f.uckerde.duck! Net een heel stuk geschreven, druk ik perongeluk tijdens het laatste keer doorlezen op een sneltoetscombinatie: ben ik het hele stuk kwijt
Vanmiddag heb ik wel meer dan een uur zitten tikken op mn laptop. Ik moest even mijn gedachten ordenen en wilde daarnaast op jullie berichtjes reageren, wat ik al dagen van plan was. Uiteindelijk las ik net nog 1 keer door, tikte nog wat dingen ertussen en net toen ik tevreden was en het wilde posten... Toen had ik een 1 of andere sneltoetscombinatie ingedrukt (?) waardoor dat tabblad van Google Chrome zich sloot. Heb behoorlijk zitten vloeken... Echt even flink gebaald. Maar nu een nieuwe poging. Naw wel wat korter dan dat ik aanvankelijk had geschreven. Ik had mn wekker om half 8 gezet. Toen dat ding vanmorgen afging baalde ik enorm! Ik mocht pas om half 9 bellen en nu moest ik nog een uur wachten... Het idee achter het uurtje verschil was dat ik vast kon douchen en ook dochterlief klaar kon maken zodat we, als we naar DD zouden mogen gaan, direct zouden kunnen vertrekken om half 9. We zouden dan 4 uur de tijd hebben tot aan de TP en aangezien onze dochter mee zou gaan leek het mij verstandig om tijdig te vertrekken zodat we ook een behoorlijk pauze konden inlassen. Zonder pauzes en zonder files en zonder autopech is het voor ons bij vlot doorrijden 2.5 uur enkele rit. Vanaf even na 8 uur ben ik begonnen met te proberen DD te bellen. Helaas waren ze de hele tijd in gesprek. Pas even voor half 9 kreeg ik 1 van de assistentes aan de lijn. Ze ging direct bij het lab informeren. Na twee minuten, wat voor mijn gevoel echt een eeuwigheid duurde, kreeg ik haar weer terug aan de lijn. Ik wist niet wat ik hoorde. Zaterdag had ik immers van een andere assistente te horen gekregen dat ons embryootje het heel goed deed: hij zou goed op schema zitten qua ontwikkeling en er zou, toen ik daar specifiek naar vroeg, geen sprake van fragmentatie zijn. Hoe was het toch mogelijk dat ik nu iets heel anders over ons embryo hoorde? De assistente reageerde geagiteerd: Ik wist niet wat ik hoorde. Ik zou bellen omdat als het er niet goed uitzag ik had kunnen stoppen met de nare medicijnen. Bovendien, ik heb als patiënt en als eigenaresse van het lichaamsmateriaal het recht om te weten hoe het met onze embryo('s) gaat! Wat een onvriendelijkheid spuwde de assistente uit naar een patiënt. Ik was compleet flabberquested. Ik probeerde nog haar uit te leggen dat ik graag eerlijke informatie kreeg, dat ik niet gespaard hoefde te worden. Dat ik graag de waarheid zaterdag had willen horen zodat ik mij had kunnen voorbereiden. Door de enthousiaste woorden van zaterdagmiddag van de assistente had ik serieus vertrouwen in een terugplaatsing gehad. Terwijl toen dus eigenlijk al duidelijk was dat het niet ging lukken.... Ik voelde me zo besodemieterd, maar dat vertelde ik er maar niet bij. Juist van een praktijk als DD, een kliniek waar het om de patient zou moeten draaien, waar de patient op de eerste plaats zou behoren te staan kreeg ik, bij het akeligste telefoontje ooit, een rare snauw... Ik begon te huilen en vroeg haar een afspraak met S. in te plannen voor een telefonische evaluatie van de behandeling. Dat kon over een week of twee. Ik heb het laten inplannen, maar twijfel nu om eerder hem al een mail te sturen met het verzoek mij terug te gaan bellen. Ik ben heel erg teleurgesteld in de gang van zaken in de kliniek. Niet alleen liegende assistentes, maar ook dat ik pas, doordat ik zelf een gesprek met de laborant aan heb gevraagd, te horen heb gekregen dat er nog een methode zou zijn om hopelijk tot meer bevruchtingen te komen. Dat hij mij daar nooit op gewezen heeft, terwijl hij weet dat ik er vreselijk van baal dat we steeds zo weinig bevruchtingen heb en dat ik er alles aan doe om de