Hmm hier eerder andersom... Na 9 maanden leven in mijn buik.. Zu ik het slecht kunnen afstaan denk ik. Zwanger maakte mij ook echt heel hebberig... Het was echt helemaal mijn kindje. Maar eicellen.. Nee.. Daar ben ik net zo aan gehecht als aan m'n bloed of evt iets anders dat ik zonder gevaar zou kunnen missen. E als een bekende het me zou vragen... Zou ik het wel overwegen ook.. Maar ik heb ook geen idee wat je er voor moet doen. Ik ben nogal geen fan van doktoren en gefruts aan m'n lijf... Dat werkt niet in het voordeel denk ik. Zou best een lastige beslissing zijn. Maar die eicel... Die is niet de doorslaggevende factor wat dat betreft... Wel wat er verder bij komt kijken.
Een vriendin heeft het een keer enthousiast en spontaan zo ongeveer aangeboden. Ze wilde me wel helpen. Maar toen was het ineens: 'oh maar dan moet ik ook hormonen spuiten? Dat durf ik niet, ik ben bang van naalden..' Dus...
Ik heb er wel eens over gedacht en het lijkt mij wel een mooi iets. Of ik de ouders dan zou willen kennen + kindje uit mijn eicel weet ik niet. Het heeft allebei zijn voordelen en nadelen. Jammer toch wel dat het bij eiceldonatie niet zo simpel gaat als bij spermadonatie.
Mja.. Dat zou ik toch een beetje sneu vinden om om die reden nee te zeggen... Maar gezien ik verder geen idee heb wat "de handeling" inhoudt durf ik ook niet volmondig te zeggen: "natuurlijk, altijd!"
ik zou eerder moeite hebben met 'er loopt ergens een half-broer/half zus van mijn kinderen rond' dan met het 'er loopt ergens een kindje van me rond' idee.. Mocht er in mijn naaste omgeving iemand zijn, die ik echt liefheb zeg maar- dan zou ik het overwegen. Maar ik weet niet of ik het zou kunnen dus.
Nee, ik vind de behandeling veel te heftig en heb ook op principiele vlakken moeite met eiceldonatie.
Het was nog een beetje in de oriënteerfase En ze is echt meer dan panisch voor naalden. Nu is het zo dat manlief nu we een kindje hebben geen eiceldonatie meer wil (daarvoor wel!) en het is dus ook geen reële optie meer. Maar ik denk dat als onze dochter nog niet hadden gehad zij uiteindelijk zich over haar fobie had gezet!!
alleen voor broer/zus verder niet . dragen is geen optie voor mij, ben al gesteriliseerd omdat een eventuele volgende zwangerschap zeer waarschijnlijk een extreme vroeggeboorte zou worden, beide kids premature weeen gehad en shannon is prematuur geboren door extreem gevoelig baarmoeder en baarmoeder mond die snel verkort. Anders zou ik ook dat voor mijn directe zus/broer willen doen als dat nodig is.
Ik heb misschien gestemd maar ik neig naar nee. Het is mijn DNA dus mijn kind voor mijn gevoel. Draagmoederschap met een embryo van iemand anders zou ik wel overwegen, maar daar zitten wel risico's aan vast, ik heb al 2 prematuurtjes dus de derde zal dat waarschijnlijk ook worden. Maar hoe prematuur weet je natuurlijk niet... Mijn schoonzus heeft me al gevraagd of ik draagmoeder wil worden en ik sta er wel open voor, maar dus niet met mijn eigen eicel. Haar eitjes zouden niet in aanmerking komen volgens mij dus dan moet ze gaan zoeken naar iemand anders. Misschien moet ze dat hier doen, er zijn al 14 gegadigden volgens de poll
nee ik zou dat niet kunnen... het idee dat mijn kind ergens rondloopt... brrr nee dankje... ook niet voor bekenden of familie zou ik dat doen...
Nee zelfs voor mijn zussen niet, het is mijn kind al draag ik het zelf niet. Ik denk dat ik het dan echt als mijn kind zou zien, en dus mij teveel zou aantrekken hoe hun met het kind omgaan en wat zij verkeerd doen in mijn ogen. Draagmoederschap zou ik weer wel doen, nouja mits ik normale zwangerschappen had gehad. Maar kwa gevoel zou ik daar veel minder problemen mee hebben.
Nee, ik zou het niet doen. Hoogstens voor 1 van mn zusjes maar verder niet. Hormonen spuiten met de daarbij horende klachten, en dan een punctie die zeer pijnlijk is met evt gevolgen. Vervolgens kan er over 16 jaar een kind voor mn deur staan die zn biologische moeder wilt kennen.... ik zou er veel moeite mee hebben met het idee dat er ergens een kindje van mij rond zal lopen. Halfbroertje of zusje van mn dochtertje... Nee. Respect voor diegene die dit wel kunnen.
Ik zou voor goede vrienden of familie erover na willen denken. Draagmoederschap zou ik juist weer niet kunnen, 9 maanden een kindje in je buik en na de bevalling afstaan, respect voor degene die dat wel kunnen.
Ja zodra mijn gezin compleet is Heel toevallig een week of 3 geleden over gehad met mijn man. Wij zijn zelf zwanger geworden via ICSI. Ik wil graag een ander stel helpen om toch een kindje te krijgen. Man vind het geen probleem maar wilt het pas wanneer ons gezin compleet is.
Ik heb misschien ingevuld. Ik zou het heel mooi vinden om een stel dat geen kindjes kan krijgen door geen of hele slechte eicellen te kunnen helpen aan hun droom,een kindje. Die droom heb ik ook jaren lang gehad en ik mag van geluk spreken dat ik dadelijk gezegend ben met 3 gezonde kindjes. Maar ergens zou ik het ook heel raar vinden als ik weet dat ergens een kindje rondloopt met mijn genen maar die je verder helemaal niet kent. Vandaar de optie misschien. Maar voor hele goede vrienden zou ik het denk ik wel doen. Maar dan moet de vriendschap wel echt goed en hecht zijn zou ik die overweging nemen. Het is toch een ingrijpend en heel bijzonder iets. Maar ik zou het ''sneller'' voor hele goede vrienden doen dan voor een onbekende
Als mijn eitjes pijnloos en zonder veel moeite eruit gehaald kunnen worden, dan zou ik het zeker doen. Maar ik heb zelf 2 kids en ben gewoon al jaren niet fit genoeg. Zeker niet om hormonen en een punctie te ondergaan. Mijn gezin zou hieronder lijden. Dus geestelijk zeg ik ja, maar lichamelijk zeg ik nee.
Dit. Ik heb een 2e punctie (in Nederland tenminste) niet eens over voor onszelf, laat staan voor een ander. Ook het laatste wat je noemt zou bij mij heel erg meespelen. Weten dat er ergens een kind rondloopt wat biologisch gezien toch van jou is.. Ik zou het niet kunnen. Mijn enige uitzondering hierin zou m'n zusje zijn, daar zou ik het wel voor doen. Ik heb toch op 'Nee' gestemd, omdat zij de enige is en ik het voor gewone vrienden nooit zou doen en zeer zeker niet voor bekenden. Wat wel heel krom is, is dat ik er omgekeerd heel anders over denk. Als wij zelf gebruik zouden moeten maken van gedoneerde eitjes zou ik het kindje wat daaruit geboren wordt helemaal niet zien als 'kind van iemand anders'..