Plaats hier je bevallingsverhaal

het is alweer 9 maanden geleden maar toch nog wel leuk om te plaatsen! Het was mijn 2e bevalling een aangezien ik mijn eerste bevalling niet prettig ervaren had ( kon de weeen niet goed opvangen, raakte er bijna van in paniek, ontsluiting vorderde niet en hartslag van baby daalde plots waardoor hij met de vacuum geboren is) wilde ik dat de 2e keer uiteraard graag anders.
Nu heb je op een hoop dingen geen invloed maar ik had mij in zoverre voorbereid dat ik yoga gedaan heb. Dit om te proberen rustiger te blijven en de weeen beter op te kunnen vangen.
En ik heb duidelijk aangegeven dat ik graag een ruggeprik wilde als dat mogelijk was. Laten noteren in dossier en vk was goed op de hoogte, info avond in het zh gehad.

Ik was dus goed voorbereid en ondertussen ruim 40 weken zwanger. Eerste keer bijna 42 weken gehaald, dat wilde ik uiteraard nu liever niet. Oudste zat al op school en had zomervakantie, wilde ook graag nog in de vakantie bevallen.

In de 40e week heb ik mij 2 keer laten strippen door de vk; eerste keer leverde een dag valse weeen op, 2e keer liep ik al de hele dag met lichte kramp maar verwachtte er niet veel van.
Het was zaterdag en man was dus lekker thuis, was heerlijk weer.
Ik ben eind van de middag rondje gaat lopen in de buurt en toen ik eenmaal terug was, kreeg ik meer kramp.
Snel pizza in de oven gedaan voor zoon en man, ik had voor mijzelf een salade maar heb niet veel gegeten want het werden vrij snel weeën.
Ik was boven de was ah opvouwen toen ik er in ene eentje moest wegzuchten, dus toen had ik wel door dat het serieus was.
Man laten weten, hij is gaan eten met zoon en ik heb mn ouders gebeld of zoon mocht komen logeren. Dit was de afspraak dus moest wel lachen dat mn moeder zei " hoezo, even kijken of het uitkomt" tot ik zei dat ik weeen had, toen was het meteen " oh ja natuurlijk".
Zoon had niks door, ik kon weeen goed wegzuchten en kon alleen even niet praten tijdens een wee. Zoon vond het wel gek dat ik niet ging eten
Hij wilde uiteraard wel logeren bij opa en oma dus mn man is hem weg gaan brengen, is ongeveer half uurtje weggeweest.
Ik ben gaan douchen maar niet te lang want weeen werden heftiger.
Eenmaal schoon hing ik voorover op bed en heb ik mijn man gebeld of hij er alweer bijna was. Dat was zo en eenmaal thuis heeft hij meteen de vk gebeld; die was er vrij snel en ik had 4 cm ontsluiting waarop ik meteen riep " dan wil ik nu naar het ziekenhuis voor een ruggeprik".

Hup, in de auto, tussen de weeën door nog snel met de buurvrouw gekletst, ze wenste me succes.
Eenmaal in het zh kwam er een leuke oudere dame als vk van het ziekenhuis en een arts. Die ging kijken hoeveel cm ik had en dat was ruim 4 dus hup, aan de ctg. Daar moet je een 20 min aan om te kijken of de hartslag vd baby goed genoeg is voor een ruggeprik.
In die tijd werden de weeen behoorlijk heftig en heb ik vrij vaak gevraagd of die verdomde prik er nu in mocht.
ctg was goed dus ik mocht naar de OK voor de prik.
Mn eigen vk is toen weggegaan omdat het dan toch overgedragen wordt aan de gyn.

En wat was ik blij met de prik! Voelde niks meer en heb nog goed kunnen uitrusten, boekje kunnen lezen ed.
Man ging af en toe even rondje lopen, frisse lucht happen want het was erg warm in het zh.
Op een gegeven moment had ik 10 cm en mocht ik persen, moest ik eerst mijn man nog even bellen dat ik mocht persen want die stond net buiten haha.

Eerste proberen te persen met prik nog aan, dat was lastig ik voelde niet waar ik heen moest persen dus dat werd niks.
Toen zwakten mijn weeen wat af, dus prik uitgezet en gewacht tot weeen sterker werden.
Ik voelde iets meer druk terugkomen en mocht weer persen, dit keer ging het goed.
Ik heb een paar minuten geperst, toen was het hoofdje grotendeels geboren en moest ik wachten op een volgende wee.
Omdat de prik nog werkte, had ik geen pijn en kon ik zo met mn vingers de haartjes voelen
Gyn zei ook dat dit normaal een heel pijnlijk moment was maar ik voelde niks
Volgende week heb ik baby door zuchten geboren kunnen laten worden, zo mooi!
Eenmaal geboren zagen we dat het een jongen was ( wisten we niet) en ik zei meteen dat hij erg op zoon nr 1 leek.
Het ging helemaal goed met hem, met mij ook, alleen paar kleine hechtingen nodig gehad.
Helaas wel katheter want ik kon niet plassen na mn bevalling maar dat had ik na mn eerste ook.
Heerlijk gedoucht lag ik aantal uurtjes later op zaal, ik had wat koorts als bijwerking vd ruggeprik maar had daar verder geen last van.

Helaas had mijn bevalling nog wel een vervelend staartje; volgende dag thuis ging ik steeds meer bloed verliezen en 24 uur na mn bevalling was ik weer terug op de afdeling omdat ik teveel bloed verloor.
Ter observatie opgenomen en volgende dag wilden ze ingreep doen om evt placente resten te verwijderen. Toen bleek ik toch meer bloed verloren te hebben dan gedacht en was mijn hb gevaarlijk laag, te laag om te opereren en kreeg ik eerst 4 zakken bloed.
Later die dag alsnog placente resten verwijderd en toen ging het weer de goeie kant op.

Gelukkig hebben mijn man en ouders mn oudste zoon goed opgevangen want die was helemaal van streek dat mama en broertje naar het zh waren gegaan en heeft mijn zus en man mij heel goed ondersteund in het zh door zoontje op te vangen voor mij en er gewoon te zijn.

Ondertussen is zoon een blakende baby van 9 maanden

 

Zo eindelijk even de tijd om mn hart te luchten en het verhaal van me af te schrijven want het knaagt toch een beetje aan me, ondanks dat ik erg nuchter ben en helemaal over bevallen want je weet toch niet wat je kan verwachten maar dit stijgt momenteel helemaal nog boven mn kop uit en kan het stiekem toch niet loslaten op de een of andere manier.

