Vergeving maakt niet opeens het gebeurde goed, vergeven doe je ook voor jezelf. Je maakt bewust de keuze iets niet langer een negatieve grip op je leven te laten hebben, je geeft je zelf dus eigenlijk een stukje vrijheid. Wanneer en of je dat kan, kan niemand je vertellen..maar het kan wel een begin zijn in het helingsproces.
@Mirjamrn: Je kan die struik dan altijd alsnog omhakken natuurlijk. Maar om boj jouw metafoor te blijven; een doornstruik heeft behalve doorns vaak ook prachtige bloemen. En als de doorn weg is uit je hand en de wond is genezen, komt er misschien wel een moment dat je behalve de scherpe stekels ook weer de bloemen kunt en wilt zien. En zelfs als je zelf nooit meer echt van die bloemen kunt genieten, kun je misschien wel weer inzien en accepteren dat een ander er wel plezier aan beleeft. Haha, normaal ben ik niet zo diepzinnig hoor.
Wij hebben hele vervelende dingen met mijn schoonmoeder meegemaakt, ze heeft ons vaak gekwetst (echt vreselijke dingen) We hebben regelmatig een gesprek met hun gehad en ons beeld van een ideale relatie bijgesteld. Op een gegeven moment moet je een keuze maken en ze wellicht minder close bij je te hebben maar ze nog wel te zien voor je man, kleinkids en eigenlijk ook voor jezelf. Jouw schoonmoeder heeft je gekwetst, heel rot en vervelend maar om dan zo stellig je poot stijf te houden vind ik persoonlijk niet nodig. Je kan er ook met haar over praten en ze daarna wat op afstand houden. Inmiddels zien we ze niet meer, helaas. Dit is overigens niet onze keuze. Zij hebben gebroken met de hele familie toen hun leugens uitkwamen. Wat er ook gebeurd is, ik mis het nog steeds (nu 7 jaar verder) dat ik niet even op de koffie kan, dat onze kinderen een opa en oma moeten missen maar onderschat ook de impact voor je man niet. Hier heb ik hem ook altijd de keuze bij hem gelaten en sta er ook echt voor open als hij weer contact wil, heb het laatst nog met hem besproken. Maar ondanks dat hij het allemaal heel erg vindt, gaat hij niet.
'Vergeven' vind ik zo'n cliché principe... Zéker als het los staat van 'vergeten'. De twee hangen m.i. wel samen... Of je al dan niet 'moet, wilt of kunt' vergeven hangt helemaal af van wat er is voorgevallen, hoe je je voelt, en hoe je schoonmoeder zich hierin opstelt. In principe 'moet' er helemaal niets, maar ik zou persoonlijk, als iemand me echt willens en wetens gekwetst zou hebben, alleen open staan voor verder contact (en eventueel vergeten en/of vergeven) als die persoon in ieder geval zou erkennen dat ze niet goed gehandeld hadden (met al dan niet excuses...) Succes verder hiermee. Het lijkt me geen makkelijke situatie...
Heb overige reacties niet gelezen en reageer op je openingspost. Lastig, want hoe kan je iemand vergeven voor iets wat ze zelf ontkennen? Het zou een ander verhaal zijn als ze erkende dat ze fout had gezeten en haar excuses zou maken hiervoor. Dan zou ik zeggen, ja probeer het weer goed te maken. Al is het maar voor je man en kinderen, je hoeft geen vriendinnen met elkaar te worden. Maar aangezien daarvan geen sprake is, dan zeg ik: Nee, je hoeft haar niet te vergeven. Vind ook niet dat je je man in de weg zit om wel contact met haar te hebben. Het is zijn eigen keuze op dit moment dat hij het niet wil. De enige die nu de dupe zijn, zijn je kinderen. Die zien oma niet, maar weet niet, hoe hun band met haar hiervoor was. Dat zou een reden kunnen zijn om het wel goed te maken, maar vind niet dat je jezelf daarvoor hoeft weg te cijferen. Sterkte en s6!
ik denk dat vergeven altijd goed is...in ieder geval voor jezelf, maar net als wat iemand anders al opperde.. het zegt niet dat je met diegene dan daarna MOET omgaan...ik denk dat het eerst een plekje moet krijgen, en soms slijt het daarna, maar hoe kan je vergeven als het gebeuren word ontkent? sterkte ermee..
