Wat lief al deze reacties! Vind ik fijn, kan ik echt wat mee! Zat echt even met mn handen in mn haar hierdoor. Ik heb osteoporose, daardoor worden mijn botten steeds slechter en weet ik niet tot wanneer ik kinderen kan krijgen. En weet ik ook niet of mijn lichaam dit kindje zelfs nu aan kan. Maar goed, ik heb altijd gezegd dat als ik zelf geen kinderen meer kan krijgen dat ik dan zeker ga adopteren omdat er genoeg kinderen zonder toekomst op de wereld zijn. Vandaar ook dat ik nu zo twijfel omdat het nu misschien dus wel zelf kan. Ik kom uit een familie waar dit soort dingen eigenlijk niet kunnen, helemaal niet in de situatie waarin in nu zit, daarom ook de reactie van mijn ouders. Gewoon weg laten halen en tuurlijk is het moeilijk, maar wel beter. En gewoon niet niet niet is de reactie die ik krijg. En weinig begrip hoe ik me voel. Maar goed, dat had ik ook wel kunnen verwachten van hun. Zit ik ook niet heel erg mee want dat is hun mening en dit is mijn beslissing dus daar hebben ze nix over te zeggen, alleen jammer dat het zo moet! De jongen van wie het is kan het zeker accepteren, maar we zitten allebei echt niet in de situatie dat het kan. En wil hem ook nergens toe verplichten. En inderdaad, dat kan ik nu hulp gaan vragen bij instanties, is allemaal gedoe, groeit het kindje op zonder goede thuissituatie en ik weet niet of ik dat wil. Ik vind het een heel moeilijke beslissing en ga er zeker nog heeeeel goed over nadenken, maar denk dat het het beste is om het kindje toch weg te laten halen, ik kan het zelf denk ik vooral ook psychisch niet goed aan om dit nu te doen, zit al niet goed in mn vel, ben mijn werk ook kwijtgeraakt deze week en zie niet echt een toekomst. En tuurlijk kan ik daar de komende tijd heel hard aan gaan werken zodat het allemaal wel gaat. Maar dat gaat echt heel veel moeite kosten, en ik weet niet of ik dat trek allemaal. Ik kan niet goed tegen stress en zit nog half in een depressie dus het is echt ver van ideaal dit allemaal! Ik wil gewoon niet dat mijn kindje geen goede toekomst heeft maar dat ik zelf een beetje egoïstisch ben en het wel hou onder deze omstandigheden. Ik merk dat ik het erg fijn vind om dit even op te schrijven omdat het de laatste dagen zo'n chaos is in mijn hoofd, en ik merk dat het nu minder word! Maar heel fijn alle lieve reacties, ik heb hier echt van aan! Fijn dat er een mensen zijn die dit snappen, en niet de stomme mensen om mij heen waarbij het lijkt alsof ze geen gevoel hebben!
Nog even een praktische tip: Ga in ieder geval langs bij je studieadviseur... ik weet niet wat voor opleiding je doet? MBO/HBO/Uni? Maar de meeste scholen/universiteiten hebben ook potjes voor dit soort gebeurtenissen. En vooral om je evt. studievertraging te dekken. Ik ben zelf tijdens mijn studie erg ziek geweest en ik kreeg 13 maanden extra studiebeurs. Het klinkt nu nog alsof je familie het allemaal heel rationeel en gevoelloos benadert. Het zit nu nog "verstopt" in buik en daarmee is het nog veel meer een "begrip" voor anderen, dan een levend wezentje. Jij hebt alle emoties erbij van het moederschap. Bij aborteren is het voor een begrip dat weggehaald wordt, voor jou klinkt het als veel meer. Laat je -zoals anderen ook al aangeven- goed begeleiden. Zoals je het schrijft lijkt het alsof je familie zich heel erg aantrekt wat anderen van hun vinden. Misschien is het een gekke gedachtekronkel, maar volgens mij kijken mensen veel negatiever naar families die een jonge moeder hebben buitengesloten omdat ze ongepland zwanger is geworden, dan naar een familie die haar dochter enorm steunt. Wellicht is het nog een kwestie van tijd en moeten ze nog wennen aan de nieuwe situatie. Misschien kun je je familie ook proberen te betrekken in de zwangerschap, door ze bijv. mee te nemen naar de verloskundige en/of echo's. De belevenis van een baby'tje dat nog een begrip is in jouw buik wordt toch wel heel anders als mensen een hartslag te horen is, of ze het zien op de echo.