Het begon al met een "op zn plat hollands gezegd" met een klote zwangerschap. Eerst 20 weken leegkotsen, opname gelukkig zelf kunnen voorkomen door te leven op cola, big macs en andere vette troep. Dit was het het dieet waarmee ik in ieder geval vitamine tabletten binnen kon houden en voldoende vocht. Daarna ging de enorme misselijkheid over tot acceptabel dat er zelfs groenten en fruit binnen bleef, maar kwamen de slapeloze nachten en niet een klein beetje, met 2/3 uurtjes slaap, doe daar nog een portie bekkeninstabiliteit bij en het feest was compleet. Bij iedere controle standaard eiwitten in de urine bloeddruk wel redelijk in orde dus volgens de vk niets om zorgen over te maken. Vanaf de 38 weken werd het met de dag minder vocht vasthouden, duizeligheid, flauwvallen bloeddruk iedere controle op het randje en nog steeds eiwitten in de urine. Maar dat hoorde allemaal bij de zwangerschap Zelf kwam ik iedere keer met het googlen van de symptomen uit bij zwangerschapsvergiftiging maar volgens de vk was dit nog niet het geval omdat bloeddruk netjes binnen de waarden bleef (weliswaar op het randje). Uiteindelijk met 40 weken en 1 dag weer controle gehad en was mn bloeddruk 180/120 en mn urine schoon??? Was net voor het opmeten van bloeddruk al gestript dus later nog eens gemeten en dit bleef zo.

Uiteindelijk wel doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een consult bij de gyn daar bleek mn urine zodanig vol met eiwitten te zitten dat ik alleen op basis daarvan al moest blijven, nieren functioneerden al erg slecht en vk had ons al minimaal 2 weken eerder moeten doorsturen. Bloeddruk bleef hoog en moest gelijk de volgende dag ingeleid worden.

Die nacht natuurlijk flink beroerd geslapen om de haverklap bloeddruk metingen waarvan de slechtste 220/180 was. Smorgens begonnen met vliezen breken en op zich ging het best goed nadat het infuus was aangesloten. Binnen een paar uurtjes zat ik al op de 6 cm en toen begon de ellende. Hartslag van dochterlief ging van de 140/160 naar de 200 en bij een wee naar de 40 slagen per minuut. De gyn wilde dit eventjes aankijken maar dit bleef met een paar weeen zo door gaan en zijn de wee opwekkers stil gezet. Vervolgens heeft de gyn een sneetje in het hoofdje van dl gemaakt en bloed afgenomen om het zuurstof gehalte in het bloed te meten. Dit bleek nog in orde.

Maar manlief werd al wat onzekerder (zijn zus heeft helaas 2 kindjes moeten afgeven) en met dat idee in het achterhoofd heeft hij gezegd dat het een keizersnee moest worden om het risico simpelweg bij de kleine weg te nemen. Op dat moment was ik het er niet helemaal mee eens (wie laat er tenslotte wel vrijwillig in zn lijf snijden toch?) , maar de gyn nr 1 kon niet vertellen dat als de wee opwekkers weer aangezet zouden worden dat het goed zou blijven gaan en kwamen de heren gyn 2 en 3 erbij. Deze wilden pertinent nog geen keizersnee. De heren stonden gezellig met ml te bekvechten aan het bed. En ik stond redelijk buitenspel. Daar lig je dan met je goeie gedrag en een netjes opgestelde bevalplan. Hierin stond duidelijk vermeld dat door misbruik in het verleden ik absoluut niet teveel mensen aan mn lijf kan hebben omdat ik dan gewoon verkramp en er niets meer gedaan kan worden en sluit ik nog steeds psychisch af en gaat ml over de beslissingen die gemaakt moeten worden over mij en de kleine ook dit stond duidelijk vermeld in het geboorteplan. Nadat er uiteindelijk geloof ik zo'n 6 man aan het bed stonden te discussieren werd manlief het zat en heeft zwager opgebeld die werkt in het erasmus en heeft daar advies gevraagd. Die heeft daar een gyn opgezocht en contact op laten nemen met hem. Zij hebben daar keihard gezegd vraag een second opinion en laat haar overplaatsen naar het erasmus of ga op je strepen staan voor een keizersnee.

Zo gezegd zo gedaan en spontaan werden die gynecologen makke lammetjes en gyn nr 2 daarvan is toen weggegaan om te kijken voor een operatie kamer. Wat bleek gyn nr 1 had al een operatiekamer klaarstaan dus gelijk door daar naar toe.
Ondertussen was hartslag van dametje structureel te laag geworden nog steeds 40 slagen p/m toen we eindelijk in de ok waren. En is ze gelijk gehaald.

Op zn zachtst gezegd waren we not amused. Nu moeten we 6 juni terug naar de gyn voor nacontrole, we zitten er al op te wachten want dan mogen we onze gal spuien

Mocht ikzelf ooit weer zwanger zijn dan wordt er in ieder geval geen bevalplan gemaakt en ga zeker niet meer in dat ziekenhuis bevallen. Dan maar wat verder rijden.

Maar 1 ding is zeker ben trots op manlief dat hij ontzettend verschrikkelijk bot kan zijn in de omgang en daar precies op het juiste moment gebruik van heeft gemaakt en uiteindelijk gewoon op zn strepen is gaan staan. Het was achteraf gezien een heel goede beslissing om die keizersnee door te zetten. Ondanks dat het toch wel aan mn gevoel knaagt dat ik het graag zelf had willen presteren en doen. Want het gevoel "mislukt" te zijn zit er diep van binnen wel.

Gelukkig doet dametje het enorm goed en is supermakkelijk en dat hadden we zelf niet durven verwachten.

 

Jemig Mientjuh, wat een verhaal...ik word er helemaal stil van. Dit is maar weer eens een voorbeeld van hoe je partner wel degelijk heel veel kan betekenen tijdens de bevalling, wat goed dat hij bleef volhouden! Hopelijk kun je alles met de tijd een plekje geven en kun je genieten van jullie mooie dochter!

 

Jeetje zeg, wat goed van je man!

 

Mientjuh heftig zeg en wat goed van je man om zo op zijn strepen te blijven staan.
En jij hoeft echt niet te denken dat je mislukt bent of hebt gedaan. Jij hebt 9 maand jullie kindje gedragen en alles gegeven wat je had tijdens de bevalling en dan ook nog een kz moeten ondergaan. Petje af en ik hoop dat jij/jullie ondertussen heerlijk aan het genieten zijn van jullie wonder.

 

Up, blijft mooi om te lezen

 

jeej ik mag ook eindelijk mijn verhaal met jullie delen na al jullie verhalen gelezen te hebben!

