Hoi iedereen, Acht maanden geleden ben ik bevallen van een prachtige baby. De zwangerschap was een regelrechte hel, zware bekkeninstabiliteit, kampte met een ziekte (bleek ermee samen te hangen) vanaf week 25 thuis ivm vroegtijdige weeen, uiteindelijk ingeleid en na 17uur weeenstorm een spoedkeizersnede ivm foetale nood. Afgelopen vrijdag ben ik met spoed in het ziekenhuis opgenomen, het bleek dat ik een gaatje in mijn buikvlies had (navelbreuk) waarschijnlijk doordat mijn buik zo extreem groot was geworden tijdens de zwangerschap. Daar werd mijn bloed en urine gecontroleerd op ontstekingswaarden en maakten ze me klaar voor een operatie, totdat ze terugkwamen met het nieuws, JE BENT ZWANGER. Ik snap er niks van, we zijn al die tijd superzorgvuldig omgegaan met anticonceptie en op de een of andere manier is het door de minipil heen gegaan (ben net 3 weken gestopt met de BV) Ik ben ten einde raad.. Ik heb zo'n ontzettende klap opgelopen zowel psychisch als mentaal van de vorige zwangerschap (het is nog zo vers allemaal!) en ben heel erg bang dat mijn bekkeninstabiliteit blijvend wordt als ik deze zwangerschap voortzet. Ik heb nog helemaal geen tijd gehad om mijn lichaam weer in goede conditie te krijgen, en dat was voor mijzelf wel een voorwaarde om weer zwanger te raken. Daarnaast ben ik nu net weer aan het werk, en moet ik er niet aan denken om er binnenkort weer uit te liggen, maar dat is voor nu even bijzaak. Daarnaast moet ik eigenlijk geopereerd worden aan mijn navelbreuk, maar dat willen ze niet doen tijdens mijn zwangerschap, de chirurg zei dat ik daar goed over na moest denken. Mijn man is in principe fel tegen abortus maar heeft erover na gedacht en staat achter mijn beslissing wat die ook mag zijn. Als ik nadenk dat ik over 8 maanden weer een klein hummeltje heb ben ik dolgelukkig, het babytje is zo welkom als het maar zijn kan, maar die 8 maanden moet ik eerst zien te overleven, en ik ben ZO bang dat mijn lichaam dit niet aankan. De echo toonde trouwens nog helemaal niets, alleen maar dat er activiteit in mijn baarmoeder was (slijmvlies). Om die reden moet ik zo snel mogelijk beslissen, wanneer ik zie dat er daadwerkelijk leven is houdt het verhaal voor mij al op. Heeft iemand hier ervaring mee
Geen ervaring mee (gelukkig), maar meis wat een verhaal. Ik kan alleen maar zeggen, volg je gevoel. Natuurlijk wil je een gezond lichaam hebben. Lijkt me logisch ook omdat je al zo'n klein kindje hebt. Maar ik proef in je verhaal wel dat je eigenlijk geen abortus wil en dan zeg ik: niet doen! Als je nu al twijfelt heb je misschien straks nog jaren spijt van je beslissing. Je werk zou ik me nu nog niet druk over maken meis. Ik weet niet of je fysio krijgt? Anders daar mee beginnen. En verder je heel goed laten voorlichten wat die navelbreuk allemaal in gaat houden mocht je nu niet geopereerd worden. Heel moeilijk, je hart of je lichaam volgen. Ik persoonlijk koos voor mijn hart, dan maar doorbijten, maar ja dat ben ik. Ik wens je heel veel sterkte.
Jee wat een verhaal... Maar als je zegt dat het kindje wel welkom is zou ik geen abortus doen want persoonlijk denk ik dat je dan spijt krijgt. Het is al moeilijk genoeg voor vrouwen die het 100% niet willen! En dan vaak achteraf..... Maar ik begrijp je situatie wel, maar ook iedere zwangerschap is anders en wellicht heb je dit keer een hele andere zwangerschap! Succes en veel sterkte in je keuze!
Wat een heftige tijd heb je meegemaakt. Ik zou niet voor abortus doen, ik zelf ben daar ook erg tegen. Zolang je er geen ergere dingen meemaakt lichamelijk zou ik zeggen geen abortus. Maar dit is mijn mening.
