff meelopen naar de assistente. Volgens de assistente kon het niet, te vol. De arts keek ook mee voor mogelijkheden, maar het was echt vol... Ik vroeg of ze mij er echt niet twee minuutjes tussen kon plannen. Nee, sorry dat gaat echt niet zei ze. En toen..... Toen zei de arts tegen haar: 'mijn dienst begint maandag om 9 uur, wil je mevrouw X maandagochtend om 8.45 uur inplannen, dan kom ik wat eerder.' Whaaaa!!! Bizar hoe dit gelopen was. Hij heeft mij weer volledig verrast. Vorige keer dat hij mij verraste was toen het het slechte nieuws meldde. Maar dat was geen leuke verrassing. Dit wel. Maar toch liep ik shakend naar buiten toen het aan mij doordrong dat we nu zouden gaan starten, helemaal ook vanwege de situatie thuis... We zijn nu wel redelijk on speaking terms maar ehh ik ben nog niet blij over wat er voorgevallen is en het moet slijten. Nou is IVF geen romantische behandeling, maar dit voelt wel even extra onromantisch een kindje proberen te maken. Manlief doet wel weer zijn best. Toen ik thuis kwam was ons huis netjes en schoongemaakt en stond er een bos bloemen op tafel en stelde hij voor om mijn lievelingsgerecht (uit zijn beperkte culinaire vermogen ) te maken. Ik vertelde toen pas dat ik bij de gyn was geweest (wist hij niet eens...) en hoe het was gegaan. Elkaar maar weer even geknuffeld en toen ben ik ff een uurtje gaan liggen. Daarna voelde ik me qua buikje weer de oude! Ik heb DD nog niet ingelicht over dat ik al mag beginnen. Ik dacht laat ik maar ff maandag afwachten en dan als ik mag doorgaan dan ff de echo fotos mailen om een FM voor maandag in te plannen. Ik ben trouwens uiteindelijk zaterdag al ongesteld geworden, deze keer had ik een cyclus van 21 dagen. Ik snuif nu sinds zaterdagavond de Synarella en hoor dus morgenochtend of ik de Menopur erbij mag doen. Duimen jullie??
Och lief Visje, Jouw verdriet knalt van het beeldscherm af... Ik zou willen dat ik iets voor je zou kunnen doen waarmee ik jouw leed wat dragelijker zou weten te maken... Ik geef je virtueel een hele dikke knuffel, weet dat ik aan je denk. Ik hoop voor je dat het ooit nog eens mag meemaken.... Is Visjeman nu wel heel lief voor je, voel je je door hem gesteund? xxx
Duim voor je Maartje Fijn dat de arts zo meegaand en meedenkend was. Hoop dat het snel weer wat beter gaat thuis
Bedankt lieve meiden. Een uurtje terug heb ik de uitgangsecho gehad. Helaas zit het geval er nog steeds. De arts is er alleen wel van overtuigd dat het een corpus luteum cyste is en niet een irritant ding wat er langere tijd zal gaan blijven zitten. Hij zag namelijk al dat er wat vocht uit liep, maar het formaat was nog even groot. Hij vindt dat wel of niet starten aan Uber S. is dus heb ik wederom foto's meegekregen en zal Scholtes degene zijn die ja of nee gaat zeggen. Ik heb alle echo's op de foto gezet en naar Scholtes en assistentes gemaild en ook nog de assistentes gebeld om te vragen of zij het aan hem willen vragen. Er is namelijk haast bij: als ik mag starten moet ik ASAP de eerste Menopur in mn buik zetten. Of ik er klaar voor ben...?? Ik weet het niet... Lekker antwoord als je misschien zo wel weer de eerste Menopur in de buik mag zetten hé
misschien wel beter als het een "roller-coaster" "operatie/expeditie" wordt! zal toch nog verder duimen! Vindt het eerlijk gezegd wel bij je passen als het nu toch zo onverhoopt ongepland snel verloopt. En hopelijk dat jij en je Maart-man weer helemaal in de wolken zijn van elkaar. En ruzie...pfffrrrtttt ....breek me de bek niet open . Bij ons vliegt regelmatig "het dak eraf" (alleen sinds kort mét zonne panelen ). En de cursus "lullige opmerkingen" (weetnatuurlijk niet wat Maart-man gezegd heeft) heeft mijn lief ook gevolgd .
Het betrof inderdaad iets wat Maartman op de cursus lullige opmerkingen had geleerd. Volgens mij was het zelfs nog op de specialisatiecursus geweest: ''vreselijk lompe lullige opmerkingen voor gevorderden''. Ben teruggebeld door de assistente: nog niet starten met stimuleren, maar doorgaan met de platlegger neusspray en dan vandaag over een week weer een echo om te kijken of de cyste geslonken is. Zo ja, dan mag ik dan starten met stimuleren. De neusspray legt mn cyclus nl plat. Helaas kan en mag mijn plaatselijke gynaecoloog (afstandje ZH - mijn huis minder dan 5 minuten lopen...) niet meer meehelpen en zal ik dus naar DD moeten of een ander ZH moeten strikken. Ergens denk ik dat het wel goed is om nu ff te moeten wachten. Dan kan ik thuis ff de rust herstellen enzo... Al vind ik het nu wel jammer. Maar ik kan wel helemaal achter het besluit van Uber S. staan.