Donderdagnacht om 2 uur braken mijn vliezen met 38.3 weken het was niet heel veel dus dacht eerst nog dat het ook urine kon zijn maar al gauw kwam er meer en bleef het lopen. Nog geen weeën dus geen reden om direct de verloskunde te bellen. Besloot nog wat verder te slapen en rust te pakken zodat ik goed uitgerust zou zijn. makkelijker gezegd dan gedaan maar toch nog wat geslapen.
Smorgens nog geen krampje te bekennen dus verloskunde gebeld. Ze zou die middag nog wel even komen kijken.
Helaas gedurende de dag niets van een wee te bekennen.. afgesproken met verloskunde af te wachten tot de avond, dan nog geen actie zou er in elk geval hartslag van ukje in het ziekenhuis gecheckt worden en vruchtwater meting.
Die avond dus door naar het ziekenhuis. Duurde allemaal erg lang maar baby was helemaal oke, was nog even sprake van dat we moesten blijven omdat de vliezen inmiddels al bijna 24 uur gebroken was en ze evt de volgende ochtend (vrijdag) konden inleiden. Dat werd uiteindelijk toch aangepast, protocol is pas inleiden ná 48 uur. Dat was voor mij in de nacht van vrijdag op zaterdag maar ze doen inleidingen alleen in de ochtend dus afspraak voor zaterdag ochtend 8 uur. Dan zouden mijn vliezen al 55 uur gebroken zijn, vond dit persoonlijk erg lang dus vrijdagochtend second opinion aangevraagd bij de verloskunde maar het was niet anders, of ik moest een ander ziekenhuis kiezen.

Natuurlijk was er nog de hoop dat de weeën uit zichzelf zouden komen gedurende de vrijdag of zaterdagnacht maar helaas.
Af en toe een krampje wat als wee aangeduid kon worden, soms een keer met 10 minuten ertussen maar verre van structureel.

Zaterdag dus naar het ziekenhuis voor de inleiding, hartfilmpje, baby nog steeds oke, infuus en weeopwekkers aangezet en maar afwachten. Op zich prima te doen eerste deel, begon ze in de loop van de ochtend toch wel wat meer te voelen, dat ik echt even stil moest zijn en me focussen als er 1 kwam maar tussendoor nog weinig last. Na een paar uur werd het wel wat heviger dus vol overtuigd dat er nu wel schot in zat, werd gecheckt nog geen 1cm arts vertelde dat vanaf dat punt 1cm per uur zou vorderen (wist ik natuurlijk wel maar toch) stamelde nog iets van; lekker motiverend. Arts was weg en werd even heel emotioneel, het vooruitzicht van nog 10 uur zo en nog sterkere pijn kon ik even niet meer handelen. Heb mijn man gevraagd om pijnstilling, die heeft de arts terug gehaald en de ruggeprik werd volgens bevalplan ingezet. Duurde niet lang voordat die vrouw met de prik kwam (thank god want vond het al aardig onhoudbaar worden) alles begon te shaken van de pijn kon mijn handen niet meer stil houden en praten tussen de weeën door ging ook niet echt meer. Controle 3cm dus schoot niet echt op. Verloskunde zat ook de hele tijd te praten terwijl ik me op het puffen probeerde te focussen. Daarnaast zat ze me de hele tijd te aaien terwijl als ik pijn heb moet je me gewoon met rust laten. Mijn man begreep dat tenminste die streelde mn hand tussen de weeen door en als er 1 kan dan liet hij me in alle rust focussen. Had de verloskunde al een paar keer weggewuifd maar ze vatte de hint niet.

Menn wat is een ruggeprik een uitkomst! hoe zou je zonder moeten.. ik kon eindelijk weer wat rust pakken. Voelde de druk van de weeën nog erg goed maar geen pijn nou konden de volgende 7 uur wat mij betreft wel komen! Paar uur later check 5cm gewoon nog op schema van 1cm per uur, nou nog 5 uur te gaan. Maar vlot na de check begon de pijn toe te nemen. De weeën kwamen in volle hevigheid weer terug. Voelde ook een enorme persdrang. Na er een aantal weggezucht te hebben kon ik alleen nog maar uitbrengen ik moet persen, kan het niet tegenhouden. Arts kwam terug had nog zoiets van dat kan niet we hebben net een uur geleden 5 cm gemeten, ik zei dat het toch echt zo was. Ruggeprik werd hoger gezet maar sloeg voor geen meter meer aan, bij controle bleek ik 9,5cm te hebben binnen 1 uur van 5 naar bijna 10cm gegaan. Arts ging snel voorbereiden zodat ik kon gaan persen.

Tjemig wat was dat een opluchting om mee te kunnen persen! ja natuurlijk de wee voel je nog maar een perswee wegzuchten vond ik niet te doen nu kon ik in elk geval wat met die pijn.

Na een uur persen was hij er helaas nog niet (groot hoofd blijkt achteraf) dus werd hij met vacuum geholpen. Had vooraf aangegeven wil geen knip maar maakte me op dat moment niks meer uit enige wat telde was dat hij eruit kwam.

8 uur savonds (12 uurna inleiden) isonze zoon geboren (met 38.5 weken)

Wat een fijn gevoel toen hij eruit was, zon warm glibberig krijsend kind op je buik, geloof dat ik alleen maar heb gestameld hij is er.. je bent er.
Placenta was er ook zo uit moest nog gehecht worden. Hij was heel wat tijd bezig dus merkte op gegeven moment op zo je maakt er wel een kunstwerk van hahah ben blij dat hij dat hij er zo de tijd voor nam want dag later zag het er al heel netjes uit op wat zwelling na nagenoeg als voor de bevalling.
Enkele hechting doet nog wel pijn met zitten lopen of een onderbroek eroer dus hoop dat dat snel weg trekt.

Door langdurig gebroken vliezen moesten we nog 24 uur in het ziekenhuis blijven. Maar hij kreeg meteen al een 8 en een 9 voor de score zelfs na die zuignap op zn kop! Ik doodleuk: nou je kan naar de universiteit jongen hahah
Ik voelde mij verder ook prima, ontzettend lief ziekenhuis personeel hebben me super geholpen met de opstart van de borstvoeding. Heb eindeloos vragen gesteld en gebruik gemaakt van de mensen daar zodat het thuis goed zou lukken. Ukje deed het ook meteen goed aanhappen en alles (helemaal trots)
Hoewel we famillieleden hadden gevraagd vooraf te bellen voordat ze langs zouden komen hebben slechts 2 mensen dat gedaan. een 6 tal andere mensen kwamen onaangekondigd met zn allen de kamer binnen stappen (snap net dat het ziekenhuisverpleging ze zo door liet lopen resultaat hele kamertje vol mensen, zweet brak me spontaan uit kleintje begon te krijsen vrij bot heb ik iedereen (al waren ze er net) aangekondigd dat hij eten nodig had en ze moesten vertrekken. ik was helemaal van slag en de kleine ook..

