Lieve marcel, wat moet jij door een rot tijd gaan.... Ik vind het (misschien heel gek) juist heel fijn om hier dingen van jou te lezen. Cat is van 1981 en ik ook...en dat maakt het zo eng voor mij. Dichtbij huis. Om te lezen hoe jij er mee omgaat, wat je voelt, dat vind ik heel goed van je. En het fijne van een "eigen topic" is dat je niemand ermee lastig valt, want mensen die hier lezen zijn hier omdat ze daarvoor hebben gekozen. Pure interesse dus, en medeleven. Ik hoop dat je hier blijft schrijven. Om je hart te luchten, om je verdriet misschien een beetje kwijt te kunnen en hopelijk ook om een beetje afleiding te vinden in onze onzinnige vrouwen-dingen Hele dikke knuffel!
Ik blijf het lastig vinden om te schrijven, mezelf te uiten en het gevoel hebben dat ik er anderen mee tot "last" ben. Emoties zijn maar irritante dingen en misschien speelt het wel mee dat ik als man daar toch echt niet zo goed mee overweg kan Soms voel ik me helemaal lamgeslagen door emoties. En het lastige is nog dat ze soms uit het niets komen opzetten. Vind ik niet zo heel erg prettig en weet nog niet zo goed hoe ik dat kan wegmoffelen. Inmiddels is het zondag en ben zaterdagavond met wat vrienden naar de kroeg geweest. Hoewel het an sich wel gezellig was, dwaalde mijn gedachte toch vaak naar Cat af. Zeker als ik even niet in gesprek was maar probeerde te luisteren. Ik vertelde ook tegen m'n vrienden dat het me nog weinig uit zou maken of ik morgen nog wakker zou worden of niet. Ze begrepen wat ik hiermee bedoelde, gezien alle dingen die gebeurd zijn. Het voelt immers of mijn leven echt over is. Of er een groot deel van jezelf gestorven is toen mijn allerliefste overleed. Net of er geen reden meer is om verder te gaan. Ze zijn wel overtuigd dat het goed komt en dat zal ongetwijfeld maar dat kost simpelweg tijd. Eigenlijk had ik die avond erg weinig interesse in wat er verder om me heen gebeurde buiten de contacten met de vrienden van me. Ik kan me zelfs niet herinneren wie er nog meer waren in de kroeg of hoe het barmeisje/jongetje eruit zag. En nee ik was niet dronken toen ik naar huis ging Ik nam eigenlijk niet zo heel erg veel op van de omgeving. Vandaag ben ik bij mijn broertje geweest en heb voor het eerst mijn kleine nichtje vast gehouden. Toen ik daar kwam had ze last van krampjes. Zo sneu om te zien dat ze pijn had. Je zag echt dat koppie helemaal verbijten. Een half uurtje later of zo kreeg ze eten en daarna heb ik haar bijna 2 uur vast gehouden. Madam lag heerlijk in mijn armen. Beetje om zich heen kijken, beetje slapen, gewoon helemaal rustig. Hoe teder en lief dat ook is, viel het me wel erg zwaar. De tranen stonden geregeld in mijn ogen en probeerde me wel te verbijten. Denk dat dat wel redelijk lukte althans ik hoorde ze er niet over. Catje was zo ontzettend gek op kinderen en ik wou dat ze dit nog had kunnen meemaken. Ik weet zeker dat ze zou stralen als ze me zo zag zitten. En ik had haar zo graag mijn nichtje zien vasthouden. Ik weet hoe vertederend dit was geweest. Ik had haar zo graag gelukkig gezien met een (ons) kindje in haar armen. En terwijl ik dit schrijf, tranen... Hoe gelukkig ik ook ben voor mijn broertje vind ik dit echt zo ontzettend moeilijk. Ik kan me nog niet echt oom voelen zoals je dat eigenlijk zou moeten voelen. Als ik buiten rond loop met ons mopshondje voelt het als ik rond loop als een verslagen man. Beetje in mezelf gedoken, neerslachtig, met m'n ziel onder m'n arm zeg maar... Ik heb dat ook geregeld binnenshuis en dan komt er weer eens niets uit mijn handen. Of je staat ergens, van plan om iets te doen en je weet gewoon niet meer wat. Frustrerend is dat wel omdat het totaal