lang nagedacht of ik dit wilde typen en nu doe ik het toch. het gaat over een ruzie tussen mij en mn schoonmoeder. nu is het toevallig mn schoonmoeder ( ik heb zelf altijd zon hekel aan die schoonmoeder discussies) maar of zij het nu is of mn eigen moeder of vriendin maakt voor de situatie niet uit. ik zal het zo kort maar duidelijk mogelijk uitleggen. in december heeft mijn schoonmoeder wel zo iets vreselijks gezegd over mij. ik treed liever niet in details maar het komt er heel zacht uitgedrukt op neer dat ze vind dat ik niet goed genoeg voor mn kinderen ben. punt is eigenlijk dat ze een andere opvatting heeft over opvoeding als mijn man en ik. ( mijn man staat overigens volledig achter mij) uiteraard mag ze die mening hebben maar het lijkt mij dat ze wel onze opvoeding moet accepteren. nu is het dus in december uitgelopen op vreselijke ruzie en hebben mijn man en ik haar buiten gezet. ik heb altijd tegen mn man gezegd dat als hij de behoefte heeft weer naar zijn moeder te gaan dat hij vanzelfsprekend mag gaan en evt ook de kinderen mee kan nemen. mijn man wil dit echter niet. nu sprak mijn schoonmoeder me vandaag aan toen ik haar tegenkwam en ze wil het goed hebben. ik heb heel duidelijk voor mezelf besloten dat ik het nooit meer goed wil hebben met haar. ze heeft me tot diep in mn hart geraakt. als ik jullie details zou geven zouden jullie het 100% overtuigd met me eens zijn maar dit doe ik niet uit privacy ( voor zover nog mogelijk) ze begon ook meteen te ontkennen wat ze gedaan heeft 5 maanden geleden. dat vind ik nog wel het allerergste nu. dat ze blijft ontkennen. niet dat ik het anders wel goed zou willen hebben maar dan had ik daar nog enig respect voor kunnen opbrengen. ik heb haar dus nogmaals vanmiddag duidelijk verteld hoe ik erover denk. dat ik het vervelend vind de situatie voor mijn man ( blijven zijn ouders tenslotte) maar dat ze van mij echt nooit meer iets hoeft te verwachten. toen begon ze een heel verhaal dat je altijd iemand moet vergeven en vergevingsgezind moet zijn.? ik kan haar echt nooit vergeven. nooit. nogmaals mijn man moet zeker gaan als ie de behoefte heeft en mag de kinderen dan meenemen. wil hij dit niet is het jammer voor haar maar dan ziet ze mijn kinderen gewoon ook niet meer ( alleen op straat dan ze woont vlakbij) nu mijn vraag; ben ik echt te hard? je krijgt met mij niet snel ruzie. maar als je me op mn hart trapt... dan komt dat echt nooit meer goed
Ik zou dr maar gewoon vergeven en weer overnieuw beginnen dat is meestal toch het beste voor iedereen.
Ik ben iemand van vergeven wat er ook is gebeurd maar of ik dan alsnog met de persoon wil omgaan is een 2e vergeten kan ik nooit! Bij dr phil was het een keer over vergeven ed. Maar erg zeg dat ze nog niet in ziet wat ze gedaan heeft! Dat maakte de situatie iets gemakkelijker als ze dat wel deed. Maar niks moet je! ieder zijn eigen keus.
Ik geef je als ik het verhaal zo gelijk.. Mensen zeggen vaak, ja het zijn wel je ouders blabla.. Maar die kunnen je juist dieper kwetsen. Als iemand echt te ver gaat wil ik ze ook niet meer zien, bij mij m'n oma en oom.. Zal mij het verrekken hoe het hun vergaat.. Ik hoop dat dit wat helpt
nee dit kan ik echt niet helaas. ze heeft me zoveel verdriet gedaan. ik ben er maanden van ondersteboven geweest heb het pas een paar weken los kunnen laten. het is echt geen kleinigheid wat ze heeft gezegd ( in de zin van wat heb jij lelijke schoenen aan)
Waarschijnlijk ben je nog niet toe aan vergeving. Maar het zou fijn zijn als je op den duur wel kunt vergeven. Niet vanwege haar maar vanwege jezelf. Dat hoeft niet te betekenen dat je weer contact met haar hebt/zoekt.
Afhankelijk van wat ze heeft gedaan zie ik niet in waarom je haar moet vergeven. Ik heb hetzelfde aan de hand hier. Mijn schoonmoeder en schoonzus hebben me tot op het diepst van mijn ziel gekwetst en ze komen er never ever nooit meer in en ik zal er ook nooit meer naartoe gaan!!! Mijn man mag gaan als hij wilt maar ik niet. En ik weet zelfs geeneens of ik mijn dochter er naartoe zou laten gaan. Ze hebben haar destijds als oud vuil aan de kant geschoven dus ik zie niet in wat ze daar nu zou moeten. Dus mijn antwoord is nee je hoeft niet altijd iemand te vergeven.
