Voordat ik hier begon met schrijven ben ik eerst een uurtje met ons mops hondje wezen wandelen. Dat ding ligt nu luid snurkend op schoot te slapen. Ik denk dat ie moe is Iemand hier zei een tijdje terug dat ik het gewoon van me af moest schrijven en mensen die willen lezen en reageren prima en anders toch niet? Ik dacht bij mezelf; "verrek ze heeft gelijk ook" Dus vandaar dat ik het doe. Niemand kent mij hier althans, op een enkeling na. Dat blijft het toch wat anoniemer en dus makkelijker. Overigens ben ik er wel vaak enkele uren bezig met reageren Er zijn inderdaad de wereld aan cliché's in de huidige situatie en eerlijk gezegd zou ik eigenlijk net zo reageren. Het is dat ik nu aan de andere kant van de krater sta en dat ik nu waarschijnlijk toch anders zou reageren dan daarvoor. De situatie vormt je toch net als al het andere wat je mee maakt. Dit zowel in positieve als negatieve vorm uiteraard. Maar sowieso is het fijn om te merken dat er mensen zijn die met je meeleven, of je ze nou kent of niet Ook merk ik wel dat ik het fijn vind om het een en ander van me af te schrijven. Ik doe dat niet zo heel erg snel, gezien ik ook redelijk introvert ben. Hoewel dat ook niet altijd opgaat Ik kan soms ook een verschrikkelijke klets zijn, ligt er denk ik aan waar het over gaat Maar weet ook, het vorige bericht ben ik uren mee bezig geweest. Ik kan met 10 vingers blind typen maar de tekst eventjes neerzetten valt dan toch tegen. De emoties lopen dan soms wel eens wat over. Mijn nichtje heb ik afgelopen zondag weer vast gehouden en ze was gelijk weer stil. Ze lag heerlijk in mijn armen en met d'r grote blauwe kijkers me aan te staren. Af en toe leek het net of ze moest lachen. Ik weet niet of ze dat al kan maar toch. Op een gegeven moment had ze m'n vinger vast en liet toen ook niet meer los. Ze heeft al behoorlijk wat kracht in dat handje van dr. Emotioneel gezien nog niet al te makkelijk maar goed, het ging al wat beter. Dit keer geen tranen Cat was in mijn ogen een geweldige vrouw. Ze zat vol met liefde en genoot de laatste jaren echt weer volop van het leven. Ze was onwijs attent en alert. Wanneer iemand iets vertelde onthield ze dat en belde ze later ook op hoe het bijvoorbeeld gegaan was. Ik ben zelf voorzichtig met kinderen en trouwen en dergelijke. Ik wil eerst 100% zeker zijn dat de relatie stabiel is en blijft alvorens ik daaraan begin. Met Cat wist ik zeker dat ik voor de rest van onze leven bij elkaar zouden blijven, in zoverre je dat natuurlijk zeker kan weten Mijn vader vindt dat ik toch weer verder moet gaan met m'n leven maar ja, ook dat is makkelijk gezegd. Sommige hopen toch dat ik op termijn een andere partner vindt maar op dit moment vraag ik me werkelijk af of ik ooit weer zoveel van iemand kan houden als ik van Catje deed. We begonnen natuurlijk al apart om per ongeluk samen te wonen Maar nu heb ik wel de kans om er een "man cave" te maken van ons huisje Binnenkort ga ik maar eens langs een tuincentrum om wat groenteplantjes te halen. In de supermarkt is het veelal teveel en de potjes bonen komen ook mijn neus uit Maar eens ff kijken wat ze hebben maar sowieso wat pluksla, tomaatjes en pepers. met een eventuele overschot van de pepers (vorig jaar groeide ze als kool hier) maak ik dan wel weer een eigen potje sambal. @Mama-in-Love, of ik een topvent ben weet ik niet. Ieder persoon heeft zijn voors en tegens toch? maar Catje was zover ik weet gelukkig en ik was dat met haar. Dat is toch het belangrijkste denk ik dan. Immers, ze wou graag kinderen met mij, en natuurlijk trouwen Sterker nog, ze had zelf een spaarpot in elkaar geknutseld en mijn portemonnee werd regelmatig leeggeroofd om de spaarpot te vullen. Daarnaast had ze al een heel plakboek met allemaal ideeën voor de bruiloft. Mja, als ik er zo over nadenk, denk ik dat ze echt gelukkig was..... @Wendy339, Mijn baan ben ik hoe dan ook kwijt. De herplaatsing kan zijn in Zoetermeer, Apeldoorn of wellicht in Amsterdam. Dat houdt dan ook in dat ik mijn directe collega's kwijt ben. Maar als de herplaatsing niet lukt, sta ik op straat. @Neffie, @female81 vooral niet aan denken dat je je partner of kinderen verliest. Geniet van ieder moment, maar vergeet ook zeker niet om te leven Wat ik zou doen is wel vast vastleggen hoe je je eigen uitvaart zou willen zien. Mocht er ooit iets gebeuren dan weten je nabestaanden in ieder geval