Ook van mij een virtuele knuffel! Zoals iemand eerder al schreef, het is al heel goed en knap dat je hier je gevoelens durft te uiten en dat je dat ook kan! Die klap, die je nu hebt gekregen is keihard en genadeloos! En hij komt dubbel en dwars aan omdat je normaal 'zakelijker' bent ingesteld als ik je verhalen zo lees! Ik ben zelf niet zo voor medicijnen voor dingen als rouw! Dit is pure rouw, en bij de een is dat nou eenmaal erger als bij de ander! Het is fijn dat je eerst met een psych gaat 'werken'. Het is niet niks om je levenspartner en beste maatje te verliezen, zeker niet als je droomde over een huwelijk en kindjes! Al die dromen en dus je toekomst zijn uiteengespat, en ik begrijp heel goed dat je dan geen idee meer hebt waarvoor en waarom jij nog leeft. Eerst zul je nu moeten rouwen... Praten, schrijven en niet te vergeten huilen! Ik vind het al heel knap dat je gewoon onder de mensen blijft proberen te komen! In jouw geval, zeker hoe verschrikkelijk jij je voelt, kruipen veel mensen weg in huis en stoten iedereen van zich af. Wat dat betreft ben je denk ik al heel goed op weg! Je vermijdt geen hele moeilijke situaties, waardoor je je mogelijk rotter voelt als de gemiddelde rouwende mens, die dan die situaties niet onder ogen komen! Je komt er wel!
lieve Marcel.. weet niet wat ik moet zeggen maar wens je heel veel sterkte! en als je huilen moet, laten gaan al staan er 100 mensen om je heen! niks opkroppen, alles wat je qua emotie kwijt zult zijn ben je kwijt.. door 't tegen te houden heb je ook niks aan... veel sterkte! en vooral blijven schrijven!! liefs..
Ik denk dat het goed is om met iemand te praten zodat je de dingen kan verwerken. ik denk zelf dat je een klap terug krijgt omdat je vind dat je maar sterk moet zijn. Ik vind je erg hard voor jezelf en het is helemaal niet erg. en waarom zou je sorry moeten zeggen tegen die vriendin. Ik zou me vereerd voelen als iemand zich kwetsbaar opstelt in mijn bijzijn. zeker in jouw situatie. Je hebt het nu nodig dat je een paar mensen om je heen hebt waar je je kwetsbaar mag opstellen. geef je zelf de kans om te helen. de wonden vermijden helpt niet om te helen. het worden alleen grote gaten waar je om heen wandel... en op ten duur is het zo groot dat je er alsnog in valt. Dat het hele doel van het leven voor je wegvalt is toch logisch. je leven is weg. je liefde is weg. Ik hoop dat je je openstelt voor anderen om je te helpen. je hoeft dit niet alleen te dragen. dit is niet alleen te dragen. voor 2 jr terug hadden we een aantal sterfgevallen heel dichtbij. ik had net mijn jongste zoontje... en dan was het nog niet eens zo dichtbij als bij jou. maar ik vond het leven een behoorlijke tijd niet leuk. ik had ook echt zoiets van het leven is zo niet leuk. hier is niks aan. en dat terwijl ik mijn kindertjes had om van te genieten. maar het was allemaal even zo grauw. als ik nu aan die lieve mensen denk kan ik ook zo huilen. het is niet meer zo intens maar de pijn is er wel. de scherpte gaat er idd vanaf maar soms voel je het heel even nog wel. uiteindelijk gebeuren er weer andere dingen en zie je dat wat ik eerder zei de zon gaat wel weer schijnen. maar het is een andere zon. diezelfde komt nooit meer terug. het tekent je. Misschien wordt het nooit meer zo mooi als het was. maar iets om voor te leven komt dan wel weer. ik hoop dat je dat gelooft (ook al wil je dat op dit moment misschien niet. ik wilde dat een tijd ook niet, net of ik de mensen die overleden waren tekort deed. alsof ze het niet waard waren om om te rouwen... ik dacht zo negatief, ik was bang ze te vergeten of zo. bang om te vergeten ze te missen... maar dat gebeurd niet. Ik mis ze nog elke dag. en het doet nog steeds zeer maar ik kan nu weer lachen om hun dingetjes en denk nu ze zijn het waard dat we gelukkig zijn en hun op een mooie manier herinneren. en niet alleen het laatste moment) ik hoop dat ik niet belerend overkom of zo. maar ik snap wel dat anderen zich zorgen maken. ze geven om je. en ze willen je graag bij je houden. en ze willen graag dat je niet eenzaam bent. maar je laat ze niet toe. dapper zijn wil niet zeggen gezellig zijn. dat kan je wel. Dapper zijn is nu even je gevoel toelaten en het aan anderen laten zien. en anderen de kans geven je te troosten