niet bij mij past. Je wilt van alles maar niets lukt. Ik ben normaliter behoorlijk geordend en maak dingen af waar ik aan begonnen ben. Maar jezelf tijd gunnen om te verwerken is iets wat ik normaliter niet deed. Ik ben echt zo'n binnenvettertje. Ik krop meestal dingen op wat redelijk werkt. Alleen ik krijg dit niet weggestopt. Het wil niet lukken. Wel schattig is dat wanneer ik die vervelende tranen krijg en mijn hondje ziet het, komt ie helemaal tegen me op staan om me te willen troosten, althans zo lijkt het Inmiddels ben ik een uurtje of 5 verder met het schrijven van deze post en de de accu van mijn laptop is bijna leeg. Morgen begint er weer een nieuwe week en ik zie het wel weer hoe het loopt.... Eerst naar Den Haag om de Nederlandse akte van overlijden zien te regelen. Erg handig dat alleen daar een buitenlandse akte omgezet kan worden naar een Nederlandse akte. Opsturen kan ook maar dat vertik ik. Ik ben weken bezig geweest om de buitenlandse akte (apostille zoals het kennelijk heet) te krijgen en die laat ik dan ook niet meer los. Zou wat zijn als ze hem kwijt raken met de post of iets dergelijks. Een kopie wordt niet geaccepteerd en het originele document laat ik niet los.
Ik zit met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen, wat een liefde straalt er vanaf. En zo verdrietig dat je dat niet meer met haar kan delen. Ik heb geen woorden voor je die je troost kunnen bieden. Wel heb ik respect voor je dat je probeert je leven op te pakken, hoe moeilijk ook. Ik denk ook dat de tranen/ het verdriet je overvallen op de onverwachte momenten. En dan is het echt geen schande om het te laten gaan... Veel sterkte in deze moeilijke tijd en vergeet niet, je kan altijd je verhaal hier posten. Er zijn altijd dames/heren die het lezen en reageren.
Marcel ik denk niet dat je hier iemand tot last bent. als we er geen zin in zouden hebben lezen we gewoon niet. dat is het lekkere van een forum! je kan hier gewoon je hart uitgieten en wat een ander er mee doet moeten hun weten. misschien een goed leerproces zelfs. want je leert denken doe er mee wat je wilt. en misschien moet je dat in je omgeving ook wat meer doen. waarom zou je niet mogen tranen bij het zien en vasthouden van je nichtje. ik denk niet dat ze daar moeite mee hebben. je mag best wat laten zien. Tuurlijk de hele dag huilen is niet goed maar het is nog zo vers. Het heeft tijd nodig. je gaat nu allemaal dingen meemaken en die je dan voor het eerst in vele jaren niet kan delen met je geliefde. die eerste momenten zijn allemaal het zwaarst. En ooit wordt het weer iets lichter en ik geloof dat je ook wel weer een keer gelukkig wordt maar dat maakt het nu niet minder erg en heftig. Je mag rouwen. en je mag de tijd nemen. En als ik het zo lees doe je het super goed! je neemt de tijd om verdrietig te zijn en je probeert door te gaan voor zover dat op dit moment kan. Je mag een verslagen man zijn alleen met je hondje. het mag allemaal. Zelfs als de zon straks weer gaat schijnen zullen de donkere gevoelens regelmatig om de hoek komen kijken. hoort er allemaal bij. Het is wel fijn dat je zo opgevangen wordt door je fam en vrienden. ik wil je nogmaals veel sterkte wensen. en voel je niet geschroomd om te schrijven. hier een forum vol lieve vrouwen die graag zorgen en je een dikke virtuele knuffel willen geven!
Phoe...heftig man! Denk dat niemand en zeker je broertje niet het jou kwalijk neemt dat je niet aan bepaalde verwachtingen kan en wilt doen. Sterkte met je rouw...
ik blijf ook meelezen maar wat een lieve worden gedachtes wat oneerlijk dat zo'n mooie liefde niet samen verder mag gaan. respect hoe je hier mee omgaat zoals ik lees dan.