Ik vind niet dat je altijd hoeft te vergeven. Soms gaat het gewoonweg te ver wat iemand heeft gedaan. Ik kan mijn schoonmoeder ook niet vergeven. Niet dat ze mij iets heeft aangedaan, maar om wat zij mijn vriend heeft aangedaan. Daarbij neemt ze de verantwoordelijkheid er niet voor en ontkent ze de problemen die het heeft opgeleverd voor mijn vriend. Ze voert op dat gebied struisvogelpolitiek. En daar vervliegd voor mij de mogelijkheid al om te vergeven. Mijn vriend heeft ruim een jaar geleden zijn hart kunnen luchten. Hij heeft haar alles verteld wat hij heeft meegemaakt en wat dit met hem heeft gedaan. Het ging hem er niet om wat zij ermee zou doen, maar het was om voor zichzelf een hoofdstuk af te sluiten. Hij heeft haar niet vergeven, maar het boek is dicht. Hij is er klaar mee. Voor mij is het daarmee ook klaar. Vergeven nee, vergeten nee, maar het is klaar. Het contact is minimaal. Ze is 1x geweest toen onze kleine man geboren was en stuurt af en toe een bericht. Al is het laatste bericht ook al weer een aantal maanden geleden. En vanuit ons komt het contact niet, daar hebben we geen behoefte aan. Wat mijn mening en ervaring dus is dat vergeven niet altijd op zijn plaats is, maar dat je het voor jezelf wel kunt afsluiten. Kijk wat er voor jou en jullie gezin het beste is.
Prachtige theorie hoor, dat vergeven. Ik geloof er niet zo in. Je kunt verstandelijk iemand wel proberen te vergeven maar dan wil dat niet zeggen dat dit gevoelsmatig ook lukt. Sommige mensen zijn het niet waard om contact mee te houden. Contact kost dan bergen negatieve energie. Dan kun je wel proberen te vergeven maar dat lukt dan toch niet. Tijd heelt vaak een hoop wonden. Na een tijd zal de kwaadheid wegebben echter is het dan vaak heerlijk rustig zonder die personen. Dus nee, ik denk niet dat je zomaar vergeven kunt. Hier gaat gewoon tijd overheen en vergeving kun je, in jezelf, niet afdwingen.
Ik zou haar misschien vergeven als ze zelf haar fouten zou inzien en met een excuus zou komen. Zo lang dat niet het geval is zou ze wat mij betreft de boom in mogen Gelukkig heb ik zelf een lieve schoonmoeder.
Zoals ik je verhaal lees dat je ze je een slechte moeder vind enzo zou ik het niet kunnen... Maar misschien ook weer wel niet voor mezelf maar voor me man en kinderen..
zo goeiemorgen! we hebben er een heerlijke nacht over geslapen. ik heb het er gisteravond nog heel duidelijk met mn man over gehad. dat hij goed moet beseffen dat het zijn moeder is en blijft en dat ze op een dag dr ogen dicht doet en dat vandaag kan zijn maar ook pas over 20 jaar. hij begreep goed wat ik bedoelde maar zei dat ie zijn vrouw niet zomaar vals laat beschuldigen. dat zijn moeder al zovaak dit kunstje soortgelijk heeft geflikt met familie van dr. ook met mijn zijn zus dus.hij zegt er ok gewoon klaar mee te zijn en zeker weer over het feit dat ze blijft ontkennen/ erom heen draaien. en mij gister aansprak waar mn dochter bij stond. hij wil er dus ook niet meer heen, dus ook mn kinderen niet. (hij mocht ze anders meenemen van mij) de kinderen zullen hun niet missen. mijn oudste heeft ze redelijk bewust meegemaakt, die is nu 4. daar waren ze een goeie opa en oma voor. de andere twee waren niet belangrijk voor ze. stonden altijd erbij te bungelen... t was altijd alleen de oudste die iets kreeg of mee mocht. mijn middelste moest zelfs niks van oma hebben en mn jongste was ton 8 maand dus kent haar niet eens. mn oudste heeft het er nooit over verder, dat ze ze mist of er heen wilt. ze weet dat oma en papa en mama "een beetje boos zijn"en klaar. tegen opa roept ze. prima dat doe ik zelf ook. verder laten we het hierbij. ik leef liever zonder haar als met haar. misschien keihard maar het is voor mij een bevrijding dat ze niet meer in mn leven is.
