Op donderdag 2 mei kreeg ik in de loop van de ochtend wat kramp in mijn onderbuik. Heel onregelmatig, maar wel gevoeliger dan een gewone harde buik. Aan het einde van de middag ging ik twijfelen of we de kinderen thuis zouden laten of alvast naar opa en oma zouden laten gaan. Mijn ouders zaten hier vlakbij op een camping en we hadden sowieso afgesproken dat zij op de kindjes zouden letten mocht de baby komen. Ik belde mijn vader op, dat hij mocht kiezen: nu de kindjes komen halen zodat ze bij hun konden logeren, of het risico lopen vannacht of de volgende ochtend heel vroeg uit bed gebeld te worden. Ik wist zelf ook echt niet of dit wel of niet ging doorzetten. De kindjes zijn daarom toch door opa opgehaald. Ml en ik hebben toen lekker frietjes gehaald en zijn relaxt op de bank gaan zitten. De hele avond was er weinig aan de hand, alleen dus die krampen van tijd tot tijd. Werd wel ietsje pijnlijker. Toen ik naar bed ging nog steeds weinig verandering. Wel begon ik mijn slijmprop in delen te verliezen. Ml had sowieso niet de illusie dat de baby nu snel zou komen en ik zat ook alweer flink te balen. Zou je net zien dat het nu niet doorzette en dat de baby dan op 4 mei zou komen. Dodenherdenking, niet echt een gezellige dag om jarig te zijn! Alle vlaggen halfstok.. Rond een uur of 4 begonnen de krampen zodanig vaak te komen dat ik ze besloot te timen. Moest ze ook wel wegzuchten. Om de 6 minuten. Ik begon een beetje hoop te krijgen dat het toch zou doorzetten, dit voelde wel als beginnende weeën. Om 5.45 draai ik me nog eens om in bed en voel ik zo iets warms lopen: dat waren mijn vliezen! Ml wakker gemaakt. Ik heb nog nooit iemand zo snel wakker zien worden haha! Hij gelijk het dekbed van bed en begint als een idioot te graven in het kraampakket naar matjes. (Ik had al lang een handdoek gepakt, maar goed ) Nadat hij een beetje van de schrik was bekomen, heeft hij de vk gebeld. Die kwam een half uurtje later. Ik had 3 cm ontsluiting en een hoge vliesscheur, voor waren de vliezen nog intact. We zijn rustig vertrokken naar het ziekenhuis. Om 7.20 kwamen we daar aan. Om 8.00 getoucheerd: 4cm. De vk heeft toen mijn voorste vliezen gebroken en nog een keer gestript. Auw. Heb geloof ik het hele ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd haha! (schaam). Om 9.50 had ik 6 cm. Tot die tijd waren de weeën goed te doen. Tussendoor nog een beetje kletsen en geiten, maar zo rond 10 uur begon ik echt moe te worden en in mezelf te keren. Op een gegeven moment kwamen de weeën een stuk minder vaak. Ze waren wel super pijnlijk, ook rugweeën (fijnnnn die dingen) die ik lastig kon opvangen. 11.00 nog steeds 6 cm. Nog even rondgelopen, gestaan, op een stoel gezeten, evergreen gegeten (bahhh) en dat leek de weeën wel wat frequenter te laten komen. Hielp niks. 11.30 nog steeds 6 cm. Mijn vk besloot me toen over te dragen aan het ziekenhuis. Ze zouden me aan de weeënopwekkers leggen. Ik wilde wel per se remifentanil erbij dan, want de weeën waren al niet te houden en nog heftiger dan dat zag ik écht niet zitten! Dan moest ik wel een half uur aan het CTG. Infuus voor opwekkers werd geprikt. CTG aangesloten, maar die registreerde alleen als ik op mijn rug lag, maar dan werd ik helemaal naar en voelde ik mezelf echt wegzakken. Dus dan moest er een elektrode op het hoofdje van ons meisje worden aangesloten. Ze stelden voor wel alvast het infuus voor de remifentanil te prikken, maar ik zei dat ze dat maar na dat half uur CTG deden.. (Just in case, ik wil niet meer naalden dan noodzakelijk..) Weeënopwekkers werden aangesloten rond 12.20. Elektrode werd geprobeerd te plaatsen, lukte 1e keer niet, wel nog even geconstateerd dat ik nog steeds 6,5 cm had.. Pfff.. Ik draai op mijn zij omdat ik het op mijn rug niet meer trek, krijg daarbij 2 weeën na elkaar die echt niet gezellig waren! Lig ik op mijn zij, krijg ik persdrang. Shit, amper 7 cm en persdrang, heb ik weer. Dus ik zeg dat. 2e poging voor de elektrode: eh, ja, volledige ontsluiting. Tussen poging en en 2 voor het plaatsen van die elektrode zat een minuut of 3! Dus in 3 minuten van 6,5 naar 10. Dat was om 12.25, ik mocht gaan persen! De arts van het ziekenhuis zei: ik ga even assistentie halen. Mijn eigen vk was nog even gebleven om aan te kijken hoe het ging. Ze zou het ook jammer vinden om de geboorte te missen ondanks dat ze me al had overgedragen. Op een gegeven moment hoorde ik haar zeggen: nou, ik leg maar vast het een en ander klaar, voor als die assistentie het niet gaat halen! Ik mocht van haar al een beetje meepersen. Ik zag de ogen van ml groot worden en toen de arts terug kwam zei mijn vk: het hoofdje kwam er al half uit! Ik heb nog een keer geperst en om 12.30 op 3 mei is mijn mooie dochter Julin geboren! 5520 gram zwaar en 47 cm lang. In het dossier staat ook dat ik 5 minuten heb geperst. Een paar minuten na de geboorte, kwam de gevraagde assistentie binnen Julin deed het gelijk geweldig! Lekker bij mama gekroeld en meteen gedronken aan de borst. Het was die dag echt een gekkenhuis in het ziekenhuis. Alle kamers waren vol en ik lag in zon klein rotkamertje zonder eigen wc en douche. Dat was echt niet leuk, moest in een laken over de gang.. Ze waren ook nog eens aan het verbouwen dus het eerste wat mijn Julinnetje hoorde toen ze was geboren, was een hoop geboor en getimmer. Ook besloten 4 dames na mij allemaal tegelijk te bevallen, dus na het hechten was de arts (of vk, ik weet eigenlijk niet wat ze was, volgens mij zei ze arts-assistent, maar ja, niet belangrijk) foetsie. Er was niet eens iemand beschikbaar die de baby kon aankleden. Dus dat heb ik zelf maar gedaan. Ze was wel gemeten en gewogen in de tijd dat ik aan het douchen was. Uiteindelijk waren we pas om 16.00 weg, terwijl dat makkelijk om 14.00 had kunnen zijn, zo druk. De papieren hebben we nagestuurd gekregen. Zo, het is een heel verhaal geworden! Het was gelukkig geen hele lange bevalling, maar ik vond het toch best pittig!
