Pfffff zo uit het niets kan ik me soms zo ontzettend verdrietig voelen. Op zulke momenten voel ik me ontzettend alleen. Ik heb een hele lieve vriend maar (en begrijpelijk) hij kan er niet altijd begrip en geduld voor opbrengen en wordt er soms gek van. Deze buien komen vaak op de momenten wanneer hij gezellig met zn vrienden de deur uit gaat en ik thuis 'zwanger' achter blijf. Hij gaat dan met een rot gevoel mopperend de deur uit en ik zit dan met een rot gevoel thuis. Samen hebben we het er vaak over en kijken hoe we dat de volgende keer anders kunnen doen (bvb in plaats van spontaan de deur uit naar vrienden, het van te voren kort sluiten zodat ik me erop in kan stellen) maar wat we ook doen, ik blijf me rot voelen en uit dit op een negatieve manier naar hem. Hierdoor voel ik me vaak weer schuldig en daardoor nog rotter. Spijt heb ik er altijd van en zeg dit dan ook netjes maarja 'sorry, daar koop je niets voor'. Hormonen?! Begrijp me niet verkeerd, we zijn super blij en trots dat we zwanger zijn en kijken er ontzettend naar uit, maar dit gevoel is nieuw en wordt er ontzettend moe van.
ahh kan me voorstellen hoe je zich voelt, deze rot momenten had ik ook in het begin van me zwangerschap. Wij gingen dan samen eve wandelen of iets leuks doen zodat ik me iets beter voelde, is dat geen optie voor jullie om samen iets leuks te doen. dan moet hij maar paar weken/maanden zijn vrienden missen, jij bent toch belangrijker! in iedere geval wens ik je heel veel sterkte...
Ik herken het heel erg! Zeker ook omdat ik weinig om handen heb. Nu is hij bvb ook twee avonden achter elkaar weg - niet met vrienden de hort op, maar vrijwilliger bij een evenement- en zit ik alleen met zijn dochtertje. En dat gebeurd vaker. Normaal vind ik het niet zo erg, maar ik kan al zo weinig en dan moet ik ook nog verplicht thuiszitten en de hormonen werken ook niet echt mee. Ook is het hier niet heel erg bespreekbaar en komen we er niet echt uit.
Waarom zoek je geen afleiding? Ik zou op dat moment naar een vriendin gaan, of me zus, maar die zie ik ook als vriendin... Of bij mn ouders een bakkie gaan doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het persoonlijk ook wel eens lekker vind als hij weg is. Lekker alleen thuis, soms geniet ik dan lekker van de rust... Maar misschien helpt voor jou om afleiding te zoeken. En ik vind het ook belangrijk om samen leuke dingen te blijven doen. Al is het maar met de hond wandelen!
Oohhh heel herkenbaar!! Vooral nu we al een kindje hebben en ik dus verplicht thuis zit, zo voelt dat dan op dat moment. Ik kan dan ook wel echt janken op zo'n moment en voel me dan erg zielig. Voor mijn gevoel kom ik al nergens en zit ik ook nog alleen thuis in het weekend. Twee weken geleden barstte dan ook de bom, vanuit mijn kant en ja het zijn zeker de hormonen. We hebben het besproken en sindsdien is hij zo begripvol, heb ook gezegd dat ik me zo voel en ik er niks aan kan doen. Rot hormonen. Hij helpt nu veel meer mee met alles en er word me veel uit handen genomen op de momenten dat hij wel thuis is, zo scheelt het echt enorm als hij dan wel een avondje weg is. het is nu stukken minder dat ik me zo voel. Maak het bespreekbaar is mijn tip, heb ook gezegd dat ik mezelf niet meer herken door die hormonsters Grrrrr....
Heel herkenbaar en heel moeilijk.. Wij hebben toevallig deze week zo'n gesprek gehad en maken nu gewoon duidelijke afspraken. Werkt wel, maar die spontane momenten blijven moeilijk. Wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! Succes!