Hoi, Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik dit post maar wie weet zijn er mensen die dit herkennen... Een week geleden ben ik bevallen van ons 2e zoontje. En ik voel me zo rot, depressief bijna. Ik zie erg tegen de komende periode op. Darmkrampjes, de aanhoudende gebroken nachten, de rest van mijn verlof. Ik verlang weer naar het oude leven. De leuke dingen doen met mijn oudste zoon, werken etc. Mijn partner verteld me keer op keer dat ik dit bij de geboorte van mijn oudste zoon ook heb gehad en vele malen heftiger dan nu. Dat heb ik ook achter me kunnen laten (ik herinner me er alleen vrij weinig van) dus dit zal ook over gaan, maar ja. Op dit moment zit ik wel met deze emoties. Nu is een wandelingetje naar de supermarkt het uitje van de dag. Zijn dit normale gevoelens die je kunt verwachten bij de kraamtranen? Hebben jullie deze emoties ook. Ik wil men niet hiermee in de put praten. Ik ben op zoek naar lichtpuntjes om hier zo snel mogelijk uit te komen. Groetjes, Zonnetje
Hoi, wat naar dat je je zo voelt. Het is voor mij heel herkenbaar. Wat je omschrijft, heb ik ook gehad. Het is moeilijk om te geloven als je er middenin zit, maar het wordt echt beter. Bij oudste zoon heb ik het ook gehad en na 3 maanden voelde ik me minder naar. Bij de jongste weer precies hetzelfde...mijn man overtuigde me ervan dat ik het eerder ook had en dat het over zou gaan. Wilde het niet geloven, want als je je zo naar voelt neem je niks aan. Nu is hij 7 maanden en ben ik eerlijk gezegd blij dat de eerste heftige babytijd voorbij is en kan ik echt genieten. Dus tips heb ik eigenlijk niet, alleen de ervaring dat het beter wordt na een tijdje. Ik wens je veel sterkte!!! En probeer toch de lichtpuntjes te zien
Hou voor jezelf goed in de gaten dat deze emoties niet richting een p.n.d. gaan? Zorg goed voor jezelf en vraag om hulp als dat nodig is! Wie weet kijk je er over een paar weken anders tegen aan, maar zo niet, ga dan eens met je huisarts praten. Succes!
Zorg goed voor jezelf en als je je zo blijft voelen inderdaad even.naar de ha. Je hebt een 2de wondertje erbij, geniet van deze mooie tijd.. voor je t weet zijn ze weer aan t rollen, kruipen, springen....
Ik heb dat ook gehad met mijn dochter.. Ik denk dat die omschakeling naar weer een nieuwe levensfase gewoon heel ingrijpend is voor ons! Je leeft er wel 9 maanden naartoe, maar 'ineens' is het dan toch weer veranderd! Straks als je kleine weer wat ouder is, langer wakker is en het hopelijk toch beter weer gaat worden, dan zul je je hopelijk alweer een stuk beter voelen! Bij mij was het lange slechte weer ook echt funest voor mn gemoed! Hou het goed in de gaten en laat je ook lekker in de watten leggen door je man!
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties! Ja, die PND daar ben ik dus best bang voor. Maar mijn man en ik hebben afgesproken het nog 2 weken aan te kijken. Wordt het nare gevoel niet minder dan ga ik contact zoeken met mijn huisarts. Bij mijn oudste is de crisisdienst al op bezoek geweest. Gelukkig met de conclusie dat ik gewoon hele heftige babyblues had en geen PND. Maar dat wil ik nu niet weer. Het is ook die rottige onzekerheid. Kan ik het eigenlijk wel? 2 kinderen? En nu is mijn man nog thuis maar straks niet! En dan? Na ja, hopelijk slaapt de kleine over niet al te lange tijd ook een beetje door, met wat goede nachtrust zal de wereld er ook anders uitzien.
Ik wil je even een hart onder de riem steken. Na de geboorte van onze zoon voelde ik mij ook zo.. Nu gaan wij voor een tweede en ben ik ook weer bang voor al deze gevoelens en emoties. Maar ik weet nu ook: het gaat allemaal weer voorbij! De eerste maanden is het flink door bijten. Probeer ook even alleen weg te gaan (al is het maar een rondje wandelen), zoveel mogelijk bij te slapen door misschien even iemand op te laten passen, erover praten enz. enz. Het komt goed en er zijn mensen die je kunnen helpen dus schroom zeker niet om hulp te zoeken als he nodig is! Sterkte!!
