Ik heb spijt dat we niet meer verre reizen hebben gemaakt.We hadden geld in overvloed en konden heel de wereld aan.Nu met 3 kinderen tussen de 9 maanden en 9 jaar komt het er niet meer van.Ja wanneer we dik in de 60 zijn,Jammer!!
spijt dat ik bij de verkeerde vrienden ben gebleven op de middelbareschool en ik dus dronken op mn examen zat en 'wonderbaarlijk' gezakt ben... hoe stom kon ik zijn?!
Als ik iets zou kunnen terugdraaien, zou het de verhuizing naar Zuid-Holland zijn. Ik mis m'n familie, vrienden en het Noorden vreselijk en ik woon hier toch al zo'n 7 jaar. Maar ja, zie je huis maar eens te verkopen in deze tijd en je vaste baan geef je momenteel ook niet echt snel op.....
Zo, heb van zoveel dingen spijt in mijn leven, heb echt zoveel stomme dingen gedaan. Maar volgens mij doende TS spijt betreft kinderen, of niet? Na de geboorte hebben we 3 nachtjes in het ziekenhuis gelegen, had weinig verstand van BV, en was niet assertief genoeg. Dochtertje kreeg flesje op haar afdeling en in de nacht deden ze niets met me. Dochtertje niet brengen en ook niet laten kolven. Ik heb er niet echt spijt van, maar vind het wel enorm jammer dat ik niet echt voor mezelf ben opgekomen daar. Dat ik per se mijn diploma nog heb moeten halen in het eerste jaar van mijn dochtertje. Natuurlijk is dit hartstikke goed, maar baalde enorm van mijn stage, was namelijk liever bij haar (ben iedere dag thuis, werk vanuit huis). En in tijden van tentamens was het pittig, doordat ik haar weinig aandacht gaf.
Spijt van mijn studiekeuzes....absoluut! Wilde dat ik wat ouder was toen ik de keuze voor een HBO studie moest maken en wat volwassener en dus serieuzer. Verder kom ik niet dan spijt van een paar schoenen
Spijt dat ik door heimwee niet de kans van mijn leven heb gepakt en drie maanden voor stage naar Indonesië ben gegaan.
Ik heb nergens spijt van. Nu kan ik zeggen dat alles waar ik voor heb gekozen tijdens mijn eerste huwelijk zijn vruchten heeft afgeworpen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu, heb er heel lang op moeten wachten maar alles wat er gebeurd is heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben.
Maar waarom zou dat niet kunnen dan? Los van het financiële plaatje dan, maar mijn ouders hebben behoorlijk wat afgereisd met ons (en dan bedoel ik niet op de camping in Frankrijk of aan het strand in Spanje bv.).
ik heb wel spijt van dingen of had dingen graag anders gedaan maar als ik het anders gedaan had zou mijn leven nu niet zijn zolas het is...en dat wil ik niet missen eigenlijk. Heb wel spijt dat ik zo weinig leuke dingen gedaan heb met mn zoontje toen hij zo klein was. Ik vond mezelf te dik om te zwemmen dus we gingen nooit naar baby zwemmen of naar het strand etc. daar schaam ik me wel voor.
Ik heb spijt dat ik toen niet van opleiding ben gewisseld. Ik hád een papiertje kunnen hebben met mooie baan, en ipv daarvan werk ik nu als huishoud hulp. (Leuk hoor, maar geen droombaan)
Met 3 kinderen reizen zie ik niet zitten haha Financieel is het ook geen optie. Onze tijd komt wel weer een keer.
Spijt dat ik voor mn ex verhuisd ben halverwege relatie naar andere kant van het land om er vervolgens een maand na de bevalling uitgegooid te worden met dochter. Waardoor ik de eerste maanden in een roes geleefd heb en weinig meegekregen van de mooie tijden. Sindsdien nog doodmoe en strijd nog iedere dag tegen instanties (woning, uitkering..) Als ik nooit weg was gegaan had ik een stabiel leven voor mn dochter, had ik nog inkomen en huisje gehad. Das t enige,, voor de rest geen spijt maar had k wel dingen anders gedaan.