Denk dat je ook de vader van de baby op de hoogte moet stellen van je zwangerschap en eventuele besluit om het wel of niet te houden.
Je schrijft dat je altijd de pil hebt geslikt en condooms gebruikt. Lichamelijk kun je over 5 jaar het misschien niet meer aan. Je wilt in de toekomst graag een kindje, evt adopteren. Er groeit een wondertje in je buik, die zich ongepland en ongevraagd aandient. En zoals iemand al schrijft, van een abortus spijt hebben, die kans is zo veel groter dan dat je het kindje houdt. Denk er heel goed over na, misschien lukt zwanger worden wel nooit meer. Als ik jouw situatie lees denk ik, het heeft zo moeten zijn. En als het niet zo had moeten zijn, dan zorgt het kleintje zelf nog wel voor een miskraam.... Een eigen kindje, ik ben nu 5 maanden moeder, het is echt bijzonder en een wondertje. Sterkte!
Eigenlijk is dit niet de plek om advies te krijgen en zo een keuze te maken welk dan ook. Ik zal je proberen uit te leggen waarom dit zo is. Allereerst kent niemand jou hier. Je stelt jezelf voor: studerend, werkeloos, uitwonend, gezondheidsklachten, vader van het kind is scharrel, bekenden adviseren abortus, kan soms nauwelijks het eten kopen maar wil wel de baby omdat je vreest die kans nooit meer te krijgen en tot slot wel liefdevol voor de baby wil zorgen. Met geloof in de mens ga ik daar graag van uit maar toch ga ik niet schrijven doe je baby wel of niet weg. Alleen al omdat het niet mijn kind is en ik niet eventuele gevolgen op mn geweten wil hebben al is het maar zo via het internet. Neem contact op met de vader. Vertel over de situatie en zie wat zijn reactie is. Het gaat er niet eens over om hem verantwoordelijk te stellen voor de zorg van een individu maar het onrechtvaardig zou zijn als hij hier niet van af weet. Verder zou ik direct naar de huisarts gaan. Laat met een bloedtest beoordelen hoe ver de zwangerschap is. Ook kan de huisarts je in contact brengen met de juiste hulpverleners. Zij kunnen jou dan helpen met het maken van een keuze waar je in de toekomst mee kan leven. Wat die keuze ook zal zijn je moet het wel kunnen he. Zoveel moeders die zelf in de put zitten en waarvan de kinderen bij allerlei hulpinstanties zitten. Om er voor te zorgen dat zij ook een beetje happy kunnen meedraaien in de maatschappij om het maar zo te zeggen. Ik beweer niet dat wij door de omstandigheden straks de perfecte opvoeding kunnen geven aan onze kinderen. Tenslotte zijn we allemaal mensen en maken we fouten. Maar het is wat anders als de basisstenen zoals de psyche van de moeder welk ook nog alleenstaand ver te zoeken is. Ik wens je enorm veel succes toe met het hulp zoeken. Schrijf gerust verder maar het beste is om ook langs de huisarts te gaan!
Ik denk dat je van beide beslissingen spijt kan krijgen, als je later zelf geen kinderen meer kan krijgen zal je mischien spijt krijgen. Maar ook kan je spijt krijgen als je er helemaal alleen voor staat en het je bv niet meer lukt je studie af te maken. Natuurlijk zijn er altijd mogelijkheden, maar snap heel goed als dit een slecht moment voor je is. Verder is het jou beslissing, niet van je ouders of de vader. Ook al zou hij het willen houden en jij bv niet. T is en blijft jou keuze of je klaar bent voor deze grote stap.