Kwam helaas uiteindelijk nog de dokter de volgende dag dat ze geen mensen savonds ontslaan uit het ziekenhuis en we dus 12 uur langer zouden moeten blijven tot de volgende ochtend. We zagen dat echt niet zitten, hadden al een nacht daar doorgebracht alles qua spullen was berekent op 2 dagen ziekenhuis en de beestjes thuis was verder geen oppas voor. Uitendelijk een verpleger geroepen en aangegeven dat we het niet zagen zitten, er is nogmaals overleg geweest en met de garantie dat ik van de kraamzorg ook savonds opstarthulp kreeg en zowel ik als de kleine het helemaal goed deden mochten we die avond nog naar huis!

Door alle indrukken andere omgeving en het veelvuldig bezoek die dag in het ziekenhuis was ukje helemaal overprikkelt dus heeft de helenacht gejengeld en hangerig geweest maar nacht twee thuis ging stukken beter.

Zoo heel verhaal knap als je de moeite hebt genomen alles te lezen

 

Ik zal hier ook mijn bevallingsverhaal even vertellen.

Woensdag 5 juni voelde ik me al een beetje gek. (Dinsdag gestript door vk, anderhalve cm ontsluiting) Wel nog lekker nageltjes gelakt bij m'n pa en ma thuis en heerlijk gegeten. S avonds op tijd naar huis gegaan, gedoucht en ik was echt kapot. S nachts om 00.00 uur moest ik ff naar het toilet, grootste deel van m'n slijmprop verloren. 2.00 uur moest ik weer naar het toilet, nodig. En toen braken mijn vliezen. Gelukkig schoon en niet zoveel, aangezien hij al mooi ingedaald lag.

Vanaf die tijd begonnen de weeën gelijk. Je weet direct dat dat het is. de Vk ook gelijk gebeld met het nieuws! Zij kwam rond 4 uur ff kijken. Toen had ik 3 cm ontsluiting. Goed te doen maar wel overgegeven door alle spanning. Vk zou half 8 terugkomen en dan verwachtte ze wel dat we naar het zh te kunnen. Half 8 teruggekomen toen 4 cm ontsluiting, dus niet echt veel opgeschoten, met niet lekkere pijn. Half 10 zou de Vk nog terugkomen en dan zouden we gaan. Vk was net uurtje weg en toen manlief laten bellen.... Ging echt niet meer, ook niet onder de douche. Ik dacht gooi d'r maar iets pijnstilling tegen aan. Vk gelijk weer gekomen. En in uurtje tijd naar 6 cm. Gelijk kleren aan en in de auto naar zh. Weeën waren toen niet meer op te vangen, te heftig. In zh aangekomen, Pff wat een rit... Bleek dat ik al 9 cm had, in 20 min ritje... nog halfuurtje verder mocht ik beginnen met persen. Ging hartstikke goed en wat is dat dan lekker zo persen ging prima, alleen Vk merkte op dat Jelle in vruchtwater poepte. Niet spannend, maar moest er wel uit. Helaas lag Jelle op het moment suprematie verkeerd. Sterrenkijker... Bij elke perswee eruit en weer stukje erin... Ook met in vruchtwater poepen, werd toch steeds vervelender en Jelle moest eruit. Hoewel hij de hele bevalling een super hartslag had. Nergens last van. toen werd de gyn erbij gehaald, knip gezet, toen nog maar verder een knip gezet. Niks van gevoelt, super geïnformeerd over alles wat ze deden en toen met vacuümpomp geboren. Eerst nog verpleegkundige geprobeerd door op m'n buik te duwen of hij eruit wilde, maar nee hoor. Dus tweede perswee met pomp, kwam ons wondertje ter wereld. Echt fantastisch!!!

Op 6 juni is J.elle geboren en hij was 3200 gram en 47 cm en is om 12.19 uur geboren!

Ik zou t zo weer doen, heftig maar fantastisch! Nu zijn we papa en mama van Jelle en we doen t hartstikke goed haha...

 

Nu na drie weken wil ik t wel proberen te vertellen.
Als eerste heb ik mijn bevalling als zeer vervelend ervaren.
Of dit komt door de helse bevalling of door mijn eigen pijngrens dat weet ik niet maar er zijn in mijn ogen wel wat foutjes gemaakt.


Oke we beginnen bij het begin.

Maandagavond:

Wat een raar gevoel kreeg ik in mijn buik rare lichte weeën had ik die nog makkelijk te handelen waren ze begonnen na mijn middagdutje.

Moeder opgebeld dat ik lichte weeën had en die kwam eigelijk gelijk omdat ik zoiezio in t ziekenhuis moest bevallen wel poliklinisch.
Maandagnacht nog met mijn moeder gekletst over van alles en nog wat en met die lichte weeën naar bed gegaan.

Dinsdagochtend:
Weeën kwamen nu om de 6a7 min nog niet als zeer pijnlijk te ervaren.
Nog een stuk gewandeld en ijsje gehaald dit hadden we veter niet kunnen doen want was een aanslag op mijn energie level wat ik niet wist was dat de nacht anders zou verlopen.

Dinsdag avond :

De weeën kwamen nog steeds om de 6a7 min maar werden zeer pijnlijk.
Ik kon ze maar slecht opvangen en moest echt staan om ze op te vangen uiteindelijk vk gebeld en bleek nog maar 1cm ontsluiting te hebben dit was een domper en ik ging onzeker de nacht in.

De hele nacht heb ik over de tafel en de box gehangen ik dacht echt dat ik doodging van de pijn en heb dus niet geslapen s ochtends vk gebeld nu had ik 2 cm dit was weer erg teleurstellend.

Verder ging de woensdag verschrikkelijk de weeën kwamen opeens pas om de tien minuten maar waren ondraaglijk dus telefonisch met de vk afgesproken dat als ik echt niet meer kon we naar t zh gingen voor pijnstilling ik wou dit in eerste instantie niet ik voelde me een sukkel ik faalde naar mijn idee.

Om zes uur de vk gebeld ik kon niet meer ik was op.
Om acht uur kreeg ik een kamer prachtige kamer trouwens.
Plan van aanpak werd besproken en we gingen voor de ruggenprik.

