Hallo iedereen, Dit is mijn eerste bericht hier. Nooit het gevoel gehad om het even allemaal van mij af te willen schrijven tot nu. Ik zal proberen mijn situatie uit te leggen. Ik ben 25 jaar, student en woon bij mijn moeder. Augustus 2012 heb ik mijn relatie verbroken na 5 jaar en begon al vrij snel te daten met een goede vriend met wie ik het al jaren heel close ben. Ik was nog niet toe aan iets vast maar eigenlijk was ik meer op zoek naar afleiding. Toch nam hij het heel serieus. Hij vond het bijvoorbeeld niet leuk als ik bij mijn moeder ging slapen. Was volgens hem niet een gezonde situatie als je een stel bent. Hier heel vaak met hem over gesproken dat het voor mij veel te snel ging en ik nog geen vaste relatie wilde hebben. Dit heeft nooit tot hem doorgedrongen. Tot december het genoeg was voor mij: dat eeuwige geclaim van hem was ik echt meer dan zat. Hij was mij daarentegen ook erg zat met volgens hem mijn wispelturige gedrag. Dus voor mij heel simpel: ik ben vertrokken en woon nog steeds bij mijn moeder. In januari kwam ik erachter dat ik zwanger was. Was zo onwerkelijk: ik wil al jaren moeder worden. Maar in mijn situatie was het alleen maar paniek. Wat heb ik gehuild. Kort nagedacht over abortus maar dat deed mij zo'n pijn. Conclusie: kindje is meer dan welkom maar moeders was op dat moment een wrak! Ik had besloten om het wel tegen de vader te zeggen. Ik wist dat zijn kinderwens groot was. Het was bij hem dan ook meer dan welkom: we moesten volgens hem en zijn ouders gelijk gaan samenwonen. Ze waren door het dolle! Aan de ene kant fijn deze steun aan de andere kant: ik zat nog steeds in mijn 'wrak-modus' en schrok van alle 'gezelligheid' om mij heen. Wel wist ik dat ik niet moest gaan samenwonen met de vader: Ik zou diep ongelukkig zijn in een relatie met een man waar ik niet volledig van hou. En is mama ongelukkig, dan kleine ook. In de afgelopen maanden is veel gebeurd. Ik ben vandaag 20 wk + 4 dgn zwanger. Afgelopen dinsdag had ik de 20 weken echo. Zonder vader. 3 weken geleden zei hij dat door de ruzies HIJ last heeft van stress en hartkloppingen. IK ben de oorzaak volgens meneer. Ondertussen heeft hij mij afgelopen maanden bestookt met erkenning, rechterlijke macht, co-ouderschap etc. terwijl ik daar niet aan toe was/ben. Mijn zwangerschap ervaar ik als pittig. Ik heb in juni 2011 een maagverkleining gehad. Hierdoor kan ik minder eten. Ik ben de eerste maanden ziek geweest, veel last gehad van extreme buikkrampen, overgeven, flauwvallen en meer typische kwalen. Ben net klaar met een kuur tegen de blaasontsteking en vorige week kreeg ik het bericht dat bloeduitslagen uitwijzen dat ik ondervoed ben. Ik sta vanaf nu dus onder controle bij de gynaecoloog. (gelukkig is met kleine hummel alles goed) Allemaal niet erg, heb het graag voor mijn kleintje over. Ik vond erkenning e.d niet erg: ik vind een vader belangrijk in het leven van een kind. Zelf ben ik zonder vader opgegroeid: het is toch een gemis als kind zijnde. (voor mij dan) Dus daarom snap ik zijn ophef niet over dat IK HEM stress bezorg. Mijn vooruitzichten zijn trouwens wel goed hoor: per 1 mei heb ik een woning voor mijzelf en mijn hond. En uiteraard als straks de kleine er is ook voor hem/haar! Met hulp van familie en vrienden kom ik er wel. Ik probeer al met al toch daarom positief te blijven. De band met mijn moeder is goed, maar het is toch wel prettig als je weer lekker je eigen ding kan doen. Ik kan niet zeggen dat ik ongelukkig ben sinds hij niet zo betrokken meer is: ik ben zelf rustiger en kan mij op mijn zwangerschap richten. Misschien is dit wel goed zo. Liefs
Ik kan me zijn situatie goed voorstellen. Het is net zoveel zijn kind als het jouwe en daar moet je wel rekening mee houden. Samenwonen tegen je zin hoeft niet maar een goede regeling is wel zo netjes.
Inderdaad. Ik kan best begrijpen dat hij die dingen graag geregeld wilt hebben en dat het voor hem ook wel een stressvolle situatie is als jullie steeds ruzies hebben. En dat hij zegt dat jij de oorzaak bent, roepen we allemaal niet eens dingen die wij niet menen tijdens ruzies. Jullie hebben duidelijk andere behoeftes en heeft het tussen jullie niet gewerkt. Maar ik vind wel dat je de erkenning enzo best kan regelen. Ook hij word papa, en misschien is hij wel bang dat hij buitengesloten word zodra jullie kindje is geboren.