en te helpen. ze toelaten in jouw verdriet. ook zij hebben verdriet. en dat hoeft niet iedereen te zijn. je kan hier heel selectief in zijn. en dan maar ff geen feestjes je mag daar niet aan toe zijn. en je mag daar geen zin in hebben. ik hoop dat ik geen slechte adviezen geef waar je niks aan hebt. dan moet je ze maar negeren. ik hoop dat je er wel iets aan hebt. en dat je gewoon goed luister naar jouw persoon. als die behoefte heeft om te huilen. huil. heeft hij behoefte om te lachen, lach (en huil tegelijk!) alles is goed. maar doe je niet sterker voor. want je bent sterk. ook met emoties ben je sterk. je mag emoties hebben. die zou je een ander ook gunnen!! je zou tegen iemand anders ook niet zeggen goh wat een watje! je zou zeggen die heeft het zwaar! en wat doet hij het goed! wat is hij sterk. zelfs met tranen!. echt.. ik wil je vanaf hier een knuffel geven en hoop dat je een klein zonnestraaltje oppakt heel snel. en ziet dat het snel weer beetje bij beetje een stukje beter wordt. liefs
Ik geloof zeker wel dat de klap nu helemaal hard aankomt, je hebt nu zover alles geregeld en nu val je in dat gat, dat besef dat Catje nooit meer terug komt en het besef dat je hele toekomstbeeld verandert. Dat is heel erg zwaar, maar denk dat het een erg goede stap is dat je met een psychiater gaat praten, dat kan je heel erg veel steun geven en ook helpen dingen een plaatsje te geven en dat je kan beginnen met verwerken. Heel langzaam zul je dan uiteindelijk de mooie dingen in het leven weer gaan zien maar dat zal tijd nodig hebben en hoeveel tijd? Dat kan niemand voor je bepalen, iedereen doet dat op zijn eigen manier en tempo. Je bent een vreselijk sterke man dat heb ik wel gemerkt aan je berichten dus ooit kom je hier zeker weer bovenop!
Zelf bijna 10 jaar geleden mijn partner veloren. Wij waren toen net 21, bijna 3 jaar samen en net een appartement gekocht samen waar we net 5 maand woonden. Ook hij was plots bij me weggerukt door een ongeval. Ik hield mij ook sterk, dacht moet zoveel dingen regelen, moet mijn hoofd erbij houden dus kan nu geen verdriet hebben. Dat moet later maar. Maar weet dus ook uit ervaring dat dat absoluut niet goed is en de klap later tig keer zo hard aan komt. Ook ik voelde me.schuldig als ik dag niet naar zijn graf ging. Dacht dat kan ik niet maken we waren elke dag samen dus moet dat nu ook en wil dat ook. Ik had toen geen rijbewijs en ging dus elke dag maanden lang op mn fietsje naar zijn graf. Door weer en wind. Ik hield dat natuurlijk niet vol en de eerste keer dat ik echt moest overslaan een dag voelde ik mij zo rot en schuldig. Het gevoel dat ik dat niet kon maken was heel groot. Ik voelde mij de grootste egoist die er rond liep. Na een jaar zo keihard voor mezelf geweest te zijn kwam idd de grote klap. Ik storte in en kwam bij psych terecht. Daar geleerd dat ik meer moest toegeven aan mijn gevoel en mijn verdriet. Zodat ik ook niet ten onder zou gaan. Wetende dat mijn partner dat noooit zou willen. Die gedachte gaf me weer kracht om.door te gaan. Ik wist dat mijn partner wilde dat ik hoe dan ook gelukkig zou zijn en blijvem in mijn leven. En als hij daar niet meer voor kon zorgen dat ik daar zelf voor moest gaan.zorgen en later als ik daar aan toe was iemand weer moest toelaten in mijn leven om samen gelukkig te worden. Dat gevoel gaf me kracht en ik knokte weer. Niet alleen voor mezelf maar ook voor hem omdat.ik.wist dat dat zijn wens was. Ik hoop dat je wat aan deze ervaring van mij hebt en jij dezelfde kracht vind om door te gaan en te vechten voor geluk. Onthoud 1 ding...je doet het niet alleen voor jezelf, maar weet zeker ook voor haar. Weet zeker dat zij wil dat jij weer gelukkig wordt. Nu lijkt het allemaal nog zover weg, maar ga ervoor en probeer te genieten weer van de dingetjes in het leven. En onthoudt: iemand is pas dood als wij ze in ons hart zijn vergeten. Ik ben nu bijna tien jaar verder, en kom nog steeds bij zijn graf zo nu en dan en zal hem nooit vergeten en altijd van hem houden. Ik weet zeker dat hij trots op me is op wat ik nu bereikt heb en waar ik nu in mn leven sta. Laat haar ook trots op jou zijn en vecht voor jezelf en voor haar. Je kan het. Ik hoop dat ik je met mijn ervaringen een beetje heb kunnen helpen. Sterkte en zet hem op.
