Heeej dames.. Het is nu bijna 3 weken geleden dat mijn lieve moeder de strijd tegen borstkanker met uitzaaiingen in het hoofd heeft verloren. Ze is 2 weken geleden begraven. De eerste dagen/weken word je zo geleefd en zit je in een roes en nu is er zo'n verschrikkelijk gat, zo'n leegte.. :'( Ik ben op het moment 20 weken en 2 dagen zwanger van ons eerste kind (haar eerste kleinkind) en wat wil ik haar veel vragen, wat wil ik haar graag de babykamer laten zien, haar vertellen wat het geslacht is enz. Het gemis begint steeds erger te worden.. het begint nu een beetje door te dringen dat ze er écht niet meer is. Dagelijks ben ik er zó mee bezig, dat ik elke nacht over haar droom. Zijn er hier meer vrouwen die hun moeder zijn verloren voor of in je zwangerschap en wil je je ervaringen/verhalen met me delen?
O meid wat zul jeeen nare tijd achter de rug hebben............ Gelukkig heb ik er geen ervaring mee, maar ik wil je wel een hart onder de riem steken! Heel veel sterkte de komende tijd en probeer hoe moeilijk het ook zal zijn te genieten van dat keine mensje in je buik! Dikke knuffel!
Weet hoe je je voelt, mijn moeder is in februari 2010 gestorven, en precies een jaar later bleek ik zwanger te zijn. Je moeder verliezen is altijd rot, vervelend, verdrietig, ronduit kl***, en als je dan zwanger bent is het verdriet vaak des te groter. Het besef dat zij je kind niet zal leren kennen komt dan hard aan. Enigste wat ik kan meegeven is; krop niks op, huil, schreeuw doe wat je op dat moment voelt. Heel veel sterkte in deze zware en moeilijke tijd!
Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Het lijkt me nu extra zwaar en moeilijk voor je. Vreselijk zeg dat je juist nu je je moeder graag bij je hebt je dat niet meer hebt. Ik heb er geen ervaring mee. Sta aan een hele andere kant met een moeder die geen interesse toont in mij of haar kleinkinderen. Sterkte meid
Ik ben mijn moeder in september 2008 verloren. Ik was toen 16 jaar, en wist niet wat me overkwam. Mijn ouders hebben vroeger ook heel veel moeite moeten doen om mij en mijn zus te mogen krijgen, en hoopte altijd dat het bij mij niet het geval zou zijn. Helaas bleek dit wel het geval te zijn maar heb ik het haar nooit kunnen vertellen en met haar kunnen delen. Nu ik bijna 20 weken zwanger ben heb ik ook zoveel vragen over hoe dat tijdens haar zwangerschap is gegaan, maar helaas kan dat niet meer... Het zo zoooooo k*t om deze tijd zonder je moeder door te moeten maken!! Heel veel sterkte meid!
Gecondoleerd, wat erg. Ik heb geen ervaring met jou situatie, maar misschien is het handig om het wel met je VK en/of je huisarts te bespreken. Een stuk rouw verwerking is nu moeilijk maar wel belangrijk. Persoonlijk zou ik bij een professional aankloppen, ze hebben misschien ideeen ten aanzien van verwerken (brieven schrijven, dagboek bijhouden of meer?) Heel veel sterkte!