hoe je het had gewild. Bij Cat wist ik alleen dat ze gecremeerd wou worden en de rest heb ik zelf moeten bedenken. Het zijn tijden waarin veel mensen contact met je zoeken (de eerste week dan), je hebt een boel te regelen en als je geen enkele houvast hebt, kan het emotioneel gezien nog eens erg zwaar zijn. @female81, wat betreft de humor, ach lachen is ook een emotie nietwaar? Het is wel lastig overigens om te lachen, ik voel me dan al snel schuldig. Zo van: "Oh ik ben aan het lachen terwijl ik verdrietig moet zijn.... " Verder lees ik gewoon nog wel wat mee in De lounge. Al die vrouwendingetjes waar Cat het ook zo lekker over kon hebben. Het geeft soms wat fijne herinneringen aan haar en er kan soms wel een glimlachje dan tevoorschijn komen. Dus ik ben er geregeld en de pb box staat nog gewoon open. Ik ben alleen een beetje warrig nog dus dan ben ik met iets bezig, dan met wat anders en dan bedenk ik me dat ik het eerste nog niet af hebt... Het gebeurd nog geregeld dat ik, wanneer ik weg ben geweest, weer thuis kom en lachend binnen kom en dan BANG! Je realiseert je weer dat ze er niet meer is. Laatst had ik het dat ik naar ons huisnummer belde en er werd niet opgenomen. Ik had eerst zoiets van "huh?" en dan denk je, oh ja....duh.... Laatst wou ik spontaan een tafeltje reserveren in één van de restaurants hier in de buurt. Ik was het nummer aan het opzoeken en bedacht me ineens dat ik dan een tafeltje voor 1 moest reserveren. Dus maar niet gebeld. Eigenlijk wou ik Catje gewoon verassen. Maar altijd als ik haar zag straalde ze gewoon. Als ik haar sprak door de telefoon leek ze ook altijd helemaal gelukkig te klinken. Ik mis haar... Haar stem, haar glinster oogjes, haar lach, gewoon ik mis mijn Catje...
Slik... Volgens mij heb ik hier nog nooit gereageerd, nog nooit je heel veel sterkte gewenst. Maar ik lees al wel een hele poos met je mee, maar weet steeds niet de woorden te vinden. Nu net besloot ik dat ik niet de woorden hoef te vinden. Ik wil je gewoon laten weten dat ik het ontzettend rot (bij gebrek aan betere, mooiere woorden met een nog betere dekking) kan vinden. Heel veel sterkte gewenst. Volgens mij wat ik zo lees was jou Catje heel blij met jou. Ik hoop dat dat ergens een troost voor je mag zijn: dat je weet dat Catje zich geen fijnere man kon voorstellen. En dat ze heel gelukkig met je was. Al zal ze vast wel eens op je gemopperd hebben: dat doen wij vrouwen nu eenmaal als we een hele lieve man hebben Slaap lekker straks.
Weer een brok in mijn keel, ook ik lees net als Maartje al je mooie maar o zo verdrietige berichten.. Ik heb je al eens sterkte gewenst met het enorme gemis van je vrouw.. maar wil het nogmaals doen! STERKTE! Het leven is voor sommige echt enorm hard Verder heb ik geen troostende woorden voor je, hoe kan je iemand met zoveel pijn troosten? Dat kan volgens mij niet ... ooit zal het beter met je gaan, iedere dag/maand/jaar een klein stapje verder ... Digi-knuffel voor jou!
Ik lees ook altijd mee en heb ook al een paar keren gereageerd, het is gewoon erg moeilijk en mensen kunnen we gemakkelijk zeggen dat je verder moet gaan met je leven maar dat is niet gemakkelijk om te doen, iedereen doet dat op zijn eigen tempo en daar moet respect voor getoond worden. Een nieuwe partner moet je nog niet eens aan denken, leef je leven en ooit kom je misschien nog iemand tegen waar je van kan houden, Catje heeft en zal altijd een plekje in je hart houden en zo hoort het ook.
Idd gewoon lekker schrijven! mag ik zeggen dat je beter klinkt? en een nieuwe partner? komt tijd komt raad. het is nog vers zeg.. laat het allemaal zijn plekje krijgen. en dat betekend niet dat het geen pijn meer doet. Iemand tegenkomen die catje vervangt zal niet gebeuren. dat kan niet.. je zal best nog eens iemand tegen kunnen komen die op een andere manier het licht weer helderder doet schijnen. en op een andere manier je dag opvrolijkt. maar Catje vervangen kan ze dan niet. maar je weer gelukkig maken zal wel een mogelijkheid kunnen zijn. Ik zie in mijn omgeving dat het vaak wel sneller gaat dan je denkt. geef het tijd. Groentenplantjes klinkt goed. ik hoop ook dat het met je werk los loopt. Je hebt iets behoorlijks meegemaakt. en ik vind dat je er goed mee omgaat. die emoties mogen er zijn. beter laten komen dan constant wegstoppen. ik hoop dat je iig een mooie dag hebt. het is hier iig flink zonnig!