of je staat het zelf af ter adoptie? krijgt dit kindje ook een mooi leven en jij zou mits het een open adoptie word ook contact kunnen houden met het kindje misschien is dat een idee om over na te denken krijg toch het gevoel dat je het weg laat halen door de opmerkingen van je omgeving maar de keus is aan jou het is jou lichaam
Zou zeker ook je eigen gevoel volgen en je niet teveel laten beinvloeden door meningen van anderen (ouders, vrienden, fiom e.d.). Het is jou keuze! Als je nu een beslissing neemt waar je niet helemaal achter staat, dan kun je daar nog jaren spijt van hebben! (En waarom zou 't over 5 jaar misschien niet meer lukken? Heb je daar een indicatie van door iets medisch?)
Hallo allemaal, Na een lange tijd kom ik toch maar weer eens kijken en ik kom ineens jou bericht tegen. Het is zo verschrikkelijk herkenbaar! Ik ben zelf ook studerende en heb 4 weken geleden besloten abortus te plegen (let op 2de keer zwanger). Ik voelde me zo verschrikkelijk dubbel, wilde het zelf houden, maar niet met die vader wij hadden geen toekomst. Had zelf ook geen toekomst meer gehad voor mijn idee want ik studeerde nog, eigen woning te onderhouden en dan een kindje erbij. Bij mij knaagde het gevoel harder dat ik mijn kindje een minder goede start zou geven als het idee dat ik zelf zo graag kinderen wil. Het gaat niet altijd om wat jij wilt, maar ook wat jij jou kindje kan geven. je wil tenslotte op dat vlak ok het beste voor je kindje? Ik merk dat hier heel veel mensen op het forum zitten die erop tegen zijn een kindje weg te laten halen zij zullen vast en zeker hun eigen redenen er voor hebben, maar het is en blijft uiteindelijk altijd jou keuze. Nu ik vier weken verder ben heb ik een leuke andere vriend met koopwoning en ziet het leven er weer heel anders uit. Het hoeft niet altijd een schuldgevoel op te roepen. Ik denk er dagelijks aan maar voel me niet schuldig, voel me niet schuldig omdat ik weet dat ik mijn kindje niet had kunnen geven wat ik zou willen. Als jij dat wel voor jezelf kan dan is de keuze makkelijk gemaakt toch? Ik wens jou heel veel sterkte toe en neem alle tijd die je nodig hebt om een beslissing te kunnen nemen! Je mag die tijd namelijk echt wel pakken!! Groetjes Aurelia
ik heb er niks op tegen maar het kwam bij mij over alsof ze het deed vanwege haar fam en dat het niet haar keus was daar krijgt ze spijt van het is en blijft moeilijk maar kan het wel begrijpen als mensen tot zo een conclussie komen en jij hoeft je idd niet schuldig te voelen voor jou was dit de beste keuze sterkte voor de komende tijd nog meissie
Wat een lastige situatie voor je! Maar wel ontzettend bijzonder dat er nieuw leven in jou groeit, een ontzettend groot wonderlijk iets! Het hartje klopt al en het leven is zich in jou aan het vormen. Met 10 weken zit alles er al op en aan, zo bijzonder! Ik zou je even aanraden om te kijken op de website: Home Echt super goeie hulpverlening omdat ik de mensen ken die dit opgericht hebben. Volgend jaar hoop ik zelf een cursus te gaan volgen om mensen te helpen die ongewenst zwanger zijn geraakt. Als je meer vragen hebt of gewoon wil kletsen, stuur me dan even een persoonlijk berichtje. Heel veel succes! Groetjes!