Beste Marcel, Wat jouw is overkomen is vreselijk. En ik ben ontzettend blij dat jij hier je verhaal kwijt kan, het is een uitlaatklep dus blijf dat vooral doen. Het komt nog wel dat jij van het kindje van je broer kan genieten, je een echte oom gaat voelen. Dat gaat groeien, je hebt nu te maken met zo veel verschillende emoties! Is alles inmiddels gelukt met de overlijdensakte?
Hoi, Bedankt voor alle reacties. De laatste tijd is het even erg druk geweest maar er is wel een hoop in gang gezet nu. Het regelen gaat me tot dusver goed af Hieronder een opsomming.... Akte van Overlijden is door Den Haag omgezet naar een Nederlandse akte. Volgens Den Haag zou dit niet nodig hoeven te zijn voor de notaris. Om niet in een wellus nietes spelletje te belanden toch verzocht om de akte om te zetten. Verklaring van Erfrecht is daarna gelijk geregeld en het huis (kadaster) staat nu op mijn naam. Maar wat zijn die notarissen toch duur... Urn is binnen gekomen en vandaag met veel poeha laten vullen bij het crematorium. Men wist mij te melden dat ze dit namelijk niet meer doen tenzij je de urn bij hen had gekocht. Dus ik moest het zelf maar doen. Ik wist niet eens dat ze urnen verkochten dus via de uitvaartstichting verzocht naar een passende oplossing. Uiteindelijk ben ik daar vandaag goed geholpen. Haar urn staat nu te pronken op ons bijzettafeltje wat eigenlijk haar altaartje is geworden. Op de urn staat een foto van haar, haar ringen met haar verlovingsring vooraan en een kleine (keepsake) urn waar ik haar haarlok nu in heb zitten. De banken zijn aan het werk. ABN is geen probleem, Rabo wordt weer interessanter. Cat bleek ook een "oude" Rabo rekening te hebben in Groningen, de stad waar ik haar ook heb leren kennen. Deze rekening bestaat uit meerdere producten maar omzetten naar onze Rabobank kan niet meer. Dit kan alleen als ze nog niet als overleden is verklaart. Het blijkt dat ze hier haar achternaam verkeerd hadden gespeld waardoor ze er eerder niet achtergekomen waren. Hopelijk hoef ik daar niet naar toe Catje blijft me af en toe verassen zoals ze dat ook nog wel eens deed toen ze nog wel leefde Ik denk dat ze niet eens meer wist dat deze rekening bestond... Ik heb ook een accountant ingehuurd die dadelijk de belastingzaken gaat regelen voor ons. Ik moet nog het een en ander verzamelen maar het is een start. Ook ben ik vorige week twee keer naar het werk geweest. Nou ben ik daar langer geweest dan gepland maar dat kwam eigenlijk omdat je constant met iedereen in gesprek bent. Het enige wat ik tot dusver daar gedaan hebt, is dat ik mijn wachtwoord heb gewijzigd De hulpverlener binnen het bedrijf lijkt me tot dusver wel ok, maar ik blijf er wel sceptisch over. Donderdag heb ik het tweede gesprek met haar en dan zie ik wel weer verder. Dit soort hulpverleners passen eigenlijk niet bij mij, ik ben wat dat betreft ook meer een binnenvetter. Emotioneel gezien blijft het gewoonweg een bizarre achtbaan. Ik vraag me ook af wat er gaat gebeuren nadat alles geregeld is. Ik ben enorm blij dat ze weer thuis is al had ik haar liever in een andere vorm thuis gehad. Het voelt wel alsof er een last van m'n schouders is, anderzijds voelt het ook dat het allemaal echt is. Mijn concentratievermogen is momenteel nog vergelijkbaar van een mug. Ik begin me ook langzaam te realiseren dat ze er echt niet meer is of thuiskomt. Afgelopen weekend is een bevriend stel blijven slapen. Hoewel het gezellig was, merkte ik duidelijk dat Cat er niet meer was. Gisteren ben ik, samen met het bevriende stel, bij mijn nichtje geweest. Het was weer lastig om blij te zijn. Aan de ene kant voel ik me trots aan de andere kant ook diep bedroeft. Maar de aanhouder wint, toch? Toen ik thuis kwam en dat stel weer naar huis was gegaan was het gewoonweg weer erg zwaar.... Ik probeer positief te zijn en vooruit te kijken maar er zijn een heleboel dagen dat ik baal dat er weer een nieuwe dag is. Vandaag de dag is het precies 2 maanden geleden dat ze is overleden en ik push mezelf om verder te gaan, al wil ik dat liever niet. Het liefst zou ik mezelf opsluiten en ver onder m'n dekentje kruipen...