Hallo, Nou vandaag de kroning bekeken, iets wat Cat nog wel had willen zien. Ik heb er zelf wat minder mee, maar goed aan gebrek aan wat anders toch maar opgezet. Verder weer een stukje wezen wandelen met de mops. Het is altijd een hele ritueel om hem de riem om te krijgen. Meneer maakt er een spelletje van. Oh ik ben wat bezig geweest met de voorbereidingen van studies die ik moet doen. In mijn beroep blijf ik tot mijn pensioen bezig met studies en examens. Een aantal dreigen langzaamaan te verlopen dus moet ik weer herexamens doen. Of dat wil lukken weet ik niet, maar goed anders verlopen ze maar en doe ik ze later wel weer opnieuw. Verder wou ik vooral even reageren op de reacties. @Maartje84, Fijn dat je toch reageert. Het is helemaal niet erg wat je zou zeggen, iedere reactie waardeer ik toch En oh, geloof mij, ieder huisje heeft zijn kruisje hoor. We konden af en toe flink of elkaar mopperen en soms zelfs flink ruziën. Maar hoe erg de ruzie ook was, we gingen nooit weg of slapen als we ruzie hadden. Je wist immers nooit zeker of je elkaar weer zou zien. Zo ook onze laatste avond samen. We irriteerde wat aan elkaar. ik was vooral bezorgd omdat ze zoveel pijn had door het vele vallen en zij vertikte het om met een arts te praten. Ze vond 150 euro voor een arts die wat tussen haar ribben ging porren te duur, zeker omdat we de volgende dat toch thuis zouden zijn.... Ik was het daar niet mee eens, maar ja, zo eigenwijs als ze groot was (1.65m) kreeg ik dat er toch niet in @4dogs82, Ik denk ook niet dat er troostende woorden bestaan waardoor iemand helemaal opkikkert en weer met veel plezier door het leven kan. Toch waardeer ik ten zeerste dat je toch iedere keer de moeite neemt om mijn gezwets keer op keer te lezen Ik leef vooral dag bij dag en vergeet dus ook nog wel geregeld afspraken. Zo was ik recentelijk mijn tandenbeul afspraak vergeten. Nu vind ik dat zelf niet zo erg omdat ik daar echt een bloedhekel aan hebt maar goed... Ik ben inmiddels wel al geweest. Catje was mijn agenda daarin Maar voor morgen weet ik het en donderdag? Geen idee. Volgens mij moet ik naar de garage voor onderhoud en bandenwissel. @Drieka, Mensen zijn er heel makkelijk in om bepaalde zaken te zeggen. Mijn werkgever roept hard, "ga weer gewoon lekker werken, het zal je afleiden". Mja, dat is makkelijk gezwam zeker nu m'n werk in een orkaan bevind. De volgende roept; "Joh probeer een datingsite". Huh.... Sterker nog, iemand bedacht zich om een link naar mij toe te mailen van een datingsite. Weer de volgende roept, "ga lekker op vakantie". Oh wat een feest om in je uppie op vakantie te gaan. Nah dat wordt hem dus ook niet.. Fotografie is hobby van mij geweest en ik kon dat altijd met Cat delen. Ze ging zelden mee maar als ik thuis kwam was ze altijd zeer geïnteresseerd. Ik ben ook twee keer zonder haar in Afrika geweest maar hoewel ik daar alleen was, was ik nooit echt alleen. Ik had nog dagelijks contact met haar via mail, msn, sms en de telefoon. Dus iemand, "Ga weer lekker fotograferen of maak weer zo'n reisje naar Afrika". Mja, ik heb nu een concentratievermogen van een mug en met niemand om het mee te delen, dus dat wordt hem niet. En hoewel een heleboel dingen goed bedoeld zijn, merk je vooral dat mensen eigenlijk niet weten hoe ze ermee om moeten gaan Eerlijkheidshalve zou ik het ook niet weten hoe ik had moeten reageren als dit bij iemand anders was overkomen. Maar morgen ben ik uitgenodigd bij een vriend van me met zijn vrouw. Hem ken ik inmiddels al zo'n 30 jaar en haar zo'n jaar of 16. Ik ben uitgenodigd om daar te komen eten, dus ja dan doen we dat maar hé. @Cherie, Je mag zeggen wat je wilt zeggen hoor Of ik beter klinkt weet ik niet. Nu ze weer "thuis" is valt er wel een soort last van m'n schouders af. Ik weet niet precies hoe ik het moet omschrijven... Weet je over dat nieuwe partner ding. Ik ben altijd van mening geweest dat er maar 1 persoon "de ware" voor je is. En dat had ik in Cat gevonden. Ik ben niet één die snel mijn hart weggeeft maar Catje heeft hem weten je stelen. In mijn