Hi all, Nou de laatste tijd is er even niet zoveel gebeurd. Ik ben namelijk even goed ziek geweest en zit fijn aan de antibiotica Ik haat alleen al die rommel in m'n lichaam, maar het is niet anders Waarschijnlijk door alles wat er gebeurd is toch wat verzwakt. Door de hoge koorts kon ik even wat minder met alles bezig zijn, gewoon omdat het echt niet ging. Maar goed, ik krabbel er weer bovenop dus dat is wel weer prettig. Ik ben eigenlijk nooit ziek en kan er ook niet zo goed tegen. Ik loop dan eigenlijk ook altijd door. Maar goed niets aan te doen Aanstaande donderdag ochtend heb ik een telefonische intake voor de psych om te zien op welk traject ik word gezet. Ik ben benieuwd. Weer nieuwe mensen waar ik weer het verhaal aan moet gaan vertellen. Het zal een traject worden in Utrecht maar hoe en wat, weet ik nog niet. Wel heb ik intussen de bedank kaartjes (eindelijk) besteld. Ik denk dat die gast nogal gek van me werd omdat ik de tekst maar bleef aanpassen, maar het is nu helemaal naar m'n zin. Dus binnenkort een paar uur aan de tafel zitten en weer een aantal adressen gaan schrijven. Ik denk dat ik mijn schoonzusje uitnodig, die heeft een mooier handschrift Ik heb zelf ook een mooi handschrift, als ik euh de tijd voor neem Toch wil ik even reageren op een aantal reacties. @Mamabeer; Ik weet heel goed wat Cat had gewild. Ze deelde namelijk dezelfde mening als ik en dat was "word weer zo snel mogelijk gelukkig". Tja ik realiseer me ook dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. Zeker omdat we het ook hadden over rolstoel races en rollator races, afhankelijk of we nog konden lopen in het bejaardenhuis Eerlijk gezegd weet ik nu ook niet hoe ik weer gelukkig kan worden zonder haar. @Edge; Als ik ergens niet tegen kan is dat een maatschappelijk werkster haar naam iedere keer vergeet. Het is nota bene haar beroep om mensen te helpen en dan vind ik dit ronduit knullig. Sterker nog, ik heb het naar haar gemaild, ze heeft het verschijnende keren opgeschreven en ik heb het ook nog voor haar gespeld.... Woensdag zie ik haar, dan zal ik d'r wel eens op aanspreken @hooppraegnans; Ik hoop echt dat het goed overkomt dat ik ontzettend gek was op m'n Catje. Ondanks alles wat me samen meegemaakt hebben, was zij de enige voor mij. Natuurlijk pestte ik haar wel als ik een mooie vrouw voorbij zag komen, maar ja, die kreeg ik soms ook wel terug als zij een mooie vent zag Maar ik ben trouw en dat zal ik ook altijd geweest zijn. Zij was echt degene waar ik van hield. Er was geen ander en zou ook niet veranderen. Ik was erg zeker van mijn gevoelens voor haar. En dat was ook andersom. @MamaTal85; Wat betreft het zakelijke sla je de spijker behoorlijk op z'n kop. Ik werk als technisch consultant en werk vaak ook samen met sales. Ik kom bij de grote (soms erg politieke) klanten en ken dan ook behoorlijk de klappen van de zweep. Thuis regelde ik altijd de pijnlijke dingen die Cat niet geregeld kreeg. Als er weer ergens wat gezeur over was, nam ik het soms van haar over, als ze dat wilde dan. Ik wist "de anderen" vaak wel in te binden gewoon door zakelijk te zijn. Zo ook met vakanties, ik regelde het zakelijke gedeelte in de hotels en ook de telefonische reserveringen of iets dergelijks. Mevrouw was degene die beter was in het "geouwehoer" tijdens de vakanties Ik ben zelf ook niet van antidepressiva of andere rommel, tenzij het echt niet anders kan. Ik weet van antidepressiva dat het je nogal "afvlakt" en hoewel dan de scherpte er vanaf is, vraag ik me af of ik me dan nog zo fijn voelt. Daarnaast ben ik nog behoorlijk helder, in zijn algemeenheid gezien. En ik wil graag helder blijven. Hehe