Als eerste werd een infuus aangebracht wat tot vier keer fout ging.
Toen naar de meneer die de ruggenprik ging zetten de verdoving deed pijn maar verder deed dit geen pijn alleen voelde ik een rare soort druk die eigenlijk erg onprettig voelde maar dit hoorde er blijkbaar bij.
Toen werd de katheter aangebracht en mocht ik even uitrusten wat niet lukte want ondanks de ruggenprik voelde ik mijn weeën nog en die leken nu wel vaker te komen misschien omdat ik ontspannen was door de prik.

Toen kwam er een arts we gaan je opwekkers geven anders duurt het te lang.
Nog geen tien minuten later kreeg ik helse pijnen de weeën kwamen erg snel maar dit was goed volgens de gyn.
In dit stukje heb ik het tot 7 cm nog aardig volgehouden.
Toen kwam er een enorme persdrang ik moest persen ik kon het Niet weg puffen of tegen houden t kwam gewoon.
Mijn zoontje had een hartslag meter op zijn hoofdje en telkens als ik een wee had hoorde ik zijn hartje niet meer op de meter ik raakte hierdoor in paniek en ging hyper ventileren het bleek uiteindelijk niet erg te zijn maar dat werd mij op dat moment niet verteld wat resulteerde in dat ik elke wee met mijn handen op mijn oren lag ik kon totaal niet ontspannen.
Ik lag ook mega erg te trillen t ziekenhuis bed trilde daardoor ook mee.
Die weeën opwekkers moesten uit van mij ik kreeg ze om de minuut maar ze wouden m niet uitzetten. Uiteindelijk zagen ze in dat dit verstandig was.

Toen de gyn kwam kijken had ik volgens haar nog steeds maar 7 cm ontsluiting maar mijn moeder zag dat ik er klaar voor was en geloofde niet dat ik nog maar 7 cm had ze lieten me nog even liggen tot ik echt wartaal ging uitslaan ik liet mezelf nog net niet van t bed vallen omdat ik ervan overtuigd was dat ik naar huis mkest om de hond uit te láten.

Mijn moeder is toen naar de gyn gegaan en heeft gezegd :

Als jij niet nu de bevalling begint doe ik het zelf.
Ze zei toen dat ze nog meer bevallingen had en niet alles tegelijk kon doen en dat ze ging kijken wat ze kon doen
Twee minuten later stond ze aan mijn bed en opeens had ik 10 cm en mocht ik gaan persen

Wat een opluchting het deed pijn maar zoveel minder pijn als die pers drang weg moeten puffen.
Ik mocht ook voelen toen t hoofdje stond en dat branden wel ff maar dat vond ik Niet erg.

Ik heb in totaal 16 min geperst en toen kreeg ik mijn jochie op mijn borst.
Een jongetje wat 3700 gram geschat was en uiteindelijk 2760 gram was toen hij eruit kwam hij is donderdag 30-5 om. 01:56 geboren hier en daar wat hechtingen maar dit voelde ik ook amper.

Nou ja misschien is mijn verhaal niet als ernstig te lezen maar ik heb het als traumatisch ervaren ik heb zelfs moeite met het verwerken ervan.
We moesten tot vrijdag ochtend blíjven want zijn bloedsuiker was te laag.
Ik was echt kapot.


Ook de vk heeft later gezegd dat zs het fout hebben ingeschat.
Maar bevallen doe ik echt niet meer ik kan het maar moeilijk een plekje geven als ik t er moeilijk mee heb ga ik naar me zoontje kijken en weet ik dat het t allemaal waard is geweest maar ik wil dit nooit meer meemaken.

Volgens de vk kwam mijn moeizame bevalling doordat ik zelf uitgeput was ik ben er niet in rust aan begonnen en raakte echt in paniek.


Lekker warrig verhaal maar goed ik ben t kwijt haha.

 

Hè meid dat is zeker heftig! Bevallen als je zo uitgeput bent is ook gewoon NIET fijn en zeker traumatisch.

Praat erover met vrienden en familie dan kun je het makkelijker een plekje geven. En probeer de positieve punten ook te zien: je mannetje heeft het goed gedaan en je hebt niet lang hoeven persen, geen knip, pomp of tang!

Bij een eventueel volgend kindje houden ze wel rekening met je voorgeschiedenis hoor. Dan kun je veel eerder naar het zkh voor pijnstilling. Als je niet zo moe was van die dagen met weeën, was het al een hele andere ervaring geweest.

Dat gevoel van falen ken ik meid. Geheel onterecht trouwens, want je hebt geen controle over hoe je lichaam omgaat met pijn en hoe je ontsluiting verloopt.

Maar gefeliciteerd met je knulletje! Mooie naam ook.

 

Mooi gezegd
En idd een leuke naam!

 

Thanks! Ja ben zeker blij dat dat allemaal niet gebeurd is en begin zo langzamerhand Ye begrijpen wat er nou gebeurd is haha en dat na drie weken.
Ja dat zeiden ze ook omdat lennox dysmatuur is moet ik als ik weer beval in t ziekenhuis onder begeleiding bevallen en ook vanwege de uitputting enz.
En ik had ook een vreemde placenta volgens de gyn.

Ja de naam is helemaal aan mijn lief te wijten haha alhoewel ik hem zelf okk super vind.

 

Na wat dubben toch maar opgeschreven;