hihihih ik had al zo iets van dat is een dikkertje hahaha! wel balen dat je na de bevalling zo slecht ben opgevangen
Wow Skatje!! En wat een zoete naam.. Leuk!! Zag je altijd veel op de fora voorbij komen, fijn om te lezen dat het allemaal goed is gegaan. Lekker genieten van je moppie!
Mijn bevalling Het begon allemaal donderdag 18/04 . met bijna 39 weken had ik controle bij de gyne. Had al weken bijna niet geslapen, en dat viel haar onmiddellijk op. Ze vroeg hoe ik het stelde ...huilen stond me nader dan lachen. Had overal pijn, en om de 5 minuten pijnlijke harde buiken die maar niet overgingen. Ook het moeilijke ademhalen speelde me grote parten, want ja, als astma patiënt is dat erg vervelend... Ook had ik over heel me lichaam ferme jeuk, zo verschrikkelijk. Ze controleerde me urine, en dat was dik ok. De weegschaal toonde 76 kilo! wow, wat schrok ik, maar liefst 16 kg aangekomen. ze beveelde me in het omkleedhokje te gaan, en beloofde te kijken wat ze kon doen voor mij. goh, nog nooit had ik zo snel broek en sliepje af Daar lag ik dan, op de onderzoekstafel, hopend op opening. 2 weken eerder zei ze al dat het voor eerstdaags was, dus, nu mocht ze wel recht voor de raap zijn. ze voelde, en keek me lachend aan : je hebt een dikke 2 cm opening zegt ze, ik ga je strippen, dan zal je wel bevallen ....tenminste als je dat wilt zegt ze, want ik ben vannacht en volgende nacht van wacht. Enne, als het niet spontaan begon, mocht ik de dag erop binnen voor inleiding! ik bedankte ze 10.000 keer en kon weer lachen! Eindelijk, nu was ik er zeker van dat ik de dag erop mijn wondertje zou ter wereld brengen. Ik verwittigde me vriend, en regelde opvang voor Mattèo. Thuis nog eens goed mijn koffer overlopen, alles klaargelegd en laatste huishoudtaakjes verricht. Tijdens de nacht voelde ik van alles rommelen...het zat er echt aan te komen, maar toch brak het niet door. weeën kwamen heel erg onregelmatig. hele nacht op die klok gekeken, nu eens 10 minuten, dan eens 4 minuten, zo ging dat hele tijd door..gek werd ik ervan. Aangezien ze zei dat ze me wou inleiden, wachtte ik niet tot de weeën om de 5 minuten regelmatig kwamen. Om 06h30 vertrokken mijn vriend en ik ..het was zover! op naar de kraamafdeling. auto ver geparkeerd ( buiten blauwe zone ) enne, met de koffer door de straten. wat hebben we toen gelachen ...hihih we kwamen aan om 07h00 op de verlosafdeling. onmiddelijk werd ik geïnstalleerd en onderzocht. bleek dat ik toen 5 cm opening had. leuk zeg ...zat er toch spontaan aan te komen dus. Vroedvrouw belde de gyne op voor verdere instructies, want ze had nog geen resultaat van de wisser. bleek die dus positief en moest aan de antibiotica. Gelijk werd ik aan de monitor gelegd, waaruit bleek dat ik effectief weeën had, maar ze niet doeltreffend genoeg waren. om 07h30 kreeg ik wee opwekkers toegediend in lichte dosis. om 08h00 lavementje, en daar zat ik dan ...wachten op die echte weeën. Kon nog goed lachen, en vond het best fijn. om 09h00 kwamen ze opnieuw controleren en had toen reeds 9 cm! ow neen, ik wil niet zei ik tegen mijn vriend ...plots werd het zo'n werkelijkheid. De wee opwekkers werden opgedreven, en na half uurtje kon ik het niet meer houden. ik moest een ruggenprik hebben,en wil direct! de vroedvrouw belde de gyne voor groen licht, die eerst nog zelf wou komen controleren. tijdens het toucheren, brak mijn water. jah zegt ze, wat mij betreft geen epi meer, want je staat op bevallen! Ah neen he zei ik, ik wil er echt ene ...en wel nu! De weeën kwamen heel erg snel, en had geen tijd op te recuperen tussenin. Ik kon niet meer en was echt uitgeblust. toen de anesthesist kwam, vroeg ze aan de gyne om ze pomp mocht aansluiten, niet nodig zei de gyne, binnen een uur is ons Natasha bevallen ( was ondertussen bijna 10h00 ) . oef dacht ik ...kan ik vanmiddag tenminste een maaltijd nuttigen want buiten water drinken moest ik nuchter blijven. De anesthesist drong nog eens aan voor pomp, maar het bleek niet nodig al gauw na het prikken was ik totaal ontspannen ...geen wee meer voelen.zalig! Had wel overal verschrikkelijke jeuk, een normale nevenwerking bleek. Ik werd wel verschrikkelijk moe . kon bijna mijn ogen niet meer open houden en draaide voortdurend weg. studente zette mij volledig recht, bleek nadien dat ik eigelijk volledig plat moest liggen. soit ...vroedvrouw kwam bij me op bed zetten en bleef tegen me praten zodat ik zeker