heel veel sterkte!! en als je behoefte hebt om van je af te schrijven. blijven doen!! we steunen je allemaal!!
Marcel, Heel veel sterkte. Je schrijft mooi. Vooral blijven doen. Probeer open over je gevoel te zijn. Het is fijn om je te kunnen uiten...probeer tranen niet weg te drukken...maar ze er te laten zijn...niet bang zijn voor een oordeel... Je lijkt mij een sterke man.
Hallo, Eigenlijk heb ik niet zo heel erg veel meer te vertellen. Toch kom ik even van me afschrijven voordat ik dadelijk tegen de muren oploop. Ja ik ben al met de hond wezen lopen maar die ligt hier nu uitgeteld dus een extra rondje betekend waarschijnlijk dat ik hem moet dragen Een paar weken terug had ik mijn nichtje voor het eerst vastgehouden en de "gluipers" hebben daar een foto van gemaakt. Daarop is goed te zien dat ik behoorlijk emotioneel was op dat moment. En ik maar denken dat ik het goed verborgen wist te houden. Doch vonden ze het een geweldige foto en snapte ze ook waar deze emotie vandaan kwam. Wel baal ik er dan zelf van omdat het ook iets van vreugde moest hebben terwijl ik alleen maar kon denken dat ik Catje dit zo graag gunde. Nu mijn Catje weer thuis is, in haar urn dan, voelt het wel alsof er een last van mijn schouders is afgevallen. Ik ben erg blij dat, dat nu klaar is. Het voelt niet alsof ze weer thuis is, want het gemis blijft enorm. Maar om de een of andere reden ook weer wel. Mijn speciale hoekje voor haar is dan ook bijna af. Ik brand nog elke dag 3 waxinelichtjes voor haar, net zolang totdat ik naar bed ga of weg moet. Op haar urn liggen haar 4 favoriete ringen, daar heb ik nu van die houdertjes voor besteld zodat je ze enigszins rechtop kan zetten. Daarnaast staat er op haar urn een miniurn waar een haarlok van haar inzit. En natuurlijk staat er een foto van haar op de urn. Wat dat betreft is het ook nog een handig om zo'n vierkante urn te hebben Op het werk zet het drama zich voort. Wanneer we niet voor 1 juli herplaatst kunnen worden, worden we aangezegd. Dat houdt in dat we dan ontslagen zijn en dat vanaf dat moment ook de 3 maanden opzegtermijn ingaat. Dus dan is het op 30 September de auto en de laptop inleveren. Na 13 jaar hard werken sta je zomaar ineens langs de zijlijn. Feitelijk zit ik dus nu in een dubbel rouwproces, mijn allerliefste en mijn baan. Je vraagt je dan soms werkelijk nog af waarom je iedere ochtend toch weer wakker wordt. Het voelt alsof er niets meer is om voor te leven. Elke vorm van geluk lijkt weggespoeld te zijn uit het leven. Het leven gaat door, althans dat is wat men zegt. Ik ervaar het zelf eigenlijk niet zo. Ja, de klok tikt door, de tijd gaat inderdaad verder, maar daarmee heb je het ook wel gehad. De maatschappelijk werker vroeg zich of ik nu suïcidaal werd, maar dat is niet zo. Ik denk dat ik iets te depressief klonk toen ik het vertelde Het is iets wat ik niet zou kunnen ivm mijn vrienden en familie etc. Wel is het een hangende vraag, wat nu en hoe vindt je in vredesnaam een uitweg? Als je nu gelukkige mensen op straat ziet of op TV of waar dan ook, voel ik mezelf erg eenzaam worden. De TV zapper ligt