Het is verschrikkelijk om je moeder te moeten verliezen en ik wens Wens je heel veel sterkte toe!! en een dikke knuf! Ik zelf heb voor mij ook geen moeder meer, Weliswaar is ze niet overleden maar ik heb het contact verbroken, en 2 maand na het verbreken ben ik zwanger geraakt. Ik weet hoe het voelt om geen moeder om je heen te hebben en ik ben dan nog maar 8 weken zwanger maar ik mis het nu al enorm, en ook straks met babykleertjes uitzoeken, winkelen voor de kleine etc.. Maar dat ik zwanger ben is voor mij geen reden om het contact weer te willen herstellen, juist meer een bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt, maar toch mis ik wel een moederfiguur om me heen. (de reden waarom ik geen contact meer heb is, omdat mijn moeder al jaren mij probeert kapot/ onzeker probeert te maken om zichzelf beter te voelen en nog veel meer!!) En aangezien ik juist zo onzeker ben geworden door de jaren heen (vanaf vroeger), en door een voorval uit het verleden, heb ik ook geen vriendinnen meer. (ja had er 1 op afstand, en toen ik zwanger bleek te zijn heb ik het haar gelijk als eerste verteld, maar was ook gelijk de laatste keer contact, niets meer van vernomen) En onze schoonouders daar hebben we ook geen contact mee al 10 jaar niet meer. Dus het voelt echt alsof je er helemaal alleen voor staat en er niemand is waarmee ik het kan delen (behalve mijn vriend dan Ik weet niet precies hoe het voor jou voelt natuurlijk, en onze situatie;s zijn ook verschillend van elkaar, maar het gemis daar kan ik me zeker in plaatsen. En denk dat het ook heel belangerijk is omdat een verlies en zwangerschap tegelijkertijd enorm dubbel is, om hier wel met iemand over te gaan praten. Ik heb voordat ik zwanger was al hulp gezocht om de breuk te verwerken, en wanneer ik mijn eerste trimester door ben dan gaan we weer verder om aan het verlies te werken, (en onzekerheid)
Knuffel meis mijn mama is overleden in 1998 al heel wat jaartjes dus ben nu zelf mama en de 2e is onderweg toen zoontjelief geboren. Werd had ik zoveel vragen die voorgoed onbeantwoord zijn. Knuffel meis
Wat moeilijk zeg! Gecondoleerd met het verlies van je moeder! Heel veel sterkte meid, zelf geen ervaring mee maar het lijkt me ontzettend moeilijk!
ik herken het heel erg, heb in 3 jaar 7 familieleden verloren aan kanker. Waaronder in 2010 mijn vader, werd 47 en kortgeleden mijn opa van 71. Ook ik heb het heel moeilijk, dit zou mijn vaders eerste kleinkind worden. Als eerbetoon en voor Vaderdag heb ik bij zijn graf een blauwe bloempot gezet met roze bloemen erin, met de gedachte, het blauwe van de pot dat is hij, en het roze van de bloemen die "eruit" voortkomen ben ik en mijn dochter die onderweg is. dat is mijn manier van ermee omgaan
Gecondoleerd en heel veel sterkte met dit verlies. Ik weet hoe moeilijk het is om een van je ouders te verliezen. Mijn moeder overleed bijna 10 jaar geleden en heeft mijn dochter dus nooit leren kennen. Mijn vader overleed 5 jaar geleden en heeft gelukkig wel mijn dochter leren kennen. Je eerste zwangerschap, en het krijgen van je eerste kindje is is natuurlijk iets wat je heel graag wilt bespreken met je moeder. Praat erover, het is een groot verdriet en met name tijdens je zwangerschap is het moeilijk. Mocht je vragen hebben ofzo kun je me pben. Sterkte meid!
Wat verschikkelijk Mijn moeder is ook overleden aan borstkanker en zij had uitzaaiingen door haar hele buik heen. Ik was op dat moment niet zwanger, en jij wel en ik vind het zo erg voor je dat ik er tranen van in m'n ogen krijg. Ik kan niets zeggen om je goed te laten voelen want dat maakt je verdriet en gemis niet minder. Ik kan alleen maar zeggen dat ik aan je denk