verleden duurde mijn relaties nooit langer dan 3 maanden voordat ze zich bedachten dat het tijd werd om vreemd te gaan etc. Eigenlijk had ik dat ook met Cat verwacht en was daarom voorzichtig. Maar ze bleef toch langer hangen dan ik eigenlijk had verwacht Uiteindelijk ruim 7 jaar... Overigens kwamen m'n exen vaak wel weer met hangende pootjes terug, maar ik verwees ze gelijk weer door naar het gat van de deur.... Ik kan me nu dan ook geen voorstelling maken dat ik met iemand anders weer gelukkig kan/zal worden. Sterker nog, op het moment denk ik er over om single te blijven. Een groot deel van m'n leven had ik min of meer met Cat gepland. Hoe kan ik dat ooit loslaten en dat doen met een ander? Op het moment zie ik me dat niet voor me. Net als weer het begeven op de markt. Pfff dat is lang geleden en hups dan heb je een eerste date, dan misschien een tweede en alle drama die er weer bij hoort De groenteplantjes is ook uit praktische overweging Anders heb ik altijd veel te veel en nou twee dagen hetzelfde te eten vind ik ook weer zowat. Net als de helft weggooien. Meeste dingen in de supermarkt zijn gewoonweg te veel voor mij alleen. Qua werk is het afwachten op een mogelijke herplaatsing. Het betekent wel dat ik intern moet gaan solliciteren en daar staat m'n hoofd niet naar. Daarnaast kan het bedrijf eigenlijk ook de rambam krijgen als het aan mij ligt. Had Cat nog geleefd dan hadden ze me er gewoon eruit mogen trappen. Ik vind toch wel weer wat anders in de sector waar ik in werk. Ik heb inmiddels de eerste vacature binnen van een recruiter die ik ken. Morgen heb ik in ieder geval een dubbeldate met twee verschillende maatschappelijk werksters. Ik denk dat ik de ene van de vitras maar cancel want daar kan ik geen ruk mee. Die vind dat ik maar weinig zeg. Ze vindt dat ze er alles eruit moet trekken. De andere komt vanuit mijn werkgever (onafhankelijke partij voor traumaverwerking ed) en dat werkt wel vrij goed. Ze graaft me alleen iets te diep Ik jammer daar over het verlies van Cat en over het verlies van m'n werk maar vorige week begon ze ook in mijn verleden te graven. Dat had ik heerlijk achter slot en grendel zitten en zij is denk ik opzoek naar een breekijzer Maar zij was het er niet mee eens dat ik weinig vertel. Ze moet alleen soms wat tussen de regeltjes door lezen zei ze. Maar ja, dat moest Cat soms ook
Ook ik lees vaak je verhalen en reageer dan niet! Gewoon omdat ik niets weet te zeggen! Ik heb ook verlies gekend (zie handtekening) en dus ook de goedbedoelde opmerkingen gehoord! Oh wat kunnen die bot en ongeinteresseerd overkomen... Vergeet niet... voor jou is het pas geleden, je staat er nog middenin, dat merk je al omdat je soms "vergeet" dat ze er niet meer is! Ze zit nog in je dagelijks leven want je wilt haar nog bellen en verrassen! Voor andere mensen, hoe hard het ook zal klinken, is het "al" even geleden, is het tijd geworden om hun leven op te pakken! Maar het is niet fair om dat ook van jou te verwachten! Je bent de liefde van je leven en je toekomst verloren! En je moet daar eerst aan wennen voor je uberhaupt kunt gaan denken aan een nieuwe toekomst! Tegen mij is het zelfs wel eens keihard gezegd... door familie... het is AL 8 maanden geleden, stop met rouwen en ga iets doen met je leven... Dat was voor mij het moment waarop ik besefte dat er veel mensen zijn die zo denken na verlies van een ander! Er wordt bijna van je verwacht dat je na een tijdje weer verder gaat met je leven, dat je moet gaan denken aan een nieuwe toekomst en dat je dus weer gelukkig moet zijn! Maar dat moet dus helemaal niet! Neem alle tijd die je nodig hebt, em de toekomst zal gaan uitwijzen of er een nieuwe liefde komt, hoe het gaat lopen met je baan en of en wanneer je weer 'zin' krijgt in je hobbies! En ja... uiteindelijk zul jevast weer gelukkig worden, maar dat is iets wat je nu niet wilt en kunt horen zo vlak na het verlies van Catje! Laat je door niets of niemand wijsmaken wat je allemaal moet.. Heel veel sterkte en ik vind het heel stoer en goed dat je hier blijft schrijven.