Ik denk dat je bepaalde dingen nooit kunt vergeven/vergeten.. Om te vergeven om het allemaal maar makkelijker te maken.. Nee daar doe ik niet aan. Hier zelf een moeizame omgang met schoonmoeder/ schoonouders.. Ben nu 12 jr samen met man en de eerste 10 jaar behandelt als een stuk stront! Mijn man is helaas een beetje een watje, en kon nooit zeggen dat ie geen contact meer wilde met zijn ouders. Zijn moeder is altijd zwak, ziek en misselijk en alles moet daárvoor wijken. Ze is echt een hypochonder, krijgt ze dr aandacht niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Ik was nooit goed genoeg, was bij man voor geld.. Man was een leugenaar en een saboteur..en hij moest maar kiezen tussen hen en mij, alles ligt altijd aan ons en zij doet nooit wat. Elke keer toch weer een nieuwe kans die elke keer verpest werd, en nu kan ik er niet meer tegen... Dochtertje is nu bijna 20 weken en ze heeft ze 4x gezien..waarvan de laatste keer als een verplicht ritje voelde omdat er mailcontact was geweest over een onenigheid. Weet je soms dan kun je het gewoon niet vergeven/ vergeten, de pijn is te erg, je bent gewoon te erg gekwetst....en excuses heb ik nooit gehad..buitenstaanders kunnen altijd makkelijk oordelen, maar maak eerst maar mee wat ik heb meegemaakt en dan denk je wel anders.. Dus TS ik begrijp je helemaal!
Vergeten en vergeven moet van 2 kanten komen. Als je schoonmoeder weigert te erkennen wat ze gezegd of gedaan heeft en daarvoor haar excuses niet aanbiedt dan ben je snel klaar.
Vergeven doe je voor jezelf om je emotioneel weer vrij te kunnen voelen en zodat je niet met warng gevoelens blijft zitten. Je kunt iemand vergeven maar vergeten wat gebeurd is is iets anders en hoeft ook niet altijd samen te gaan. Misschien ben je er inderdaad nog niet klaar voor
Als het jou rust brengt dan lekker zo laten ik heb ook zo''n verhaal aan de hand maar dan met mijn schoonzus ik ga ook absoluut niet met haar in een kamer meer zitten. Dit is lastig maar zo brengt het voor mij geen verdriet meer met zich mee. sterkte groetjes kim
[/QUOTE] Dus nee, ik denk niet dat je zomaar vergeven kunt. Hier gaat gewoon tijd overheen en vergeving kun je, in jezelf, niet afdwingen.[/QUOTE] Vergeving is een keuze! Jij kiest of je de doorn uit jou wond wil halen zodat jij kan genezen. Als je lbewust kiest om iemand te vergeven betekent dat niet dat jou pijn weg is, immers een wond in je hand is ook niet gelijk genezen als je de doorn eruit haalt, het heeft tijd nodig. Maar door bewust te kiezen om die persoon wel te vergeven geef je jezelf een kans om het hele gebeuren achter je te laten en verder te gaan met je leven.
Je moet er idd klaar voor zijn. Mijn broer is 6 jaar geleden overleden en ik kan zijn ex ook nog niet vergeven voor wat ze mij en mijn familie heeft aangedaan voor en na zijn overlijden. Ik kan nu prima verder met mijn leven, ben gelukkig maar het verdriet is nog steeds aanwezig. Maar vergeven kan ik haar niet. Of ik dat ooit kan? Geen idee. Maar nu zeker niet.
Ik moest denken aan mensen die gedetineerden opzoeken die hun geliefden hebben omgebracht en toch vergeving geven.... en zo bont heeft schonnmoeder het niet gemaakt...in de zin van moord Dus ik zou met een schone lei beginnen, maar wel duidelijk aangeven als er nog zo iets voorvalt, het voor altijd over is. dat is dan voor jou gemoedsrust beter , als zij ervoor kiest om opnieuw de fout in te gaan