Jeetje heftig meid Maar ik zou niet voor abortus gaan dit omdat je er altijd al tegen was het is wel jou bloed een mensje wat in je groeit ik ben 23 en begrijp de veranderingen heel erg en dat het wel zwaar voor je zal zijn maar er zijn wel goede instanties die je kunnen helpen je hebt recht op uitkering, kinderbijslag van de vader, kindertoeslag Denk eraan het is jou kindje niet die van je vriendin of van je ouders jij mag wat je ook beslist geen spijt krijgen dat vergeef je jezelf nooit hoop dat je eruit komt p.s. ik ben ook zwanger van mijn eerste en heb mijn hbo studie ook even op stop gezet zodra de kleine naar school gaat ga ik het weer op pakken (en je thuis studies kun je blijven doen terwijl je kleintje slaapt ) dat doen ze in het begin toch erg veel
Ik heb ooit in die situatie gezeten en heb toen voor een abortus gekozen. Het is lang geleden en het is nog maar kort dat ik echt vrede met die keus heb. Het doet geen pijn meer en ik weet dat het op dat moment de juiste beslissing is geweest maar ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik een stukje van mezelf kwijt was en heb daar veel verdriet om gehad. Veel mensen denken dat abortus kiezen voor de makkelijke weg is. Dat was in mijn geval absoluut niet zo.. Ik heb ontzettend veel aan het FIOM gehad. Verstandig nadenken is heel erg belangrijk maar vlak alsjeblieft je gevoel niet uit. Je kunt me altijd een privéberichtje sturen mocht je daar behoefte aan hebben. Heel veel sterkte en succes!
Lief van je! Ik zeg er op het forum normaal liever niets over omdat het zo gevoelig ligt. Maar andere kant, mensen hebben niet in mijn schoenen gestaan en ze kunnen me onmogelijk een slechter gevoel over mezelf geven dan ik zelf al heb gedaan Ja het was heel erg naar. Maar door alles wat er het afgelopen half jaar is gebeurd heb ik een bepaalde balans gevonden, ik heb nu dus pas vrede met wat er toen is gebeurd. En nu dan IVF.. Kennelijk vraagt het universum nu van me dat ik ontzettend bewust en weloverwogen voor een kindje kies. We krijgen in ieder geval nog een kans samen en alles heeft mij en de mensen om mij heen heel hecht gemaakt. Zo worden verdrietige dingen toch nog mooi.
Hallo, Ik zie dat je verhaal er inmiddels al een tijdje op staat. Hoe sta je er nu tegenover? De reactie van je ouders vind ik wel een beetje bot, over dat je niet moeilijk moet doen. Hoe dan ook, wat je ook kiest..makkelijk zal het denk ik niet worden..maar je familie hoort je toch te steunen ongeacht wat jij beslist? Goed de dingen tegen elkaar afwegen..het is en blijft jouw keuze.
De mensen die je kent zijn vast hele aardige mensen, maar ik zou TS toch het FIOM aanraden. De website die je aanraadt is van Schreeuw om Leven en ik herinner me de uiterst onsmakelijke actie van een aantal jaren nog erg goed met als doel mensen te laten afzien van abortus. Op deze website wordt nu wel ondersteuning geboden bij de keuze abortus of niet en ook hulp na abortus, maar het is algemeen bekend dat Schreeuw om Leven een Anti-abortusorganisatie is. Ik kan me voorstellen dat TS meer heeft aan de neutrale houding van het FIOM dan aan een organisatie die eigenlijk een duidelijke voorkeur heeft voor wat hulpvrager zou moeten doen. Ik wil TS in ieder geval veel sterkte wensen bij deze moeilijke beslissing. Hopelijk krijg je de juiste ondersteuning om de keuze te maken die bij je past.
Hoi Elisewies, Wat een nare situatie! Ik weet niet of je inmiddels een keuze gemaakt hebt maar omdat je zegt last te hebben van een depressie, zou je contact op kunnen nemen of laten doorverwijzen met een zogenaamde POP poli in een ziekenhuis bij jou in de buurt. Dat is een combinatie van verloskunde, psychiatrie en kindergeneeskunde die aanstaande moeders met psychische problemen (en evt medicijngebruik!) begeleidt in de zwangerschap. Zo kun je bijvoorbeeld best bepaalde antidepressiva gebruiken tijdens de zwangerschap en borstvoeding. Veel sterkte en wijsheid!
Hee ik zit in ongeveer zo'n zelfde situatie alleen woon ik nog thuis en weten me ouders het nog niet, abortus is voor mij geen optie maar de vader wil dat wel.. benieuwd naar hoe het nu met jou gaat liefs Joy