Heb ik ook gehad. Moet straks terug bevallen en bang alweer bang dat ik helemaal niet zal kunnen genieten van mijn pasgeboren babytje. Wat ik nu wel nog heb is dat ik mij schuldig voel tegenover mijn 1e dat ik niet heb kunnen genieten van haar in de 1e periode en nu is die echte baby-baby periode voorbij en dat komt nooit meer terug.
Geef je borstvoeding of fv? Als je fv geeft vraag eens of je man (nu toch nog thuis) eens een nachtje op zich neemt. Een goede nachtrust kan al wonderen doen. Verder is het 'gewoon' ook gewenning. Je hebt ineens weer een ukje die volledig afhankelijk is, terwijl je oudste al veel meer zelf kan. En ga er eens uit met je oudste zodat je jongste bij je man blijft, of even zelf weg.
Fijn om dit topic tegen te komen...Ik ben zaterdag bevallen van ons eerste kindje en ik zag zo ontzettend op tegen de bevalling, dat ik nauwelijks heb gedacht aan wat daarna zou komen. Misschien heel stom, maar toch is het zo. Ik ben gehecht en loop nog met een katheter dus voel me fysiek echt nog geradbraakt. Dochter doet het hartstikke goed maar ik ben zo onzeker over alles: wat wil ze als ze zo huilt, doe ik het wel goed, jemig, nu gaat ze nooit meer weg, krijg ik ooit nog een moment voor mezelf, wanneer kan ik weer eens een nachtje rustig slapen..Ik vind het echt enorm overweldigend, dat had ik van tevoren niet kunnen inschatten. En daar voel ik me dan weer schuldig over want je denkt toch na over zulke dingen voordat je eraan begint. En zo denk je jezelf de put in...
Hoi Roan, Het wordt beter echt! Het gaat bij mij echt met ups en downs. Gister voelde ik me de queen of the world. Vandaag door de hitte en het daardoor minder slapen weer niet. En dat ligt niet eens aan mijn zoontje. Die slaapt nu na 2 weken vannacht in 1x 7 uur achter elkaar door. Waardoor ik weer panisch wakker wordt of hij het nog wel doet. Maar dan komen ook die gevoelens bij mij om de hoek. Maar een stuk minder heftig dan vorige week, en dat stemt mij dan weer positief. Zo zullen ze langzaamaan verdwijnen. Het heeft mij afgelopen weekend enorm geholpen er even met een buitenstaander over te praten. In mijn geval de verloskundige. Die heeft mij 25 minuten lang een luisterend oor geboden en dat luchtte enorm op. Blijf erover praten en voel je niet schuldig! Het mooie in NL is dat we over dit deel van de zwangerschap en de bevalling niet spreken. Iedereen zit op die "roze wolk" . En als je mensen er direct naar vraagt is dat bij velen toch ook niet het geval. Heel veel sterkte, ik weet hoe zwaar het is met deze emoties om te gaan!
Ik heb het precies hetzelfde ervaren! Mijn meisje is nu ruim 4 maanden en het gaat gelukkig steeds beter. Maar ik ben ook echt geen baby-mama; zie het eerste jaar echt als een periode waar je doorheen moet gaan.... Knuffel meid, alles komt vanzelf weer in orde ookal zie je dat nu niet!
Hou jezelf goed in de gaten. Neem je rust en durf om hulp te vragen.... Ik heb te lang thuis aangemodderd en kwam in een heel diep dal te zitten. Ik ben nu tijdelijk opgenomen op een moeder baby unit. Na 3 weken gaat het wel iets beter en ik mag over 2 weken met ontslag. Als ik eerder aan de bel had getrokken en met medicatie was gestart had me dit misschien bespaard gebleven. Hoop dat je je snel beter voelt en zo niet trek aan de bel!
ik heb het ook gehad, bij de 1e wel erger, maar bij de 2e was het ook aanwezig. mooi dat iedereen praat over die roze wolk maar ik geloof er niet zo in.. het is gewoon keihard werken als je babytje er is terwijl je het gevoel hebt alsof er een vrachtwagen over je heen is gereden. het heeft tijd nodig, je bent 9 maanden zwanger geweest, dan kan je niet verwachten dat het na de zwangerschap direkt weer goed is. maar houd jezelf wel goed in de gaten. sterkte