Hi all, Nou gisteren was het een behoorlijke hevige dag. Twee maatschappelijke werksters op dezelfde dag moet ik niet meer doen. Tevens in de avond ook nog bij vrienden van me geweest. Ik was volledig geradbraakt toen ik 's avonds thuis kwam. Afgelopen nacht voor het eerst sinds vele jaren nachtmerries had. ik kan me niet herinneren wanneer ik ze voor het laatst heb gehad eigenlijk. Ik weet ook niet precies waar ik over droomde maar meerdere keren al badend in het zweet wakker worden met zo'n schrikgevoel, zou toch wel een nachtmerrie geweest moeten zijn... Van één van de nachtmerries weet ik vagelijk dat het over Cat ging en de ochtend dat ik haar vond. Hoe ik haar zag in het ziekenhuis en wat er die dag allemaal gebeurd was. Ik schrok wakker en in een vlaag van verstandsverbijstering hoopte ik dat ik nu toch eindelijk uit de nachtmerrie was wakker geworden. Maar het bed was nog steeds leeg... Vandaag gesproken met mijn huisarts en de bedrijfsarts. De huisarts kent mij amper, anders dan dat ze me wel eens zag wanneer ze een huisbezoek deed voor Cat. Ik sta daar ook al jaren ingeschreven maar ze hebben nauwelijks een dossier van me. Ik zie de assistente 1 keer per jaar en dat is het wel Ik ga niet snel naar een dokter en ach, als ik iets heb, gaat het vanzelf wel een keer over.... Maar met de huisarts heb ik wel een goed gesprek gehad. Ik heb me verteld hoe ik me voel en dat ik eigenlijk het leven gewoon niet meer ziet zitten. De zonnestralen waar je van kan genieten lijken wel weg te zijn. De dagen en nachten lijken zich niet meer van elkaar te onderscheiden. Net of je ergens op een maanlandschap bevind waar het noch dag noch nacht is. Het is er altijd het zelfde. Geen wind geen warmte... Geen borden die je de weg wijzen, geen navigatie die je eruit kan leiden.... Geen plant of enige vorm van leven lijkt er nog te zijn... De huisarts weet ook dat Cat en ik heel erg veel hebben meegemaakt in de 7 jaar en ze begrijpt ook dat, hoewel het "maar" 7 jaar was, we wel een ontzettend sterke band hadden. Ze gaat in ieder geval met de andere 3 in gesprek om te kijken wat ze kunnen doen om het toch een beetje vlot te trekken. Mijn manager vindt dat ik intern maar eens moet gaan solliciteren. De bedrijfsarts deelt die mening niet. De bedrijfsarts deelt zelfs mijn mening, dat solliciteren nogal weinig zin heeft zolang ik mezelf nog niet bent... Wel fijn dat er tenminste mijn manager een keer tegengas krijgt, anders dan van mij Maar het is wel erg gezellig zo met 4 hulpjes of, hoe moet ik ze eigenlijk beschrijven? Ze gaan nu het een en ander onderling overleggen en ik zie wel wat eruit komt. Wellicht krijg ik pilletjes, wordt ik opgesloten of komt er een 5de bij. Ik wou vandaag eigenlijk boodschappen doen (bleh, wat een verschrikking om dat iedere week te doen) en wou nog een cadeautje uitzoeken voor het dochtertje van het stel waar ik gisteren was. Haar mams heeft me al ingefluisterd waar ik naar kon kijken want zoals zij ook weet, Catje was daar altijd mee bezig. Zoals ik wel eerder gezegd heb, ik werkte en zij gaf het met liefde uit Maar goed, daar ben ik niet meer aan toegekomen dus morgen moet ik wel. Daarnaast ben ik volgende week dinsdag ook nog eens jarig. Familie van mij wil op de avond zelf komen en vrienden van mij vinden dat ik het moet vieren. En ik heb daar momenteel helemaal geen zin in.... Er valt niets te vieren, er is niet een leuke gebeurtenis, anders dat ik 34 ga worden. Verder is er helemaal niets. Mijn ouders en m'n broertje met zijn vriendin en dochter kan ik niet tegenhouden, die komen op de avond zelf. Tegen m'n vrienden heb ik gezegd dat ze zoveel konden willen, maar dat het niet betekende dat ze dan altijd hun zin krijgen En komen ze langs dan nemen ze zelf alles maar mee. Er was er zelfs één die begon over een barbecue. Mijn reactie was dan ook dat ie dan vooral het vlees en de kolen niet moest vergeten mee te nemen... In een andere situatie gaven Cat en ik meestal wel een barbecue. En dan ergens tussen onze verjaardagen in. Ik ben in mei jarig, cat was in juli jarig dus ergens wanneer het mooi weer werd, hielden we dan in 1x een barbecue voor onze verjaardagen. Nu geef ik sowieso al niets om m'n verjaardag maar ach, zo had ik maar 1x per jaar de last @MamaTal85, wat verschrikkelijk wat je heb moeten doormaken. Ik kan me niet voorstellen hoe jullie je gevoeld moeten hebben. Ik kreeg ook van iemand al te horen dat het AL twee maanden geleden is en dat ik toch meer moet gaan richten op de toekomst. Ik heb hem gevraagd of hij zijn partner al had verloren, wat niet zo bleek te zijn. Ik heb hem daarop gezegd dat ik hem wel spreek wanneer dat wel gebeurd. Ikzelf was helemaal klaar met zulke reacties en dan kreeg hij hem nu gewoon bot terug. Eerlijk gezegd weet ik ook niet zo goed wat ik met zulke reacties aan moet. Bij jou was het dan familie, bij mij dan niet. Ergens denk ik dat men gewoon niet weet hoe ze moeten reageren en het goed bedoelen. Mijn familie vindt dat ik naar de toekomst moet kijken.... Euh, welke dan? wat dat betreft, snap ik precies wat je bedoelt en ik hou het er zelf maar op dat ze het goed bedoelen en het eigenlijk "gewoon" niet weten hoe ze het moeten zeggen. Eerlijk gezegd kan ik me echt niet voorstellen dat ik ooit weer gelukkig zal worden. Ik was dat met haar en met haar alleen. Het is zo onwerkelijk om daar aan te denken. Sterker nog, momenteel heb ik het gevoel dat ik niet meer gelukkig wil worden. Vind het allemaal wel gezegend zo. Wat mij betreft is het allemaal wel genoeg geweest. Maar ik ga gewoon m'n eigen gang. Soms zit ik de hele dag voor me uit te staren en is de dag weg, soms heb ik het voor m'n gevoel het onwijs druk, waar ik anders eigenlijk m'n hand niet voor omdraaide. Het valt me trouwens wel op dat ik best wel lange verhalen kan schrijven zo. Ik denk dat ik toch best een klets kan zijn Had Catje toch gelijk terwijl ik het altijd over haar zei....