Ik heb ook geen ervaring met jou situatie. Maar wel in die zin dat ik op het moment een zware zwangerschap heb, zware bekkeninstabiliteit, veel flauwvallen enz. enz. Het was ongepland en ik kon hierdoor niet afstuderen. Binnen een jaar weer zwanger worden, terwijl mijn lichaam nog niet hersteld is, waardoor ik misschien blijvend last blijf houden van bi, weer niet af kunnen studeren enz. enz. is voor mij ook echt een schrikbeeld. Heb er soms echt nachtmerries over! Dus in die zin begrijp ik wel je enorme twijfels! Toch lees ik een beetje tussen de regels door dat je liever geen abortus laat plegen, hoe bang je misschien ook bent voor weer een zwangerschap en de mogelijke gevolgen. Alleen al daarom zou ik eerst echt naar andere opties kijken. Ik zou bijv. zo snel mogelijk met artsen en fysio om de tafel gaan. Vragen wat zij voor jou kunnen betekenen mocht je de zwangerschap aan gaan. Misschien, met intensieve begeleiding van een fysio en artsen die je goed in de gaten houden, hoeft het niet zo erg te worden als dat je afgelopen zwangerschap was.. Ik zou je in elk geval goed laten voorlichten en je angsten ook duidelijk uitspreken. Volgens mij als je goede hulp en ondersteuning krijgt kan je het namelijk aan. En ik heb ook het gevoel dat als het lukt je voorkeur daar ook naar uit zou gaan. Maar wat je ook beslist, het is een hele moeilijke beslissing maar wel jouw beslissing! Heel veel liefs en sterkte daarmee!
Ik wil je ook veel sterkte wensen met deze moeilijke situatie, want dat is het. Laat je goed voorlichten door gynaecoloog, fysiotherapeut over de gevolgen voor je lichaam en neem dan samen met je man een beslissing.
Ik heb een klein beetje ervaring met je situatie als het om de bekkeninstabiliteit gaat. Het gaat hier om een vriendin van mij. Zij heeft een hele ernstige vorm van bekkeninstabiliteit opgelopen tijdens de zwangerschap. Daar zaten ook klachten onder van een eerder ongeluk. Die kwamen daardoor versterkt weer terug. Na de bevalling kon ze niets. De eerste weken kon ze niet uit bed. Ze kon haar kind niet tillen, niets. Uiteindelijk wordt de kleine in de zomer 2 en ze werkt nu 2 uurtjes, 2x per week. Ze kan weer een wat grotere ronde wandelen en langer in de auto zitten. Ze wil ook dolgraag een 2e kindje, maar gezien van hoever ze moest komen, is het niet verstandig. Ze is van het oosten van het land, 1x per week naar Rotterdam gegaan ter revalidatie. Kortom een hele flinke investering. Het heeft haar echt heel erg veel pijn en moeite gekost en nog steeds. Ze was heel sportief, maar dat gaat nu niet meer. Ik wil hiermee aangeven dat je inderdaad heel erg goed moet afwegen wat je aankan. Je hebt nog een kleintje om voor te zorgen, die ook nog getild moet worden waarschijnlijk. Er komt veel meer bij kijken dan alleen even de bevalling en dat ben je er weer. Ik heb de pijn gezien om je gezin en jezelf draaiende te houden. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen bij je beslissing. Die is echt niet makkelijk. Aan de ene kant is het een mooi wonder, maar aan de andere kant is de afweging voor een gezond lichaam en gezinsleven ook echt heel erg belangrijk.
Wat een heftig verhaal zeg! Ik kan je alleen mijn mening geven, maar kan niet zeggen wat je beter kunt doen, zal je ook nooit veroordelen. Ik zou inderdaad ook doorbijten, ik ben al zo lang bezig om zwanger te mogen raken ( 10 jaar ) dat ik dolblij zou zijn als ik weer in verwachting zou zijn ook al is het snel na de eerste.
Ik heb de ervaring qua abortus en een heftige bevalling. Me dochter moest met spoed gehaald worden anders redde ze het niet, super veel bloed verloren en er was een kans dat we het allebei niet redde! Tangen, pompen, zusters op je buik, weeën te hard, ontsluiting niet snel, noem maar op! Ik kan me heel goed voorstellen dat je er lichamelijk heeeel erg tegen op ziet, dat heb ik namelijk ook. Ben zooo bang om weer de verloskamer in te moeten. Maar daarin tegen heb ik ook een abortus gehad 1,5 jaar geleden en het doet me soms nog zoo veel pijn! Heb een echo in me kast staan en geef het bijna iedere dag een kus en vraag om vergefenis... Ook omdat ik er niet 100% achter stond en lichamelijk alles goed was. Ik zou alles overleggen en vragen wat de risico's hierachter zijn. Je wilt ook niet door een zwangerschap lichamelijk kapot gaan natuurlijk.. Ik wens je heel veel sterkte! En welke keus je ook maakt ik begrijp hem!
jeetje wat een verhaal, kan me voorstellen dat je het op moment erg moeilijk hebt. maar denk echt heel goed overna voordat je iets wilt gaan doen. je weet maar nooit, misschien valt het allemaal wel mee, iedere zwangerschap is anders. ik wens je heel veel sterkte met wat voor bislessing je ook gaat nemen.
Iedereen ontzettend bedankt voor de reacties! Werk is inderdaad iets waar ik me zo min mogelijk druk om probeer te maken, is geen doorslaggevende factor maar vind het wel heel erg vervelend Het wordt helemaal onmogelijk omdat ik 2uur moet reizen om op mijn werk te komen, dat houd ik waarschijnlijk niet lang vol. Ik ben zo bang dat mijn lichaam blijvende schade zal ondervinden, ik niet goed herstel, en ik niet de moeder kan zijn voor mijn kindje die ik zou willen zijn. Anderzijds, hoeveel verschil maakt het of ik nu het kindje krijg, of dat ik het over 2 jaar krijg. Dat we er meer willen staat vast, maar ik weet niet of de klachten verminderen wanneer ik mijn lichaam nog langer laat herstellen.