ben soms wel een controlfreak overigens En wat wegkruipen betreft, dat is ook echt wel wat ik het liefste doe hoor. Deuren dicht, gordijnen dicht, telefoons uit etc, weg van alles. Alleen nog samen zijn met m'n hondje. Alleen ik laat het mezelf niet toe. Ik probeer er doorheen te breken, mensen te zien etc. Maar als men vraagt hoe het met mij gaat dan weet ik eigenlijk niet zo goed hoe ik moet antwoorden. Ik draai meestal de vraag gauw om of probeer ze voor te zijn. @Kimi1; Och, ik en huilen zijn twee dingen die eigenlijk helemaal niet samen gaan Ik ben eigenlijk wat dat betreft nog van de oude stempel, echte mannen huilen niet. Jaja, ik weet dat dit mogelijk tot vurige reacties lijdt, althans die kreeg ik ook altijd van Cat als ik zoiets zei. Maar ik weet niet wat het is, zo voelt het wel. Ik kan het ook niet zo goed onder woorden brengen. Misschien heeft dat ook wel met een bepaalde verwachtingspatroon te maken die in de maatschappij heerst. Ik kwam wel dit tegen, want eigenlijk weet ik dus ook niet zo goed hoe het zit: Huilen - De psychologie van... - Proud2bme Overigens ben ik er wel achter gekomen dat huilen best vervelend kan zijn. Je kan er hoofdpijn van krijgen, pijn in m'n nek maar bovenal branderige ogen. Net of je fijn wat pepertjes in je ogen smeert En nu ik nog wat ziekig ben, moet ik er ook nog eens door hoesten @cherie; Nou dat belerende valt wel mee hoor en daarnaast kan ik heel wat hebben Allereerst, waarom sorry? Omdat ik me inderdaad zwak voelde. Daarnaast heeft ze me zo nog nooit gezien en eigenlijk had ik dat zo willen houden. Ik kon het niet meer controleren op dat moment. Ik kon het gewoon echt niet. Overigens, toen ik sorry zei tegen haar kreeg ik een verbaasde blik en zoals ze zo lekker kan reageren kreeg ik te horen: "stel je niet aan man" Dat was niet helemaal de reactie die ik had verwacht en stond ook heel ff met een "mond vol tanden" Maar wat je zegt dat ik hard voor mezelf ben. Tja dat kan wel kloppen. Het zit een beetje in mijn aard denk ik. Ik ben eigenlijk een verschrikkelijke binnenvetter. Cat werd daar soms wat kriegel van Initieel wou ik jullie alleen informeren dat Cat was overleden en het daarbij laten. Eigenlijk wou ik mijn gevoel en emoties helemaal niet met jullie delen, ook omdat ik jullie niet ken en omdat ik eigenlijk niet zo ben Dat liep een beetje anders Wat het alleen dragen betreft, dat is eigenlijk wat ik wel wil. Hoe goed of fout het ook is, ik ben euh nogal slecht in hulp vragen of accepteren. Het feit dat ik nu naar een psych gaat, is voor mij een erg moeilijke stap Wat je zegt over de anderen, ik merk eigenlijk maar weinig van dat ze verdriet hebben. Wellicht hebben ze dat wel, ik weet het niet. Maar ik merk er gewoon weinig van. Misschien durven zij het ook wel niet te uiten naar mij, of zijn de meeste al veel verder in de rouwverwerking. Let op hé, ik zeg niet dat ze geen verdriet hebben, maar ik zie of hoor er eigenlijk weinig over. Ik hoop op een dag weer verder te komen, het is niets voor niets dat ik naar een psych ga om weer te proberen op weg te komen... @Drieka; Het klopt, het besef dat ze echt niet meer terug komt dringt nu pas langzaamaan tot me door, terwijl ik het verhaal wel honderden keren heb verteld. Ik weet gewoon niet hoe verder. Ik weet niet of ik sterk genoeg bent, maar ik kan maar 1 ding doen en dat is het wel proberen. M'n leven staat op zijn kop. Ik maakte samen met haar voornamelijk plannen. Er was zoveel wat we nog zouden gaan doen.... En nu voelt het leeg zeg maar. Ik weet nog niet hoe ik nieuwe plannen kan maken zonder haar. We planden zelfs een rondreis door Afrika. Ik zou over een aantal jaar een