Ik lees ook al enige tijd mee en weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Behalve de woorden die je misschien wel al te vaak gehoord hebt; heel erg veel sterkte. Ik kan me niet eens voorstellen hoe je je moet voelen. Ik ben bijna mijn partner verloren. Hij was doodziek en had een overlevingskans van 5%....wie de uitvaart zou verzorgen was zo ongeveer al geregeld. Maar toch, hij wist te overleven en is nog altijd ziek en wordt geen 80. Maar hij is er... Daarom totaal niet te vergelijken met jouw situatie. Ik kan me indenken dat het vreselijk is . En de opmerkingen die je krijgt (het is AL 2 maanden geleden????) kan ik al helemaal niet plaatsen! Hopelijk krijg je voor het overgrote deel wel de steun en schouders die je nodig hebt EN verdient....
Wow heftig!! Heel veel sterkte... En fijn dat je hier je verhaal kwijt kan Heb er geen woorden voor, maar wou toch even wat zeggen!
Wat herken ik mijzelf in vele dingen die je opschrijft.... Wil je even heel veel sterkte wensen en blijf vooral schrijven als het je helpt. Ik vind dat je je goed kan uitdrukken in woorden.
Je kunt het je wel voorstellen hoor, in je posts wordt het duidelijk dat jij je hetzelfde voelt! En wij hadden nog kansen op een 'nieuw' kindje, al vervangt de een de ander nooit! Daarbij hadden wij elkaar, en jij moet het zo te lezen echt alleen doen! Zeker omdat Cat haar familie niet meer zag, was jij de enige die deze band met haar had! Ieder ander staat er iets verder vanaf! Ik vind het superknap van je, dat je nu al inziet dat mensen het wel goed bedoelen... Zover was ik toen echt nog niet! Ook is het al heel wat dat je durft toe te geven aan proffesionals hoe verschrikkelijk je je voelt! Nu kunnen ze je tenminste echt helpen. Ikzelf ben doorgegaan en riep heel hard hoe goed het ging... Tot ons zoontje werd geboren en ik alsnog werd teruggefloten! Het klinkt goed wat je allemaal doet! En natuurlijk doet het pijn, en natuurlijk heeft het leven in jouw ogen geen zin meer en wordt je nooit meer gelukkig in jouw ogen! Jullie waren al 7 jaar samen, jullie zouden trouwen en kindjes krijgen en samen oud worden... En zonder enige waarschuwing wordt dat binnen een seconde van je afgepakt! Je zult eerst moeten rouwen, beseffen en accepteren dat je toekomst anders gaat worden, en pas dan kun je jezelf weer worden en pas daarna kun je gaan inzien dat het leven weer mooi kan worden. En vooral dat beseffen en accepteren kan heel lang duren! Want met beseffen en accepteren komt alweer een beetje geluk... En zodra je je dan weer beseft af en toe gelukkig te zijn komt het schuldgevoel en val je weer even net zo hard terug! Tot de geluksmomenten groter en langer worden... En niemand op de wereld weet precies hoe je dat proces door moet! Je moet er doorheen en op jouw eigen manier. Mensen hebben te accepteren en respecteren hoe je het doet, en vooral ook wat je daarbij niet doet! Mijn man is jarig in juni... Bij ons eerste kindje dus net aan 1,5 maand na haar geboorte, bij de tweede drie dagen voor de geboorte, en toen wisten we al ruim anderhalve week dat hij niet levensvatbaar was! Ook hier heel veel mensen die vonden dat hij het allemaal moest vieren, maar hij wilde gewoon niet, en terecht! Dat zijn onbelangrijke zaken als je zoiets belangrijks verliest! En het was in zijn ogen ook heel raar om leven te vieren zo vlak na en vlak voor de dood! Je doet het echt prima hoor, zover dat kan met zo een 'trauma' wat je te verwerken hebt gekregen! Iemand zei wel eens tegen mij als ik me klote voelde en vroeg wanneer het nou eens genoeg was, je krijgt wat je kunt dragen... En het klinkt zo chliche, maar ergens zit er wel waarheid in denk ik! Ergens in jou ben je een hele sterke man! Je ziet het nu zelf nog niet, maar je kunt dit dragen! Misschien niet nu, misschien niet volgende week, volgende maand of volgend jaar, maar ooit... Ik zie in jouw posts die sterke man al... Je geeft al toe hoe klote je je voelt aan mensen om je heen wn dat is voor een man heel wat! Jij komt er echt wel!
