Zoals ik het lees, lijkt het inderdaad dat niveau verschil (hoe rot dat ook mag klinken) een grote rol speelt. Ik denk dat alles wat jullie zeggen, met name wat jij zegt Loe, in hun ogen als beter wetend en verwaand wordt opgevat omdat ze misschien zelf ergens een minderwaardigheids gevoel hebben. Zo ook naar jouw ouders. Moeilijk want zolang zij dat gevoel hebben zullen ze nooit jouw regels mbt je zoontje kunnen accepteren. Normaal ben ik er ook wel voor om de tafel zitten en alles uitpraten, maar kan je met deze mensen wel goed praten en zal alles geen tevergeefse moeite zijn omdat ze toch weer in hun oude patroon vallen. Dat hele spiegel verhaal zou ik proberen te relativeren want dat is in mijn ogen een echte impulsieve domme actie.
Eens met Kari37... Er zal een minderwaardigheidsgevoel en misschien jalouzie (naar jou ouders) mee spelen. Uitnodigen voor de verjaardag zou ik niet doen. Draai het eens om, zou jij je zelf gemakkelijk voelen als je ergens een paar jaar niet geweest bent? Je zoontje zal naar jou ouders trekken en niet naar hun, wat waarschijnlijk best pijnlijk zal zijn (wel eigen schuld natuurlijk). Je wil geen brief schrijven, maar denk dat dit toch de beste optie is. Beschrijf feitelijk wat er allemaal gebeurd is en wat jullie toen voelden. Dus niet "jou reactie is niet normaal" maar "doordat je dat deed voelden wij ons niet serieus genomen" oid. Vermeld dat jullie het nog een keer willen proberen en dat dit de laatste lijmpoging is. Een excuus eisen heeft geen zin, indien dat er niet komt nav je brief weet je denk ik wel genoeg. Dmv een brief ben je het zelf misschien ook kwijt en verdwijnen de "heftige" gevoelens misschien naar de achtergrond. Je hebt gedaan wat je kon voor man en zoontje. Ze willen niet /kunnen niet normaal doen. Klaar. Punt. (Ik weet het makkelijker gezegd dan gedaan) Sterkte
Uhm als ik het zo lees hebben jullie al genoeg van jullie kan laten zien en is het tijd dat zij eens initiatief vertonen. Daarnaast vindt ik dat zij hun excuus moeten aanbieden aan jou. Het is jullie kind, jullie opvoeding. Daar hoor je rekening mee te houden.
Ik ben over het algemeens erg makkelijk.Hier is afgelopen september ook iets voorgevallen met mijn SM maar dat heb ik maar naast me neer gegooid.Die mensen worden oud denk ik dan en zeggen soms dingen waarvan ze amper benul hebben. Vergeten doe ik het zeker niet. Jouw verhaal vind ik toch wel erg extreem en vooral dat toesturen van een gebroken spiegel.Dit zou dan voor mij toch de doorslag zijn om er mee te stoppen en geen contact meer te hebben.Ik vind het abnormaal om te doen of ze moeten een beperking oid hebben(dan nog trouwens) Ik denk dat ik er wel klaar mee zal zijn. Ze zeggen niet voor niets dan iets wat gebroken en gelijmd is je toch altijd de barsten zal blijven zien. Ik zou ze ook niet uitnodigen voor de verjaardag van je zoon.Komen ze straks en verzieken ze de sfeer en dat vind ik dan weer niet eerlijk tegenover jullie zoon.Hij kent ze niet en mist ze dus ook niet. Sterkte met je beslissing.
Poeh, die komt binnen. Dat zegt mijn moeder ook en die heeft in haar woede hele verhalen (met mijn foto erbij) op internet gezet. Ik begrijp dat niet, maar word zelf ook nooit zo overmand door mijn gevoelens dat ik niet meer kan nadenken. Afschuwelijke situatie, Loe, ik snap heel goed dat je het moeilijk kunt vergeten, en dat zal waarschijnlijk nooit gebeuren. Ik vermoed ook dat het in jouw geval met een minderwaardigheidsgevoel te maken heeft en als dat eenmaal speelt, is daar volgens mij héél moeilijk iets aan te doen.