Hier hetzelfde probleem, ik ben tijdens mijn afstuderen zwanger geraakt, en heb het niet gehaald. Ik ben nu sinds een maandje weer begonnen en het gaat super, en ja.. Nu dit! Misschien een persoonlijke vraag, maar aangezien je in dezelfde situatie zit als ik zat, welke keuze zou jij maken?
Dat is inderdaad ook iets, ik besef zo goed hoe ongelofelijk gezegend we zijn met het feit dat we zo makkelijk zwanger worden. De vorige was ook ongepland, meer van 'we zien wel als het een keer raak is' en dat was de eerste ronde gelijk raak. Net te horen gekregen dat iemand die we kennen helemaal geen kinderen kan krijgen, dan is dit in een keer ook een stuk beladener.
Ik ben ook aan het afstuderen en zwanger geraakt, maar zoals het er nu naar uitziet kan ik het wel mooi op tijd afronden vóór de komst van de kleine. Maar: laat je goed informeren door professionals! Eis dit echt een beetje. Uiteraard kunnen zij ook geen garanties geven, maar het is zó belangrijk dat jouw keuze weloverwogen is. Denk goed na over wat je wilt vragen; stel dat je de zwangerschap voortzet en het wordt zwaar, wat zijn dan de mogelijkheden voor begeleiding en ondersteuning? Raadpleeg eventueel ook maatschappelijk werk. Veel wijsheid toegewenst!
Alleen jij kan die beslissing nemen! Mocht je voor een abortus kiezen hoop ik niet dat je er spijt van krijgt.
Wat een ontzettend moeilijke situatie. Ik kan me deels in jouw verhaal inleven, in de zin dat ik ook een rot-zwangerschap, -ks en -kraamtijd heb gehad. Ik moet er niet aan denken om na 8 maanden al weer onverwachts zwanger te zijn geweest. Bovendien moet je niet alleen aan jezelf denken, maar ook ook aan je kind, die de nodige aandacht en energie zal vragen. Ik zou met je gyn gaan praten over wat je waarschijnlijk kunt verwachten tijdens de zwangerschap. Zou het voor je gezondheid tijdens en vooral ook na de zwangerschap uitmaken als je lijf langer de tijd zou hebben om verder te herstellen? En wat zijn de mogelijkheden voor (intensieve) begeleiding tijdens de zwangerschap, om de risico's zo veel mogelijk in te dammen? In hoeverre zal die begeleiding helpen om je gezondheid te waarborgen? Wat zijn de risico's van het uitstellen van je operatie tot na de bevalling? Een navelbreuk met een groeiende buik lijkt me ook niet gezond. De antwoorden op die vragen zou ik - samen met mijn man - op me in laten werken en dan de afweging gaan maken. Tot slot: je schrijft dat je dolgelukkig wordt van de gedachte dat je over 8 maanden een klein hummeltje vast mag houden. Dat zegt volgens mij heel veel. De belangrijkste reserveringen die je hebt, hebben te maken met angst voor dingen die misschien kunnen gebeuren (waarmee ik niet zeg dat die niet reëel zijn!). Ik hoop dat de antwoorden op bovenstaande vragen je daarin hoop geven en dat zal blijken dat het in werkelijkheid niet zo erg hoeft te worden, als je vreest.
Ik kan me je twijfel heel erg voorstellen als je zo´n ontzettend heftige en moeilijke zwangerschap hebt gehad, maar als ik dan dit zinnetje lees, dan is het duidelijk dat dit babytje zeer zeker niet ongewenst is, en dan is de kans groot dat je misschien wel eens heel veel spijt van abortus zou kunnen krijgen.
Dit zegt mij genoeg dat je later spijt van de abortus gaat krijgen wat je je hele leven mee neemt.. ik heb met de 1e zwangerschap en tijd erna veel rottigheid meegemaakt en was erg bang voor herhaling.... maar die 2e zwangerschap ging net zoals er in de boekjes staat en erna ook. wat was/ben ik opgelucht
BI kan toch bij elke zwangerschap net zo hard terug komen?? Je hebt nu het voordeel dat je kindje van 8 maanden overdag ook nog slaapt en je je eigen rust ook kun pakken voor je lichaam! Ik denk dat wanneer je er nu stiekum toch wel naar uit kijkt, dat je spijt krijgt van een abortus.
Abortus geen ervaring mee. Wel een tip mbt bekken instabiliteit. Je kan een bekkenband kopen, deze is ter preventie en revalidatie van bekken instabiliteit. Een vriendin had echt hele zware bi en nu zwanger van de 2e en loopt met die band, gaat hartstikke goed nu. Ik ga deze ook aanschaffen aangezien ik nu al kamp met bi. Sterkte met je beslissing.