Sinds kort begint mijn dochter van ruim 2 te stotteren. Niet heel vaak (2-6x per dag) en ik ben (nog) niet heel erg bang voor een blijvend probleem. Maar... ... met alle tips op internet, over hoe je met stotteren om moet gaan, kan ik niks. Die gaan er namelijk van uit dat je kind het zelf (nog) niet erg vindt. Rustig uit laten praten, geen aandacht op vestigen, niet zeggen dat ze rustig moet blijven... leuk, maar vanaf de eerste keer dat ze begon te stotteren riep ze meteen in frustratie "Ik kan niet praten!!" Dus negeren lukt al niet. Als mn kind gefrustreerd is wil ik haar helpen, dan kan ik toch niet doen alsof ik niks hoor? Vaak wil ze het nu niet eens meer proberen zodra ze voelt dat de woorden er niet soepel uit rollen. Dan word ze boos en stopt gewoon met praten. Hoe ga ik daarmee het beste om? Stimuleren om toch te proberen? Maar dan leg je er dus weer aandacht/druk op. Haar laten proberen een ander woord te vinden om toch duidelijk te maken wat ze wil? Maar ik wil ook niet dat ze bepaalde klanken helemaal gaat vermijden. Zoveel mogelijk negeren? Maar dan krijgt ze ook niet het zelfvertrouwen dat het toch uiteindelijk wel lukt. Wat is wijsheid? Iemand met ervaring?
Als mijn kleintje stottert, maak ik oog contact, pak ik zijn handjes en zeg dan letterlijk tegen hem, heeeel kalm en dus geen frustratie, dat hij diep adem moet halen en het rustig nog eens moet proberen. Dat doet hij dan ook en dan lukt het wel. Maar, zijn gestotter is sporadisch en door een medisch probleem. Hoe dan ook, ik erken voor hem dat hij even moeite heeft en dat helpt
Mijn zoontje heeft het ook gedaan zo erg dat ik dacht ohoh maar het is na een maand of drie vanzelf overgegaan. Ik negeerde het een beetje of hielp hem door inderdaad oogcontact en diep ademhalen. groetjes kim
Hier ook af en toe gestotter als ze te veel ineens wil vertellen, zeg dan ook vaak teven haar rustig praten, tijd genoeg en dan zie ik haar kalmeren en komt het verhaal er zonder stotteren gewoon uit..
Zover ik weet (ik heb er zelf geen ervaring mee) heeft stotteren vooral te maken met de manier van ademhalen tijdens het praten. Je zou kunnen proberen om samen simpele kinderliedjes te zingen: zingen vraagt om een andere manier van ademhalen dan gewoon praten en kinderen vinden het vaak nog leuk ook
Dit soort stotteren heeft volgens mij te maken met sneller kunnen denken dan praten. Meisje hier doet het ook regelmatig een weekje en dan is het weer helemaal over. Ik zou haar gewoon rustig uitleggen dat het soms even lastig is om te praten, maar dat ze het rustig nog een keer mag proberen. En dat het vanzelf weer over gaat na een paar daagjes. Dus wel bespreekbaar maken, maar er niet dramatisch over doen.
Dank voor jullie reacties. Maar rustig laten praten en dergelijke werken dus niet. Dat lijkt al een gepasseerd station. Ze stottert ook eigenlijk niet meer, maar geeft het meteen op als het er niet in een keer vloeiend uitkomt. Vandaag met twee keer een driftbui als gevolg Ik probeer haar het gevoel te geven dat het niet erg is als het niet meteen lukt, en dat ze het best nog een keer rustig mag proberen, maar dat weigert ze pertinent. Dan schreeuwt ze alleen maar "woordje komt niet uit!!!" En begint zichzelf tegen haar hoofd te slaan (!) Als ik haar probeer te kalmeren ("Ik snap dat je het vervelend vind als de woordjes niet makkelijk komen, maar dat is niet erg, ik luister rustig en je mag het rusig nog een keer proberen) en vraag wat ze nou wilde zeggen, roept ze "helemaal niks!!" of "mama zeggen". Maar ik weet natuurlijk ook niet wat ze wil zeggen, dus als ik dan 3x misraad moet ze zo huilen omdat ze niet begrepen wordt. Ik vind het zo zielig voor haar dat ze zo streng is voor zichzelf en/of zo weinig zelfvertrouwen heeft dat ze best wat mag hakkelen af en toe, en dan dus maar helemaal afhaakt
Ja, naar! Hier heeft meisje snel ontdekt dat het wel lukt als ze heel hard schreeuwt! Of ze zegt idd gefrustreerd en een beetje zielig tegen mij: Mamamama. Mama. Ma mama IK KAN HET NIET ZEGGEN, MAMA!
Zielig is dat he. Hier ook eentje, die heel vroeg een goede taalontwikkeling had en nu ook erg begint te hakkelen. Ik krijg niet het idee dat ze er zelf last van heeft, maar heb mij zelf wel voorgenomen, als het nog langer dan een maand duurt, ik een logopediste opbel om te te vragen hoe ik hiermee om moet gaan.
Hier heeft ze dat ook wel eens, maar niet heel vaak... Dan wil ze wat zeggen en probeert het steeds te zeggen maar het komt er niet uit. Dan moet ze zelf lachen en zegt ze 'ik weet dat niet' Natuurlijk niet te vergelijken met jouw situatie... Erg vervelend dat ze zo streng is voor zichzelf, weet niet zo goed hoe je dat zou moeten doorbreken (behalve de al gegeven tips).
Mijn dochter stottert al bijna 2 jaar met periodes, het is een tijdje weg geweest maar nu sinds 4 maanden weer terug... Wij zijn nu bezig met de Hausdorfer methode, want als ze er zelf zo'n last van hebben moet je er wel iets mee doen!
Als je dochter er nu steeds zo gefrustreerd door raakt dan zou ik je aanraden om contact te zoeken met een kinder logopediste! Zij kunnen je echt van goed advies voorzien passend bij je dochter!