wakker blijf... tjah, mijn vriend, die mocht zeggen wat hij wou, ik wou en zou slapen. lol doordat ik dus een shot kreeg ipv een pomp, had ik anderhalf uur ruimte om te bevallen. Maar voor ik het wist, was het 11h30 en begon ik lichtjes weer pijn te voelen. erg nerveus kwam ik, ik wilde niet opnieuw die hevige weeën voelen hoor. De gyne kwam weer controleren ...10 cm, maar de kleine zat veel te hoog! niet ingedaald ... omdat zijn hartslag steeds daalde moest ik op mijn linkerzijde liggen ipv rechts. en ja hoor, hij stelde het beter en hartje deed het weer prima. de vroedvrouw kwam bij me zitten, en bij iedere wee moest ik wat mee persen terwijl ik op me zij lag, zodoende hij zou zakken. ik voelde de weeën wel, maar niet om te zeggen fel ...gelukkig deed hij langer werk dan anderhalf uur . om 12h30 kreeg ik grote druk beneden ... hij komt zei ik! de gyne werd opgebeld, ze controleerde en ja hoor ....twas zover! Mijn bed werd omgetoverd tot een bevallingsbed. gyne deed haar short en laarzen aan ...ow ow, wat werd het werkelijkheid ...opnieuw zei ik : neen ik wil niet ... de gyne lachte,allez zegt ze, als je zo gaat duwen gelijk de vorige keer, mag ik hem opvangen ipv uit helpen de persweeën zelf voelde ik wel goed, niet zoals voorheen, maar de epi deed toch zijn werk niet meer hoor ...dat pompje had welkom geweest achter de 2de keer persen moest ik geknipt worden ... Na 3 keer persen ( tjah, ik pers echt voor mijn leven hoor ) was ons mannetje er. precies om 12h54. Hij werd op mijn buik gelegd voor een uurtje skin to skin. wat zalig zeg ....hij was toen nog even voor mij alleen. Zijn apgar score was 9 en na 5 minuten nog 9 . wat deed onze flinkerd het goed. Loïc 19-04-2013 12h54 51 cm 3475 gram geboren op het liedje : Pitbull - Feel This Moment ft. Christina Aguilera
Vrijdag de 13e: 0.30u; We lagen al op bed maar ik kon niet slapen. Lag nog wat te lezen. Deed het licht uit en toen braken mn vliezen. Bed nat, gelukkig wel beschermd met die hoes. Natuurlijk daarna niet meer kunnen slapen van alle spanning en adrenaline. Om 7.00u is de verloskundige even langs geweest voor controle. Alles was goed maar had nog geen weeën. Afwachten dus. Pas vanaf 15.00u kreeg ik wat weeën maar dat stelde niet veel voor. Ondertussen ben ik in huis wat bezig geweest, wat gepoetst want ik heb al die tijd geen last gehad van nesteldrang dus was nu toch echt nodig, haha. Om 18.00 kwam de verloskundige nogmaals. Had wel weeën maar niet regelmatig en kon nog van alles. Ondertussen was ik al meer als 24 uur achter elkaar wakker dus de vermoeidheid begon toch te komen nu. Om 20.00 gtst gekeken en af en toe ff moeten weg puffen maar kon mn serie nog best goed volgen. Maar toen.... Na gtst ben ik gaan douchen. Onder de douche kwamen de weeën ineens heel snel achter elkaar en hield het niet van de pijn. Begon te braken en mn man belde de verloskundige. Die kwam direct en had 5 cm ontsluiting. 'Dat kan nog wel even duren' zei ze, ga er maar van uit dat het morgenochtend wordt.. Dat zou betekenen dat ik al tegen de 48uur wakker zou moeten zijn? Dat trok ik niet en mede door de hevige pijn besloten we naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik zodat ik toch wat kon slapen. Om 22.00 waren we in het ziekenhuis, ik met hevige weeën maar nog steeds 5 cm ontsluiting. Moest alvorens ik de ruggenprik zou krijgen, eerst 30 minuten aan de CTG en weeën weg puffen. In dat halve uur kreeg ik een weeenstorm en ben ik van 5cm naar 10cm ontsluiting gegaan en kon ik gaan persen. En 30 minuten later, om 23.09u is onze dochter geboren. Geheel op eigen kracht en zonder ruggenprik en daar ben ik achteraf best blij mee. En dat allemaal op vrijdag de 13e
We moesten ons woendag 16 mei om 7.15 melden op de afdeling voor de inleiding. Om 7.30 werden we naar de verloskamer gebracht en werd ik aan de ctg gekoppeld. Er werd een balloncatheter ingebracht en t wachten was begonnen. Rond 11.30 trokken ze aan de ballon en deze kwam er mee uit, dat betekende 3 cm ontsluiting. Mijn vliezen werden gebroken, en er gewacht of de weeen zelf op gang zouden komen. Dit gebeurde dus ook en al vrij vlot zat ik flink de weeen op te vangen. Er werd alsnog besloten om weeen opwekkers erbij de geven om t allemaal nog wat krachtiger te maken, maar omdat ik al moeite had met deze weeen op te vangen omdat ze ook vrij snel achter elkaar kwamen heb ik gevraagd of ik voordat de weeenopwekkers eraan gingen