Hallo Dames, Ik weet niet of het hier juist staat, maar weet niet waar ik dit anders neer moet zetten.. Hier mijn verhaal, Ik ben al heel vroeg moeder geworden, ik was 14 jaar toen ik zwanger raakte en 15 toen ik beviel.. (ik weet, ik weet.. was erg jong.. ) ik was helemaal gek van die jongen toen en hij van mij.. tenminste, dat was wat hij zei.. Van het een kwam het ander en we hadden dus seks, hierna lange tijd niet meer gesproken tot die ene dag.. Ik kwam erachter dat ik zwanger was, ik bleek al 16 weken te zijn Gelijk die zelfde dag, samen met mijn ouders hem uitgenodigd om te komen praten, dit wilde hij niet.. mijn vader heeft hem toen over de telefoon geiinformeer dat hij vader zou worden.. waarop meteen gezegd werd.. "dat kan niet, ben niet klaargekomen dus ik ben de vader niet" echter was hij de enige met wie ik seks heb gehad, het was tenslotte ook mijn eerste keer.. Wij zijn toen meteen naar een advocaat gegaan voor een vaststelling vaderschap, hij wilde niet meewerken en dus gingen we voor een DNA onderzoek.. ook hier wilde hij niet aan meewerken en heeft hiervoor zelfs getekend! Toen de kleine geboren werd - hij zat zelfs de dag van mijn opname, dag voor de geboorte, voor me in de bus naar hetzelfde ziekenhuis- heeft hij ook niks laten horen, terwijl wij het hem wel hebben laten weten. Nooit meer heeft hij iets laten horen en weigerde overal aan mee te werken.. Toen ik 17 werd ben ik naar begeleid wonen voor tienermoeders verhuisd, vanuit hier kreeg ik mijn eigen woning. Na al die tijd zoveel moeite gedaan te hebben kwam ook toen pas via de rechter, zonder dnatest vast te staan dat hij de vader was.. (omdat hij al die tijd weigerde vond de rechter dat genoeg bewijs dat hij de vader was, voor mij was het om vooral medische redenen, maar ook later voor mijn zoon erg belangrijk) Omdat ik niks meer van hem hoorde en vond dat ik niet de enige was die steeds alles moest doen hiervoor, heb ik het naast me neergelegd.. ben mijn leven op gaan bouwen samen met mijn kind, ik MOEST ook wel.. zo gezegd, zo gedaan.. tot september 2012.. al die tijd (zoon ondertussen 8 jaar oud) niks gehoord.. ik krijg ineens een brief van zijn advocaat.. Hij eist een bezoekingsregeling en een informatieregeling Ik ben hier toen erg van geschrokken.. ergens weet je dat het ooit kan gebeuren, maar zo ineens.. uit het niets.. Ik heb meteen contact opgenomen met mijn advocaat en die adviseert ook geen regeling aan te gaan.. na een beetje onderzoek te doen kwam ik erachter dat hij vele malen vast heeft gezeten in die 8 jaar, verschillende rechtzaken al heeft lopen en ook nog eens in een inrichting zit voor een ernstige depressie (kom zo ff niet op de naam) Hij probeert op allerlei manieren contact te krijgen. Ook heb ik hem kort zelf gesproken.. Ik zelf ben namelijk heel erg van mening dat een kind hoort te weten wie zijn vader is, en wilde zijn kan van het verhaal weleens horen.. Hij zei me dat er veel geruchten waren dat hij niet de vader was en het ons om geld zou gaan ed.. hij had het al zo moeilijk dus kon het allemaal niet hebben... -- Uhhh sorry, maar ik had het ook moeilijk en heb ook de verantwoording op me genomen ineens ging hij mij allemaal verwijten maken en dat het allemaal mijn schuld was want ik had hem maar moeten informeren dat uiteindelijk hij op papier stond, want ja dat wist meneertje niet.. Ik zit nu zo in een dubio, ergens vind ik dat mijn zoon hoort te weten wie zijn vader is maar aan de andere kant vind ik het nu gewoon veel te laat en wil ik mijn zoon straks zelf laten kiezen wat hij wilt.. als hij nog ietsje ouder is.. en natuurlijk zal ik hem eerlijk vertellen dat ik het dan nu af heb gehouden, maar dan kan ik hem ook een beetje beter uitleggen waarom.. Ook weet mijn zoon helemaal niets van zijn bio vader, hier vraagt hij ook echt nooit om en dit was tot toen een gesloten boek.. Ook is het zo dat het nu eindelijk gewoon helemaal goed gaat met zowel hem, als met mij (aantal hele moeilijke jaren achter de rug) en wil niet dat dit weer verstoord word.. Sorry voor mijn idioot lang en misschien wat onduidelijk verhaal, maar loop nu al zo lang met dit.. de keus is zo moeilijk en mijn ouders die zijn natuurlijk sws woest op hem, dus die hebben misschien ook niet helemaal een eerlijke mening.. en voor mij.. ja voor mijzelf is dit ook heel moeilijk.. maar ik wil vooral om het belangen van mijn zoon denken en wat voor hem goed is Wat zouden jullie doen als jullie in zon situatie zitten? wel een regeling treffen of juist helemaal niet.. ?
