Onze zoon heeft tijdens de zwangerschap minstens 4 keer een andere naam gehad. Hij heeft van 20 tot 26 weken een andere naam gehad dan die hij uiteindelijk gekregen heeft. En ook tussen 30 en 34 weken heette hij anders. Uiteindelijk toch de naam gekozen die hij nu heeft (duh) en ik zeg je eerlijk: er is nu geen naam meer die beter bij hem past!
Ik snap helemaal hoe je je voelt bij mijn eerste hadden we een meisjesnaam waarvan we meteen zoiets hadden van dat is hem. De jongensnaam was het n drama. Ik heb tegen het einde van de zwangerschap zelfs nog een poging gedaan hem te veranderen maar geen enkele naam was beter. Nu ben ik zo blij dat we hem niet veranderd hebben want ik vind em prachtig. Ook nu bij de 2e hebben we exact het zelfde probleem. Meisjesnaam hadden we meteen. De jongensnaam vindt ik heel leuk maar of hem dit nu is... Ik weet het niet. Ik denk als je een naam hebt en je verder sowieso geen nog leukere kunt vinden je daar het beste bij kunt blijven...
Nee, ik wou een andere eerste naam voor mijn dochter (is nu haar tweede naam geworden), maar mijn vriend vond die naam helemaal niks zei hij. Hij vond al mijn namen niet mooi, behalve bij M.ila zei hij "dit is de enige naam waar ik aan zou kunnen wennen" Lekker positief he?! Toen werd ze plotseling geboren en werd het dus maar M.ila.. En opeens vond hij de naam helemaal geweldig en bij haar passen (ontkende ook stellig dat hij eerst zei het niet mooi te vinden.. zucht) en de naam die ik graag wou als eerste naam is nu haar tweede naam en dat vindt hij ook helemaal mooi.. Mannen Nu gaat het weer precies zo!
Nee dat heb ik nooit gedacht. En eigenlijk heb ik dat nog steeds niet Toen we onze oudste M.ilan besloten te noemen kende ik niets of niemand die zo heete en het sprak ons wel aan. En achteraf bleek het een top 10 naam te wezen... beetje jammer weer . De jongste heeft een veel minder populaire naam en die vinden we eigenlijk leuker. Maar ook bij hem tot de laatste moment, zelfs tot aan de bevalling getwijfeld. Dus nooit gedacht dit is het!
Nee, nooit gehad. Mijn man zei bij veel namen daar moet ik over nadenken. Tot ik een keer een jongensnaam aandroeg en daarbij zei hij ja, die vind ik leuk. Dat was de eerste keer dat hij zo reageerde. En onze zoon heeft dus ook die naam gekregen. Het is zelfs zo dat we lijstjes hadden met namen. Daarop stond een meisjesnaam die ik er weer afgehaald had nadat mijn man zei dat hij hem niet moo vond. Aan het eind van de zwangerschap weer de naam aangedragen en toen vond hij hem mooi. En we bewaren de naam mochten we ooit een dochten krijgen.
Bij de jongensnaam wist ik meteen: dit is em! Bij de meisjesnaam wist ik het ook meteen alleen vriend vond 'em spuuglelijk dus mochten we een meisje krijgen hebben we toch een naam die ik iets minder mooi vind dan de jongensnaam. Natuurlijk is een meisje niet minder welkom!!!!
Nee ik had eerst een andere naam in mijn hoofd maar het dochtertje van mijn nicht heet al zo en dat vonden we toch niet echt leuk. We wilden graag mijn schoonmoeder vernoemen en dat was nog niet zo makkelijk... Toen ik rond de 25 weken zwanger was schoot me ineens een naam te binnen die ik smste naar mijn man die aan het werk was op dat moment. Hij stuurde terug "ja leuk!" Vanaf dat moment noemden we haar al zo, al zat ze nog in mijn buik Zo raakten we steeds meer vertrouwd met de naam.
De meisjesnaam wisten we meteen en later ook geen seconde twijfel meer over gehad. De jongensnaam wel iets over getwijfeld (maar dat was niet vanwege de naam, meer vanwege 't vernoemen). Dus in principe, ja hier direct een "liefde op 't eerste gezicht" momentje met de namen.