sabbatical gaan nemen. We zouden naar Kenia, Tanzania, Madagaskar, Zuid-Afrika en Namibië gaan. Ik ben er vast wat vergeten maar zoiets zou het worden. In Kenia en Namibië ben ik al eens geweest. Toen wou ze niet mee en ik heb toen een speciale fotografie reis geboekt. Plan is nu weg. Kinderen, trouwen, korte termijn vakanties, plannen in huis, eventueel verhuizen naar een groter huis (ivm kids) etc. Allemaal weg.... Niet dat we klein wonen overigens, maar 4+ slaapkamers was voor ons handiger. Twee voor de kids, één voor ons en één werkkamer voor mij. Dit omdat ik vrij veel thuis werk. @nib1981; Cat is dan weliswaar gecremeerd en de urn staat in mijn woonkamer. Ook omdat ik geen idee wat ik met haar as moest doen of wat ze had gewild. Toch steek ik iedere dag 3 kaarsjes aan ('s avonds meestal) en iedere avond voordat ik naar bed ga zit ik even bij haar. Dat doen wekt veel emoties op maar ik vind dat ik het wel moet doen. In die tijd praat ik ook tegen haar. Eigenlijk heel vreemd als je me zou kennen, ik ben daar eigenlijk veel te nuchter voor. Maar op de een of andere manier geeft het me een soort van innerlijke rust. Daarnaast zet ik iedere week of om de week een nieuwe bos bloemen bij haar urn neer. Dat is een beetje afhankelijk hoelang ze blijven staan. Ik weet heel er goed dat Cat niets liever zou willen dat ik weer gelukkig zou worden. Behalve dat ze dat meermaals gezegd heeft, was ze ook zo wel. Alleen ik kan het mezelf niet toestaan. Ik was gelukkig. Maar wel met haar. Hoe kan ik ooit weer gelukkig worden zonder haar? Ik kan me daar totaal geen voorstelling van maken. Wel heel erg bedankt voor het delen van jou verhaal. Het geeft me een soort van hoop, dat het wel kan om verder te gaan. -Marcel P.s., Het is toch wel weer een flinke lap tekst geworden. Woeps
lieve marcel, wat ben jij een vreselijk sterke man.catje is zo ongelooflijk trots op je. ik zit hier naast mijn snurkende mopshondje en stel me net de vraag:wat als ik er niet meer was? ik ben een kankerpatiente die al erg hard heeft gevochten en dat nu nog steeds doet en ik vraag ma vaak af hoe mijn man,gezin,huishouden en dierentuin het zou redden zonder mij en aan jouw berichten die ik steeds lees heb ik een beetje een antwoord. ik hoop voor jou dat de zon snel wat meer gaat schijnen(letterlijk dan)die warmte werkt troostend,ze omhelst je en tovert een glimlach op je gelaat wanneer je het niet verwacht.alles is ook veel mooier en positiever als de zon schijnt.de pijn gaat er niet mee weg en de nachten blijven even donker maar je energie laadt wel iets beter op overdag. die nachten...die zijn vaak het ergst denk ik.ik zal en kan en mag onze situatie niet vergelijken maar ik ervaar wel dat je s'nachts eenzamer bent,angstiger en verdrietiger...en dan duurt zo'n nacht enorm lang als heel de wereld stil is... weet op zo'n moment dan maar dat er ergens ver weg iemand(ik)aan je denkt als zij weer eens wakker is muziek kan ook een beetje helpen,een lied kan je neerhalen,opvrolijken,kracht geven,je boos maken of droef,een herinnering opwekken en je moed geven.een tekst waarin je een herkenning vindt van wat je voelt helpt je soms iets een beetje te verwerken of een plaats te geven. en verder gezelschap opzoeken,ook als je zin hebt om je afspraak op het laatste moment af te zeggen(heb ik vaak)toch gaan en zo is er weer een dag of avond om. hoe gaat het nu op werk-vlak? er is hier een topic over"flauwe gewoontes tussen jou en je partner",dat kan je ook wel opvrolijken dat moet je eens gaan lezen.hadden jullie zo van die dingen die echt te gek voor woorden zijn? ik geef je een dikke knuffel marcel en ik heb veel aan jouw berichten en hoop van harte dat je blijft schrijven en (dat durf ik niet goed zeggen maar doe het toch)dat we getuige mogen zijn van jij die opnieuw het geluk vindt bij iemand.later hé,als je er echt klaar voor bent.dat zou mooi zijn. dikke knuffel en tot gauw! marianne