Wat een verhaal meid! En wat ongelofelijk knap dat je er toch helemaal voor hebt gekozen en je inmiddels al 8 jaar een kindje verzorgt, terwijl je zelf ook nog maar 24 bent, respect! Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit heel moeilijk vind. Aan de ene kant begrijp ik dat je ergens vind dat je zoon moet weten wie zijn vader is, maar je geeft zelf aan dat hij hier totaal niet mee bezig is. Ergens lijkt mij dat het ineens na 8 jaar een papa op de stoep ook nog verwarrend is voor hem. Bovendien kan ik me goed voorstellen dat jij totaal geen behoefte hebt aan contact met hem, iets waar je toch wel mee te maken krijgt wanneer je zoon hem met enige regelmaat zou gaan bezoeken. Ook dat jij zoiets heb van: Hij heeft zijn kans gehad, maar vergooid. Aan de andere kant was ook hij nog maar een jaar of 16 denk ik, dus ook wel begrijpelijk. Misschien toch eens goed om de tafel zitten met je advocaat, laat je ex daar maar eens een brief heen sturen met zijn beweegredenen etc. Toch kan ik me ook van zijn kant wel voorstellen dat hij wat meer volwassen is geworden, en dat hij daarom nu wel contact wil.
Echt heel erg zijn best doet hij nog niet via de advocaat, nu ondertussen al even niets meer gehoord sinds ik en mijn advocaat hebben aangegeven niet vrijwillig mee te willen werken.. en dus de rechter te laten bepalen.. Dat hij nog jong was (17) snap ik, en snap dus best dat hij geschrokken was.. maar 8 jaar vind ik dan wel heel lang Hij is misschien volwassen geworden maar heeft blijkbaar lang zijn dingen niet op orde (qua werk, huis) en psychisch is hij dus ook niet helemaal oke.. Nu snap ik dat dat psychisch niet perse in de weg hoef te staan.. heb zelf ook een zware depressie gehad en met allerlei instanties te maken gehad, maar ben nooit opgenomen geweest... hier is dan toch wel iets anders aan de hand lijkt me.. vooral als je ook met justitie in aanraking ben geweest.. Ik vind het zooo moeilijk allemaal
Weetje,... bij mij gaan een beetje de haren overeind staan bij het punt dat hij jou allerlei verwijten gaat maken. En dan laat ik even buiten beschouwing hoe het voor je zoon zou zijn.. gemakkelijkheidshalve.. Maar als je hem een regeling geeft dat krijgt hij ook recht hierop. Hoe hij jou ook behandeld etc. Ik zou echt eens bij je advocaat na gaat wat de juridische gevolgen hiervan zijn en wat een rechter ervan vind als je de regeling die je hem geeft, terug wil draaien omdat jij bijvoorbeeld ziet dat je zoon er last van heeft. Want het kan best zijn dat de rechter dan wil dat je zoon eerst allerlei therapeutische dingen doet en dat dat dan bewezen moet worden. Het kan heel goed gaan, maar wat als het mis loopt, kun jij de stress erbij hebben en kun je ervoor zorgen dat je zoon daar niks van mee krijgt? en daarnaast, mag je ex wel even wat meer respect voor je hebben! potverdikkie en eens even flink naar jou verhaal luisteren! hij had toch een dna test kunnen doen, dat had hij geweten dat hij de vader was, dan had hij de geruchten uit de wereld geholpen! lekker makkelijk excuus!
