Wij gaan waarschijnlijk volgende week op naar de 12de ronde, bijna een jaar verder dus.. In dat jaar heb ik omtrend het onderwerp zwangerworden veel ervaren, van "ik wil, ik moet en ik zou"tot "laat maar, dan niet" De grootste verandering ligt voor mij bij het feit dat ik mijn leven neit meer op pauze zet. In het begin dacht ik overal bij na,begin maar niet aan een studie want wat als... Neem maar niet dat ene glasje wijn, want wat als... Doe maar niet gekke dingen, want wat als... Doe maar niet de sauna want dat tast de zwemmers aan.. Nu is het gewoon zo, van we doen wat we leuk vinden en merken wel of wat als uit komt. Dan is er tijd zat om je aan de zgn regels te houden. Ook mijn houding is totaal verandert... Mijn eerste berichtje hier was een beetje verlegen en afwachtend. Nu lees ik hier soms berichten en denk ik "tjee das toch logisch... o nee, dat vroeg ik mij een jaar geleden ook af, dus zo logisch is het niet..." Ho zit dat bij andere die al zoveel rondes verder zijn?
Hoi nieuwbegin, ja ik ken het.... in die eerste rondes is alles nog spannend en denk je bij elk klachtje: zou het? Na een paar maanden ga je denken: het zal toch wel niet.... en dan is het wel erg teleurstellend....
Hey Nieuwbegin, het klinkt heel herkenbaar wat je hier schrijft. Wij zitten ondertussen al in ronde 14. Maar gaan vanaf deze maand de MMM in voor IUI. Hoop dat er nu wat schot in de zaak komt en we binnenkort ook eens mogen genieten van fantastisch neuws dat er een wondertje komt! Na al die rondes lijkt het goede nieuws zo ver weg hé! Veel succes, volop duimen voor goed nieuws!
tja toen wij stopte met de pil dachten we "wel even snel" weer zwanger te worden omdat dat destijds bij de andere 2 ook zo was, de 1e direct de 1e ronde dat we gestopt waren met de pil, de 2e door de pil heen terwijl we na de bouwvak pas zouden stoppen met de pil dus ergens "verwacht" je dat het bij een 3e ook zo zal gaan, maar niets was minder waar helaas... in het begin denk je ach, ben ook ouder geworden dus het zal wel iets langer duren, dan begin je te twijfelen denk je zal er iets aan de hand zijn...dan hoor je dat je geduld moet hebben en denk je ach ja ze hebben gelijk wij willen gewoon "te vlug" maar dan als je doorzet dat je toch iets onderzocht wilt hebben (sperma) en je hoort dat het sperma niet goed is krijg je een klap in je bek van jewelste.... de raarste dingen zijn er in de voorgaande maanden dan al door je heen gegaan van "zou het dit keer" tot "pfff alweer niet" tot "lukt het dan nooit meer" dat je er best wel wanhopig van kunt worden..... toen wij hoorde dat het zaad niet goed was en dit tot meerdere keren herhaald was en wij te horen kregen dat het op de "natuurlijke" manier niet meer zou lukken gaat de grond onder je benen vandaan en denk je had ik maar eerder aan de bel getrokken.... je weet op zo'n moment ook ff niet waar je het zoeken moet, en gaat dan ervaringen van andere lezen, waar je ook niet echt blij van wordt.... dan lees je weer ervaringen van andere waarbij geen enkele reden wordt gevonden waarom het niet wil lukken en denk je hm ja dan heb ik toch liever wel "die reden" maar goed dan uiteindelijk berust je erin dat je aangewezen bent op de mm en zit je ineens met 3 pos. zw. testen in je handen 2 wkn voor je "geholpen" zou worden.... dus het kan altijd alle kanten op meid....succes in ieder geval. gr.smoekie
Ja, we zijn alletwee onderzocht. Bij mij is er een inwendige echo gebeurt en alles ziet er goed uit, heb een vrij regelmatige cyclus met telkens een eisprong. Mijn man zijn zaad is 4 keer onderzocht en 4 keer slecht bevonden, hij heeft een verminderd aantal en daarbij zijn ze ook nog eens behoorlijk traag. We hebben net een paar maand ovulatietesten gebruikt en elke keer goed de eisprong gevonden en dus ook goed geklust. Maar nog altijd zonder resultaat. En zo heeft de gyn dus nu IUI voorgesteld. Er zijn periodes waarin je denkt "goh, we zien wel wanneer, het moet toch een keertje aan ons zijn" en nu zit ik in een periode van "verdorie, elke keer afwachten begint me nu toch wel door te wegen". Het wordt gewoon tijd om er iets aan te doen na 14 rondes! Hebben jullie al onderzoeken gehad?