ik een ruggenprik mocht. Omdat het erg rustig was werd ik direct klaargemaakt en kreeg ik ook meteen een ruggenprik, wat een verademing was dat zeg! Eenmaal terug op de kamer, werd er ook naar de ontsluiting gekeken en ik zat toen al op 6 cm. Rond 5 uur werd de pijn weer erger en werd de ruggenprik omhoog gezet, dit werkte niet, en de pijn kwam erdoorheen. Mijn rechterbeen was gevoeloos en links niet. Ik had het gevoel heel nodig te moeten plassen, en dit bleken later al persweeen te zijn. Ik bleek in een rap tempo van 6 naar 10 cm ontsluiting te zijn gegaan. Omdat Evi nog erg hoog lag moest ik op mijn zij de persweeen opvangen, maar ik mocht wel meepersen om haar te laten zakken. Na een tijdje had ik het gevoel dat ze eruit kwam, en mocht ik op mijn rug actief mee gaan persen. Bij elke wee kon ik 2/3 keer flink meepersen, en uiteindelijk stond het hoofdje, ik mocht niet meer meepersen, maar dat is moeilijk zeg om niet te doen! mocht zachtjes meeduwen, en hoppa daar lag mijn meisje op mijn buik.. wat raar! ze is er! mijn klein meisje! Geboren om 19.39. Ik hoorde achteraf dus dat ik bijna 2 uur geperst heb om Evi eruit te krijgen. Papa mocht de navelstreng doorknippen, en zo heeft ze een tijdje bij mij op de borst gelegen. De placenta liet op zich wachten, en er werd druk op mijn buik geduwd na 2x een prik te hebben gehad om de placenta te laten komen, hebben ze de gyn erbij gehaald. Toen zij er was was de placenta er gelukkig zo uit. Omdat het erg druk was op de afdeling (6 bevallingen in 1 dienst) hebben we erg lang moeten wachten tot Evi werd aangekleed en ik onder de douche mocht. UIteindelijk rond 22.00 zijn we geholpen/gedouched/aangekleed en klaargemaakt om bezoek te kunnen ontvangen. Ik vond het een hele belevenis, en heb t ook al vrij pittig ervaren allemaal. Maar ons meisje is er, en we genieten vollop van haar.
Op 21 mei 2013 is geboren onze mooie zoon Finley Liam Cristiano.3.650 gram en 53 cm. Sinds afgelopen zondagnacht regelmatige weeen. Maandag overdag om de 4/5 minuten. Om 19.00 uur naar het ziekenhuis gegaan en aan het CTG gelegen. Die toonde inderdaad regelmatige weeen, maar nog niet serieus genoeg. Weer naar huis gestuurd.Om 22.00 uur weer naar het ziekenhuis, omdat ik het niet meer uithield. We mochten blijven.De hele verdere nacht om de 3 minuten weeen gehad. Pethadineprik in been gehad, maar dat hielp niks tegen de pijn.Ontsluiting wilde niet vlotten. Bleef maar op 1 cm steken. Ze hebben mijn vliezen gebroken. Dit haalde ook niks uit. Weeen bleven en werden feller. Maar haalden niks uit. Aan de weeenopwekkers. Weeen werden onhoudbaar, vreselijk pijnlijk. Begon te gillen om een ruggenprik. Finley kreeg het erg moeilijk. Zijn hartslag viel bij elke wee steeds verder weg.De artsen maakten zich zorgen. Finley zou dit nooit trekken tot 10 cm ontsluiting, dus ruggeprik alleen was geen optie. Het werd een spoedkeizersnee, en ook echt met grote spoed. Ik kreeg zonder verdoving een blaaskatheter (AUW!) en intussen had ik nog steeds die extreem pijnlijke weeen, ondanks dat het infuus was uitgezet. Binnen 5 minuten was ik op de OK. Daar werd de ruggeprik gezet...........................TE HOOG! Ik voelde mijn handen tintelen en kreeg geen adem meer. Voelde niet dat ik adem haalde! Raakte in paniek. Kreeg een zuurstofkapje op, maar dat hielp geen zier. Binnen no-time kreeg ik slaapmiddel toegediend en was ik volledig onder narcose en aan de beademing. Mijn vriend kreeg zowat een hartverzakking, want die kreeg dus te horen dat hij niet naar binnen mocht, omdat ik een volledige narcose had gekregen. En toen werd ik wakker op de IC. Om mijn bed artsen en verpleegkundigen.Gefeliciteerd met de geboorte van uw DOCHTER.Huh?Door twee verschilkende echoscopisten is gezien dat wij een zoontje zouden krijgen. Ook wij hebben duidelijk een piemel en balzak gezien.Was ik zo onder invloed van de narcose soms? Ik vertelde mijn verwarring......Zij bleven bij een dochter en zouden naar de kinderafdeling bellen of ze haar naar boven konden brengen. Intussen bedacht ik me dat we geen naam hadden voor een meisje en dat we en complete meisjesgarderobe aan moesten schaffen....Komen ze even later met het schaamrood op de kaken melden dat ik toch een zoon heb gekregen! BLUNDER! Finley had een klap gehad van de ruggeprik en de narcose. Apgarscore 7/9.Maar is wel op de uitgerekende datum geboren en maakt het nu uitstekend, net als zijn mama.