Dat is vaak het gevaar met allementatie laten betalen/DNA test eisen etc, dan heeft hij volgens de wet ook recht op een bezoek/omgangsregeling Doet hij dit niet om jou een hak te zetten? Zo van : " ik betaal allementatie dan wil ik hem ook zien om jou te pesten" want als hij echt om zijn zoon gaf had hij hem natuurlijk wel eerder willen zien. Je ziet vaak dat mensen dan express contact willen on iemand dwars te zitten en misschien wel onder de alimentatie uit te komen in ruil voor zijn rechten als vader opgeven ofzo Maar in dit geval zou ik zeggen; luister naar je eigen gevoel. Is het een meerwaarde voor je zoon dat hij zijn vader leert kennen? Zo ja dan zou ik het doen, denk je dat het niks toevoegt en het je kind kan schaden? Dan uiteraard niet. Je moeder gevoel is vaak de juiste
Nou dat snap ik hoor, dat het heel moeilijk is. En als ik heel eerlijk moet zijn en daadwerkelijk in jouw schoenen zou staan denk ik dat hij wat mij betreft de pot op kon. Mezelf kennende zou ik zo boos zijn dat ik dus niets meer met hem te maken zou willen hebben. Aan de andere kant: Wat wil je zoon? Kun je niet eens met hem gewoon er eens over praten? Niet direct: Je vader wil je zien, maar meer eens polsen hoe hij over hem denkt, ook al kent hij hem niet. Zou hij hem wel willen leren kennen, etc.
Doen wat je hart je in geeft, hij heeft al die tijd niks laten horen, hij heeft dus ook geen gezag dus niet zomaar wat te eisen. Ik persoonlijk zou hem niet meer als vader willen, maar ik ben heel hard in dit soort dingen door mn eigen situatie. Laat je heel goed informeren meid, dit zal een klap zijn voor je kind!
Dat was dus voor mij ook wel een beetje het punt waarop ik zoiets had van NEE, vind niet dat hij mij dit kan verwijten.. Het is zo dat mijn zoon op moment ook al in speltherapie zit, ook hier hebben ze het idee dat dit helemaal niet goed zou zijn voor hem (op dit moment sws niet) Ik ben dus inderdaad ook bang voor de gevolgen als er een regeling zou komen, komt hij die wel na en hoe gaat dat dan.. Zoiezo, mocht er uiteindelijk een regeling komen via de rechter, zou ik hierop in hoger beroep gaan en/of ik zou bezoek onder begeleiding van jeugdzorg eisen.. zou zoiezo niet meteen een normale regeling worden
Oh meid ik krijg gewoon de kriebels van je verhaal. Het is echt mijn nachtmerrie dat de bio vader van mijn zoontje ineens na jaren een bezoekregeling wil (ik ben ook alleen vanaf de zwangerschap met een verwekker die niks van mijn zoontje wilde weten vanaf het begin) Heb je je leventje op orde komt hij de boel verstoren Ik weet echt niet wat ik zou doen... Ik zou me heel goed laten adviseren en niet zomaar akkoord gaan met een bezoekregeling. Ik weet echt niet hoe ik zou handelen... Ik zou ten alle tijden in het belang van mijn zoontje handelen maar ook zijn wereldje wordt dan op zijn kop gezet! Veel wijsheid toegewenst, en laat je goed voorlichten!!
phoe lastig. ik ben zelf opgegroeid zonder vader, nooit geweten wie mijn vader is. mijn vader is vertrokken toen ik 3 maanden was. ik heb nooit echt de behoefte gehad om hem te zien omdat hij niet de moeite heeft gedaan om mij te zoeken. nu merk ik dat het me toch erg bezig houd en het me toch pijn doet dat ik hem nooit heb mogen leren kennen. denk je dat er een kans bestaat dat hij een goede vader kan worden? zou je zelf niet een gesprek met hem willen aangaan met iemand erbij om te kijken hoe hij nu leeft, waarom hij heeft vast gezeten of hij zijn leven op orden heeft enz. voor je zoontje? als je denkt dat hij een slechte invloed is voor je zoon dan zou ik geen regeling treffen. denk je dat hij een goede vader kan zijn dan zou ik het wel proberen. eerst een tijdje alleen bezoek onder toezicht om te kijken hoe het gaat en misschien kan hij dan een band opbouwen met zijn zoontje.