@ smoekie, we houden ook wel moed dat het nog evenuteel op de natuurlijke manier mag komen, maar het is soms wel zwaar om daar nog in te geloven. Het grond onder je voeten hebben we 2 keer meegemaakt, het zaad van partner is ook niet helemaal top en er was een oude infectie bij mij gecontateerd... Maar we blijven moed houden.. einde van het jaar, begin volgend jaar toch maar eens verder de mmm in... @Ciske Ja, wij hadden vrij vlot een onderzoek naar het semen te pakken. Dit omdat mijn ex ooit met gevaarlijke stoffen had gewerkt en toen ik met mijn ex voor een kindje wilde gaan bleek naar tijden dat het nooit zou gaan... Dus toen ik met mijn partner voor een kindje wilde gaan begreep de huisarts de vrag naar duidelijkheid meteen. De zwemmers bleken idd minder van kwaliteit na 2 onderzoeken. Dus toch maar een verwijzing voor de gyn voor mij. Inwendige ego en er lag een mooi eitje klaar..Dus bloedonderzoek om te kijken of die ook gespriongen was en om eventueel antistoffen tegen bepaalde infcties die voor verstopping van de eileiders kunnen zorgen. Ik bleek anti stoffen voor chamidia te hebben ( verleden met seueel misbruik) maar zei de gyn verder onbderzoek is pas mogelijk als jullie een jaar bezich zijn ( vraag mij niet waarom en we zijn er heel heel boos om geweest) Dus zijn we opzoek gegaan naar een privekliniek omdat mijn partner het bui was om een cijfertje te zijn in de gezondheidzorg. Met een vakantie er aan vast zijn we naar stockholm gegaan. Via een water test bleek dat de eileiders wel open zijn... We hebben toen ( vorige maand)besloten het jaar af te maken en rustig aan te doen, even geen ovutesten tempen en zenuwachtig afwachten... gewoon maar zien... Dus we zien wel evne hoe we nu verder gaan, misschien volgende maand toch weer hier in nederland naar een ander gyn ( waarschijnlijk het ziekenhuis in Delft die schijnt zeer goed aangeschreven te staan) of misschien gewoon dit jaar af maken en gewon gezellig zonder op alcohol te lette defeestdagen door en dan in januari naar het ziekenhuis... En dat is dus voor mij de grootste omkeer in mijn denken. Eerst snapte ik niet dat iemand hier schreef we proberen het nog een paar maanden. Hoe kun je het nog een paar maanden proberen als je weet daat... Nu snap ik het wel...
Ik lees het hier vaak dat je in Nederland echt een jaar moet wachten. Bij ons in België heb je zelf meer beslissingskracht. Toen wij ons lieten onderzoeken hebben wij dat helemaal zelf beslist en zijn we rechtstreeks naar de gespecialiseerde arts gegaan (zonder doorverwijzingen). Na de onderzoeken en de uitleg over mogelijke iui zo een 3 maand geleden zei mijn gyn "jullie beslissen maar wanneer jullie met IUI starten" Nu vinden we het genoeg geweest en toen ik deze cyclus ongi werd belde ik naar de gyn voor een afspraak om van start te gaan met de IUI. Meer gepalaver wordt daar niet aan vuilgemaakt bij ons. Je hebt gelijk, eerst kon ik het ook moeilijker begrijpen dat sommige meiden hier schreven "we proberen het nog een paar maand". Maar het even opzij zetten en niet meer rekenen en zo kan zeker goed doen hé! We hopen natuurlijk altijd dat het toch niet nodig is om medische hulp te moeten krijgen en schuiven het daarom toch nog even vooruit. Maar op een bepaald moment leg je je er dan toch bij neer en dan ga je maar van start hé. Op dat moment zijn wij nu gekomen en zo heb je telkens toch weer iets om naar vooruit te kijken en af te tellen hé. Maar het doet inderdaad goed om alles even los te laten. Voor jullie heel veel succes!