Hi Mol, Wat erg om te horen in welke situatie je zit. Blijf vooral vechten! Samen sta je sterk en ik hoop dat je het goed doorkomt. En tja, hoe het bij jou thuis zal gaan weet ik niet. Ik denk dat het voor een ieder het anders werkt. Van mezelf weet ik dat ik vrij hard ben maar ook ééntje die niet bij de pakken neer wilt zitten, ondanks dat mijn gevoel me tegen spreekt. Soms lukt dat, soms niet Enige wat ik binnenkort zeker ga doen is mijn uitvaart beschrijven. Ik ben er al wel mee bezig maar stel dat ik ineens weg ben, dan weten mijn nabestaanden tenminste wat ik had gewild. In ieder geval hebben ze dan een leidraad En of je wat aan mijn woorden hebt, weet ik niet. Het is iets hoe ik het zie, voel en doe. Wel wil ik jou en je gezin natuurlijk enorm veel sterkte wensen. Carpe diem! Mijn (zwarte) mopsje is echt ook zo'n heerlijk beestje. Hij ligt nu achter me op de rugleuning (erg comfortabel NOT) wat te kreunen en te steunen. Maar echt op zo'n genoegelijke manier. Dat beestje, ondanks dat hij eigenlijk niets kan, houdt me nog enigszins op de been. Wat je zegt over de nachten is inderdaad wel waar. Ik ben niet angstiger (eigenlijk ben ik niet zo heel erg snel angstig) maar ik ga met tegenzin naar bed. Het is leeg, koud en vooral saai. Overdag gaat vaak zomaar voorbij. Ik doe eigenlijk maar erg weinig. Ik krijg het nog niet voor elkaar, gek genoeg. Er zijn bepaalde nummers die me erg sterk doen denken aan Cat. Als ik die nummers hoor, schiet ik zo vol. Enige tijd geleden (heb ik volgens mij al verteld) moest ik zelfs even stoppen omdat mijn zicht minder werd. Maar qua emoties is het vrij vlak tot intens verdrietig. Lachen kan ik nog nauwelijks, terwijl ik juist zo helemaal niet ben. Een collega die vanavond op bezoek kwam merkte het ook al op dat ik nog lang niet mezelf ben. Op het werk gaat het gewoon slecht. Ik ben weer 100% arbeidsongeschikt verklaart. Nare gedachte voor mij maar anderzijds heb ik zo wel de rust om aan mezelf te werken. Desondanks gaan ze wel door met de ontslagprocedures. Ohja, ze wisten me te vertellen dat het lastig zou worden om mij te herplaatsen. Of ik dat niet wist, dat heb je als je in de ziektewet loopt. Maar al met al zetten ze het wel gewoon door. Mijn arboarts is van mening dat mijn werkgever paniekvoetbal aan het houden is. Ik heb de flauwe gewoontes gelezen en zo hadden Cat en ik er ook een heleboel - We gebruikten alleen ons voornaam wanneer we iets van elkaar nodig hadden of boos waren - Wanneer we in een luxe hotel of restaurant waren, ineens heel plat Amsterdams,Utrechts of wat dan ook gaan praten. Vooral in bijzijn van euh zogenaamde hoge heren met hun maîtresses of hun secretaresses. Mensen kijken je dan raar aan. Soms wel weer lastig om daarna weer normaal te praten. - Elkaar bewust op bepaalde manieren aanraken in bijzijn van anderen zo dat anderen het misschien net wel/niet konden zien. - Als Cat met een liedje meezong in de auto, deed ik gauw alle raampjes open - Elkaar kriebelen en de hond de schuld geven - Als we in bed waren, blies ik soms ff hard in d'r oor. Zij mepte dan naar achteren (altijd mis want ik rolde gauw weg) maar door het misslaan leek het net of ze zwaaide. Dan ging ik gauw "Dag sinterklaasje" zingen - Als ik tegen haar aan ging liggen, moest ze altijd m'n gel uit mijn haar plukken - Als ze tegen mij aan lag, kon ik het niet laten om haar te kriebelen. - Stoeien