Ik zal niet zeggen dat ik het een ongezonde situatie vind...want dat vind ik niet, dat is ieder voor zich. Maar ik moet zeggen dat ik me er helemaal niks bij voor kan stellen, bij zo'n familiebed...ik zou helemaal gek worden. Ik ben een lichte slaper en wordt van ieder geluidje of aanraking wakker. Zie dat echt niet zitten. En daarnaast vind ik het belangrijk dat mijn man en ik tijd voor onszelf hebben...en soms betekent dat lekker op tijd naar bed, in elkaars armen liggen en kletsen en knuffelen...een moment samen, zonder kids. Hier sliepen ze ook beide na ongeveer een week op hun eigen kamertje. Omdat ik dus elke keer wakker werd. En het is prima gegaan. Ze hebben een mooi ritme, slapen allebei hartstikke goed 's nachts en de oudste is zelfs afgelopen weekend over gegaan op een groot bed! En hij doet het super! Dus ik heb geen spijt van mijn keuzes.
Dit was bevestigd door de artsen dus geen uitspraak van mij.de ouders hebben dit dus zelf verteld, ik niet aan hen.zou ik ook niet doen, dus wat nou kortzichtig?kritiek terwijl je niets van de situatie af weet, is niet zo handig!waarom zo fel, oordeel ff niet zo snel, ok? Bovendien heb ik ook niet gezegd dat wiegendood niet gebeurt met kindjes die op de kamer slapen of in bed van de ouders.ik ken alleen geen gevallen en wel van kindjes die op een eigen kamer lagen...verder heb ik zelf zeer positieve ervaringen met slapen in bed bij de ouders en in mijn omgeving hoor ik ook positieve geluiden.verder moet iedereen doen waar hij zich prettig bij voelt!
Eigenlijk gewoon waar ze in slaap vielen. Soms in de box, soms op een speelkleed in de tuin of in de kamer, soms in de draagdoek, soms in de wagen of buggy, soms op een bed. I.v.m. hoogte lag er op bed overdag wel iemand bij vaak. Papa en ik konden af en toe ook wel een middagdutje gebruiken.
Slaapt je man dan ook apart? Volwassenen maken toch ook geluiden en bewegingen in hun slaap, vaak groter en harder dan een baby? Overigens, praten, knuffelen, TV kijken in bed kan allemaal prima als er ook kinderen in bed liggen hoor.
Euhm...4,5 jaar geleden toen Wendy geboren was zeiden ze nog dat bij ons slapen beter was tegen wiegendood. Ik heb in 1997, in 1998 en in 2008 een kindje gekregen en ELKE keer (ja zelfs bij die 2 eerste die maar net een jaar uit elkaar zitten) waren crusciale dingen in de verzorging bij baby's verandert. De eene keer zeiden ze dit de volgende keer waren de meningen van de wetenschappers en kraamzorg weer 180 graden gedraaid. Ik moest als baby op mijn buik slapen want dat was beter tegen wiegendood EN ontwikkeling van nekspieren etc. Mijn eerste kind moest op zijn zij en dan om en om anders kreeg hij een scheef hoofdje. Je moest dan wel overdag als je er bij was hem op zijn buikje leggen ivm die nekspier ontwikkeling. Het beste was bij je op de kamer maar dan goed geventileerd en niet roken daar. Mijn 2e kind moest ook nog op zijn zij maar die nekspieren die kwamen vanzelf wel. En dit eigenwijs hoedini kind wist met welke manier ik het ook probeerde ALTIJD toch op zijn buik te belanden. Het beste was op de eigen kamer, goed geventileerd. Mijn 3e kind moest na een paar weken op haar rug want dat was het allerbeste. En dan moest je wel opletten dat ze haar hoofdje niet in een voorkeurs houding hield ivm afplatting van het hoofdje. Niks meer over nekken etc. Het allerbeste was naast je in bed OF op zo een bij schuif bed ding co sleeper? (weet niet meer hoe ze heten) Je kan ze ook op een aankleed kussen tussen je in leggen dan rolt het kind niet naar je toe EN jij gaat er nog minder snel op liggen. En dan zullen we het maar helemaal niet hebben over de regels van voeding... Bottem line: ze weten het niet. En met elke test die ze doen krijgen ze net een andere uitslag. Ze weten wat in ieder geval niet goed is maar als wiegendood voor komt weten ze bijna nooit met zekerheid te zeggen waar het aan lag. Gebruik je verstand en je moeder instinct dan kom je een heel eind.
Hier alle 2 meteen in hun eigen bedje geslapen. Heb het nooit een prettig idee gevonden om een baby in mijn bed te laten slapen.
Nee, maar die kreunt niet en maakt geen smakgeluiden. De fles heb ik hem na het eerste jaar van onze relatie afgeleerd. En als nieuwbakken moeder ben je wel iets meer gefocust op de geluiden van je kind dan van je man. En slapen jullie kinderen aan de buitenkant? Want als wij de kinderen op zondagochtend in bed hebben, liggen ze tussen ons in. Dus wij kunnen elkaar dan echt niet knuffelen.