Na tijdens mijn zwangerschap vaak de bevallingsverhalen gelezen te hebben kan ik ook zelf mijn bevallingsverhaal plaatsen. Het is ondertussen al weer ruim 2 maanden geleden. 14-3-2013 Om 02.00 uur word ik wakker, ik voel een soort van plop in mijn buik en direct voel ik iets lopen. Als een gek spring ik uit mijn bed (wat me in geen weken/maanden meer is gelukt met mijn dikke buik) en ren naar de wc. Ik dacht eerst nog, ben ik nu in mijn broek aan het plassen, maar nee het was echt vruchtwater. Ik mijn vriend wakker gemaakt, hij kwam heel lief even schoon ondergoed en kraamverband brengen. Mijn vriend vroeg me en nu.. Ik had geen weeen en voelde me verder prima. We hoefden pas tussen 08.00 en 09.00 uur naar de verloskundige te bellen als er geen weeen waren. Dus zei tegen mijn vriend dat hij nog wel even kon slapen. Ik was zo op van de spanning dat slapen niet meer lukte maar heb nog heerlijk tv zitten kijken. Rond 05.15 uur begin ik wat kramp te krijgen, niet noemenswaardig. om 05.30 uur wordt de kramp toch regelmatig en ik besluit bij te houden hoe snel/vaak de weeen komen. Ze zijn direct om de 4/5 minuten en tegen 06.00 uur om de 3/4 minuten. Mijn vriend wordt rond 06.00 uur wakker en vraagt hoe het gaat. Ik zei tegen hem volgens mij heb ik toch wel weeen. Maar ik vond het alles behalve erg pijnlijk, eerder wat gevoelig. Mijn vriend gaat even douchen en daarna zouden we even kijken of we misschien toch de verloskundige moeten bellen. Om 06.45 uur zegt mijn vriend dat t hem toch slimmer lijkt de verloskundige te bellen. Ik gebeld en ze zou proberen zo snel mogelijk te komen. Om 7.25 uur is de verloskundige bij ons thuis. Mijn vriend doet open en de verloskundige en mijn vriend komen samen naar boven. Ik ben erg rustig en vind de weeen heel erg mee vallen. De verloskundige is verbaasd hoe rustig en relaxed ik ben en vraagt hoe het gaat ed. Na een klein praatje van wat er staat te gebeuren vandaag controleert ze om 7.45uur hoever we zijn. Tijdens het onderzoek (wat gevoelig kon zijn en waar ik totaal niets van voelde) zie ik de verloskundige met erg grote ogen mij aankijken en vragen waar wilde je ook alweer bevallen. Dus ik nog erg rustig, in het ziekenhuis, hoezo? Dus de verloskundige heel snel, dan gaan we NU!! Je hebt 8cm ontsluiting!! Ik verbaasd maar nog steeds niet echt beseffen dat het echt gaat gebeuren pak op mijn gemak mijn tasje en de maxicosi terwijl mijn vriend de auto aan het krabben is omdat het ontzettend gevroren had. Ik op mijn gemak naar beneden, ondertussen nog grapjes aan het maken en de auto in. De rit naar het ziekenhuis ging prima, ik was vrolijk, relaxed en maakte volop grapjes. Ik had wel regelmatig weeen, vooral rugweeen wat iets minder was, maar wel nog goed te doen. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werden de weeen wel wat heviger. In de verloskamer vraagt de verloskundige hoe het gaat en of ik nog geen persweeen heb. Het is inmiddels 8.15 uur. Ik zeg tegen haar, ik heb wel het idee alsof ik moet poepen zou het dat zijn? Ik moet meteen in bed gaan liggen en de verloskundige constateert 10cm!! Ik moet gaan persen. Na een paar x persen zakte de hartslag van onze kleine weg en moest op mijn zij gaan liggen en weeen wegpuffen wat niet makkelijk was. Ik had erge rugweeen en die waren liggend niet makkelijk weg te puffen. Na een paar weeen weggepuft te hebben moest ik op mijn zij persen wat voor mij niet mogelijk was. De verloskundige stelde een baarkruk voor. Ik had er nooit bij nagedacht maar ik dacht proberen kan altijd. Maar WAT EEN UITKOMST die baarkruk. Het voelde heerlijk en het persen was goed te doen. Om 8.35 uur zat ik op de kruk en om 8.47 uur ons onze zoon geboren. Ik mocht hem zelf aanpakken en op mijn borst leggen. Na een paar minuten vroeg de verloskundige wat we gekregen hadden (wij wisten het namelijk niet). We hadden er helemaal nog niet bij stil gestaan dat we het niet wisten. Samen met mijn vriend heb ik naar het geslacht gekeken, EEN JONGEN, zo bijzonder om dit samen te doen! Daarna mocht mijn vriend de navelstreng doorknippen. De placenta liet even op zich wachten. Ik moest terug in bed en na wat geduw en gepor op mijn buik is ook deze geboren. Aangezien ik behoorlijk was ingescheurd (wat ik totaal niet gevoeld heb) moest ik gehecht worden. Helaas ging dit iets minder goed. De hechtnaald brak af (wat overigens nog nooit gebeurd was!!) en ze konden het afgebroken stuk (3cm!!!) nergens vinden. Er was een kans dat het stuk ergens in mij zou zitten. Hierna volgde een reeks van echo's uitwendig, inwendig en tot slot nog rontgenfoto's. Na een hele tijd kwam o 11.35 uur eindelijk het verlossende woordt dat de naald niet in mij zat en ze verder konden met hechten. Helaas heb ik door het lange wachten en de ontzettend snelle bevaling wel bijna 1liter bloed verloren Al met al heb ik een ontzettend snelle bevalling gehad, vanaf de 1e wee tot de geboorte ongeveer 3.5 uur. Ik vond de pijn echt ontzettend meevallen. Alle spanningen en angst die ik tijdens mijn zwangerschap voor de bevalling had waren eigenlijk niet nodig. Ik zou het zo nog 10 keer doen, behalve het gedeelte met het afbreken van de naald Wel heb ik geestelijk wel een tijdje nodig gehad om alles een plekje te geven. Het ging zo ontzettend snel, ik kon het allemaal niet bevatten. Maar nu geniet ik volop van het moeder zijn en van mijn kleine mannetje! Samen met mijn vriend vormen we echt een gezinnetje, het aller mooiste wat er is. Sorry voor het lange verhaal maar kreeg het niet korter opgeschreven.