tot soms aan blauwe plekken aan toe. - Ik heb een klein plukje grijs haar en zei altijd dat het haar schuld was door alle zorgen. Zei riep dan altijd dat ze er trots op was. Ze riep dan ook vaak tegen anderen, "kijk eens wat ik heb gedaan" - Gauw de auto op slot doen als ze hem net wou opendoen. - Gauw haar kussen onder haar hoofd wegtrekken als ze haar hoofd net wou neerleggen. - Als het warm was, gooide ik altijd alles van het tweepersoons dekbed op haar en ging bovenop haar liggen om haar heel erg op te warmen. - Als ze koude voeten had, kreeg ik die tussen mijn benen. - Had ik koude handen, gingen die snel onder haar borsten En zo kan ik nog wel ff doorgaan. Wat je zegt over nieuw geluk vinden, ik weet het niet. Op dit moment voel ik daar niets voor. Ik vind het wel saai zo alleen, maar het gebeurd geregeld dat ik denk dat ze weer thuis komt. Enige weken geleden lag ik in bed en ik zou zweren dat ik haar hoorde ademen. Ik knipte gauw een lichtje aan en het was leeg. Ik zal wel mezelf gehoord hebben. Maar of ik ooit een ander wil, kan ik nog niets over zeggen. Het voelt onwaarschijnlijk en onlogisch. En eerlijk gezegd zie ik ook als een berg op tegen de eerste date, de tweede, de derde etc. En dan maar hopen dat het wat word. En als het niets is, dan weer het hele riedeltje van vooraf aan. Ik vond het wel best zoals het was. Dat was gelukkig allemaal achter de rug en we waren gewoon gelukkig met elkaar. Naast dat alles voelt het ook nog of ik in een relatie zit. De gedachte alleen al, voelt als vreemd gaan. Sterker nog, ondanks de 7 jaren en alles wat we hebben meegemaakt, waren we nog regelmatig verliefd op elkaar. Of ik dat ooit weer zal hebben weet ik niet. Maar nu, sta ik er zeker niet open voor Daarnaast bestempel ik mezelf ook niet als de meest sexiest man die hier rondloopt, dus tja ik zie het allemaal wel. Cat zou het niet met mij eens zijn geweest, maar Cat was dan ook een rare daarin Vroeger sportte ik nogal vrij veel, ik deed aan rugby op vrij hoog niveau, deed aan badminton en aan squash. Totdat mijn knie kapot ging met rugby (beide kniebanden en de voorste kruisband zijn stuk) en ik lange tijd niets leuks kon vinden. In die tijd ben ik best aangekomen terwijl ik weinig gekke dingen deed :x Dus binnenkort, zodra ik weer beter ben, ga ik terug naar de sportschool om het traject te vervolgen die we voor de vakantie hadden ingezet. Ik ga dat wel voor mezelf doen om mijn gedachtes te kunnen verzetten en even proberen te ontspannen. Ik voel me nog steeds heel gejaagd ondanks dat ik eigenlijk niets doe. In het groepje waar we aan meededen zitten vriendelijke mensen. Enige tijd geleden heb ik hen ook geïnformeerd over wat er gebeurd is. Het zal wel weer raar zijn om te beginnen, maar eigenlijk geldt dat voor alles wat je nu ineens alleen doet. Of ik blijf schrijven weet ik niet, maar mijn mailadres staat in het openingspost en dat is wat ik in de gaten hou. Ik weet niet hoe ik me over een dag/week/maand/jaar voel. Ik weet amper wat ik morgen ga doen. Ik doe dan ook geen beloftes die ik niet waar kan maken. Mijn focus ligt dan ook voornamelijk om een uitweg te vinden uit dit donkere gat. Vandaag scheen het zonnetje, maar ik kon er niet echt van genieten. Hoewel het lekker voelde op de huid kruip ik het liefst terug in m'n huisje. Wel ben ik eruit gegaan en heb ik een nieuwe fiets besteld. Die van mij was euh nogal kreupel... Nu snel hopen op meer mooi weer zodat ik er lekker met m'n fietsje eruit kan. -Marcel
