ik vond mijn eerste bevalling juist appeltje eitje hele dag weeen maar niet te pijnlijk uiteindelijk in zh bevallen door meconium maar verder heel relax ,maar daar in tegen de tweede verschrikkelijk .. dit keer eerst vruchtwater verloren dan pas weeen en ook was de kleine ruim een kilo zwaarder dan de eerste en ook had ik me verkeken op de thuisbevalling ,vond dit eigenlijk toch helemaal niet zo fijn als ik had gedacht ,ook de verloskundige liet naar mijn idee wat te wensen over, wens voor een derde is er ergens wel maar nog zon bevalling wil en kan ik echt niet dus nog maar ff een flinke tijd laten rusten ,misschien denk ik er dan anders over ??
De eerste was te doen, de tweede vond ik ook traumatisch, extreem snel en de pijn was ver over mijn grenzen heen.
Ik heb twee verschikkelijke bevallingen gehad: 2 keer anderhalve dag weeen, eerste spoedks (want meneer bleek in stuit te liggen: had niemand gezien ), tweede wee-opwekkers, vacuumpomp, schouder vast, 9-ponder. Maar traumatisch? Nee, ik denk dat er dan toch ook andere zaken zijn die meespelen. Zoals je algehele psychische gestel. Of andere gebeurtenissen die een impact hebben.
Ik ben van natura een sterke stabiele vrouw. Psychisch is er met mij niks aan de hand en tóch kreeg ik ptss. Dus dat is onzin dat je psychische gestel er mee te maken heeft. Het is een ernstige stoornis die je normaal bij oorlogsslachtoffers etc ziet, maar dus óók bij bevallen vrouwen. En daar hoef je dus géén zwak psychisch gestel voor te hebben. Waar ik het wel mee eene ben is dat het bij mij in elk geval niet de bevalling op zich was maar óók mijn doodzieke kindje direct ná de bevalling. De angst of hij het wel red. Hem bloed zien spugen op de camera met een heel arsenaal artsen om zijn couveuse en mijn benen die nog verlamd waren waardoor ik er niet naar toe kon heeft veel paniekaanvallen veroorzaakt. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.
Sorry, het was niet als aanval bedoeld! Ik denk alleen wel dat je uitleg wel veel duidelijk maakt. Bij jou was er ook veel meer aan de hand dan een traumatische bevalling, maar er was ook een traumatische nasleep. Wat mij tegenstaat in dit bericht is dat het onderscheid tussen iets traumatisch vinden of ptss krijgen in de titel niet gemaakt wordt. PTSS is een ernstige psychische aandoening. Iets traumatisch vinden is een 'figure of speech', en ik persoonlijk vind dan wel dat daar soms nogal overdreven over wordt gedaan. Als je het zo leest lijkt het net alsof het merendeel van de vrouwen een traumatische bevalling heeft gehad, terwijl dat gewoon niet zo is. Ik vind ook dat je dat woord dan eigenlijk niet moet gebruiken. Alleen als je er echt een (vastgesteld) trauma van hebt opgelopen.
Ik begrijp je punt dat men snel van een trauma spreekt. Maar dat is het vervelende juist. Wie bepaald of iets traumatisch is voor iemand? Of dat iemand overdrijft of niet? Voor de meesten is bevallen écht niet leuk en erg pijnlijk. Maar er mag niet of amper over gepraat worden want je bent mama en je moet blij zijn terwijl het toch wel erg heftig is (kan zijn) zo'n bevalling. Ik vind het mooi dat er nu meer ruimte komt voor de 'donkere' kant van mama worden. En dan nog niet eens gericht op het ptss gedeelte. Ik ben het met je eens dat men snel van een trauma spreekt, daar ondervind ik nu de nadelen ook van. Zo krijg ik regelmatig de vraag of PTSS wel echt is vastgesteld bij mij (wat het geval is). Of ik wel bij een psychiater ben geweest die dat heeft vasgesteld (therapie etc gevolgd), kortom men gelooft me niet en vind me een aansteller! (immers ptss is alleen bij oorlogsslachoffers etc). Het onbegrip waar je tegenaan loopt is echt niet leuk terwijl je dat juist dan wel kunt gebruiken. Ook ik ben doodsbang voor een nieuwe zwangerschap/bevalling/kraamtijd, maar ik heb besloten om mijn leven niet (meer) te laten leiden door angst. De anticonceptie is de deur uit! Mja op kleine smurf moesten we ook twee jaar wachten
Ik vrees dat dit echt komt doordat iedereen maar zomaar roept dat bepaalde dingen (of het nu een bevalling is of iets anders) traumatisch zijn. Als dochter van een psycholoog vind ik niet dat je dat zomaar kan zeggen. Het woord trauma moet gereserveerd worden voor echte trauma's, zoals die van jou. Zodat als jij aangeeft dat het traumatisch was, iedereen meteen begrijpt dat je dat niet zomaar zegt, maar dat het ook echt zo is.
Niet traumatisch, wel heftig (beide) omdat ze flinke mannekes waren. Viel mij nog mij dat ik er met een haarscheurtje van een paar mm. af ben gekomen Wel vond ik mijn ingeleide bevalling veel heftiger dan de natuurlijke bevalling. Dit ging zo relaxed dat het de angst van m'n eerste bevalling helemaal heeft weg gehaald.