poging beter te laten verlopen. Ik wil wel eens een goed gesprek met hem hoe een volgende poging beter zou gaan verlopen. Zowel medisch als menselijk. Ik weet alleen niet of het verstandig is om hem te gaan mailen. Per mail is hij altijd nog korter af dan per consult of telefonisch consult. Ik ben op dit moment dus naast mijn teleurstelling over geen dag vijf embryootje, ook heel naar van de manier van omgang. Bah. Manlief en ik besloten na het ontbijt naar een speelparadijs met onze dochter te gaan. Ff onze zinnen verzetten. Ik was bang dat als ik thuis zou blijven zitten, ik alleen maar me nog rotter zou voelen. We hebben eerst heerlijk zitten ravotten met dochterlief. Daarna is zij even zelf gaan spelen en hebben wij goed met elkaar gepraat. Ik moest huilen (again) tijdens het gesprek. Gelukkig was het bijna volkomen uitgestorven in het speelparadijs waardoor ik mij niet hoefde te generen voor de tranen die in mijn ogen prikten en uiteindelijk over mijn wangen rolden. Maartman gaf aan dat hij nu we deze poging hebben gehad er mee wil stoppen. Hij wilde ons leven weer terug. Dit behoren de mooiste jaren van onze dochter te zijn en wat doen wij? Wij zijn verdrietig, ik ben hormonaal, krijg depressieve gevoelens en gedachtes van de medicijnen en we reizen continue op en neer naar de kliniek terwijl onze dochter dan bij de oppas is. Hij wil dat wij ons leven weer gaan leiden en dat wij afscheid gaan nemen van de medische molen en van het krijgen dus van een kindje. Toen stroomden de tranen helemaal over mijn wangen. Hij heeft zo gelijk. Maar toch, toch kan ik nu niet stoppen. Ik kon stoppen, met de nadruk op kon. Dat kon ik totdat we weer opnieuw waren begonnen. Nu is mijn wens weer heviger dan ooit. Nu stoppen doet te veel pijn. Ik heb zoveel moeten doen om mijn lichaam in orde te krijgen voor deze poging en nu hebben we niet eens een kans gehad. Optelsom van wat ik allemaal gedaan heb: - Stoppen met de BV terwijl ik dat tot de 2 jaar had willen doen maar anders had ik geen - DHEA (kunnen) gaan slikken vanaf januari 2013 - Mentruatie onderzoek Serum - Telefonisch consult Penny, waarin zij mij hoop op een natuurlijke zwangerschap gaf. - AB kuur - HSG - Drama om eileiders te kunnen laten verwijderen - Eileiders via laparoscopie laten verwijderen - Pipelle - 6 uitgangsecho's - Medicijnen slikken om menstruatie mee op te wekken in de hoop dat de cyste zou krimpen. - 6 week Synarel snuiven in de hoop dat de cyste zou krimpen (hormoonmonster) - Cystepunctie - Heel veel hormonen spuiten (hormoonzilla) - AB kuur, Clexane en Prednison gebruiken - 3 FM's - Punctie - Intralipid infuus, inclusief bijbehorende drama... Ik weet niet of ik iets ben vergeten, maar volgens mij is het zo wel aardig compleet.... Nu stoppen zou voor mij betekenen dat dit alles voor niets zou zijn geweest!! En ik ben pas 28 jaar!! Ik vind mijzelf nog veel te jong om de onvruchtbaarheid van mij te laten winnen. Het zou 2-0 moeten worden, Maartje tegen onvruchtbaarheid... Een oneerlijke strijd die ik zou gaan winnen.... Ik heb aan Maartman gezegd dat ik, ondanks dat ik ook niet meer de ellende wil, ik nu niet kan opgeven. Ik wil als ik straks ongesteld word de cyclus welke daarna komt (dus 1 rustmaand er tussen) weer een poging gaan doen. Een poging met het calcium-gebeuren. En dan weer tot dag 5 gaan wachten. En dan een eerlijke kans maken. Maar mocht het dan weer niet tot een TP komen dan zou ik het beter kunnen accepteren dan dat ik nu doe. Nu voelt het zo onaf. Maartman gaf aan dat hij er over na moest denken. Het lag op het puntje van mn tong om tegen hem te zeggen dat het niet eerlijk was en dat ik voor hem weer was gestart en dat hij nu deze laatste poging voor mij zou mogen gaan doen, dat ik niet voor niets alles had ondergaan, dat ik niet