Ik heb spijt dat ik niet nóg meer van de zwangerschap heb genoten. Ik heb wel goed genoten maar merk nu achteraf dat ik toen vaak toch nog té gehaast was, té veel moest van mezelf en té veel rekening hield met tijd en gewoontes. Dat ik té weinig rust heb genomen en te weinig aan mezelf heb gedacht.... Bijvoorbeeld: Uk liep flink achter in groei, ik was ongeveer 32/33 weken zwanger en mijn vader lag in het ziekenhuis na een tia te hebben gehad. Elke dag ging ik op visite én ik werkte nog half/half. Ik wilde een dutje doen maar een vriendin sms'te... ik sms'te terug enz enz.... terwijl ik zo vreselijk graag een uur wou slapen voordat ik weer naar het ziekenhuis ging. Om vervolgens weer op tijd thuis te willen zijn om eten te koken. Achteraf vraag ik me af "what was i thinking!?" Ik had zeeën van tijd, had gewoon het sms'en kunnen uitstellen of kunnen schrijven "ik ga nu rusten" Het was dan ook nog eens onze eerste en misschien laatste zwangerschap geweest....
Ik kan wel spijt van dingen hebben maar als ik hetgene waar ik het meeste spijt van heb (mn ex) niet had gedaan dan had ik mijn vriend nooit leren kennen en dan had ik dat lief mannetje wat nu lekker ligt te slapen ook niet gehad
Bah, wat vervelend. Ik wil echt even zeggen dat je vooral moet doorgaan en je eigen ding moet doen. Wie jou dat niet gunt is jou niet waard! X
Geen spijt, maar wel had ik het anders gedaan als ik sommige dingen van te voren had geweten. Ik heb mijn man leren kennen toen hij nog asielzoeker was, hij heeft dit direct op de eerste date verteld. Het voelde zo ontzettend goed dat we ervoor zijn gegaan, een hoop ellende rondom de procedures en afwijzingen volgden. We zijn na 1,5 jaar getrouwd (zou ik zo weer doen, we zijn nu 10 jaar getrouwd) en ik heb er bewust voor gekozen om niet verder te leren na het behalen van mijn MBO4 diploma (richting hotel en recreatie). Dit omdat het voor het verkrijgen van zijn verblijfsvergunning alleen maar beter zou zijn als ik een inkomen zou hebben. Uiteindelijk heeft dit allemaal niet mogen baten, elke keer als we aan de ene voorwaarde voldeden en het dus goed zou moeten komen, werden er regels veranderd/toegevoegd. Uiteindelijk heeft hij zijn papieren gehad bij het algemeen pardon. Nu is ie officieel Nederlander en zijn we 2 geweldige zonen verder. Geen moment spijt, maar als ik dit had geweten of hierop had durven gokken had ik toen verder gaan leren.
Zeker geen spijt maar had dingen wel anders gedaan. Of misschien kijk ik er alleen nu zo tegenaan...in de strijd tegen de vermoeidheid.. Toen ik voor de 2e keer trouwde en dus al 2 dochters had waarom ben ik toen niet gewoon gaan genieten van dat leven maar kreeg ik er nog 2 zoons bij. Waarom kon ik niet tevreden zijn met wat ik al had. Achteraf nekt onze 4e me best wel en dat vind ik heel jammer. Ik voel me erg beperkt in mijn eigen bezigheden nu ik alles voor de 3e en 4e keer meemaak maar ook voor mijn meiden. Bij veel dingen kan ik niet aanwezig zijn en vaak pik ik dingen maar half half op omdat het gwn allemaal te veel en te druk is. Niet dat ik de boys wil missen natuurlijk maar als ik verstandiger was geweest had ik andere keuzes gemaakt.