Ik heb idd gehoort dat het in Belgie allemaal wat soepeler en makkelijker verloopt dan hier in nl. Waarom snap ik echt niet. Het is weer dat betuttelende van Nederland denk ik.. Maar als ik jou verhaal goed lees dan gaan jullie over 12 dagen voor de iui? Spannend...
Ja, zo ongeveer toch. We hebben een eerste follikelmeting nu zaterdag en dat is op dag 11 van mijn cyclus. En dan afwachten hoe snel het eitje zal groeien hé. Ik kan al niet meer wachten!
Hey Nieuwbegin, Heel herkenbaar, die omslag in je denken. Bij mij gaat het in een soort golf beweging. In het begin hadden wij juist zo iets van, we zien het wel. En toen het niet meteen wilde lukken begon de vastberadenheid (en het tempen en testen...) En ook dat zwakte weer af en liet ik het weer los. En in dat rustige vaarwater dus de HA gebeld. Nu we in de mmm terecht zijn gekomen is het wel wat moeilijker om los te laten. (ondanks de tot nu toe goede uitslagen) Je moet aan zoveel dingen wennen. Wij hopen deze en volgende ronde de onderzoeken af te maken (samenlevingstest en HSG). Daarna lassen we even een pauze in, voordat we de verdere beslissingen gaan nemen. Even geen thermometer, ov testen en klussen op tijd. Ik wens je heel veel succes de komende tijd. Tijd maken voor elkaar, en voor het leven. En opdat het dan, als nog mag lukken.
Hoi nieuwbegin, Hier hetzelfde. Nu meer dan een jaar bezig en volop in de eerste onderzoeken. Het gaat bij mij in een golfbeweging, van periodes heel verdrietig tot het komt vanzelf wel een keer. Wel merk ik dat het hopen wel anders is geworden dan in het begin en dat het 'leuk spannende' van het begin er absoluut helemaal af is. Die omkeer in denken herken ik absoluut ook! De eerste onderzoeken lijken goed (ik moet er nog een paar) en ik verwacht dat we weer naar huis zullen gestuurd worden om het zelf te proberen. Ergens kijk ik daar nu bijna naar uit.....even niet meer de druk, maar time-out en gewoon ontspannen leven en maar zien. Geen idee of dat gaat lukken (ik hoop het!), maar het is wel een ommekeer in denken. En ik ben niet meer zo in paniek bij het idee dat het nog wel even kan duren. So be it. En het vergelijken met anderen wordt ook minder. Natuurlijk doet het even zeer als er weer iemand snel zwanger is geworden, maar ervaar dit ook al ons proces en wij zijn niet iemand anders en ik kan het beter proberen te accepteren en het me niet laten beheersen, dan er een drama van maken. Dat lukt op dit moment aardig. Maar ik sta mezelf ook m'n huildagen toe hoor. Dat lucht op en dan kan ik weer moed verzamelen om verder te gaan. Heel veel succes en de reacties bewijzen maar weer eens: je bent niet de enige! Liefs, Marit
Fijn forum is dit toch: zo herkenbaar marit. Heeft bij mij wel even geduurd hoor, voordat ik het zag als ons eigen proces (naar een beebje maar ook een proces van groei tussen mij en mijn lief) en de vergelijking met anderen los kon laten. Ben er nu op een gekke manier zelfs soms wel 'blij' mee. Verbondenheid samen is groter dan ooit.