Pfff wat een naar verhaal. Helaas voor een deel ook een herkenbaar verhaal. Lastig hè om in te schatten wat goed is om te doen? Ik kan je helaas ook niet veel tips geven, maar wat ik zelf het meest belangrijke vind: zorg dat je man en jij op een lijn zitten en praat er dus over. Helaas betekent dat dat je er misschien vaker over zal moeten praten dan je wil, maar zo lang jullie op een lijn zitten kan het niet tussen jou en je man komen te staan. Ik weet zelf ook niet zo goed wat ik met de situatie aan moet, maar heb altijd gezegd dat ik op dit moment even geen contact hoef. Hoe ik daar volgende week/volgend jaar/over 10 jaar in sta weet ik nog niet, maar ik gooi de deur (net als jij als ik het zo lees) niet definitief dicht. Bedenk voor jezelf goed wat jou op dit moment het meeste rust geeft en het meeste oplevert. Je mag nu (na alles wat er is gebeurd/gezegd) echt aan jezelf denken en de grens trekken. Sterkte meid!
Hier kan ik het alleen maar mee eens zijn. Sorry dat mijn mening misschien afwijkend is van de voorgaande reacties. Er zullen over en weer ws onaardige dingen gezegd/ gedaan zijn. We horen nu één kant van het verhaal. Zeker als je schoonouders niet al te intelligent zijn (én van een andere generatie!), is de actie van de spiegel ed natuurlijk niet goed te praten, maar is het misschien wel wat meer te relativeren. Grote kans dat je schoonvader écht niet snapt wat voor impact dat op jou/ jullie heeft gehad! Ik denk altijd maar: het leven is te kort en te kostbaar om ruzie te maken/ hebben. Ik zou dan ook altijd proberen om met iedereen (en zeker familie!) in vrede te leven. Als dat betekent dat ik mezelf over een enorme berg moet zetten (en geloof me als ik zeg dat ik dit ook al meerder keren heb gedaan!), dan probeer ik dat. Ik zou in jouw situatie mijn man zijn ouders laten bellen (ben niet zo van de brieven, want dat komt vaak verkeerd over) en ze uitnodigen voor een gesprek (vóór de verjaardag van je zoontje). In dit gesprek zou ik proberen heel duidelijk te maken hoeveel impact eea op jullie heeft gehad, maar vooral ook goed luisteren naar hun motieven. Aan de hand van dit gesprek zou ik dan bepalen in hoeverre contact weer mogelijk is. maar misschien ben ik gewoon een rare vogel
hahaha Lies, je laat me lachen met die laatste zin. Hahahha, nee hoor geen rare vogel. Daarvoor heb ik ook het topic geopend, iedereen reageert weer anders. Alleen mijn man................. ik zit mijn hoofd te schudden, want die gaat echt niet bellen, die voelt daar helemaal niet voor. Vooral ook omdat zijn ouders dus ook boos zijn op ons. Vraag me maar niet precies waarom, want ik weet het gewoon niet. Dat van de brief, dat zou ik graag doen, maar de vorige keer schoot deze dus helemaal in het verkeerde keelgat (inderdaad, je kunt wat er in een brief staat zo interpreteren namelijk zoals je wilt, dat maakt het moeilijk), dus daar ben ik huiverig voor. Maar die uitnodiging: dat is de enige manier om, zonder dat wij daar met hangende pootjes aan de deur moeten gaan staan, om ze uit te nodigen. Ben ik dan te hard als ik zeg dat ze daar dan maar overheen moeten stappen over die ongemakkelijkheid? We hebben een kleine familie: alleen mijn ouders komen, mijn broer en vrouw met neef, zus van mijn man met kindje en dan dus mijn schoonouders. Niet alsof er 40 man naar je zit te kijken. Maar misschien ben ik DAAR dan wel weer te hard in. Maar ik weet verder geen opening (WIL ik wel een opening? tja.......voor mijn man vind ik soms dat het MOET doen)......
Loe: wat rot dat dit nog steeds speelt Ik lees tussen alles door dat je graag een opening zoekt en ze daarom wilt uitnodigen. Aangezien ze hebben aangegeven dat ze vorige keer bang waren voor ongemakkelijkheden dacht ik dat het misschien een idee is om ze voor deze verjaardag apart uit te nodigen? Al zit er dan ook gelijk bij mij in mijn achterhoofd dat ze daar dan misschien weer over kunnen vallen... Maar goed, de bedoeling is natuurlijk gewoon goed en als ze dat niet zien zou het voor mij echt wel ophouden. Ook al ben ik absoluut voor uitpraten e.d. en zeker familie. En omdat het schoonfamilie betreft zou ik het dan niet eens voor mezelf doen maar voor man en zoon. Maar goed, eens houdt het gewoon op, hoe vervelend ook.