Misschien heel kort door de bocht maar ik zou niet op het verzoek ingaan. 8 jaar is erg lang en moeilijk voor je zoon om op die leeftijd te gaan leren om te gaan met zijn vader. Bovendien vind ik het verleden van de vader erg zwaar wegen. Heeft hij verder kinderen? Hij heeft een lange tijd niet voor zichzelf kunnen zorgen, waarom kan hij dat dan nu wel voor een kind? Ik vind het een te grote verantwoordelijkheid. En ik denk dat wanneer je hem weer in jouw en dat van jullie zoons leven gaat betrekken dat niet zonder stress en moeilijkheden zal gaan.
Pff wat een situatie zeg. Is niet niks zo jong een kindje te krijgen en het helemaal alleen op te voeden. Echt respect voor jou. Ikzelf zou het niet doen, na 8 jaar nooit wat te hebben gehoord en totaal geen aandacht en medewerking toen je zwanger was, dan zou hij in mijn ogen zijn kansen verspeeld hebben. Maar....het gaat niet om mij. Probeer te bedenken wat jij belangrijk vind voor je kind en eventueel jezelf. Sterkte ermee meid. Lastige keuze!!
Dit is wel iets wat ik samen met de therapuet wil gaan doen middels de speltherapie.. Iig zijn naam en misschien een foto (dat was advies) en kijken hoe hij hierop reageert... Mijn zoon is echt een wijs mannetje en is (helaas door de moeilijke jaren) al snel een groot mannetje geworden. Hij begrijp al veel en is heel meegaand met mij.. ziet mij echt als zijn mama EN papa) Ook heb ik op dit moemnt een superlieve vriend, die hij dus als zijn 'papa' ziet. Ook al weet hij natuurlijk dat dit niet zijn echte papa is, zo vind hij dat wel want hij zorgt voor hem.. Ow wat heb ik toch eigenlijk een schat van een jong
Ben iniedergeval blij dat ik dus niet de enige ben die er zo over denkt, en het dus niet zo is dat ik mijn eigen belangen meer voorop stel.. daar begin je dan zelf zo aan te twijfelen he
Pfff wat moeilijk en sorry wat een eikel van een vent. 8 jaar lang niets van hem laten horen en via een brief een beetje eisen dat hij zijn zoon wilt hebben voor een x aantal uren. Je zegt zelf dat hij in die 8 jaar niet bepaald een lieverdje is geweest, nou ik zou hem dan niet zo 1,2,3 in de buurt laten van je kindje. En ik zou bij je advocaat goed advies hierover laten inwinnen, mbt de regelingen enzo. Meid, veel sterkte, ik hoop dat je voor jezelf maar ook voor je zoontje een goeie keuze kunt maken. Dikke knuf
Jemig, erg lastig. Maar ik vind dat hij zich eerst maar eens moet bewijzen. Dat hij zich kan gedragen. Je hebt niets aan een vader die een omgangsregeling wil, dan zich ineens weer misdraagt, vast komt te zitten, en niet op komt dagen. En ook financieel geen steentje bij kan dragen. Je hebt het al die tijd zelf gedaan en met steun van je ouders (als ik het goed begrijp) dus je kunt het goed alleen af. Je kunt je zoon altijd informeren wanneer hij 18 wordt zodat hij zelf de keuze heeft. Tot die tijd, lekker laten zoals het is, en als hij lastig doet... straatverbod!! Ik heb zon hekel aan mensen die hun verantwoording niet durven te nemen en achteraf terugkrabbelen....
Wat een moeilijke situatie Maar je hebt het wel goed omschreven! Als ik het zo een beetje kan inschatten, zou ik doen wat jij zelf ook aangeeft. Nu geen omgangsregeling treffen maar je zoon zelf later laten kiezen als hij wat ouder is. Je hebt er goede redenen voor. Maar ik beoordeel het op afstand, ik voel de druk die jij voelt natuurlijk niet. Laat je niet leiden door de druk, maar maak de keuze waar jij je het best bij voelt en wat het beste voor je zoon is. Sterkte X