dan ook nooit ver uit de buurt en Discovery wordt inmiddels mijn favoriete kanaal. Of ik zet wel een of andere horror film op. In ieder geval geen zoetsappige vrouwenfilm (je weet wel, van die blije gelukkige mensen erin ). Recentelijk sprak ik iemand en die zei dat ik het geluk wel weer zou vinden met een andere baan en in de toekomst een andere partner. Wat ik hem vertelde kwam eigenlijk op het volgende neer. Een andere baan zal niet het grootste probleem worden. Ik ben IT consultant van beroep en volgens een recruiter lig ik goed in de "markt". Doch moet je dan alle relaties weer opnieuw opbouwen en hopen dat de nieuwe werkgever ook wel een fijne werkgever is. Het gras bij de buren is immers altijd groener. Daarnaast ben ik ook nog verre van mezelf en dus solliciteren wordt ook een uitdaging Qua een andere partner, dat zie ik niet zitten. Catje had echt mijn hart gestolen en het enige wat ik wil, is haar. Ze heeft m'n hartje ook niet teruggeven. Al moest ik samen met haar in een kartonnen doos wonen, als ik maar met haar ben. Ze had een fantastische band met mijn ouders en mijn ouders beschouwde echt als een dochter die zij nooit hebben gehad. Het klikte fantastisch, in tegenstelling tot de meeste exen van mij Ze ging er zelf ook geregeld langs als ik bijvoorbeeld op mijn werk zat. Ik kan niet zien wat de toekomst brengt maar zo voel ik me nu. Ik ben zelf nooit een echte rokkenjager geweest maar genoot er wel van al dat vrouwelijk schoon op straat. Ik heb niet voor niets ogen gekregen toch? Ik mocht Catje er best mee plagen en tja, zag zij een mooie vent dan kreeg ik het ook op mijn bordje Al gebeurde dat laatste wat minder, ze was nogal kieskeurig zoals ze zelf altijd zei. Geen idee waarom ze dan op mij viel riep ik dan altijd Al met al is het gewoonweg een tijd waarin het erg donker is. Het lijkt wel op de poolnachten zoals we dat voor een deel hebben mogen ervaren in het hoge noorden tijdens onze laatste vakantie. Het werd erg vroeg donker en was erg bijzonder. Terwijl het voorheen leek op de middernachtzon. zoals Cat en ik dat jaren terug meemaakte in IJsland, wanneer ik haar weer zag. Ik keek er echt weer naar uit om naar huis te gaan vanuit mijn werk, of om weer samen wakker te worden om aan een nieuwe dag te beginnen. Of gewoon saampjes genieten van ons zondagochtend ontbijtritueel. Voorheen konden we samen genieten van iedere lente waarin je alle plantjes zag opbloeien, wanneer je tuin weer vult met kleurtjes en geurtjes. Soms zaten we tijden buiten (met onze jassen aan en soms ook nog onder een dekentje) te genieten van alles wat weer opbloeide, en waren we weer plannen aan het maken wat we nu weer gingen veranderen aan de tuin. Qua koken kan ik me nog niet echt toe zetten. Ik kan me nog niet focussen op recepten voor 1 persoon en eigenlijk vind ik het geen bal aan om alleen voor mezelf te koken. Het is vaak veel te veel en invriezen is weliswaar een optie, maar zo groot zijn mijn lades nou ook weer niet... Ik heb twee vriezers staan maar die zitten nog redelijk vol. Maar momenteel is het donker en geen lichtpuntje te vinden.
