Hallo, 6 jaar geleden was ik hier al lid, onvruchtbaar door lui zaad van veiend en ikzelf had bijna geen eireserve meer. Na 3 icsi behandelingen uiteindelijk toch moeder geworden van een geweldige 2-ling. Ze zijn nu vijf. Toen de kinderen 2 waren ben ik gaan scheiden, nu woon ik sinds een jaar weer samen. Ik had me er bij neergelegd dat het bij de 2-ling zou blijven. Het was voor mij ook geen issue meer. Maar nu; sinds een dikke week overtijd, vaag misselijk smorgens, opgeblazen gevoel laag in onderbuik en doodmoe. Het is alsof er een knop om is gegaan.... Zou het dan toch??? Kan dat???? We zouden er dolblij mee zijn! Ik durf niet te testen, bang dat het niet zo is... 6 jaar geleden al bijna geen eireserve meer, 40 jaar... Kan iemand hier iets zinnigs op zeggen????
Het klinkt mss een beetje gestoord, maar ik wil het (nog) niet weten als het niet zo is. Het is net alsof een deur, die ik heel stevig had afgesloten, weer open staat. Alle hoop en wanhoop die ik gedurende 2 jaar van vruchtbaarheidsbehandelingen heb gehad zijn terug. Terwijl ik me er helemaal bij had neergelegd... Ik weet dat ik zou moeten testen, en ik neem me elke dag voor om het de volgende dag te doen, elke dag opnieuw.. Heeft niemand hier ervaring mee?
Nouja wel ervaring met het gevoel van de hoop houden op iets wat misschien niet eens kan. (geen eisprong en nu hopen van wel net na de pil-stop) Maar wonderen zijn de wereld natuurlijk ook niet uit!! Ik zou zeggen; testen anders maak je jezelf misschien ook "gek"..
Nee, hier geen ervaring mee.... ik kán de deur hier nog niet sluiten al zou ik dat soms willen. 2 maanden was het me gelukt... maar ik kan het nog niet loslaten. Ik kan me wel proberen het me voor te stellen hoe het zou zijn... De klap als de test negatief zou zijn.... de "what was i thinking" Je zult het toch zelf moeten doen he? Misschien niet morgen maar er komt binnenkort vast een goed moment... *knuf*
Dankjulliewel voor de lieve woorden. Het is idd het what was i thinking moment waar ik tegenop zie. Mijn verstand weet dat de kans dat ik de lotto win groter is dan dat ik zwanger ben. Maar mijn hart... My mind is playing trics on my zullen we maar zeggen. Ik weet van 6 jaar geleden nog heel goed hoe mijn lichaam in staat is mij voor de gek te houden Maar toch....
Ja, erg he? Ik heb dat ook wel een beetje "what was i thinking" Wij zijn nu ook al een poos bezig, pas 35 geworden én een obstakel in mijn bm door het keizersnede litteken. 2 gyns van verschillende zkh zeggen dat het geen kwaad kan maar ik denk van wel. Want waarom ben je anders in ronde 19 beland én waren de fertilliteits onderzoeken goed? Maar ach... we kijken het maar weer aan, doen ons best en zien wel... wij zijn gezegend met een gezonde zoon gelukkig.... maar die deur kán ik nog niet dicht doen. Maar weer even ontopic... het is natuurlijk wel zo: als je test weet je hoe je ervoor staat. En zoals een ander al schreef... de wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Dapper. Na de tweeling was ik na 9 mndn al weer bezig met de volgende icsi. Mensen om me heen begrepen dat niet. Ik had 2 gezonde kinderen dus waar zeurde ik nou over?!?! De wens kan echt killing zijn. En ik ben doodsbang dat dat hierdoor weer terugkomt.... Sterkte, meisje! 👍
Als die wens er is dan is ie er. Of je nu nog geen of 2 kinderen hebt. Is altijd zo'n dooddoenner als mensen dat zeggen. Ik vind het juist knap als iemand kan zeggen "ik stop ermee" en dat ook echt een plekje kan geven. Ik denk altijd maar zo... het is de natuur die ervoor zorgt dat je die wens nog hebt. Het een plekje geven, dat is de kunst. En stiekem verleg je je grenzen. Ik ben benieuwd wat je gaat doen... al heb je weinig keuze he? Ik kan beter zeggen... ik ben benieuwd wanneer je een test gaat doen. Ik hoop zo een positieve test voor je! Heb je toen der tijd ook getempt? Zo ja... Misschien dan morgen een thermometer gebruiken?
De wens opgeven was geen vrijwillige keuze, na nog een keer 3 icsi pogingen, zonder resultaat, was ik volgens de gyn onbehandelbaar en stopten zij er mee. Ik moest daar mee leren leven, dat ging echt niet van vandaag op morgen. Ik ben nu 6 jaar verder. Ik kan er echt mijn mijn verstand niet bij dat dit in een keer, zo gemakkelijk, weer helemaal terug is.
Lastig zeg! Is er afgelopen dagen/weken iets gebeurd waardoor het even wat verschoven zou kunnen zijn? Stress, ziek geweest oid? Als dat niet het geval is, is het wel erg vreemd dat je overtijd bent (er van uitgaande dat het niet vaker voorkomt). Om teleurstelling in jouw geval te voorkomen zou ik nog een weekje wachten met testen. Maar moet wel eerlijk zeggen dat als je er iedere dag mee bezig bent en het wel een groot deel van de dag door je hoofd spookt, ik toch zou testen want anders ga je je toch misschien onbewust verheugen.
Tja, ik zeg toch testen. Ik "herken" de situatie. Mijn man en ik zijn voor onze dochter ruim 5 jaar bezig geweest. Ik had me erbij neergelegd dat er geen kindje meer zou komen (ik had al een zoon uit mijn eerste huwelijk) En ineens.....na 5 jaar werd ik niet meer ongesteld, had krampjes, zere borsten en bleek ik spontaan zwanger te zijn! een jaar na haar geboorte teste ik na een miskraam 6 weken erna weer positief van onze zoon, en deze week (weer een jaar later) heb ik positief getest, terwijl ik er eigenlijk klaar mee was en vorige week nog had bedacht om de babykleertjes op te ruimen. Zo zie je maar: jaren geen kinderen kunnen krijgen (de oudste wordt 17!) en in nog geen 4 jaar tijd 3 kinderen krijgen als deze zwangerschap goed verloopt: dus ja wonderen bestaan WEL!