Voor mijn vader een baby tshirt met een plaatje en "opa's stoerste kleinkind" Voor mijn moeder een rompertje met "Mijn hartje klopt! Hopelijk tot over 7maanden! Voor mijn zussen een roze/blauwe taart met baby erop. Voor de schoonfam voor schoonmoeder tijdens moederdag een schoenendoos met voorop sticker EHBO, binnenkant zelfde sticker maar dan Eerste Hulp Bij Oppassen, met allerlei oppasattributen. Werd in alle situaties fantastisch gereageerd!
Mijn ouders hebben we het verteld na de 8 weken echo, we kwamen langs terwijl ik ziek was (had al een week griep) en gelukkig waren mijn zusje en broer ook toevallig thuis. Niemand snapte waarom wij onaangekondigd binnen kwamen vallen (we wonen niet om de hoek) toen ik zei dat ik ze kwam feliciteren viel het kwartje meteen... Overal traantjes van geluk. Mijn schoonzus had 2 dagen eerder ook verteld dat ze weer zwanger waren (wij waren al eerder samen zwanger, ik kreeg een MK, zij moest afscheid nemen ivm trisomie 18), zij had het verteld door de echo-foto's te laten zien, dus toen we bij mijn schoonouders waren hebben we verteld dat wij ook een fotoshoot hadden gehad, en onze echo laten zien... Mijn schoonzus zelf zijn we niet langsgegaan, ivm mijn griep (wilde haar niet aansteken), maar ik had een heel gesprek met haar gevoerd over de potten van MvM die ze zo vond stinken... Hier stonden ze ook al 2 weken in t toilet, maar dat wist ze natuurlijk nog niet... Dus we hebben haar een via what's app een foto gestuurd van onze toilet (met potten)... Was een inside joke natuurlijk, maar ze riep meteen: "ik wist het, ik wist het!!" Erg geslaagd vond ik zelf Owja, en na de 20 weken echo zijn we met overdreven roze boeketten naar de ouders gegaan, zelfs de bloemist er een roze hart in laten verwerken... Maar dat kwartje viel niet zo snel
De reden waarom wij het met 12 weken pas willen vertellen heeft voor mij persoonlijk een soort van "ja, nu kan het gevoel". De vorige zwangerschap was erg vervelend verlopen, ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, en toen ik uit de narcose kwam stond er een team blije zusters om mijn bed, om mij te feliciteren met mijn zwangerschap. Ik begreep er niets van. Bleek dat er OOK een gezond vruchtje verstopt zat in mijn baarmoeder, dus naast het 'verliezen' van mijn kindje, kreeg ik een kindje. Mijn familie en ik zijn door een achtbaan van emoties gegaan, helaas is het met 12 weken alsnog mis gegaan. Ik denk de operatie, narcose, morfine, stress etc. Ik wil nu niet dat onze ouders weer soortgelijks meekrijgen. Vorige keer moest ik het vertellen door de telefoon omdat ik per ambulance naar het ziekenhuis was gebracht, nu wil ik op een 'speciale' manier doen. Maar man, wat kost het mij moeite om mijn mond (lees ook buik) (in) te houden .
Nr 1. Opa en Oma een ingepakte slab en romper gegeven, eentje met oma's knuffel erop en de andere met opa's grote vriend (of zoiets), mijn broertjes wonen nog thuis dus die heb ik niet apart ingelicht. Schoonvader ook een slab met tekst over de opa. Schoonbroer een slab met iets van oom erop. Een paar vriendinnen had ik chocolatjes met rose en blauwe muisjes bij de koffie gegeven, of ingepakt in cellofaan. Op het werk ook op deze chocolatjes getrakteerd. Vrienden van mij die net zwanger waren hadden we een knuffel voor de baby gegeven met daaraan een briefje ondertekend door ons + een aanstaand vriendje / vriendinnetje. Nr 2. Opa's en Oma en kregen een tekening van onze 1e met daarop ook stikkers die een beetje kris kras door elkaar de woorden "ik word grote broer" vormde. Schoonbroer kreeg een woordzoeker met daarin woorden over ons gezin en als uitkomst M. wordt grote broer. Verder een foto gemaakt van de 1e met een button met daarom straks ben ik niet meer in mijn eendje (een plaatje van een eendje) + een foto van de echo en deze naar vrienden gestuurd en op mijn werk opgehangen.