Kan me voorstellen dat je helemaal klaar bent met die stomme 'goedbedoelde' reactie's, makkelijk praten voor andere mensen pfff. Geniet lekker van je mopsje en door het wandelen zie je misschien ook langzaam weer de mooie dingen die het leven te bieden heeft. Ik heb zelf ook een mopsje dus dat hij een spelletje maakt met de riem omdoen doet die van mij ook haha, ik heb een tuigje voor hem dat werkt vind ik zelf persoonlijk beter maar het zijn boefjes ja.
Hallo allemaal, Het is even geleden dat ik wat geschreven heb, ik ben voornamelijk bezig geweest met de afronding van verschillende zaken. En omdat het even geleden is, dacht ik dat wellicht een update wel even op zijn plaats is. Omdat de meeste zaken nu geregeld zijn en de laatste paar dingen (zoals belastingen, verzekeringen ed) niet direct mijn hoogste prioriteit hadden, merk ik dat ik momenteel in een diep gat ben gevallen. Eigenlijk had ik gehoopt dat door al het regelen de scherpte van het verdriet er wel wat eraf zou zijn. Helaas is niets minder waar. Onbewust gaan de laatste tijd de meest verschrikkelijke gedachten door mijn hoofd heen. Het leven voelt alsof het geen zin meer heeft. Alsof er niets meer voor te leven is. Alle zin die ik erin had is weg. Ik wil niet meer maar het moet..... Ook heb ik veel last van nachtmerries, iets wat ik eerder eigenlijk nooit had. Ik kon ook nooit mijn dromen onthouden maar nu word ik badend in het zweet wakker. Ik herbeleef momenteel dan ook haar overlijden met alles wat er toen gebeurd is maar ook haar uitvaart. Als ik dan wakker word, hoop ik eigenlijk dat ik Cat weer zie... Maar als ik me dan realiseer waar ik ben en dat ik toch echt alleen ben, krijg ik een extra dreun. Mijn emoties onder controle houden lukt me niet meer. Recentelijk was ik op bezoek bij vrienden van mij die ook een kinderfeestje hield. Dapper als ik dacht te zijn ben ik daar naar toe gegaan (hoewel we daar nooit naar toe gingen) en toen ik even met moeders (een goede vriendin van me) alleen zat en het over Cat hadden, voelde ik mijn ogen vochtig worden. Ik heb dat een hele tijd kunnen controleren en ik voelde me echt verschrikkelijk toen ik het niet kon controleren. Het voelde alsof ik zwak was, kwetsbaar maar bovenal niet mezelf. Zij reageerde daar troostend op maar ik kon mezelf wel een schop geven. Ik ken haar nu denk ik een jaar of 16, maar ik weet zeker dat ze me zo voor het eerst zag... Gelukkig kon ik me even later herpakken en alsnog de schijn ophouden. Een paar dagen later was het mijn verjaardag. Ik ben 34 geworden. Hoewel ik het niet vierde kwamen er toch wat mensen langs. Gelukkig niet zoveel maar pfoe ik voelde me echt enorm eenzaam. Ik was eerlijk gezegd erg blij toen ze weg was. Niets ten nadele van m'n bezoek maar het was gewoon te veel. Het verplicht proberen gezellig te doen, het verplicht zorgen voor je gasten etc... Eigenlijk wou ik het liefst wegkruipen. Ver weg van een ieder. Het meisje van het kinderfeestje was er ook met haar ouders. Het enige wat dan ook leuk was, was dat zij continue aan mij vast plakte. Waar ik ook naar toe ging, ging zij ook naar toe. Best wel schattig... Vervolgens ben ik een aantal dagen later een middagje op bezoek geweest bij een kennis van me. De afstand was maar 45km waar ik normaal gesproken mijn hand niet voor omdraai. Als ik bijna 10.000 km in 3 weken kan rijden, is dit een klein stukje... toch? Mja, de heenweg ging wel, toen had ik haar aan de telefoon. Maar op de terugweg had ik daar even niet zoveel zin in. Maar toen dwaalde geregeld mijn gedachten af en als ik mezelf niet had weten herpakken, dan vrees ik dat ik in de vangrail had gezeten, of erger. Maar even stoppen op een wat afgelegen locatie, een paar diep inademen, beetje proberen mijn emoties uit te bannen en maar weer gaan. Overigens hielp het ook niet mee dat ik het nummer Someone Like You van Adele op de radio hoorde. Het was één van de nummers die ik had uitgekozen voor haar crematie. Rond de 20km lukt momenteel nog maar net... Best bizar eigenlijk maar het is nou eenmaal zo... Morgen ga ik langs die goede van m'n vriendin langs waar ik het eerder over had. Ze woont binnen de 20 km Kan ik in ieder geval sorry zeggen voor wat er eerder gebeurd is. Dus tja, hoe gaat het? Eigenlijk voelt het alsof ik een flinke klap heb gekregen van een honkbalknuppel of gewoonweg flink terug ben gezet. Zowel mijn huisarts en mijn bedrijfsarts beginnen zich flinke zorgen te maken en daardoor word ik nu doorgestuurd naar een psycholoog, in ieder geval voor een intake. Volgens