voor niets zo duur verzekerd ben... Maar ik deed dat niet. Ik heb gezegd dat ik dat begreep. Maar dat mijn wens dus wel was om nog 1 poging met eigen eieren te gaan doen. Over twee maanden kan die poging al klaar zijn. Ik wil dan geen lang protocol meer doen, maar zoals normaal altijd een kort protocol. En als die poging zou mislukken, en 1 van onze potentiele donors over een jaar zou willen doneren, 1 poging ECD doen.... Maar in tussen tijd ons ook richten op de mogelijkheid om pleegouders te worden. Met vooral dat laatste, dus met pleegzorg was manlief het eens. We spraken af dat we ons eindelijk echt zouden gaan aanmelden. Een informatiebijeenkomst hadden we een ruim half jaar terug al bijgewoond. We hadden het daadwerkelijk aanmelden steeds voor ons uit geschoven. Maar we gaan ons nu wel hier ook op richten. En vanavond, toen ik tijdens het koken ineens weer in huilen uitbarstte en aangaf bij Maartman dat ik echt nog 1 poging wilde doen heeft hij oke gezegd. Over het ECD kan hij nu nog geen beloftes doen, maar dat snap ik. Het is niet niets wat ons vandaag is overkomen en dat heeft ook geen haast. Eerst samen deze teleurstelling verwerken. Samen komen wij er wel, met welke weg we uiteindelijk ook zullen inslaan. Het was in ieder geval heel fijn dat we samen waren vandaag en goed hebben kunnen praten. Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het meeleven, voor alle berichtjes!!
Och Maartje, je zal wel beurs zijn van al dat verdriet. Zoveel teleurstellingen, hoe kan een mens dat aan? Als ik je verhaal zo lees, zijn er dus wel akelige dingen gebeurd daar in DD. Voordat je daar weer een poging gaat doen, moet je het daar maar eens flink over hebben. En die hormonen, pfff... ik was al een hormonster toen ik 12 dagen aan de Primolut zat, moet je nagaan! Ik voelde me zoooo mijzelf niet! Wat jij allemaal over hebt voor een eigen kindje is heel bewonderenswaardig en dapper! Je weet dat ik niet zo thuis ben in de wereld van onvruchtbaarheid, dus het zal wellicht een domme vraag zijn, maar kan er een reden genoemd worden dat het embryootje gestopt is, had dat met de juiste medicatie eventueel voorkomen kunnen worden? Heeft dat iets specifiek met jouw of jullie genetisch materiaal te maken of is die kans er altijd? Wat jammer dat je niet wist van het calciumgebeuren! Neem nu eerst maar even je rust, mentaal en lichamelijk! En huil, vloek, schreeuw, snik en schrijf het van je af meisje! Denk aan je.
Kom je even een stevige knuffel geven lief Maartje. Wel fijn dat jullie erover hebben kunnen praten. Die grens voor jezelf trekken is zo ontzettend moeilijk. Eigenlijk onmogelijk... Bah. Zo oneerlijk. Vooral omdat je het niet voor het kiezen hebt. De keuze wordt keihard door de natuur gemaakt, zelf heb je er in principe geen invloed hebt en je doet alles wat in je macht ligt. Dat jij dit ook dit keer hebt gedaan, dat blijkt... Hopelijk slaap je een beetje vannacht.... Denk aan je. X
Wat verschrikkelijk Maartje! Maar heb zo'n bewondering voor je vechtlust... Dat kan toch niet anders als uiteindelijk beloond worden...
@Maartje: heb je verhaal met kippenvel gelezen. Wat vreselijk dat je door tegenstrijdige berichten van de assistentes zo op het verkeerde been gezet bent. Logisch ook dat je er nog geen streep onder kunt zetten (als je dat als vrouw überhaupt ooit kan). Fijn dat je man begrijpt dat je nog door wil. Ik ga enorm hard voor je duimen! Een hele dikke knuffel!!
Maartje, wat een vreselijke teleurstelling. Inderdaad... Alles voor niets! En wat een moeilijke beslissingen hebben jullie moeten maken. Heb veel respect voor je doorzettingsvermogen. Maar ook voor je man die zijn vrouw zo moet zien lijden onder de mmm. Hopelijk kun je S. snel spreken zodat er weer meer duidelijkheid komt. Dikke knuffel voor jullie!
