Haha wat een herkenbaarheid (slokjes water & ogen dicht doen)..bizar gewoon! Hier ook zo'n boef! Wellicht inderdaad een fase waar we doorheen moeten en idd zo consequent mogelijk zijn met grenzen aangeven en overduidelijke manipulatie. Voor mezelf is er ook nog wat winst te behalen in me minder druk maken om wat een ander denkt als me dochter zich even wat 'minder prettig' gedraagt en ik hier op flip van binnen het kan nu eenmaal niet perfect gaan allemaal en blijkbaar herkennen bijna alle ouders dit.. Ik voelde me laatst wel erg naar in de AH mijn dochter wilde persé met het mandje rollen. Ik deed er vla in die ze zelf niet wilde blijkbaar. Het pak moest uit het mandje. Ik zei; mama wil wel..de vla blijft in het mandje. Waarop zij de vla pakte en uit het mandje gooide..flatssshh pak open op de grond! Mijn eerste supermarkt-drama gelukkig schrok zij meer dan ik..op de één of andere manier wist ik rustig te blijven, maar voelde me wel piepklein daar in die drukke winkel...pfff grrr.. Nog een reactie op de schoolfase dalijk; herkenbaar hoor..je kleintje tussen die grote kids. Hopelijk scheidt zich dat voorlopig nog prima van elkaar houd ik me maar voor...ik heb zelf een leuke basisschoolperiode gehad, daar houd ik me maar aan vast. Laatst zei een collega 'als je kleine naar school gaat, ben je haar opeens een soort van kwijt'...pff daar moet ik nog even niet aan denken hoor!
Ik moet zeggen dat ik vaak genoeg ook zoiets heb, als ze iets echt niet wil, nou ja, dan niet toch..? Wil ze dat pak vla niet, nou dan niet. Uiteraard ook vaak genoeg dat het niet anders kan en dan geldt nee=nee. Maar ik probeer ook wel zoveel mogelijk naar haar wensen te luisteren (niet dat ze een verwend kind wordt, maar wel rekening houden met). 'Ik wil' of 'jij moet' (idd ook zo';n fijne fase bij 3 jaar), moe(s)t ze van mij wel altijd vervangen door 'mama, mag ik' of 'mama, wil je alsjeblieft', zo irritant . Maar dat is nu eigenlijk ook wel zo goed als over . En eerlijk gezegd was ik er het laatste jaar wel redelijk klaar mee, dat fulltime zorgen. Mijn dochter ging niet naar een kdv, wel 3 ochtenden naar de psz. Laatste jaar heb ik echt wel uitgekeken naar de kleuterschool. En... ik vind het echt heerlijk! Eindelijk weer tijd voor mezelf, niet meer constant rekening houden met en dat gezeur de hele dag aan je hoofd Pff, geweldig hoor een kind, maar ook zoo vermoeiend (vnl die herhaling altijd maar). Ja, het is wel wennen en zeker loslaten. Ojee hoe gaat dat op het schoolplein, loopt ze niet weg (ze was altijd een weglopertje). Maar ze zit nu in een 0-groep en de juf is redelijk streng met bepaalde regeltjes. Dus ik heb er een heel prettig, veilig gevoel bij. En nu natuurlijk met spelen bij vriendinnetjes, haar meegeven met mensen die je eigenlijk niet kent. Wat mogen ze daar wat ik absoluut niet goed vindt? Maar ook dat went best wel snel hoor!
Eigenlijk best handig zo'n vla-incident... Het maakt veeeel meer indruk op ze dan een mama die alles 100 x herhaalt... Hmmm, misschien moet ik ook maar eens vla gaan halen met die van mij...
Je zou dan ook gewoon hardop kunnen zeggen tegen haar dat je dit gedrag niet wil hebben en dat als ze er mee door gaat jullie naar huis gaan. Dus dat ze beter nog even kan gaan spelen tenzij ze natuurlijk liever naar huis gaat. Met de vla hetzelfde.. "We nemen deze vla mee of geen vla. Jij mag kiezen". (En ja, soms heb je jezelf ermee maar meestal pakt dat gewoon goed uit want helemaal gaan vla wil ze vast niet. En evt zou je dan zelfs kunnen zeggen. "Ok, dan neem ik deze vla voor papa mee en dan neem jij gewoon geen vla")
Oh, ik zie dat ik het vla incident niet helemaal goed begrepen had. Mijn dochter heeft meestal een extra wagentje/mandje naast die van mij. Maar ja, dan nog, wil ze het niet als het op dat moment niet anders kan, dan geef ik haar keuzes. Trekken met vla erin en anders zou ik het overnemen, of ze mag het wagentje zelf terugzetten ofzo. Ik zou me idd proberen niet teveel te schamen voor het gedrag van je kind. Alle ouders kennen het wel hoor, dat recalcitrante gedrag, zo denk ik altijd maar.