Een van de voorwaarden van veilig met een klein kind slapen is dat het iet tussen de ouders ligt, maar aan de zijkant, die gebarricadeerd is tegen uitvallen. Zelfde idee als cosleeper. Ik durf trouwens te verwedden dat je de eerste weken dat je naast je man lag je ook veel wakker lag. Alleen omdat je er van uitgaat dat je naast je man hoort te slapen heb je hem niet na een week naar een andere kamer gestuurd. En nu ben je zo aan zijn geluiden en bewegingen gewend dat ze je niet meer opvallen. Dat je ze zelfs mist als hij er niet ligt. Op dezelfde manier stel je je ook in op de geluiden van je kind. Er is een biologische reden voor het wakker blijven van een moeder die eerste weken, de natuur heeft namelijk bedoeld dat je op elkaar ingesteld raakt. Net als met je man.
Maar diezelfde biologische reden zorgt ook voor extra vermoeidheid wat ook een verhogende factor is voor wiegendood schrijf je eerder.. Verder ben ik met je eens wat je zegt over het slapen met man. Die (van mij iig) maakt idd veel geluid waaraan ik zo gewend ben dat ik wakker word als ie te stil is. In dat opzicht geloof ik zeker niet dat met baby op je kamer slapen onveiliger zou zijn. Ik slaap vlakbij onze babykamer en ik word soms wakker van de stilte en ga dan ook even kijken.
Dat zal allemaal best, maar overdag moet ik er wel voor mijn kids zijn en mijn man redt zich alleen, dus is alert zijn niet altijd nodig. Met kids moet dat wel, dus slaap ik liever goed. Ieder zijn ding toch? Leven en laten leven. Zei alleen dat ik er gek van zou worden, wat jij doet en waarom moet je zelf weten.
Ik vind samen slapen wel een heel gezellig idee. Yanna sliep bij ons op de kamer in haar wiegje de eerste weken, maar 'babbelde' al vanaf dag 1 in haar slaap. Soms nam ik haar tussen ons in en werd ze rustiger. Maar vl toendertijd moest weer aan de arbeid en sliep er echt slecht van. Op haar eigen kamertje sliepen we alledrie een stuk beter, al voelde het wel wat minder gezellig. Als ze ziek is, kwam ze gewoon bij ons. Nu is vl niet meer bij me, dus geen vl meer, en zou ik het super gezellig vinden als Yanna bij me slaapt, maar ze is al veel te veel gewend aan haar eigen kamertje, zonder afleidende prikkels. Ze wordt van ieder geluidje wakker en ikzelf ook, dus samen slapen is heel gezellig, maar wel erg slecht voor onze nachtrust. Maar we vonden het nooit een eng idee om haar tussen ons in te leggen, ook niet die eerst weken. Je gaat echt absoluut niet op je kindje liggen, daar ben ik heilig van overtuigd! Wiegedood is sowieso een onverklaarbaar iets, dus hoe ze die kansberekening maken vind ik ook nogal vaag... Als ze de oorzaak niet weten, kunnen ze ook de risico's niet weten, toch?
Eens... Met een kind in bed ben ik zo alert, dat ik heel slecht slaap. Over mijn man hoef ik op die manier niet te waken. Nu ze wat groter zijn, slaap ik wel als ze tussen ons in liggen, omdat ze niet meer zo fragiel zijn. Dus redeneer ik, dat ik me er niet goed bij voel, ik er slecht door slaap, dus de kans groter is da ik het fout doe. Want het gaat tegen mijn gevoel in. Gelukkig hier geen een geval van wiegendood in mijn omgeving.
Een kind in een kamer apart heeft een verhoogde kans op wiegendood, een kind in een wiegje naast het bed heeft een verlaagde kans. En een oververmoeide moeder in een bed naast een wieg is geen kansverhogende factor, dat is alleen als de baby bij de moeder in bed ligt. En dat is iets dat wij de eerste weken ook heel bewust niet deden, kind lag in wieg naast het bed, pas toen ze wat groter waren kwamen ze bij me in bed.
Ik vind dat iedereen zelf moet bepalen hoe ze slaapt hoor. Heel simpel, als je kind op je kamer niet prettig vindt, doe het dan niet. Alleen, ik probeer uit te leggen, het wakker blijven heeft een biologische functie, en geluiden van een kind wennen even goed als van kerel.
Ik zou zo'n kleine baby niet een hele nacht bij mij in bed durven hebben. Ik ben juist wel bang dat ik erop ga liggen. Ik slaap over het algemeen juist heel vast, als ik ergens op moet letten, bijv. als de hond ziek is, dan slaap ik wel licht, maar ook heel slecht. Baby in bed zou dus niks voor mij zijn, ook niet als dat wel werd geadviseerd tegen wiegendood. Met een eigen wiegje of cosleeper heb ik juist wel een prettig gevoel en dat gaan wij dan ook doen. Wat betreft wiegendoodpreventie, ik had juist begrepen dat de geluiden (ademhaling etc) die moeder maakt, het kindje weer kunnen activeren als het stopt met ademen. Het gaat er dus minder om dat moeder de baby hoort, maar juist dat de baby de ouder(s) hoort. Overigens is de kans op wiegendood gelukkig heel klein en zijn de verschillen ook nog eens klein. Ik vind het dan ook raar om mensen om hun keuze daarin te 'veroordelen'.