Bij beide zwangerschappen wisten we al vantevoren welke naam het ging worden en daar niet meer vanaf geweken. Alleen rond een week of 35 de twijfel of het ipv Janice toch Jade moest worden, maar dat waren de hormonen
Toen wij eenmaal wisten dat we een jongetje kregen vonden we het erg lastig om samen tot DE naam te komen. Hier hebben we ook echt lang over gedaan, maar opeens hadden we hem! Alles klopte aan de naam. Hij paste in het rijtje van onze namen, het kon met de achternaam, de betekenis is prachtig en bovendien is hij nog handig voor de Engelse familie ook. Gewoon blijven kijken en zoeken en uiteindelijk komt dat moment echt wel!
Wij hadden vrij snel een jongensnaam die we fantastisch vonden, maar desondanks hebben we daarna niet alle andere namen uitgesloten. We bleven schaven aan een lijstje, kijken naar betekenissen, hoe vaak de naam voorkomt, etc, etc. Deels omdat we dit voor een meisjesnaam ook moesten, want daar kwamen we echt niet uit. Toch bleef er steeds 1 jongensnaam naar boven komen en werd steeds meer duidelijk dat het hem echt echt echt was. Nu, 3,5 jaar later, zijn we nog steeds heel blij met de naam (en kind zelf ook, trouwens, haha). Voor een meisje zijn we er nooit helemaal uit gekomen en hebben we op een gegeven moment besloten het op 2 namen te houden en te kiezen op het moment zelf als het een meisje zou blijken te zijn. Was (gelukkig) niet nodig
Ja ik wist het direct. Mijn man zei Lemmy en volledig zonder twijfel zei ik ja!!! Er is ook totaal geen twijfel meer geweest! Nu bij nr 2 is er twijfel tussen 2 namen we zullen zien, ergens tussen nu en week 38 ofzo worden we wakker en denken we Ja dat wordt 'm !
Bij J. (de naam van de oudste) wist ik het meteen, ik was toen bijna 21 weken zwanger en had net de 20-weken echo gehad en werd 's nachts wakker met die naam in m'n hoofd. Voor mijn gevoel was het de naam waar ik al die tijd naar op zoek was geweest: zò heette het kindje in mijn buik, dus die naam moest het worden! We hadden op dat moment een andere naam, maar het is uiteindelijk toch J. geworden. Bij de jongste wist ik het ook meteen, maar die naam kon mijn man niet aan wennen, dus hebben we een andere naam gekozen en daarbij had ik dat gevoel niet. Heeft ook na de geboorte nog een hele tijd geduurd.
Wat mijn vriend mooi vind; vind ik niet mooi. Wat ik mooi vind; kraakt mijn vriend meteen af. gaat nog wat worden.
ja, dertien jaar geleden hadden we de meisjesnaam verzonnen (zomaar voor de gein) en die is het nog steeds. De jongensnaam was wat moeilijker, maar toen ik op gegeven moment dacht "dit is m" zei ik het hardop en mijn vriend zei toen gelijk ja dat is m... Nu moet zij/hij alleen nog even geboren worden
Vanaf dat we wisten dat we een jongen kregen wisten we van begin af aan DE naam, elija ( roepnaam/omdat we het mooi vonden klinken) Luca (2de naam vernoemd naar lucien, mijn overleden schoonvader) Elija Luca vinden we nu ook echt bij hem passen soms hebben we spijt dat we de schrijfwijze niet anders hebben gedaan, dus elijah. Maarja de uitspraak is hetzelfde. Namen kiezen is zo ontzettend moeilijk, tenslotte draagt je kind heel zijn/haar leven de naam mee. Maar wij waren er vrij snel uit.
Ja dat hadden wij! Na eerst een ellenlange zoektocht en bijbehorende discussies gevoerd te hebben . Toen ik de hoop opgegeven had, wam de naam opeens op tv voorbij. We keken elkaar aan en wisten: dit is hem! Nooit meer getwijfeld ook. Ik vrees nu al voor de namenzoektocht voor baby op komst .