Ik blijf het forum nog in de gaten houden. Vind het echt ontzettend mooi om al jullie bevallingsverhalen te lezen. groetjes Inge
Ik moet er eventjes voor terug in de tijd, maar vind het toch leuk om te plaatsen. 12-09-2011 Word ik snachts wakker met krampen. Op een één of andere manier wist ik gelijk dat dit wel eens weeën konden zijn. Had al dik een week last van zware bronchitis met bijbehorende hoestbuitjes, maar goed. Plotseling was ik alle hoestende nachten vergeten en stond ik naast mijn bed. Klokken maar. Rond 04.00 voorzichtig mijn moeder gebeld dat het wel eens begonnen kon zijn. Weeën kwamen zo ongv. om de 5 a 7 minuten en de langere pauzes werden opgevolgd door een iets zwaardere wee, maar allemaal prima te houden hoor. rond 6 a 7 u het ziekenhuis gebeld en mocht langskomen. Kon wel rustig aan doen. Gewoon even rustig gedoucht en aangekleed en op naar het ziekenhuis. Daar om 08.00 aangekomen bleek ik 3 a 4 cm te hebben. Nogsteeds met weetjes die prima uit te houden waren. Nog lekker een broodje gehaald beneden, alleen die kreeg ik maar voor de helft op. Rond 13.00 overgeplaatst naar de verloskamers. Ondertussen tussen de 5 en 6 cm onsluiting, was dus tijd om vliezen te breken en de electroden aan te sluiten op mijn zoontjes hoofdje. Vanaf toen begon het feest. Pittige weeën en na de eerste keer plassen daalde mijn zoontje zijn hartslag. Dit kwam gelukkig later weer omhoog, maar de schrik zat er flink in. 2x een MBO afgenomen, en deze was prima. NOG geen spoedks. Super gyneacoloog, die perfect inspeelde op de situatie. Ik wou echt geen algehele narcose, dit ook door luchtwegklachten, dat zou funest zijn om beademd te worden. Ruggeprik werd iets uitgesteld, ookal wou ik hem al heeel graag, want de weeën waren flink pittig en ik was uitgeput na een week lang weinig tot geen slaap en de hele nacht doorhalen. Maar uiteindelijk was dit met de beste bedoeling, want het blok mocht niet TE lang staan en niet te kort mocht het toch een spoedks worden. Anders algehele narcose. Uiteindelijk rond een uur of 5 de ruggeprik gekregen met ongv. 7cm ontsluiting. Vriend van zijn stokje, enfin. De pijn was weg en ik kon even rusten. Bij de wissel van de wacht werd ik gekatheriseerd en weer daalde mijn zoontje zijn hartslag. Om niet meer omhoog te gaan, dus vanaf toen werd alles in werking gezet. Zuurstofkapje voor mij, op mijn zij etc. Mocht niet baten, 8.5 cm ontsluiting en toch een spoedks. Na zeker dik 12 uur of nog meer aan weeën. Ik wou het echt niet, smeekte zelfs of het niet hoefde, maar gezien mijn voorgeschiedenis en evtuele angst voor een littekenruptuur ben ik naar de OK gebracht. Doodsbang was ik echt waar! Maar om 18.39 kwam mijn heerlijke, roodharige, temperamentvolle kereltje te wereld. Een prachtige roze baby met een apgar van 9/10. Hij heeft geen last gehad van de hartslag dips en was perfect in conditie en huilde direct. Het meest opluchtende moment van mijn leven.