Slik.... Wat een enorm heftige periode zeg Alle woorden die ik schrijf voelen leeg en waardeloos, maar om zomaar je verhaal te lezen en weg te klikken vind ik ook niet kunnen.... Het zijn de bekende woorden waar je ws zo weinig aan hebt, maar zeg het toch maar... Héél veel sterkte in dit moeilijke proces in deze moeilijke tijd!! Ik hoop dat je veel liefdevolle familie/vrienden om je heen hebt staan waar je altijd bij terecht kunt! Als ik alles zo lees heeft catje echt een topvent gehad!! Nogmaals: Sterkte!
Wat mooi dat je je hier welkom en vrij genoeg voelt om je hart en gedachten uit te storten! Ik lees hier het verhaal van een man die zijn maatje,grote liefde, zijn alles verloren heeft. Ik kan je geen tips geven buiten de clichés dat alles tijd kost en dat er echt een tijd gaat komen waarin je leven weer wat glans krijgt. Maar goed dat is zo nietszeggend in een periode waarin je als het ware in een zwart gat leeft. Fijn dat je mooi plekje voor haar gemaakt hebt,een plekje om haar te herdenken. Het klinkt erg mooi zoals je het beschrijft! Ik hoop dat je je baan mag behouden, ik gun het je echt! Laat dat nog even gewoon 'vertrouwd' voor je blijven met collega's die weten waar je doorheen gaat. Ik duim hier mee hoor! Fijn dat jullie zo van de natuur/tuin/lekker eten konden genieten. Ik zou zeggen 'ga toch die tuin in' maak de tuin mooi en misschien vind je er een soort van ontspanning in. Enne dat je emoties toont bij het vasthouden van je nichtje is menselijk,dit hoef en mag je niet verstoppen!! Je kunt en blij voor hun zijn en zelf je eigen gevoel hierbij hebben. Je bent niet van steen! Ik hoop dat je snel weer iets moois mag meemaken, zoek het in de kleine dingen! Sterkte!
Wat kun je het allemaal prachtig van je afschrijven. Ik heb echt enorme bewondering voor je. Vreselijk wat jij op dit moment door maakt en ik hoop daarom ook met heel mijn hart dat jij snel weer een lichtpunt zult vinden. Het is je van harte gegunt. zoals jij verteld over cat, leek het me een geweldige lieve leuke vrouw.
Mijn woorden voelen nutteloos, maar alsnog heel veel sterkte met dit verschrikkelijke verlies. Als ik er al aan denk om mijn vriend te moeten missen. *slik* Knap hoe je het van je afschrijft!
door je verhaal te lezen is de pijn te voelen die jij met je meedraagd.. wat moet het ontzettend moeilijk zijnn voor je.. respect!... probeer toch een klein beetje te genieten ... zo te lezen was ze echt een topvrouw. en dat zal in je herinneringen echt zo blijven heel veel sterkte
Ik heb erg veel respect voor je en vindt het heel erg goed dat je het zo een beetje van je af kan schrijven. Iedereen zegt dat je het ooit wel een plaatsje kan geven maar dat is gemakkelijk gezegd, jij bent degene die het moet doen. Ik heb het al eerder gezegd maar weet anders geen worden en wens je dus weer heel erg veel sterkte en hier kun je altijd je ei kwijt.
Ik vind het fijn om van je te lezen...dat weet ik dat je er nog bent. Klinkt gek, maar ik denk toch vaak aan je. Mijn partner verliezen is zo'n beetje de grootste angst (naast het verliezen van de kinderen) en ik zou zelf echt niet weten hoe dan verder. Ik lees vaak een vleugje humor in je stukjes en dat zegt ook veel. Je bent er nog, al ben je nu meer je verdrietige zelf, maar dat is normaal. En goed. Wees verdrietig. Wees boos. Wees kwaad....ik zou dat ook zijn. Het is menselijk. Het is ook niet eerlijk. Jullie waren zo gelukkig. Waar verdien je dit dan aan? Waarom? Al die emoties zijn noodzakelijk voor de verwerking. En dan ook nog eens zo'n onzekerheid over je werk. Alsof je al niet genoeg op je bordje hebt gekregen. 2 maanden. Het lijkt zo lang, maar ook zo kort.... Nogmaals sterkte!