Iedereen zo enorm bedankt voor jullie hartverwarmende berichtjes! <3 Het is allemaal zo gigantisch moeilijk! Ik ben echt enorm gelukkig met het minimensje dat in me groeit en geniet er op en top van en kijk uit naar de uitgerekende datum, maar tegelijkertijd het verdriet om mijn moeder. Soms ben ik ook zó kwaad, dat ik denk 'waarom'?! Een vraag die ik eigenlijk helemaal niet moet stellen, want ik zal nooit een antwoord krijgen. Ik weet nog wel dat ik haar vertelde zwanger te zijn.. ik was toen 7 weken en wat was ze blij. Ze had tranen in haar ogen en joelde het uit van geluk. Ze bleef maar zeggen: 'Ik ben zo blij dat ik het mee mag maken!' Waarop ik zei: 'Doe niet zo gek, natuurlijk maak je dat mee!' De artsen zeiden precies hetzelfde als mij, toen m'n moeder al glunderend vertelde dat ze oma wordt en ze het hoopte mee te maken. Ze roept al járen dat ze oma wil worden en nu wordt ze het, maar zal ze haar kleinkind nooit zien, niet kunnen kussen of vasthouden! :'( Het ging ook best goed met haar en hadden dit echt niet zien aankomen. Ze werd 13 mei opgenomen omdat ze verward deed en niks meer dronk of at.. 16 mei kregen we te horen dat het foute boel was (haar hele hersenen zaten onder het tumorweefsel) en dat ze mijn uitgerekende datum waarschijnlijk niet zou halen en 23 mei is ze overleden... zo verschrikkelijk snel. :'(
Hoi Meinona, allereerst gecondoleerd met dit enorme grote verlies. Hier helaas herkenbaar Mijn moeder is vorig jaar op 4 juli overleden aan longkanker. Ze heeft euthanasie gepleegd. Nu ben ik morgen 20 weken zwanger en elke dag word het moeilijker zonder haar... Ik zou dit zo ontzettend graag met mijn moeder willen delen, wij waren echt 2 handen op 1 buik.. Ik ben na haar dood heel erg depressief geworden, medicijnen en voor geslikt, gestopt zodra ik wist dat ik zwanger was.. Maar ik merk dat ik met de dag somberder word vooral nu het bijna een jaar geleden is. Het enige waar ik blij van word en waar ik gelukkig van word is het trappelende meisje wat in mijn buik zit.. Maar man... Wat mis ik mijn moeder! Ik wil je een dikke knuffel geven omdat ik weet hoe het voelt en hoe ontzettend moeilijk het is!
Hier ook moeder zonder moeder dit zou haar 2e kleinkind worden het zal altijd een gemis blijven in je leven of het lang of kort geleden is zeker als je zwanger bent ,ik merk het nu ook
wat verschrikkelijk moet dat voor je zijn. Je moeder is voor niemand vervangbaar. Leeft haar moeder, jouw oma, nog? wellicht kan ze je veel over de zwangerschap vertellen en over je moeder als baby. Sterkte meisje
Vreselijk zeg, veel sterkte.. Ik begrijp heel erg dat je haar net nu nodig hebt en alles wilt delen, wilt vertellen.. Ik heb zelf een hele sterke band met mijn moeder en wil haar ook meteen alles tonen en vertellen. Ik zou het vreselijk vinden als dat zou wegvallen, mag er niet aan denken! Misschien helpt het om vaak haar rustplaats te gaan bezoeken en te babbelen.. Je kan foto's meenemen van de kamer, kleertjes die je gekocht hebt voor de baby en die je haar graag wil tonen.. Als je kindje er is kan je hem of haar ook eens meenemen en 'tonen'.. Het is niet zoals je het zou willen maar misschien lucht het wel op, kan je er even tot rust komen en is het goed om te verwerken.. Ik hoop het allesinds voor je. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijden!
Als eerste gecondoleerd. Ik heb er dus helaas wel ervaring mee Dus weet waar je door heen gaat en hoe groot het gemis is . Ik ben mijn moedertje in oktober 2012 verloren en was zelf nog geen 24 weken zwanger. Heb mij al die tijd groot weten te houden hoe moeilijk het ook was maar af en toe brak ik echt wel wat ook al logisch is. Ik hield mij heel erg vast aan mijn meisje in mijn buik. Heb wel een oudere zoon en man die mij afleiding gaven maar haalde vooral kracht uit de baby in mijn buik. De bevalling ging allemaal anders dan gepland Tijdens de spoedkeizersnee vroeg ik wel in gedachte of mijn moeder mij bij wilde staan want ik was erg bang . het was zooo ... dat ik mijn dochter niet aan heb kunnen laten zien .. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden . Zo erg dat ik dat niet meer met mijn ouders kon en kan delen . Hoop dat ze het mee krijgen en trots zijn op mijn meisje ( en zoon) Neem lekker de tijd voor jezelf , verwerken gaat zo moeilijk als er zo veel afspeelt in je lichaam. Huil wanneer je wil .. Het lucht zo lekker op ! Hele dikke knuffel