Daar issie dan, mijn bevallingsverhaal. Pak een kop thee, ga er even voor zitten en let me tell y'all watskeburt.. Donderdag 16 mei kwam mijn bevalling op gang. Na twee nachten amper geslapen te hebben begon het 's ochtends vroeg om 07.00 uur toen ik wakker werd van weeen die netjes iedere 10 minuten kwamen. (Hoe ik dat wist? There's an app for that. Denk maar niet dat ik dat anders met m'n slaperige koppie bij had kunnen houden..) De relatie was net thuis van een nachtdienst dus leek het me beter als hij nog even wat uurtjes zou slapen. Na hem op de hoogte te hebben gesteld en hem te hebben verzekerd van het feit dat het prima te handelen was ben ik naar de woonkamer gegaan. De weeen waren prima weg te puffen en ondanks dat ze steeds sneller op elkaar kwamen kon ik nog lekker mijn nagels lakken en wat aanlummelen. Rond 12 uur kreeg ik het zwaarder. De weeen kwamen inmiddels om de 3 minuten en dus vond ik het tijd worden voor een belletje met de vlos en een wake-up call voor m'n lief. M'n verloskundige kwam langs en constateerde dat ik een centimeter ontsluiting had. Terwijl zij er was werden de weeen al heftiger en heftiger terwijl ze om de 2 minuten bleven komen. Voor m'n gevoel had ik erg weinig tijd om van een wee bij te komen. De vlos gaf aan dat ze rond half 4 nog even zou komen kijken. Zij ging en ik gooide samen met PapaJulia ons hele haptonomie-arsenaal in de strijd om de weeen op te vangen. Het mocht niet baten. Althans, maar half. De weeen waren te heftig en er was voor mij te weinig tijd ze goed op te kunnen vangen. Toen de vlos om half 4 terug kwam en bleek dat ik nog stééds maar één lousy centimeter ontsluiting had, was ik er klaar mee. Miss 'Ik wil zooooooo graag thuis bevallen!' hakte de knoop door; we zouden naar het ziekenhuis voor een potje pijnbestrijding. En zo geschiedde. Na een potje flink tieren en schelden vanwege deze onverwachtse change of plans kregen we info van de dienstdoende klinisch verloskundige. Nog een tegenvaller; Als je zo weinig ontsluiting hebt is er qua pijnbestrijding eigenlijk maar één keuze (althans, in het ziekenhuis waar ik beviel); de ruggenprik. En dat was nou net die pijnbestrijder die ik eigenlijk liever niet wilde. Maar goed, ik had niet echt een keus. Het was óf een epiduraal, óf nog minimaal 7 uur creperen voor dat ik voldoende ontsluiting zou hebben voor andersoortige pijnstilling. Ik koos voor de ruggenprik. En daar ging het mis. De tuthola in het ziekenhuis die de eer had om het epiduraal te plaatsen heeft een grote medische misser op me losgelaten. Ze heeft er 4 keer over moeten doen voor ze de prik gezet had. Resultaat: een soort van geperforeerd ruggenmerg en daardoor een hersenvochtlek. Medische term: liqorlek. Google maar even, mocht je de behoefte hebben. Zo'n liqorlek zorgt nadat de pijnstilling uitgewerkt is voor helse, niet afnemende hoofdpijn die je volledig lam legt. Maar daarover later meer. Die hoofdpijn kreeg ik immers pas ná de geboorte en in de chronologische volgorde van dit verhaal moet de baby er nog uit. Anyhowz; toen de ruggeprik tussen de weeen door eindelijk gezet was kon de pijnstilling langzaamaan z'n werk te doen; MamaJulia kreeg een korte adempauze. Het was inmiddels 19.00 uur en we konden heel fijn 2 uurtjes tot rust komen. Met zo'n prik in de merg voel je namelijk helemaal niets meer van die weeen. Ná die 2 uur kwamen ze helaas volle bak terug. Volgens de VK kwam dit doordat ze de weeenopwekkers die bij zo'n ruggenprik horen, wat hoog hadden staan. Lekker dan. De dosis werd omlaag bijgesteld. Te laat helaas, want ondergetekende zat in een fijne (insert cynische ondertoon) weeenstorm en de pijnstilling van de ruggenprik was op de een of andere vage reden uitgewerkt. Uitgewerkt ja. Een ruggenprik. WTF.. Maar goed, weet ik veel.. Het goede nieuws was dat ik rond 21.30 uur op 4 a 5 cm ontsluiting zat en dat we daardoor over konden gaan op de Remifentanil; dat gezellige pijnpompje waar je veel over hoort. Ik vond het wel wat. Zo stoned als een makreel hebben Mr. Julia en ik fanatiek weeen weg zitten puffen. Waarbij ik dus degene was die stoned was, even voor de goede orde. Mr. Julia stond stijf van de adrenaline, ook een soort drug natuurlijk Uiteindelijk kreeg ik rond half 11 persdrang en mocht ik er zoetjes aan aan toegeven. Na om 11 uur de voltallige wisseling van de wacht (serieus, een heel nieuw team dat zich temidden van mijn persweeen even kwam voorstellen) de huid heb volgescholden (ik quote; "TYF ALLEMAAL EEN PLEURISEIND OP, DAT KIND MOET ER UIT!!!!"), werd om half 12 na een laatste zetje dmv een knip onze prachtige BabyJulia geboren. Al met al een prachbevalling, als je het mij vraagt. Niet dat ik vergelijkingsmateriaal heb, maar toch.. Van 07.00 tot 23.30 uur, met 50 minuutjes persen ongeveer; best netjes denk ik, voor een eerste. Ik kon er ondanks alles ook meteen de volgende dag al met een positief gevoel op terug kijken. PapaJulia denkt daar overigens wat anders over, maar die heeft alles natuurlijk ook heel anders ervaren. Verloskundig gezien herstel ik ook helemaal prima. Ik heb een knip en inwendige en uitwendige hechtingen, maar daar heb ik amper last van. In principe had ik al