Lieve Marcel, Ik ben een stille lezen en lees af en toe je posts in dit topic.. Ik kan je eigenlijk geen goede raad geven maar wilde je even laten weten dat er mensen zijn die aan je denken.. Een mensen die jij, helaas vanuit een ontzettend rotte situatie (en dat is zeer zwak uitgedrukt) hebt weten te inspireren.. De manier waarop jij je relatie (want ik vind dat je die nog steeds hebt, ze was/is immers je soulmate) beschrijft prachtig en enorm inspirerend.. Het klinkt alsof jullie immens van elkaar genoten in de kleine dingen des levens.. Heerlijk als mensen dat doen.. Ik wil je voor nu een dikke knuffel geven en een zachte schouderklop.. Hou je taai... houd vol voor Cat en probeer te genieten van al het moois.. liefs Kim
Eigenlijk wou ik zo naar bed gaan en dacht, laat ik nog ff kijken op het forum. En dan zie ik alweer wat reacties. Erg leuk overigens. Saarr, weet wel dat ik veel ups en downs ken op het moment. Immers heb ik binnenkort ook niet voor niets een intake voor een psycholoog. @Mamak, Ik denk eigenlijk; komt tijd, komt raad. Ik weet niet of mensen zich geïnspireerd voelen, maar als dat wel zo is, is dat positief. De relatie waar ik in zit/zat was soms best intens. We hadden natuurlijk ook onze problemen. Ieder huisje zijn kruisje natuurlijk. En natuurlijk ook ruzies hoor Maar we hadden één echte regel, niet slapen met ruzie en ook niet weggaan met ruzie. Stel dat we die avond daarvoor ruzie hadden gehad en met een kwade kop waren gaan slapen??? En we genoten echt van elkaar. Ik weet nog heel goed hoe ze glimlachte als ik weer thuis kwam of uit bed kwam zeilen. Of de twinkeling in haar ogen. Ook al had ik een verschrikkelijke dag gehad, zodra ik haar zag viel alles van m'n schouders. Ik smste niet veel met haar, zeker niet op m'n werk omdat ik gewoon druk was, maar iedere avond als ik weer naar huis kwam, belde ik haar op vanuit de auto. Zo'n standaard ritueeltje. Het leven is kort en sommige worden daar hard met de neus op de feiten gedrukt. En hoe cliché ook, het is echt zo. Overigens, dit was haar rouwkaart. Ik heb hem wat geanonimiseerd zodat haar achternaam niet bekend word en ik ben zo vrij geweest om mijn adres weg te halen. Straks staat half NL op de stoep Let op, hij is wel 19MB dus via mobiel kan wat duur zijn. http://phetios.com/downloads/Rouwkaart_Cat.pdf en dit word de bedank kaart. Mijn telefoonnummers heb ik even weggehaald. Die staan erin voor mensen die hem misschien nog niet hadden http://phetios.com/downloads/Bedankkaart_Cat.pdf
Hele mooie kaarten Marcel, respect hoe je met het overlijden van Catje omgaat en hoe je ons steeds op de hoogte houdt. Dikke knuffel voor jou.
Wat een mooie kaarten met prachtige, waardige teksten. Ik hoop dat je hier blijft komen schrijven en lezen Marcel... Dikke knuffel!
Wat een mooie kaarten. Er spreekt zoveel liefde en warmte uit. Moge ze voor altijd in jouw hart en die van haar dierbaren voortleven. Heel veel sterkte en moed gewenst!
Ik ben vergeten te melden dat ik wel hulp heb gehad met vooral de Nederlandse teksten. Niet dat ik het niet kan, maar in het Nederlands ben ik vooral zakelijk En om nou zakelijke kaartjes eruit te sturen De bloem op de voorzijde staat eigenlijk symbool hoe ik haar in de 7 jaar heb zien groeien. Niet in lengte (oh wat kon ik haar daar mee plagen) maar als persoon. Ze werd steeds mondiger, opener etc. De boom aan de binnenkant (eigenlijk is ie besneeuwd) staat voor de periode dat ze is overleden, maar zeker ook hoe ze genoot van alle besneeuwde bomen tijdens de vakantie. Totdat het haar neus uit kwam
Prachtig Marcel, dit is het laatste wat je voor Cath hebt kunnen doen en dat heb je super gedaan. Respect! Heel veel kracht gewenst!
Wat prachtig en bijzonder hoe je over haar praat, herinneringen ophaalt in je berichten op dit forum... Sterkte Marcel!