Hallo nieuwbegin, ik zit ook reeds in de 11 ronde, heb alle fases inderdaad al meegemaakt. Van wauw de eerste keer vrijen zonder condoom, dit kan ons kindje worden! Die keer is al zo lang geleden voor mn gevoel, het is een tijdje bijna een obsessie geweest totdat ik doorhad dat het onze relatie weinig goed deed. Echt loslaten doe je het niet, maar daarna was ik er wat relaxter onder. Nu ben ik naar de huisarts geweest en die heeft me doorverwezen, we zien wel wat er komen gaat. Hopelijk is het ons gegund, een kindje van ons samen, het is al met al een goede levensles, dat je bepaalde dingen nou eenmaal niet kunt plannen.... Keep your hopes up!
@marit123, gelukkig heb ik maar 2 keer echt een huilbui gehad gelukkig of juist niet, dat vraag ik mij soms wel af... Het is idd erg herkenbaar dat je naast het proces van je eigen tijd nemen om het kindje te verwelkomen zeg maar. Je ook een proces tot nader tot elkaar komen en bepaalde issues uitwerken ervaart. Misschien is dat wel de reden dat wij het op ons tempo mogen doen ?
Hoi Nieuwbegin, Inmiddels zitten ik en mijn man al in ronde 17. We zijn 1 jaar en 4 maanden verder (diepe zucht). Ook ons is het helaas niet gegund om 'eventjes' zwanger te worden. In het begin had ik hier heel veel moeite mee. Nu is er een knopje bij me omgegaan en laat ik het z'n beloop gaan. Bij mij is er een inwendige echo gedaan, alles was goed. Het zaad van mijn man kwam niet zo goed uit de test; traag zaad. We houden hier nu rekening mee en weten dat het waarschijnlijk langer gaat duren en we hebben hier vrede mee. We willen bewust wachten met iui (of wat het ook zal worden) en we hopen dat het dan toch nog binnen 2 jaar gaat lukken. We wachten af..... Jullie ook veel succes. Vanilia.
Ook hier veel herkenning. Wij zijn nu al twee jaar bezig, 1e jaar 2x zwanger geworden maar beide geeindigd in een MK. We hadden gedacht dat de 3e keer ook wel snel zou volgen (en dan wel met een goede afloop), maar helaas zijn we nu al weer een jaar verder. De MM is inmiddels gestart, alle onderzoeken hebben gehad, er is geen aantoonbare reden gevonden waarom het nu niet meer wil lukken. Toch gaan we overmorgen bespreken hoe nu verder, wij zijn toe aan een volgende stap (waarschijnlijk IUI) en willen niet meer afwachten. Over andere houding, ook dat is heel herkenbaar. In het begin was ik volledig gestopt met alcohol en saunabezoekjes. Nu drink ik gewoon weer lekker een biertje wanneer ik daar zin in heb, al is dat meestal in de weken voor ovulatie meer dan in de 2 weken na ovulatie. Ook ga ik weer geregeld naar de sauna, ook dat plan ik meestal wel voor mijn ovulatie. De meningen of dat nodig is zijn verdeeld, maar ik voel me er lekkerder bij als ik het niet doe op het moment dat ik net mijn eisprong heb gehad (en goed geklust heb) of wellicht de 1e week van een zwangerschap zou kunnen zitten. Mijn vriend houdt daar niet van de sauna, dus voor hem is dit geen probleem. Verder zijn we dit jaar naar Werchter gegaan en al een aantal leuke concerten bezocht. Allemaal activiteiten waar we maanden van te voren kaartjes voor hebben geregeld en waar ik wellicht niet naar toe zou zijn gegaan als ik zwanger was. Mijn instelling is: als blijkt dat ik tegen de tijd van het concert/festival zwanger ben en ik liever niet meer ga, dan geef ik met alle plezier het kaartje aan een vriend van me! Succes in het 2e jaar!