Tja, niks moet.. Maar misschien kun je haar wel vergeven zodat jullie weer door 1 deur kunnen.. Wel zo fijn voor je man en kinderen in de toekomst misschien.. En verder hoeven jullie dan heus geen beste vriendinnen te worden.. Mijn schoonmoeder heeft helaas ook veel nare dingen over mij gezegd.. Maar ik heb ervoor gekozen dit los te laten omdat het mij dwars zit.. En we zijn nog steeds geen beste vriendinnen maar we dulden elkaar en ik laat haar gewoon kletsen.. Als zij daar gelukkig van word.. Maar dan is er vanuit mijn kant iig geen drama.. Maar ik ben sowieso een heel vergevend persoon...
punt is dat ze heel goed weet wat ze gezegd heeft. ze doet net alsof ze het niet weet. deze tactiek gebruikt ze heel vaak. om die redenen komt haar dochter ook niet meer thuis. staat er verder los van hoor. wij zien haar dochter ( mij man zn zus dus)ook nooit. heeft een andere reden verder maar in dit punt moet ik haar wel gelijk geven. ze heeft bij haar eigenlijk hetzelfde gedaan ( jaren geleden)
Ligt eraan wat ze me flikken! Er zijn ook mensen in mijn leven die ik nooit maar dan ook nooit zou vergeven wat ze hebben gedaan.. en dus vind ik dat jij niets verplicht bent als ze jou zoveel pijn heeft gedaan. Als je er niet achter staat, gaat het vroeg of laat weer fout.
als ik dit enigszins zou kunnen opbrengen deed ik dit. idd voor mn man. maar ik kan het echt niet. het is zelfs zo erg dat ik er daarstraks gewoon van heb moeten overgeven. dr doortrapte manier van doen en die huigelarij. dat is juist waarom ik zo walg van dr. eigenlijk nog erger als wat ze toen heeft gezegd
mn man heeft ook helemaal geen behoefte meer aan dr. punt is dat ik bang ben mocht er iets met haar gebeuren hij er spijt van krijgt. ik vertel hem dit ongeveer wekelijks maar hij reageert er eigenlijk amper op
Voor jezelf is het, naar mijn mening, fijner om iemand te vergeven. Ook al was het nog zo erg, en verdiend diegene het absoluut niet. Door te vergeven ga jij erboven staan en zorg je ervoor dat wrokgevoelens bij jou geen ruimte krijgen. Want dat is iets heel naars en negatiefs, wat anders altijd een beetje in je blijft woekeren. Je hoeft daarna natuurlijk niet de deur bij elkaar plat te lopen. Maar vergeef het, en laat het los voor jezelf. Dan kijk je daarna of er misschien nog wat te herstellen valt aan de relatie met jullie moeder en schoonmoeder.
ik snap echt niet dat het voor mij fijner kan worden als ik haar vergeef ik vind het echt een zegen dat ik ze nooit meer zie. heerlijk gevoel.
Ik heb wel eens iemand vergeven die ook veelste ver was gegaan. Nouja, ik dacht dus dat ik die personen had vergeven. Al wil je het nog zo graag, toch komt het vaak op een gegeven moment weer terug en dan ga je toch wrok voelen tegenover dat desbetreffende persoon.. Als je het gevoel hebt dat iemand echt veelste ver is gegaan zou ik het dus laten bij de situatie zoals het is.
Ik ben heel duidelijk in mijn mening dit ligt ook in mijn aard, ik kan met iemand door 1 deur en als er iets gebeurd wat van die aard is is het bij mij klaar, dan kan ik iemand vergeven tot een bepaalde hoogte en dat is wat mij betreft ook het enige ik duldt dan iemand maar verder niets, dat is voor mij het enige wat ik zou willen proberen ja het zijn zijn ouders en ja het zijn zijn kleinkinderen ik zou dan het contact heel oppervlakkig willen hebben als je het daar makkelijker mee kan maken, maar absoluut niet meer de deur bij elkaar plat lopen. (Woonde jij er niet vlakbij?)
met jet laatste ben ik het trouwens wel eens hoor. ik snap de bedoeling van erboven gaan staan. in de zin dat het /zij me niets kan schelen. ik denk dat je dat bedoelt? ik vrees alleen dat ik dat niet kan.... voor mij is ze gewoon lucht, een vuiltje, een platgetrapte madelief, geef het een naam.
Het doet je dus wel iets! En daar moet je zo enorm boven gaan staan! Mijn schoonmoeder vond mij te min voor haar zoon.. Toevallig omdat hun geld hebben en ik uit een normaal gezin kom.. En haar zoon veranderde in negatieve zin door mij, terwijl hij gewoon een enorme puber was , alles wat mijn vriend verkeerd deed in haar ogen, kwam door mij.. Ik heb flink gejankt daarom, want ik ben eigenlijk best een gevoelige lieve meid en ik ging op een gegeven moment ook echt bij mezelf denken; ben ik dan zo'n raar mens?? Maar nee, hun zijn toch echt degenen hier die niet helemaal sporen.. En dat bedenk ik me dan ook telkens als ze weer iets stoms zegt, tegen mij of mijn vriend.. Dan denk ik gewoon; ach ze weet niet beter.. En ik weet van mezelf hoe ik ben.. En dat is allesbehalve van wat zij van mij zegt en denkt! En die gedachte geeft mij nu enorm veel rust al is dat in het begin ook lastig.. Maar je went eraan..
ernaast idd ik heb verder ook daar geen last van overigens. ze komt weinig buiten. heeft weinig tot niks om handen of vrienden en kennisenkring dus ze zit vrijwel altijd in huis