weer rond kunnen huppelen met m'n baby.. Hoe dan ook, pas na de bevalling begonnen de problemen. We moesten een nachtje blijven omdat ze babyJulia door een dipje in d'r glucosespiegel de bevalling graag 24 uur in de gaten wilden houden. Ik kreeg steeds heftigere hoofdpijn tot ik op een gegeven moment niet eens meer uit mijn ogen kon kijken of fatsoenlijk uit bed kon komen om te douchen of te plassen. Ik zakte gewoon door m'n hoeven. Het enige manier waarop de pijn enigsinds te doen was, was helemaal stil, plat op m'n rug. Pas na anderhalve dag kreeg iemand van de verpleging de geest en trok aan de bel. Prompt stonden er drie artsen om m'n bed en werd er gezocht naar een oorzaak voor de hevige hoofdpijnen. Dat bleek dus het lekken van hersenvocht te zijn, waarschijnlijk door het misprikken van de ruggenprik. De oplossing zou een 'epidurale bloodpatch' wezen. Daarbij injecteren ze een hoeveelheid van je eigen bloed rechtstreeks in je ruggenmerg om zo de bloedlichaampjes de kans te geven de gaten te dichten. Zo gezegd, zo gedaan. De bandeling sloeg aan en zaterdag 18 mei mocht ik in de avond eindelijk naar huis. Wat een feest.. Kraamzorg kwam voor de opstart en we hebben lekker met z'n drieeen van onze zaterdagavond en van de zondag kunnen genieten. Zondagavond ging het echter wéér mis. Ik voelde mezelf wegzakken en moest direct plat om de pijn te beperken. Ik kon echt helemaal niets meer. We namen contact op met het ziekenhuis en de arts gaf aan dat we het aan moesten kijken omdat ze niet binnen zo'n korte tijd nóg een bloodpatch wilden zetten ivm infectiegevaar. Als de pijn donderdag nog niet beter was moesten we dan nogmaals contact opnemen. En zo geschiedde. Want de pijn werd niet minder, helaas. En dus werd er donderdag na nurologisch onderzoek (ik had ook last van dove plekken op m'n benen en slapende armen) besloten om nog een bloodpatch te zetten. Normaal gesproken wordt er 5cc bloed ingespoten, bij mij is er 2 keer 20cc toegediend. De eerste keer heb ik 2 uur stil gelegen na de transfusie, nu heb ik vanaf donderdag 17.00 tot vanochtend 12.00 uur plat gelegen om zo m'n bloed de kans te geven de gaten te dichten. Sinds vanacht voel ik me redelijk ok, dus vanmiddag is er besloten dat we naar huis mochten. Ze kunnen in het ziekenhuis nu niets voor me doen, en ik wacht het liever thuis in m'n eigen bedje met m'n eigen vent lekker af dan dat ik in zo'n ziekenhuisbedje lig te vegeteren. En dus ben ik nu thuis... M'n moppie doet het fantastisch en mijn eigen bed ligt heerlijk. We wachten het rustig af en we zien wel. Ik heb al mijn verwachtingen even helemaal los gelaten dus het kan alleen nog maar meevallen. Als je me vraagt of ik die ruggenprik nog een keer zou laten zetten (dat is me nu namelijk diverse keren gevraagd) als ik wist wat ik nu weet, is het antwoord volmondig ja. Zonder dat ding had ik d'r namelijk nóóit uitgekregen. Ja, met een keijzersnee. Nou, dan toch liever deze misère, hoe naar ook. Ik heb geen spijt van m'n keuzes, ik ben wel een beetje teleurgesteld in mijn lijf. Maar dat slijt vast en dan komt het vertrouwen gewoon weer terug. Ik kan nu hopelijk éíndelijk gaan genieten en ga lekker aanlummelen hier. Zonder kraamhulp. Maarja, ook dat overleef ik wel. Maak me er eerlijk gezegd niet zo veel zorgen over.
Hoi mamaJulia, Wat een verhaal joh, best heftig als je het mij vraagt! Maar wel komisch verwoord! Geniet van jullie meisje! Liefs
Na alle mooi verhalen, ook maar mijn verhaal. Alweer halfjaartje geleden. Na 4 keer gestript wat niks deed werd ik met 42 weken ingeleid. Om 7 uur konden we terecht in ziekenhuis. Met aankomst lag het in een keer vol maar ze hadden nog een kamertje. 2 keer. Gel gekregen en rond 2 uur begon het. Eindelijk!!!!!!!! Na een uur werden ze erg heftig en bleven ze om de 2 min komen en kon ze niet goed opvangen, omdat je elke keer op bed moest liggen en ik last had van rugweeen. Om 5 uur net 1 cm. Verloskundige helaas dan gaan we naar de afdeling, WAT!!!!!!!! En morgen verder. Ik dacht Heel de nacht alleen en slapen dat hou ik niet vol. Paar keer goed overgegeven. advies even onder de douche. Dat was heerlijk, ze namen wat af. En zo kon ik het wel volhouden. Maar terug op de kamer weer om de 2 min. Na uur komen ze weer kijken om me naar de afdeling te brengen. Maar nog even kijken en gelukkig 3cm en braken ze de vliezen. Om 10 uur kwamen ze weer even kijken en had ik met moeite 4 cm. Dit ging ik niet volhouden dus advies ruggenprik. Heerlijk voor een uurtje want toen kwamen de pieken er door heen maar dat was nog wel vol te houden. Toen ging het erg snel en om 4:30. Had ik 10cm, yyyyeeeaahhhh. We konden gaan persen, maar geen wee meer, verdomme. Na half uur op mijn zei kon ik het niet meer houden en in 25 min met een knipje was mijn mooie zoon er. Heerlijk gevoel, maar toen de placenta nog. Die wilde niet, gyn erbij en die trok iets te hard, gevolg: navelstreng sprong kapot, verpleegster en verloskundige onder het bloed. Ik lag helemaal dubbel, maar helaas placenta geen zin. Dus operatief verwijerd, 2 liter bloed verloren dus nachtje blijven maar ik voelde me super. Zat echt op een blauwe dikke wolk. Volgende dag mochten we heerlijk naar huis