Hallo allemaal! Ben zelf nog niet zwanger, maar wil het wel erg graag. Pas getrouwd, dus nu houd niets mijn kinderwens meer tegen! Alleen heeft mijn man er nog niet zoveel vertrouwen in. Hij wil ook ontzettend graag kindjes, maar hij studeert nog. Over 2 jaar is hij klaar met bachelor en master. Hij is bang dat hij te weinig aandacht heeft voor zijn studie als er eenmaal een kindje is. Dit dacht hij ook over trouwen, maar dit is allemaal goed gegaan. Ben dus ook bang dat hij meer angstig is voor het idee dat hij voor een kleine hummel moet zorgen. Weet dus niet zo goed wat de échte reden is. ii weet alleen dat hij ook heel graag kids wil. Ik wil hem gewoon niet pushen, maar ik zie overal baby's, zwangere mama's etc.. Ook speelt de financiële kant zeker een rol. Maar ik denk altijd maar; je kan het zo duur maken als je zelf wilt! Afijn; een heel verhaal waar ik ook graag jullie mening over wil!
Trouwen is natuurlijk wel wat anders dan een kindje. Dat is een keuze die je met zijn tweeën maakt en als je voor een kindje gaat is er dus iemand anders bij betrokken Ik denk dat het slim is om eerst zijn studie af te maken, ik kan me voorstellen dat jij graag wilt, maar ook dat hij het liefst zoveel mogelijk tijd doorbrengt met het kindje. Maar hoeveel andere mensen hun mening ook geven, het is natuurlijk iets wat jullie samen moeten beslissen, zou het nog eens met hem bespreken.
He TempusFugit, Bedankt voor je reactie ) Je hebt ook gelijk hor, je moet er allebei klaar voor zijn! Alleen soms is mijn verlangen zo groot dat ik gewoon niet meer kan wachten!!
Hoi appeltje ik weet precies hoe je je voelt alleen was ik degene die nog een studie af te ronden had! Ik ben nu 27 jaar en vorig jaar afgestudeerd maar wil al jaren een kleine. Ikhad het liefst al twee kinderen gehad. Helaas had ik niet meteen de juiste studie gekozen en duurde het daarom allemaal wat langer eer wij ervoor konden gaan. Ik heb vaak genoeg gedacht: f*ck mn opleiding we gooien de pil gewoon nu weg! Maar ik ben blij dat ik mijn studie heb afgerond en dat ik heb volgehouden geduld te houden. Geduld hebben als je zo'n groot verlangen is echt lastig, maar opleiding is ook heel belangrijk. Je wilt de kleine toch de beste basis geven die je kan bieden en als hij zijn opleiding afrondt en dan een goede baan kan vinden, is de basis voor die kleine toch net wat beter. Je weet nooit wat er kan gebeuren wie weet word jij ontslagen tijdens je zwangerschap en dan hebben jullie allebei geen vast werk. Succes meid met alles en ik wens je het beste!
Hoi wij hebben ook bewust een tijd gewacht tot het financieel wat beter was. In het begin kost een baby misschien niet veel. Maar heb je ook aan de opvang gedacht? Als wij een kindje hebben wil ik een dag minder werken, dat kon eerst niet financieel maar nu wel.
Je zegt dat hij nog 2 jaar moet. Ik kan me voorstellen dat 2 jaar wachten erg lang is. Misschien moet je voorstellen om 1 jaar te wachten. 12 maanden is echt zo voorbij. Stel dat je dan meteen zwanger raakt, duurt het nog 9 maanden voordat de baby er is. Klinkt misschien lullig, maar de eerste maanden is de zorg meestal toch voor de mama. Papa's beginnen het meestal pas leuk te vinden rond het jaar, dan gaan ze meer bewegen, brabbelelen enz enz. Succes ermee!
He meiden! Bedankt voor jullie reacties! Helpt mij echt heel erg als er mensen mee denken. We hebben zometeen een 2 uur lange autoreis voor de boeg, dus wil er dan toch maar een keertje over beginnen. Hoe hij het voor zich ziet, hoelang hij Precies nog wil wachten. Wat Lies29 zei is ook zo, voor het kindje er eenmaal is ben je weer even verder. En moet ook nog stoppen met de pil! Nogmaals; bedankt!!
Geef hem rustig de tijd er ook klaar voor te zijn. Nu denkt hij nog 2 jaar maar misschien is dat over een tijdje anders. Mijn man moest er lang ook nog niet aan denken, maar groeide er langzaam naar toe.
Als je het een paar keer bespreekbaar maakt, kan hij inderdaad rustig aan het idee wennen. Wij waren beiden student toen we trouwden en ik studeerde nog toen we ons eerste kindje kregen. Mijn man was net klaar. Ehm...ik heb mijn master uiteindelijk niet afgemaakt. We waren inmiddels verhuisd en ik woonde nu 2 uur treinen van mijn universiteit af. Dat tezamen met een baby en een flinke (bij)baan (wat nu mn vaste baan is geworden) zorgde ervoor dat het studeren niet meer lukte. Ach..ooit pak ik het wel weer eens op. Maar dat is voor een vrouw wel anders dan voor een man denk ik. Het lijkt mij dat een studie en baby voor een man toch makkelijker te combineren moet zijn. Vooral als jij of zelf voor de baby zorgt overdag of opvang hebt. Praat er veel over met elkaar, dan komen jullie er vast wel uit!
Ik vond het eerste jaar, anderhalf jaar met onze Meneer zwaar; te weinig slaap door gebroken nachten en nog veel werk door de Kleine Vriend. Nu is hij bijna 3 en al veel zelfstandiger, en kun je ook andere dingen doen terwijl hij speelt (hij kan alleen spelen nu). Dat je man eerst zijn studie wil afmaken, daar heb ik dus alle begrip voor. En net wat iemand ook zei, misschien kunnen jullie anderhalf jaar wachten en dan stoppen met de pil, zelfs als je direct zwanger zou zijn, wordt de baby enkele maanden na zijn afstuderen geboren en heeft hij dus nog wat respijt om te werken aan de kinderkamer etc.