Op 18 oktober zijn ze begonnen met inleiden ivm zwangerschapssuiker.
's Morgens om 8 uur eerste dosis gel gehad en aan het ctg, geen echte weeën gehad alleen harde buiken.
Rond 16:00 uur controle ontsluiting, nee er was nog niks dus weer gel, ook die heeft niet geholpen.
Op de woensdag zijn weer opnieuw begonnen en toen zagen ze de hartslag van ons meiske plots diep dalen, ik werd op de zij gelegd en kon alleen maar janken, dacht gelijk het ergste.
Gelukkig viel het mee omdat haar hartslag zich meteen weer stabiliseerde.
Die dag was er ook geen ontsluiting en konden we weer naar huis.
Donderdag een dagje "vrij" gehad op controle via ctg na.
Vrijdagochtend dus weer met frisse moed verder.
In de ochtend was er nog steeds niks, echter om 17:00uur konden mijn vliezen gebroken worden.
Na het breken van mijn vliezen mocht ik nig wat rond gaan wandelen of wat gaan eten.
Dus wij even een frisse neus gaan halen en daarna weer terug naar de afdeling.
Eenmaal daar moest ik gelijk aan het infuus en mocht ik niks meer eten, toch gedaan want ik had zwangerschapssuiker en voelde me wat flauw.
Dat begrepen ze gelukkig en heb nog wat gegeten maar wel met de waarschuwing dat het er ook uit kon komen als ik het infuus kreeg, nah ja dat zij dan zo.
En dat gebeurde dus ook.
Het infuus lag er nog niet zo lang aan of ik kreeg een weeënstorm die ik haast niet opgevangen kreeg.
Nadat de gyneacoloog had overlegd met de vl en collega's wilden ze kijken voor een ruggeprik.
Na een controle van de ontsluiting bleek ik al 9cm te hebben, helaas geen ruggeprik dus, dan maar dat infuus opengooien......(wat de assistente uiteindelijk omlaag heeft moeten zetten omdat ik elke keer wegzakte)
Enige probleem was wel dat de jongedame nog niet volledig was ingedaald, dat zou dus waarschijnlijk een ks worden, ook omdat haar hartslagje geregeld flink daalde.
Ik kreeg op een gegeven moment persweeën die ik haast niet kon tegen houden, met toestemming van de vl mocht ik licht persen, wie weet daalde dochterlief dan net genoeg.
En ja het heeft geholpen, ik kon een half uurtje later gaan persen.
Na 42 minuten persen, wegvallen, en weer bijkomen (ik was zodanig van het padje af dat ik geen pijn voelde en niet eens wist wat ik zei, ik voelde alleen maar wanneer ik moest persen) was ze er al bijna toen de vl zag dat haar navelstreng om haar nek zat en moest mij dus insnijden en moest een flinke zet geven om haar eruit de drijven, zo gezegd zo gedaan en ze konden meteen de navelstreng doorknippen en haar nek vrijmaken.
Gelukkig bleek er niks aan de hand te zijn met haar.
En het vreemde was, nadat ze geboren was, was mama weer fit als wat voor zover dat kan na een bevalling...

 

Wat heerlijk om al die verhalen te lezen!! (oke, sommige zijn niet fijn, maar over het algemeen)

Hierbij mijn verhaal:

Woensdag 17 april smorgen naar de vk, was toen 39.2... veel last gehad van harde buiken, verder een heerlijke zwangerschap! gevraagd of ze even kon kijken of de harde buiken iig al iets deden... Kleine was volledig ingedaald en bmm was al iets verzacht maar nog niet helemaal... Kon nog wel even duren zei de vk... Prima, ik weer naar huis.. Buik beetje gevoelig maar verder prima.. Eenmaal thuis nog met vriendin naar tuincentrum geweest en verder rustig aan gedaan.... Donderdags werd ik wakker met rugpijn.. dacht dat zijn die stomme oefen/voor weeen weer... Even douche maar het zakte niet echt... Hmmm... Smiddags lekker in bed gelegen, met filmpje, Vl had ineens nesteldrang en ging alles nog even schoonmaken, me bed verschoond enz.. Hilarisch hoe die met zijn plumeau in de rondte liep... Ik voelde me inmiddels nog steeds prima. op beetje rugpijn na.. werd wel iets heftiger.. Ben me eten gaan maken en hebben samen nog heerlijk gegeten... Moest af en toen wel even "zuchten".. met inmiddels wel het idee dat dit toch wel het echte werk kon zijn een app gedownload en de weeen bij gaan houden.. Van 17.45 tot 19.00 duurde ze 1.5 min elke 4/6 minuten.. de vk opgebeld om 19.15 en die dacht dat het allemaal nog wel wat heftiger kon en zei dat ik lekker moest gaan douche en vroeg naar bed te gaan.. Eventueel kon ik later altijd nog bellen... Vl ging toch nog even snel boodschappen doen want hij zei letterlijk: "morgen hebben we daar allemaal geen tijd voor als die kleine er is" vond hem erg optimistisch... Ik zei dat kan nog uren of misschien wel dagen duren... Hij zei van niet... Eenmaal terug van boodschappen, ik liep ondertussen wel wat sterker te puffen, nog even gedoucht en om 21.30 weer de vk gebeld.. we mochten wel even langs komen in het zh..

We waren om 22 uur in het zh... de vk ging even kijken, en had al 3 cm... Was eigenlijk beetje verbaasd omdat ik alles nog wel vond meevallen... Beetje rond gelopen, tv gekeken en me ouders gebeld... Om 12 uur heeft ze nog even gekeken en had ik al 6! ze had me vliezen gebroken en toen zei ze, het word nu wel wat heftiger.. Nou dat werd het ook... Nog wel kunnen rond lopen maar werd steeds pijnlijker en steeds sneller achter mekaar... Rond half 2 lag ik eindelijk in bed en kwam ze kijken, zat ik op 8/9.. toen kwamen ze achter mekaar.. gek werd ik ervan.. heb toen gezegd als dit nog uren duurt wil ik NU een ruggeprik.. maar de vk ging kijken en was al niet meer nodig... mocht gaan persen om 02.00 en om 03.01 is onze zoon Kay geboren...

ben gehecht en heb heerlijk liggen knuffelen.. Ben om 4.30 gaan douche en om 05 uur gingen we naar huis... 5.30 lagen we lekker in bed.. Heerlijk!!

Met zo'n bevalling zou ik zo nog 10 kinderen willen krijgen gekheid natuurlijk!! haha

 

Toch ook maar eens plaatsen!

Woensdag 1 Mei hadden we een afspraak bij de gyn omdat ik verzoek tot inleiding had gedaan ivm lichamelijke en psychische klachten. Ik wilde graag uitgerust aan de bevalling beginnen en dat waren ze gelukkig met me eens. Daar zaten we dan; "we gaan je inleiden". Er viel een last van mijn schouders. Tot zijn volgende zin "Je mag je morgen om half 9 melden, vrijdag heb je je kindje" Oeps. Dat is wel heel erg snel!

In de auto naar huis hebben we geen woord gezegd en thuis keken we elkaar schaapachtig aan. Manlief moest die middag gewoon werken, dus ik was alleen thuis. En kreeg een enorme aanval van nesteldrang! Kleertjes vouwen, ledikantje (weer) opmaken, spullen bij elkaar zoeken, adressen en telefoonnummers checken, familie op de hoogte brengen, hondenpension bellen... "Kan ik vandaag mijn hond komen brengen?" Gelukkig kennen ze de familie daar, want normaal moet je het dus minstens 48 uur van te voren melden. Maar mijn "Ik ga morgen bevallen" verhaal deed wonderen ^^ Dus hond weggebracht en in de avond - zonder hond - nog een lange wandeling gemaakt. Mijn man had nu 2,5 week vrij, dus nog even de laatste avond samen doorbrengen.