Maartje: Ondanks de tegenslag van gister, lees ik eigenlijk ook wel positief nieuws...het is nog niet voorbij...er is nog een toekomst...er is nog een nieuwe poging... eigenlijk vind ik dat dan wel weer heeeel fijn voor je. Ook al is dat dan misschien een schrale troost...je hebt je maartman toch kunnen meekrijgen in een nieuwe stap. En zelfs aanmelden voor pleegouder en misschien ECD. Wat een veerkracht meis!! dikke knuffel en hopelijk na de rustmaand een hele goeie maand met calcium-blablablabad! Ik hoop dat dit sprookje een goed einde mag gaan krijgen! liefs
Oh lieve lieve Maartje toch... Waarom waarom nou.... Wat een ellende weer! Met tranen weer je verhaal gelezen, om jou/jullie en om de herkenbaarheid, wetend wat er door je heen gaat en hoe ontzettend ellendig je je zult voelen. Al het verdriet... terwijl ik je zoveel geluk gun... De herkenbaarheid over de gevoelens van de weinige bevruchtingen, het niet doordelen v/d emmies, het geen (of gedoemd te mislukken) bevruchtingen hebben. En misschien nog wel het ergste verdriet.... het schuldgevoel naar jullie dochtertje toe (het om de MMM stoppen met de BV, daar kan ik ook nu 2 jaar later nog steeds zó ontzettend van balen....het had niet nodig moeten zijn! Helemaal niet om niks!) en het verdriet dat die kl*te MMM het geluk met haar toch (op de achtergrond) wat overschaduwd. Niks lekker onbezorgd genieten van het moois dat jullie al hebben na een al eerder jarenlang gevecht met de MMM. Dat gevecht werd gewonnen door je doorzettingsvermogen en uitzoekdrift, het voor jezelf opkomen! Dan is het gewoon zó oneerlijk dat je er daarna niet onbezorgd van kan/mag genieten als de wens voor een brusje zó sterk is, m.n. voor jullie dochtertje, maar je dan wéér die ellende (en misschien nog wel ellendiger dan vorige keer) moet doormaken . Dikke knuf daarvoor! Meid ik gun je echt zóveel meer dan dit allemaal! Goed denk ik dat je een maandje 'rust' inpland (hoewel zo'n maand best snel om is hoor). Maar ik snap dat ook heel goed..... deed het zelf tenslotte ook...doorgaan en doorgaan en doorgaan in de hoop dat mocht er toch een zwangerschap komen, het leeftijdsverschil niet te groot zou worden en als het allemaal dan toch mislukt, in elk geval nog onbezorgd (MMM-loos) van m'n dochtertje kan genieten. Moet zeggen dat ik hier nu al 5 maanden zonder MMM me prettiger voel naar m'n dochtertje en naar mezelf toe en hoe langer dit duurt...ik mezelf steeds meer afvraag of ik die MMM wel weer in wil/moet gaan. (Gaan we nog wel doen hoor, nog 1 allerlaatste keer, maar liever zou ik zeggen tabee MMM!). Ik vind de rust nu even heerlijk en hoop dat jij die rust ook zult kunnen terugvinden net als 3 kwart jaar (?) geleden. Ga je dokter S. nog mailen? Of heb je dat al gedaan? Ben benieuwd hoe hij tegenover het calcium verhaal staat en wat hij te zeggen heeft. En anders naar Belgie? Eerst dit allemaal maar weer eens een plekje geven en de rust terugvinden! En bovenal heerlijk (even MMM-loos) van je mooie dochtertje genieten! En wil ook nog even kwijt dat ik het heel stoer vind dat jullie wel al verder gaan met pleegzorg, want er zijn zóveel kindjes die zo ontzettend al die liefde die jullie te bieden hebben nodig hebben! Weet dat ik aan je denk! Liefs en een Knuffel!!
