Hoe vertel ik dit aan mijn dochter?

Wat ontzettend sneu voor je dochter....

Ik zou toch vragen het nog eens in te vullen. Je kunt zeggen dat het vorige boekje vernield is (niet zeggen door wie, wat maakt dat nu uit? misschien heeft de hond het wel verscheurd, of is het in de was terecht gekomen...) of verloren is gegaan en dat je dochter daar heel verdrietig van is.

Of je wacht een paar jaar. Ik neem aan, gezien de leeftijd van je dochter, dat de meeste antwoorden zijn ingevuld door de ouders van haar vriendjes/vriendinnetjes. Waarom niet wachten tot ze het zelf kunnen doen? Dan is het toch veel echter?

 

Gewoon de waarheid? Ja het is lastig maar ik neem aan dat je dit zelf ook aan je dochter leert en wat als ze wel achter de waarheid komt. Miscchien zegt die moeder wel tegen haar sorry he dat... dat gedaan heeft. Nee ik ben en blijf bij het vertellen van de waarheid hoe lastig soms ook.

groetjes kim

 

Mja.. De oorzaak is 1 ding... En hoe subtiel je dat ook brengt..
Blijft een feit dat dat meisje het wel stuk heeft gemaakt in feite.
Ik zou inderdaad gewoon vertellen wat er is gebeurd en voorstellen een nieuw boekje te halen en iedereen er nog Eem keer in te laten schrijven.
(En het oude boekje sowieso wel bewaren)

 

Sorry, ik dacht dat je bedoelde of je aan de ouders van haar vriendinnetjes moest zeggen wie het gedaan had. Dat zou ik echt niet doen.

Aan je dochter zou ik het wel zeggen. Ik was er eigenlijk van uit gegaan dat het meisje zelf nog wel sorry zou moeten zeggen van haar ouders. (zou ik mijn kind wel laten doen, als die iets van een ander stuk heeft gemaakt.)

Als dat netjes is gedaan, kun je met je dochter afspreken dat zij niet aan jan en alleman gaat vertellen wie haar boekje heeft stuk gemaakt, toch? Dat is namelijk ook niet netjes om te doen. Maar dan moet het wel even zijn 'uitgepraat' door de dametjes.

 

Ik zou ook gewoon eerlijk zijn tegen je dochter. Wel heel erg sneu inderdaad

 

Mja ik zou inderdaad gewoon zeggen dat het stuk is en niet te veel uitweiden.
Of anders eventueel zelfs dat iemand dusdanig in het boekje heeft gekrast dat het onleesbaar is geworden en dat je daarom een nieuwe hebt gekocht.
Hoef je wederom niet in detail te treden over wie het deed.
Neem aan dat de moeder van het meisje volgende keer de ontvangen vriendenboekjes wel beter opbergt
(Ik zou me als ouder dood schamen in ieder geval.... )

En ik zou helemaal niet vragen of ze nog wel vriendjes wel blijven eigenlijk.
Zou het zo neutraal mogelijk vertellen en daarna inspelen op de emoties die mijn kind zou tonen.
Mijn dochter zou heel hard huilen EN boos zijn... Dan bedenkt ze zelf wel dat ze voorlopig even geen vriendjes zijn... Daar hoef ik echt niets voor haar in te vullen.
In ons geval zou het erg helpen om erbij te vertellen dat haar moeder het ook heel erg vond en dat het meisje er ook erg voor op haar kop danwel straf heeft gekregen. En dat jij geld hebt gekregen om in ieder geval een nieuw beokje uit te gaan zoeken. Maar jij kent je kind beter dan wij..

Ze hebben bij de action op het moment echt hele leuke boekjes liggen... Een mooie vervanging wil nog weleens wat leed verzachten... Wellicht is het een optie dat je samen met je dochter eens kijkt watje leuk zou vinden en dat het meisje samen met haar moeder het boekje gaat kopen en aan je dochter geeft? Mooie manier om sorry te zeggen ook meteen)

 

Als ik de ouders hier het boekje weer geef, vullen die dat zo in.. die hebben er echt geen erg in dat ze het boekje van onze dochter al wel of niet ingevuld hebben - dus dat zou hier geen probleem zijn.
Persoonlijk zou ik het toch gemakkelijker maken voor iedereen en een verhaaltje verzinnen - van kwijt of per ongeluk met het oud papier mee of weet ik wat.
Van een jong kind vragen dat het de mond moet houden is ook nog al wat gevraagd denk ik.

 

Alles naar waarheid vertellen en er geen drama van maken. Wel aangeven dat je snapt dat ze heel teleurgesteld is en dan samen ´nadenken´ over een oplossing. Misschien wil ze het gewoon houden. Helaas moeten onze jonge kinderen ook teleurstellingen incasseren, maar ja, ze moeten het wel leren... Je zult zien dat ze het misschien veel minder heftig opvat dan je denkt...

 

Ik zou het "gewoon"aan mijn dochter vertellen, het boekje zou ik niet laten zien want ze er echt verdrietig van worden als ze dit zou zien.
Hoe en wat zij verder verteld in de klas.. daar zou ik me niet mee bemoeien verder.

 

Fijn... verbaast me niks, kinderen kunnen soms ontzettend goed omgaan met dingen, waarvan wij denken dat ze er overstuur van zullen raken. (gebeurt hier ook, dan ga ik teveel uit van hoe IK me voel) Ik vind dat je het goed hebt aangepakt.

 

Wat een grote meid heb je!
Ik denk dat het ook veel uitmaakt dat je het zelf heel rustig hebt gebracht, en niet als een of ander groot drama.