Die nacht amper geslapen van de spanning. Gaat alles wel goed, wat gaat er gebeuren, hoe zal het zijn, als ik thuis kom ben ik niet zwanger meer.." Dames hier kennen het wel
Donderdag 2 Mei stonden we om half 9 in het ziekenhuis. We kregen een kamer en ik werd aan het CTG gelegd. Die was goed en er werd een ballon ingebracht. Kon tot 12 uur duren voor die eruit viel, dus ik bereidde me voor op een lange dag. Mocht wel wandelen zolang ik maar in het ziekenhuis bleef, dus heel wat op en neer gelopen door de gangen van het ziekenhuis en nog even op de psychiatrie afdeling wezen thee drinken. "Wanneer ga je nou bevallen?, nou, al mee bezig "
Rond 3 uur ging ik naar de wc en toen viel de ballon eruit. Nu moest mijn lichaam het overnemen. Helaas, dat gebeurde niet, de weeën zwakten weer af tot 0,0. De volgende ochtend zouden ze de vliezen gaan breken. Er werd een bed voor mijn man neergezet (die een halve meter te kort was) en zo gingen we de nacht in. Om half 2 werd ik wakker van pittige krampen, daar waren ze weer! Weer aan de CTG, slaapmiddeltje gekregen en afwachten. Uiteindelijk toch nog even geslapen tot de ontbijtservice veel te vrolijk binnen kwam stormen. Met lange tanden ontbijt op, vandaag ging het dan echt gebeuren!

Vrijdag 3 Mei dus. Al vroeg stond mijn telefoon roodgloeiend, want mijn moeder en co. moesten uit de omgeving Rotterdam komen, wat een uur rijden was en ze wilden erbij zijn. Om 8 uur stond de hele bende voor het ziekenhuis en ik mocht nu nog even lopen om ze beneden op te halen. Ze werden in de familiekamer gezet en wij hadden inmiddels ook een andere kamer gekregen. Om 9 uur zijn mijn vliezen gebroken en niet veel later begonnen de weeën. 1 van de redenen van m'n inleiding was mijn angststoornis, dus zodra de eerste tekenen van paniek zich voordeden werd de ruggenprik al voorbereid. Ik ging me niet groot houden, dus een uur na het breken van de vliezen ging het telefoontje naar de OK, ik kon meteen komen. Opluchting! Zetten was even vervelend, en hij werkte in eerste instantie maar voor de helft. Dat was een hele aparte gewaarwording, je voelt de wee aan je linkerkant wel en de rechterkant niet. Na wat gewiebel liep de vloeistof goed door en was het goed. Inmiddels had ik 4cm ontsluiting, lag ik aan de opwekkers en was ik aangesloten op een blaaskatheter. Ook had de kleine een elektrode op zijn hoofdje gekregen. Ik kon dus geen kant op, gelukkig lag het bed prima. Er wachtte me nog 1 verrassing; mijn vader was er! Hij had 2,5 uur moeten rijden, en zou in eerste instantie er dus niet bij kunnen zijn omdat hij geen auto had en geen vrij kon krijgen van zijn werk. Maar collega's hebben hem de deur uitgeschopt en dus kon hij er bij zijn! Oh wat fijn! (Mijn ouders zijn al 15 jaar gescheiden en ze hadden elkaar al jaren niet gezien, maar dat boeide mij op dat moment helemaal niet )

Alsof ik erop gewacht had, want toen ging het hard. De pieken op de CTG werden steeds hoger, een weeënstorm. En ik voelde helemaal niks! Rond half 5 kreeg ik persdrang. De gyn geloofde me niet, haar stagiaire ging voelen en jahoor, 10cm. Ik moest even weg zuchten. Dat gaat wat lastig! Ze wilden de ruggenprik uitzetten, maar ik voelde de persdrang erg goed dus dat hoefde niet. Toen alles klaarstond mocht ik mee gaan persen, eerst op mijn zij en later op mijn rug. Niet veel later stond het hoofdje, men wat brand dat!! Toch viel ik - zo stoned als een garnaal door de ruggenprik en vermoeid door de weeënstorm - tussen de persweeën gewoon in slaap. Was helemaal in mezelf gekeerd en heb geen kik gegeven. De gyn had nog nooit zo'n stil iemand meegemaakt!
Het branden was ik al vrij snel zat en dus gaf ik in de volgende perswee alles wat ik had, en daar was onze zoon! Om 17.23 is Joshua Elias geboren, met een gewicht van 3285 gram. Omdat ik zoveel kracht had gezet, zag ik de bui al hangen; dat worden hechtingen. Maar nee, 2 schaafwondjes. De placenta was er ook vrij snel al, dus toen werd de ruggenprik afgebouwd en een uur later kon ik voorzichtig douchen.

Joshua moest afkicken van mijn medicatie, dus we moesten tot maandag in het ziekenhuis blijven liggen. Hij had het wat moeilijk, maar doet het nu super en we genieten volop

 

3-mei kindjes zijn leukkkk

 