Hallo Maira11 en Mama-in-love, Dank voor jullie reactie. Ik snap zijn reactie ook. Ik wil ook graag dat deze dingen geregeld worden. Mijn argument waarom ik wilde wachten daarmee was dat ik meerdere vrouwen ken waar het mis is gegaan bij de 20 weken echo en omdat ik mij zo beroerd voelde. Ik wilde zoiezo wachten tot na de 20 weken echo. Daar stemde hij ook mee in. Later werd het meer dreigend: nu gaan we, ik wil dat e.d. Met nu gaan we (bijv. kind erkennen) gaf ik altijd mijn duidelijke argument waarom niet en met ik WIL dat (het kind mijn achternaam krijgt) zei ik prima, jij bent de vader. En ik snap dat hij vader wordt en ik weet dat hij tot zover goed is met kinderen (tot hij drank gaat drinken. lees: ieder weekend op stap) dus dat hij er ook van wil genieten. Zijn ouders zitten ook wel wat bij hem te stoken. Sinds ik heb gezegd dat ik niet samen wil gaan wonen ben ik ineens een verschrikkelijk mens in hun ogen.. Ik had het ook graag anders gezien in ieder geval.
Zou niet weten waarom hij nu nog iedere weekend niet op stap kan. Jij hoeft tenslotte niks van hem, verwacht zo te lezen niks van hem en jullie kleintje is nog niet geboren. Niks wat hem thuis hoeft te houden aangezien jij geen behoefte aan hem hebt. Verder kan ik mij best voorstellen dat hij het allemaal als stressvol ervaart. Het is ook voor hem een hele onzekere tijd, voornamelijk omdat hij afhankelijk is van jouw 'argumenten' als ik het goed begrijp. Zoals jij het allemaal beschrijft krijg ik iig een beetje het idee dat hij er niet heel erg in betrokken wordt dus kan mij zijn frustraties erg goed voorstellen.
Hallo Jessy77, Nee helemaal gelijk..hij mag ook iedere week op stap. En dat hij zich niet zo betrokken voelt komt denk ik daar ook vandaan. Hij is een persoon die 3 dagen achter elkaar helemaal zichzelf dronken voert. Zelf weten, eigen keus. Maar als ik op 1 van die 3 dagen niet fit ben en de verloskundige erbij haal en hij is heel moeilijk telefonisch bereikbaar...tsja dan geef ik het op. Maar dan moet hij niet boos worden en schreeuwen als ik het hem later vertel. Dit is 2 keer voorgevallen. 1 keer met opname in het ziekenhuis erbij. Verder vind ik het niet zo gek om niet te vroeg jubelend alles te regelen. Er kan tot zover vanalles mis gaan en aangezien mijn zwangerschap al moeizaam is en ik bij een redelijk aantal vrouwen het mis heb zien gaan. Het is gewoon ook een bepaalde angst van mijn kant. Ik lees veel dat rond de 25 weken vaak pas wordt geregeld over erkenning. Hij is overigens overal bij betrokken geweest: eerste echo's, bezoeken naar verloskundige. Ik stuurde als reminder zelfs berichtjes naar hem en zijn ouders.
Jeetje meid, wat lastig de situatie. Het is altijd moeilijk als ouders van een kindje niet bij elkaar zijn. En een moeder lijkt altijd aan het langste eind te trekken, omdat haar toestemming nodig is voor erkenning van het kindje en vanuit daar kunnen andere zaken zoals voogdij, e.d. Geregeld worden. Ik maak uit jou verhaal op dat je de band tussen vader en kind helemaal niet wil tegenhouden, maar dat je het graag op jou tempo wil doen. Dat moet je dan ook zeker doen meid. Geef jezelf en je lichaam de tijd en doe niks tegen je zin in. Stel de vader in spe gerust dat je het allemaal gaat regelen desnoods door alvast wat op papier te zetten hoe jij het straks in gedachte hebt. Maar leg hem ook uit dat je het in je eigen tempo wil doen, omdat de zwangerschap je al zo zwaar is gevallen en je even wil aanzien hoe het verder loopt. Het is voor beide kanten een lastige situatie. Maar ik vind het goed van je dat je het kindje niet bij de vader weg wil houden.
Maar dat is dan best een dubbele boodschap toch? Aan de ene kant verwacht je dus wel dat hij er dan op dat moment voor je is maar aan de andere kant als hij, geheel terecht, zaken rondom jullie kindje wil regelen ben je daar niet aan toe? Ik denk dat dit wel voor verwarring kan zorgen.
Bedankt voor jullie reacties, Reageer wat laat ivm nieuwe ontwikkelingen. Ik heb hem in een sms gevraagd hoe het met hem gaat. Hij belde mij op en we hebben een goed gesprek gehad. Volgens mij snapt hij mij nu echt. We hebben afgesproken om contact te houden. Ik hou hem op de hoogte en hij zou mij bellen als hij vragen had. Binnenkort zouden we dan afspreken. Ik heb ook eerlijk gezegd dat ik daartegen op zie: iedere keer dat wij samen zijn eindigt het dat hij schreeuwend vertrekt en ik met best heftige buikpijn achter blijf. Dus stap voor stap alles proberen goed te regelen. Hopelijk komt het dan goed!