Pfffff, wat een empathieloze b*tch die telefoniste :x. Nadat ze je zulk nieuws geeft is het minste wat ze kan doen toch in alles begrip op brengen. Afgezien van het feit dat ik vind dan je als patiënt wel degelijk het recht heb om op de hoogte te worden gehouden van de ontwikkelingen van jouw emmys, vind ik dat dit sowieso geen tijdstip was om een meta-gesprek over patientencontact-procedures te gaan houden. Stom wijf!! Wat moet dit moeilijk voor jou/jullie zijn geweest en wat fijn dat Maartman de mmm toch nog een kans wil geven. Ik kan me jouw gevoel 100% voorstellen. Als je eenmaal in de mmm zit- en helemaal als je zoveel hebt gedaan en hebt moeten ondergaan als jij - kun je niet zomaar weglopen. Het is heel anders dan wanneer je de mmm nooit was ingegaan voor nr. 2. Maar ik snap ook wel weer dat Maartman alle emotie extra naar vind nu je al een dochter hebt. Dat was/is voor ons nog steeds echt een issue. Ik hoop dat Dr. S. straks wat meer duidelijk kan bieden ook over die dat "goedje"dat ze een volgende keer bij de emmy(s) kunnen doen. Ik geloof nog wel in 2-0 voor Maartje hoor! Hoeveel wedstrijden zijn er wel niet waar het winnende punt vlak voor het einde valt. Heel veel sterkte!!
He Maartje, wat een ellende. Wat heb ik met je/jullie te doen. Het gaat niet allen om de mislukking van deze poging, maar ook om hoe jullie behandeld zijn. Gevoelens van boosheid en weerloosheid, wat kan ik me dat zo inbeelden. Als ik jouw stukje lees komen bij mij allerlei reacties op. Allereerst, even een hele positieve (ik hoop dat je dat niet erg vindt): maar jullie hebben de strijd wel gewonnen. Het is 1-0, en niet 2 of 3 -0, maar jullie zijn zeker de winnaar. Ik weet, zo voelt het nu niet, maar dit is wel een gegeven wat mij erg op de been heeft gehouden al die jaren! Ik hoop dat je daar op ten duur ook heel veel houvast aan hebt. Ten tweede, herken ik in de redenering van je manlief een hoop van mijn manlief. Het is voor hen ook anders dan voor ons vrouwen. Van de ene kant gebeurt het niet in hun lichaam dus is er meer afstand in beleveling, van de andere kant zijn ze verder zo machteloos dat het ook supervermoeiend is. Maar soms, kijken van een stukje meer afstand werkt wel verhelderend. Ik had gelukkig wel zelf na de geboorte van mijn dochter helemaal geen behoefte aan nieuwe pogingen, ik wilde de eerste 2,5 jaar met volle teugen genieten van haar, van ons wonder dat ons gegeven was en had geen enkele zin in ziekenhuisbezoek en hormonen spuiten. Pas na 2,5 jaar de eerste afspraken weer gemaakt. Maar, ik weet dat dat anders is, omdat onze situatie anders was: ik was nog jong en ik had geen 'problemen', die 'lagen' bij mijn man. En daar is meteen het verschil. Jij bent nog jong, maar je hebt zo'n ander hormonaal verleden, zoveel meer ellende zelf, dat bij jou tijd wel dringt. En dat is misschien iets waar je manlief zich iets meer in moet verplaatsen. Ik begrijp zijn redenering wel van 'genieten van wat je hebt, éven rust in de relatie'... etc... Misschien kun je dat ondervangen door een paar maanden rust en dan nog een keer proberen, als hij daar ook weer aan toe is? Misschien helpt het als jullie eerst eens goed met S gaan praten, deze mislukte poging goed analyseren en kijken of die andere mogelijkheid echt mogelijk is. Dat zou wellicht meer duidelijkheid scheppen. Hoe dan ook, hoop is sterk, maar ook zeer hardnekking . We hebben de MMM afgesloten en daar sta ik nog steeds 100% achter. Maar, omdat het bij ons theoretisch nog zou kunnen, ook al is die kans nihil, blijf ik in mijn achterhoofd wel hopen. We staan nu op het punt om te verhuizen en ik merk dat ik in het nieuwe huis toch rekening houd met 'wat als'... toch nog een kamertje extra. Onzin, ik weet het, maar, van een andere kant, pleegzorg is ook nog steeds en optie. Maar nu eerst terug naar NL en dan zien we het wel weer. Maartje, een hele dikke knuffel. Ik leef met je mee en ook al kan ik verder niets doen, toch blijf ik ook voor jou hopen.