op donderdag 23 mei zijn smiddags mijn vliezen gebroken door de vk aangezien onze zoon er niet uitwilde. Anders zou ik maandag overgedragen zijn naar de gyn.
Na even thuis alleen wachten kreeg ik na ongeveer 1 uur weeen en na 1,5 uur riep ik patrick dat hij toch echt nu de vk moest bellen. Die wilde mij even spreken en na verteld te hebben dat ik het toch echt niet meer leuk vond die weeen zei ze ons naar het ziekenhuis te gaan waar ik zou bevallen. ( we waren rond kwart voor 6 in het ziekenhuis )
Het was heel erg moeilijk om in de auto te gaan zitten en de rit was ook niet echt leuk.. Mijn man reed door de zenuwen?? de stoeprand ook nog eens aan tijdens de rit en ik heb de hele tijd dat handding?? bovenin de auto vastgehouden en puffend de rit doorstaan..Natuurlijk stond alles vast ( ja krijg je rond etenstijd mensen die op weg naar huis zijn) Het was verschrikkelijk maar dolblij dat we er eindelijk waren toen we er waren. We zijn toen naar boven gegaan en kreeg een mooie kamer en moesten we wachten op mijn vk. Het was erg rustig wat ook erg fijn was. Mijn vk kwam en toen hebben we mij op bed gehesen en gekeken of er meer ontsluiting was bij breken van vliezen was het 3cm en in het ziekenhuis al 6cm. Toen kreeg ik weeen die erg pijnlijk waren en ik half staand en liggend op bed heb zitten wegpuffen. Toch was het heel erg goed te doen want ik had wel tijd tussen de ween zitten ( dat had ik bij de andere 2 kinderen niet ) en kon ik op adem komen.. Daarna kreeg ik lichte persdrang en op me zei gedraaid door de vk en patrick maar dat wilde ik absoluut niet. Bij de andere 2 kinderen moest ik op mijn zij en dat deed zoveel pijn en nu weer dus gilde ik dat wil ik niet en draaide me weer op mijn rug. De vk heeft weer gekeken en zei ze is bijna zover. Toen heeft de vk me onder de douche(stoel) gezet en heb ik daar samen met mijn man alleen de weeen weg gepuft het was fijn om de warme straal op mijn buik en af en toe rug te hebben en de douche stang was erg fijn om tegenaan te puffen. Nog steeds ruimte tussen de weeen en zelfs nog tijd om te `lachen` het was erg fijn om zo samen met mijn man bezig te zijn! Toen trok ik het niet meer van de persdrang en moest ik weer op bed om te kijken of de ontsluiting was gevorderd. Ik riep namelijk dat er z`n druk was (wel vaak gezegd haha) en ik aandrang had om te poepen. De vk keek en zei ze heeft we gelijk alleen had ik geen krachtige persween want had er nog steeds tijd tussen zitten. Toch wilde ik graag mee gaan persen tijdens de drang maar wist niet zo goed waarheen aangezien ik meer aandrang voelde om te poepen dus richting stuitje heeft de vk me `geleid` met haar vingers en kon ik die richting op persen. ik durfde eerst ook niet te persen want ik `ging nog niet dood` van de weeen ik durfde niet te persen aangezien ik het idee had dat ik nog niet zo ver kon zijn.. Had nauwelijks ontlasting gelaten uiteindelijk dus dat viel mee. Na een paar minuten persen stond het hoofdje al en na 7 minuten vanaf begin persen had ik onze mooie zoon Draco op mijn buik liggen. En hebben we de navelstreng laten uitkloppen en heb ik heerlijk naar mijn zoontje liggen staren. De placenta kwam na 1 kwartier en heb ik Draco daarna aangelegd. Ik kijk met veel liefde en plezier terug op deze bevalling!

 

Hier mijn verhaal:

Ik moest de hele zwangerschap bedrust houden, vanwege mijn verkorte baarmoederhals. Met 33 weken ging ik even met mijn man boodschappen doen, maar ik had enorme buikpijn, het leek wel alsof er iets in mijn vagina drukte... Ik had de vk gebeld en die zei dat k geen zorgen moest maken en dat het indalingsweeen waren... Nou wij dus naar de ah en toen kwam de buikpijn heel vaak en soms achter elkaar. Op het moment dat ik zat te puffen, zei ik tegen mijn man dit is foute boel. Je moet ff timen, nou hij dus timen wat bleek ik had de buikpijn om de 2 min... Ik zei tegen hem dat ik dit niet meer vol houd, wij hebben toen het karretje aan de kant gezet. vk gebeld en die zou komen. Binnen 5 min was ze er, ze ging direct toucheren. Ze pakte me toen vast en keek me ernstig aan en zei je hebt 2 cm ontsluiting ik voel het hoofdje we moeten nu naar het ziekenhuis, want je bent aan het bevallen.. De ambulance werd gebeld en ik ben toen met gillende sirenes weggebracht.. Ik werd daar meteen aan de remmers gezet kreeg longrijprikjes. Mn man mocht gelukkig bij me slapen.. De baby is toen geremd en 5 dagen later was ik thuis..

Ik was toen de hele tijd bezig met de baby komt eerder en ik was niet bezig met de beruchte ziekte die ik kreeg... Ik werd maar dikker en dikker door de vocht.. Ik zag elke dag sterretjes had eem bandgevoel... Precies met week 37 had ik een afspraak in het ziekenhuis, die mevrouw ging mijn bloeddruk meten ( ik had altijd heel laag 100/50) bloeddruk was toen 160/100 hoog dus.. De gyn wilde dat ik 24 uur urine zo sparen als er 0.3 eiwitten komt zou ik ingeleid worden vrijdag..

Ben toen naar huis gegaan en urine opsparen. Donderdag om 15.00 moest ik mij melde bij de triage. gyn kwam kijken en zij tikte op mijn voeten en mn reflexen waren erg hoog alles zat los. Ze wilde me opnemen en ging aan het lab waren of ze vandaag de urineuitslag wilde geven. Ondertussen kreeg ik een cateter en moest ik aan het infuus, maar omdat ik zo opgezwollen was konden ze geen aders vinden ze hebben 10x geprikt door verschillende artsen.. Op een gegeven moment zei ik dat ze moesten ophouden omdat ik zoveel pijn had. en toen kwam iemand van het operatieteam en die heeft meteen goed geprikt.

De uitslag kwam 0.6 eiwitten en bloeduitslag was ook niet goed. Ik werd meteen aan de magneseiumsulfaat man man wat is dat heet.. Ik heb toen paar ker geroepen noooooit meer.. Om half 8 was ik ingeleid met een ballon en dat deed echt niet zeer gelukkig maar alleen die eendebek was een drama.. Half 11 kreeg ik mijn eerste insult, ik weet nog dat de verpleegster riep.. Nood kamer 417 en toen zei mijn man het waren heel veel mensen in je kamer. ik kreeg maar liefst 6 insulten en toen hebben ze me kleren uitgedaan operatiejasje aan... 23.50 zaten we in de lift en 00:12 is mn dochter geboren. Werd wakker gemaakt en ze zeiden dat ik een dochter had met heel veel haar.... Ik werd toen weggebracht naar de ic en 5 uurtjes later kwam narjis.. Ik was dood en dood op, teveel bloed verloren een hb van 2,3 had ik en gelukkig naar mijn transfusie was ik weer wat opgeknapt....

Alles is goed gekomen achteraf, we hadden veel geluk gehad...Ik ben nu al 8 weken opgenomen op een pscyafdeling samen met kind.. Om alles een plekje te geven en gelukkig gaat dat goed. We mogen binnenkort naar huis nog een maand.

Liefs,

 

Heftig Mariamz, ik hoop dat je genezing en verwerking voorspoedig gaan en dat je wel van je babytje kan genieten.
Wateen mooie aparte naam

 

Dankjewel mirrie. Ja we zujn samen nu en k geniet eindelijk van haar. Kan me geen leven zonder haar voorstellen. Ik zou het zo weer over doen. En dat betekend echt dat k beter aan het worden ben in mijn hoofd hahah. Ja komt van narcissen de j spreek je uit als Franse j. Dus narzjis