Ik hoop dat het kindje niet meer lang op zich laat wachten! Maken in onze nabije omgeving mee hoe veel verdriet het doet als je niet van jezelf een kind kunt krijgen. En vind het heel knap als je dit proces durft in te gaan! En tuurlijk maakt iedereen fouten. Vind het al helemaal fijn om te lezen dat jullie met het kindje naar zijn/haar eigen land willen gaan.
Dat klopt, maar ik bekijk het vanuit het standpunt van een adoptiekind, dan is het niet zo raar dat ik er zo over denk toch? Ik wéét hoe het voelt, ik wéét wat het met je doet. En zoals ik al eerder schreef, ik gun niemand het gevoel wat ik soms heb. Ik misgun ook helemaal niemand een kindje en ik heb met mijn eigen ogen gezien hoeveel verdriet het met zich mee brengt als je geen kinderen kunt krijgen. Natuurlijk vind ik het nog steeds mooi dat er nog mensen zijn die kinderen een mooie toekomst en veel liefde willen geven, die dat nu niet krijgen. En natuurlijk dat er voor de adoptieouders toch nog een wens in gaat van een kindje, ook al is dat dan geen biologisch kindje. Ik hoop ook voor jullie dat jullie snel een kindje in jullie armen mogen sluit en vind het mooi om te lezen dat jullie ook terug willen gaan naar het land van herkomst. Maar begrijp alsjeblieft wel dat het van de andere kant bekeken niet altijd mooi is om geadopteerd te zijn.
Sorry...ik durf het hier bijna niet neer te zetten...maar ik ken zeker 4 gezinnen waarbij de adoptie heel vervelend is geweest voor de adoptiekinderen ( en uiteindelijk dan ook voor de ouders) Ik weet zelfs van een meisje van 16 die niet meer wilde leven en dit ook heeft uitgevoerd.
Ik geloof zeker dat jullie adoptiekind heel gewenst is en al jullie liefde zal krijgen. Maar je weet/voelt toch niet echt hoe het is om adoptiekind te zijn. Hoe je je leven lang met vragen loopt; waarom moest ik weggegeven worden, lijk ik op mijn ouders, lijk ik op evt broers/zussen etc etc. Dat zijn vragen die diepe wonden slaan en gewenstheid en liefde kunnen die niet helen.... Ik praat uit ervaring, heb de liefste adoptieouders gehad die ik maar wensen kon. Heb een hele gelukkige jeugd gehad, maar toch bleven die vragen knagen. Het heeft me veel verdriet en pijn bezorgd. Gelukkig heb ik op de meeste vragen antwoord gekregen doordat ik contact heb gekregen met mijn biologische ouders. Maar deze periode is echt een zwarte blz in mijn leven geweest. Met liefde en gewenstheid kun je veel geven en bereiken maar helaas niet alles...
Ik zit het nu te kijken! Pfff wat heb ik met dat meisje te doen! Ik heb niet alles hier gelezen van dit topic maar wat heftig. Ik snap dat adoptiebureau ook niet, volgens mij klopt dat niet helemaal. Ik vind adoptie per definitie ook echt niet slecht. Het is alleen wel zo dat je regelmatig verhalen hoort over hoe het kan uitpakken (in negatieve zin) Maar vaak hoor je de positieve verhalen niet. Ik kijk even verder en kom daarna nog spieken hier.
Ooooh dat meisje! Ze gaat serieus weg!!! Wat erg vind ik dit zeg. Zit er echt om te huilen. Wie kan me vertellen wat ze nou verkeerd deed aan tafel met eten? Een geluidje maken ofzo? Ik kom er maar niet achter?
Gelukkig in mijn familie twee zeer positieve adoptiegezinnen (een met 2 meiden van nu 26 en 28) en een met vier kinderen van 20 tot 30 jaar. Niemand ontspoort, onthecht of onthand. Niemand wil overigens zijn bio ouders ontmoeten. Daarnaast heeft mijn beste vriendin vorig jaar twee kinderen geadopteerd. Wat een machtig mooi en heftig iets om van dichtbij mee te maken. Ik ben er nog vaak ontroerd van. EN wat een hecht gezin zijn ze al geworden. @draga hopelijk zijn jullie snel aan de beurt, heerlijk als je mama wordt
En ik ken zeker 4 gezinnen met biokids waarbij het zo is gegaan. Adoptie is niet alleen rozengeur en manenschijn, maar ook niet alleen negatief. Een vriend van ons is geadopteerd op 3,5-jarige leeftijd en hij leidt een normaal en gelukkig leven en is goed gehecht en heeft een mooie en bijzondere band met zijn adoptiemoeder. Zijn adoptievader is helaas overleden. Als adoptieouders kun je niet alle vragen en problemen ondervangen omdat je nooit echt weet hoe het voelt voor het kind. Maar met goede begeleiding en liefde kun je gelukkig ook veel moois bereiken. Alleen de littekens blijven altijd. De kunst is om daar mee om te leren gaan. Fouten zullen wij vast en zeker maken, maar welke ouder niet?