mijn huisarts schijnt antidepressiva je de eerste tijd ook impulsiever te maken (tijdens de inwerkperiode), en dat durft ze nu niet aan. Daarna neemt het weer af, maar ze wacht liever op de eerste gesprekken met de psych. Hoewel ik verschrikkelijk tegenop zie om naar een psych te gaan, zijn de beelden die ik dagelijks zie ook geen pretje. Dus ik ga het maar proberen en hopelijk zie ik op een dag toch weer een uitweg. Van de bedrijfsarts mag ik ook niet meer werken, terwijl hij eerder voorstelde dat ik toch een paar uurtjes per week moest proberen. Met de maatschappelijk werker ga ik er waarschijnlijk niet uitkomen. Hetgeen wat er speelt is mogelijk te complex voor haar kunnen. Zowel mijn huisarts als bedrijfsarts benoemen het als een zeer complexe situatie.... Erg fijn om te horen dat ik dus eigenlijk een complex geval ben Overigens stoort het me dat de maatschappelijk werkster iedere keer de naam van mijn Catje vergeet. :x Hoewel dat het nu onwaarschijnlijk voelt, moet er ergens een uitweg zijn... toch? Het voelt gewoonweg alsof er niets meer over is om voor te leven... En dat gevoel is de laatste tijd heviger dan ooit daarvoor. Het gevoel hebben dat er geen toekomst meer is. Het gevoel hebben dat je niet meer verder kan of wilt. Het gevoel hebben dat alles voorbij is... Het gevoel dat we nooit meer kinderen zullen hebben... Het gevoel dat het huwelijk wat we (nou ja, vooral zij ) voor ogen hadden, weg is.... Dus ik ga de psych toch maar een kans geven..... Mijn grote liefde is weg, mijn baan valt weg...... Maar, dat mijn baan wegvalt interesseert me nog het minste. Ik vind wel weer wat anders. Er is momenteel redelijk wat werk te vinden in mijn werkveld dus ach. Maar dat ik mijn Catje kwijt ben is onverkropbaar. Samen konden we de wereld aan. We waren een team... Ik weet wat er allemaal gebeurd is, maar zo vaak realiseer ik het me nog niet. Ik ben eigenlijk een vrij nuchter persoon, eentje die problemen niet uit de weggaat maar ze juist oplost. Ik ben dan ook Technisch Consultant van beroep, zolang het nog duurt dan. Zat Cat emotioneel vast, dan wou ik het tot haar irritatie aan toe, gewoon voor haar oplossen Ik realiseer me dat ik niet de enige ben die verschrikkelijke dingen mee maakt. Ik lees zo nu en dan nog mee en ik leef met een ieder dan ook mee. Ik kan het alleen niet opbrengen om daar te reageren. -Marcel
Weet niet zo goed wat ik moet zeggen.. knuf... ik hoop dat je iets aan de gesprekken hebt bij de psych..
ik lees al wat langer met je mee en ik wil je enorm veel sterkte wensen. ooit word je ook weer gelukkig het heeft tijd nodig. Ik denk dat catje voor jou ook het beste wil en dat ze met je mee kijkt ergens daarboven. Een hele dikke knuffel en ik hoop dat je je beter in je vel gaat voelen. Ps: Ik vind het in ieder geval al knap van je dat je je gevoelens hier uit dat is een ding wat de psysch je ook zal adviseren. Ik ken ook iemand die zijn vrouw ook is kwijtgeraakt en bij hem hielp het heel erg om een dagboek bij te houden maar dan meer een dagboek naar haar gericht (als of je brieven schrijft) het heeft hem heel erg geholpen zijn gevoel op papier te zetten en met zijn emoties om te gaan. Vandaar dat ik het echt knap van je vind dat je erover praat
Jeetje Marcel, wat klinkt dit (weer) heftig . Die klap blijft maar komen, zo oneerlijk als het allemaal is. Ik hoop ook dat de gesprekken je gaan helpen om wat meer op te krabbelen. Inderdaad behoorlijk irritant als iemand een naam vergeet... Heel veel sterkte weer!
Lieve Marcel, *geen woorden* Ik heb geen woorden welke je kunnen troosten, geen woorden die jouw pijn kunnen verlichten. Wij vrouwen op het forum geven elkaar viritueel vaak een knuffel als iemand het zwaar heeft. Het is een beetje raar om een wildvreemde man te knuffelen, maar ik geef je een virituele knuffel... Ik weet verder niets te zeggen. Heb geen woorden. Sterkte...
Wat verschrikkelijk om dat te moeten meemaken. Mee te moeten maken dat je geliefde, ook nog eens echt je maatje, overlijdt. Heel veel sterkte. Geef jezelf de tijd om hier bovenop te komen, om weer je leven te kunnen opbouwen. De liefde tussen jullie spreekt door de woorden heen, dus het kan niet anders dan dat catje het beste voor je wil, ook nu. Het gemis zal blijven, maar het verdriet wordt zoals zo vaak wordt beweerd wat minder met de tijd. Toch zullen er nog regelmatig terugvallen komen, dat geeft niet. Laat het toe en denk op die momenten aan hoe fijn jullie het hadden. Ze mag dan wel niet meer fysiek in leven zijn, herinneringen blijven dat wel.