Heftige periode in ieders leven, het krijgen van een kindje (prematuurtje wellicht nog veel zwaarder). Zoveel te leren, zoveel verantwoordelijkheden, slaapgebrek, etc. Voor je schoonouders zo lang geleden, dat ze zich waarschijnlijk niet meer hebben gerealiseerd hoe het leven op z'n kop staat. Ipv zich op jullie te richten, hebben ze zich op zichzelf gericht. Onzekerheden van je schoonouders zijn naar boven gekomen (zou misschien idd minderwaardigheidscomplex achter kunnen zitten, wie weet). Daar zou ik geen ruzie over willen maken/houden. Uitnodigen op je zoons verjaardag, en dan? Aangezien er meer bezoek is, kunnen jullie geen echt gesprek voeren en zal het alleen "opzitten" worden. Gezellige verjaardag. Brief schrijven zou ik niet doen, kan altijd verkeerd geinterpreteerd worden (en als je boos bent op elkaar gebeurt dit al gauw). Waarschijnlijk is dat ook met je eerste brief gebeurd. Je schrijft dat het "kwade" bij je man uiteindelijk wegebt. Is dat dan nog niet weg? Ik zou hem dus echt aanmoedigen bij zijn ouders langs te gaan. Ikzelf zou overigens bij dit gesprek niet meegaan (hij kent zijn ouders het beste, weet hoe hij het beste met ze om moet gaan, kan er op die manier de angel uithalen). Daarna natuurlijk wel weer zelf meegaan. (dat spiegel verhaal is natuurlijk ontzettend kinderachtig van je schoonvader, maar ik zie het inderdaad als een impuls niet als iets kwaadaardigs).
wat ik vooral uit het verhaal opmaak is dat je schoonouders niet rechtstreeks communiceren door dingen te vragen/overleggen, maar zelf heel zwart/wit overal conclusies uit trekken; -moeilijke baby? "ach alle baby's huilen wel eens, niet teveel aandacht aan schenken." - oppassen met een hele instructie? "ja maar we zijn toch niet achterlijk? we hebben zelf kinderen opgevoed of vertrouwen ze ons niet genoeg?" - onverwachts op bezoek komen en de auto van je ouders zien staan? "och wij zijn niet meer nodig." - uitnodiging voor verjaardag van kleinkind? "waarom zouden we er heengaan, we kennen het kind amper" Die acties van die brief en die knutsels is waarschijnlijk uit een impuls van woede en frustratie gestuurd, ik praat het zeker niet goed, want net wat je zegt boos zijn is 1 ding, maar wel op een subtiele manier (wel brief schrijven om je ei kwijt te kunnen, maar hem niet opsturen bijvoorbeeld) Ik snap heel goed hoe jij hier instaat, en ook dat je hen graag wil vergeven voor je man en kind, maar hoe zou hij zich voelen als jij (te snel) toegeeft en daar bij je schoonouders op de bank zit en je ongelooflijk zit op te vreten van binnen? daar zul je hem geen plezier mee doen, ik denk dat je man dan liever heeft dat je dan juist voor jezelf kiest, ook al zal het contact met ziijn ouders nooit meer goed worden hersteld. Jij bent niet zoals zijn familie, die na onenigheid gelijk alles los kunnen laten, en dat hoeft ook helemaal niet Jij bent jij! en soms moet je wat vaker naar jezelf luisteren
In dit geval zou ik zeggen net zoals in dat andere topic: Voor mij zou er teveel gebeurd zijn, en voor mijn man ook als ze zulke brieven sturen enzo.. Vergeven doe je voor jezelf evt. na een aantal jaar omdat je er niet in wil blijven hangen, maar contact herstellen? Dat zou na zoiets echt niet meer hoeven van mij..
Ik vind het een heel goed en groots gebaar van je dat je ze hebt uitgenodigd voor de 2e verjaardag van je zoon. Dat zeniet zijn gekomen en ook niet hebben gemeld vooraf dat ze niet kwamen zou voor mij genoeg reden zijn om ze niet opnieuw uit te nodigen. Doe je dat wel, dan vind ik dat echt getuigen van je goede wil. Dat je er boven wilt staan en anderen kans op kans op kans geven. Mijn tip: volg je hart, niet je hoofd. Je hebt genoeg gedaan en genoeg gepikt!