Helemaal mee eens. De weg die je als adoptieouders gaat is alleen veel zwaarder, maar vaak ook veel gemotiveerder! Spannend ook voor jullie. Veel succes en plezier straks
Tja, ik ken zeker 8 volwassenen die als kind geadopteerd zijn. Die een gelukkig gezinsleven met partner en eigen kinderen hebben, die volledig gehecht in het leven staan. Die zich door de liefde van hun adoptieouders hebben laten inspireren en daardoor beroepen hebben gekozen waarin ze iets voor anderen kunnen betekenen.
Wat beschrijf jij het toch mooi!! Helemaal mee eens! Dit is precies wat ik bedoel,alleen ik kan nooit de juiste woorden vinden.
Ik vind dat jij jouw gevoel anders ook heel goed omschrijft Buffy. Ik heb daar echt respect voor. En ik ben er van overtuigd dat het niet zo makkelijk is. Wij kunnen nog zo ons best doen straks, maar wij zullen nooit weten hoe het écht voelt voor ons adoptiekind.
Dank je wel! Jullie gaan het vast goed doen! Ik denk dat het al heel goed is dat jullie je beseffen dater veel bij komt kijken en dat het soms lastig kan zijn. Maar geniet ook, de zorgen die ik heb zijn er nu pas, dit had ik (gelukkig) als kind niet. Als je volwassen bent kun je er veel makkelijker mee dealen.
Dank je! Jij kan je gevoelens ook goed verwoorden hoor..! Ik vind het gewoon belangrijk dat alle aspecten naar voren komen. De negatieve en de positieve. Ik begrijp ook heel goed dat (a.s.) adoptie ouders vaak uit gaan van het positieve aspect en hopen dat het goed zal gaan. Heel logisch, anders ga je al je energie (en geld ) niet in deze procedure steken. Als je als (a.s.)adoptie ouders er bewust van bent dat er moeilijke perioden aan kunnen komen ben je, in mijn ogen, al heel goed bezig. Je bent voorbereid en kunt 'ingrijpen' als dat nodig is. Als je je er van bewust bent dat de biologische achtergrond van je kind altijd een rol kan blijven spelen, dan kan je je kind iig al heel goed helpen. De leegte en de littekens kunnen nooit helemaal opgevuld worden. Maar een luisterend oor een begripvolle houding kunnen al heel veel doen. Voor een adoptiekind is het heel erg belangrijk dat het, vanaf het begin, weet dat het gerespecteerd wordt als hij/zij met vragen over zijn biologische achtergrond komt. Je voelt als adoptiekind haarfijn of je adoptieouders daar voor open staan. Of ze je kunnen 'delen' met de biologische ouder(s), of hun hart ruim genoeg is voor hen. Niets is erger om te voelen dat je als adoptiekind eigenlijk maar blij moet zijn dat je uit een vreselijke situatie weggehaald bent. Dat je blij moet zijn met je luxe leventje en vooral niet moet geen wroeten in je verleden.... Ik snap heel goed dat je hart als adoptieouder heel groot moet zijn. Groot genoeg voor een hele procedure waar je binnenstebuiten wordt gekeerd. Groot genoeg voor een 'vreemd' kindje uit een andere cultuur, groot genoeg voor hechtingsproblemen, verlatingsangst en allerlei andere dingen. En ook groot genoeg voor een biologische familie.. Daarom: respect voor alle (a.s)adoptieouders!
Ja heel fijn voor hun...echter is het overgrote deel echt niet zo gelukkig als de mensen die jij kent
Ik ken 1 man die geadopteerd is die nu 30 is en heel gelukkig met alles. Heeft alleen ernstige hechtingsproblemen, weinig vrienden, geen vriendin. Twee jongens daar is het ook niet goed mee gegaan: eentje zwaar depressief in zijn puberteit en opgenomen in een psychiatrische kliniek. Andere is vanaf zijn 10e naar een pleeggezin gegaan omdat het niet goed ging thuis. Vanaf zijn 17e begeleid kamerwonen. Die heeft helemaal geen ouders, zegt hij.
Sanne en buffy, allebei brdsnkt voor het delen van jullie gevoelens. Wij, mijn man en ik, zullen proberen om ons kind in alles te steunen en natuurlijk zullen wij proberen alle vragen vanons kind te beantwoorden. Wij hebben heel goed nagedacht over adoptie en ons er heel erg in verdiept in deositieve en negatieve verhalen. Natuurlijk hopen wij dat wij over jaren een positief verhaal kunnen vertellen. En ik zou nooit helemaal begrijpen hoe ons kind zich voelt maar hoop wel dat het bij ons komt met eventuele problemen omdat het zich veilig bij ons voelt en we zullen de adoptie dan ook open en bespreekbaar maken.
Sanne en Buffy inderdaad bedankt. Ik vind jullie reacties en eerlijke gevoelens heel waardevol om te lezen.