Wie bepaald of iets traumatisch is!! Wat jij als normaal kan ervaren kan voor een ander wel traumatisch zijn. Ben het met je eens dat sommige trauma.s ( om hoog komen of juist na een bevalling een rol gaan spelen.) omdat je misschien al niet helemaal lekker in je vel zat). Maar zo als hier te lezen zijn er hier ook echt gezonde psychische vrouwen zonder een raar leed of wat dan ook voor de bevalling die toch ptts kregen. En sommige hebben echt heftige dingen mee gemaakt ben ik het echt mee eens. Dan voelt mijn trauma niet eens als trauma. Terwijl het wel zo voelde. Sommige dames hier hebben echt heftige verhalen verteld. Een dikke knuffel en begrip van af hier.
Ik heb ook begrip... :x Dat leg ik juist uit! Ik vind juist dat de vrouwen met een trauma begrip verdienen. Alleen ik denk dat ze dat begrip vaak niet krijgen omdat (even chargeren hoor) veel vrouwen die het best zwaar vonden OOK van een trauma spreken. Laat ik voor mijn omgeving spreken: ik heb vriendinnen die echt niet getraumatiseerd zijn (echt niet, ik ken ze door en door, die leiden gewoon een prima leven, hebben een leuke kraamtijd gehad, etc.) en toch over een traumatische bevalling spreken. Bij PTSS heb je geen leuke kraamtijd, zit je er psychisch doorheen en dat is na een paar maanden niet over. Zoals bij een 'gewone' zware bevalling. Zoals gezegd: ik had ook geen leuke bevallingen. Daar heb ik ook echt wel mee gezeten, gesprekken gehad met het ziekenhuis, klachten ingediend, etc. Van gebaald ook. Maar na een tijdje zakt het weg en nu ben ik het bijna kwijt. Bij PTSS is dat niet zo. Dus juist vanuit hier steun voor dames met een traumatische bevalling. Maar ook een oproep om niet elke zware bevalling overdreven kwalificaties te geven.
Ik denk dat veel mensen het woord trauma sowieso aandikken hoor, wordt vaak eerder figuurlijk gebruikt heb ik het idee.
In het korte berichtje in het Dagblad v/h Noorden is dat onderscheid moeilijk te lezen, al staat het er wel. 9% van de vrouwen vindt haar bevalling traumatisch (dat is dus niet het merendeel, 'slechts' 1 op de 11 vrouwen noemt het zo), en 2.000 vrouwen per jaar houden er een PTSS aan over. En dat is ongeveer 1% van de bevallen vrouwen. Van mij mag iedereen zelf bepalen of ze haar bevalling traumatisch noemt (sterker nog: volgens mij kan niemand anders dan de persoon in kwestie dat). Of het in objectieve zin tot een trauma leidt, of zelfs tot een PTSS, dat laten we dan over aan de professionals. En dat blijkt dus 2.000 keer per jaar het geval te zijn!
Wat bedoelen jullie met "sterk" dan? Want heel veel mensen vinden dat je "sterk" bent als je erg zelfverzekerd overkomt en een grote bek hebt, maar ik ken er genoeg van dat type die helemaal niets aan kunnen zonder in te storten, dus dat zegt niks. En daarmee bagatelliseer ik jullie trauma's niet, maar ik stoor me aan het vooroordeel van "ik ben oh zo sterk."
Je kunt aan iemand helemaal niet zien of die sterk in de schoenen staat of niet. Weinig mensen die mij kennen, weten dat ik vaak kamp met depressies. Daar loop je namelijk niet mee te koop. Hier overigens nog wat meer informatie over het onderzoek, o.a. de risicofactoren. Bevalling kan tot trauma leiden | nu.nl/gezondheid | Het laatste nieuws het eerst op nu.nl
Eens maar het laatste stukje is iets te kort door de bocht. Niet iedereen die een feitelijk traumatische bevalling heeft gehad, ontwikkelt PTSS dus het aantal feitelijke traumatische bevallingen zal wel wat hoger liggen dan 2000.
Zo bedoelde ik het ook, min of meer. Wat mij betreft kan iemand een gebeurtenis als traumatisch ervaren (zelf-rapportage ligt bij bevallingen blijkbaar op 9%, dat zijn zo'n beetje 18.000 gevallen per jaar). Het kan tot een trauma leiden (geen gegevens over bekend). En daaruit kan vervolgens PTSS voortkomen (2000 gevallen per jaar, in NL).
Dat kun je van jezelf op een gegeven moment wel zeggen lijkt me. Als je veel hebt meegemaakt en daar nooit psychisch last van hebt gehad. Of überhaupt ooit psychisch in de knoop hebt gezeten. Ik noem mezelf wat dat aan gaat sterk!
Wauw wat een verschrikkelijke verhalen zeg.. heel veel respect! Ik heb ook wel een paar kleine complicaties gehad, maar heb mijn bevalling zeker niet als traumatisch ervaren. Ruggeprik werkte niet, veel te dikke weeenstorm. Er is bloed genomen bij mn dochter tijdens de weeen om het zuurstofgehalte te meten Hartje zakte af en toe wat weg, dus hup op de zij. En toen ik mocht persen gebeurde dit ook en ze moest snel gehaald worden en er dus een vacuumpomp aan te pas gekomen. En ben nog ingeknipt, deed niet pijn trouwens Ik was zo bezig met de pijn wegpuffen dat ik het allemaal wel meekreeg maar niet angstig ben geworden, ik heb gedaan wat ik moest doen, en alles is goedgekomen.. toen ze eruit was hebben ze haar in mn handen gegeven (was wel een beetje raar want mijn ene hand werkte niet zo goed omdat er een infuus in zat) Ik was na de tijd toen alles klaar was (lekker alleen gezeten, aangelegd gewassen aangekleed eten) mochten we naar huis. vond dat zoooo ongelooflijk fijn, en ik was ook echt fit, (na 2 dagen geen slaap), heerlijk!