Inderdaad is het eerste waar je wat aan 'moet' doen (en het zit ook in jezelf, dus direct in bereik zeg maar), jouw schaamte en ongemakkelijke gedrag. Kinderen zijn nu eenmaal af en toe hinderen en mensen die daar afkeurend op reageren ... tja ... die snappen er gewoon niets van of zijn zuur of met hun verkeerde been uit bed gestapt, etc. Op verjaardagen ed was M ook altijd erg hangerig. Ze vond het gewoon eng. Ik was dan heel duidelijk: op schoot en bij mij mag. Maar ik ga niet de hele tijd spelen. Meestal hing ze een beetje bij mij / las in een boekje / tekenen en kwam ze na een uur of twee los. Het echte 'zeuren' begon dan pas als we weggingen . M is nu ruim vijf en veel zekerder in vreemde / nieuwe situaties. Dus ik zou, afhankelijk van context: 1. Beetje meebewegen en inleven in haar 'angsten' 2. Heel duidelijk zijn 3. Bij 'gezeur' een keuze / ultimatum stellen (idd of die vla of geen vla cq. aankondigen we gaan over 5 min, 1 min, 10 tellen weg) En dus sowieso geen schaamte. Hoewel ik 1x met schaamrood op mn kaken en een hysterisch driftige peuterpuber een tentenzaak ben uit gevlucht ... ja toen had ik wel wat last van schaamte (kon er later ook erg om lachen trouwens). S is een enorme driftkop, dus ik verwacht bij hem wel opdegrondligbrulgilscenario's in de Appie. Ik ben zelf dus ook gegroeid in 'ik schaam me niet voor mijn kind'
hihi even voor de duidelijkheid..de vla was voor mijzelf, niet voor mijn dochter die wilde ze dus niet in het mandje. Uiteraard hoeft ze van mij geen vla te eten als ze dat niet wil
Haha ik heb sowieso weleens last van schaamte als ze zich misdraagt. Iedereen wel denk ik. Daar is op zich niks mis mee want dat is een goede trigger om te besluiten wat je wel en niet vind kunnen. Maar enige wat hier werkt is de gevolgen van haar gedrag bij haarzelf leggen. Want natuurlijk wil ze wel vla en wil ze nog met dat mandje blijven lopen. Net als dat ze heus op het feestje wil blijven spelen. Hier ook een erg verlegen meisje. En inderdaad.. Bij mij zitten is prima maar ik ga niet op de grond zitten spelen. Vaak als het niet wil vlotten laat ik d'r zelf even wat te drinken vragen of even met evt zelfmeegebracht speelgoed aan de andere tafel of stuk verder op de grond spelen. Het is elke keer een soort van drempel die ze over moet.. Dus daar wil ik best even mee helpen Voordeel is wederom dat ze zelf wel wil maar gewoon niet goed durft.
Goed te horen! Kijk ook best uit naar een nieuwe fase genaamd school ik herken je verhaal heel goed. Hoezeer het genieten is met een kleine, kan ik ook wel weer uitkijken naar meer momentjes voor mezelf; lekker een kop thee met een blad...of gewoon even rustig boodschappen doen op mijn vrije dag zonder mijn sixth sense aan te hebben! Weet zeker dat ik de momentjes dat ik haar ophaal heerlijk zal vinden, maar de me-time ook!
Bij de post voor deze kreeg ik al een beetje het gevoel dat je gewoon te lang mee gaat in haar gedoetjes, en hier lees ik dat je geen zin hebt om je dochter 45 minuten toe te spreken, dus klopt het als ik concludeer dat je dan toch steeds erg inhoudelijk op haar gezeur in gaat en haar wilt blijven troosten, of blijft proberen om haar te begeleiden naar positiever gedrag? Ik herken het wel een beetje van onze oudste: die moet ook altijd even wennen in nieuwe situaties, (ook als ze de mensen daar wel kent, is ergens heen gaan altijd wel weer nieuw). Vaak heeft ze dan even een zetje nodig om zelf te gaan spelen, na even tijd te hebben gehad om te wennen en de kat uit de boom te kijken. Als ze het dan op een jengelen zet, is het simpel: of ze gaat dan niks doen en naast mij zitten en ik heb geen last van haar, of ze gaat zelf wat leuks doen. Gaat ze zeuren, dan kan ze, net als thuis, gewoon even op de trap, (strafplek) of we gaan weg, (net wat voor haar straf is, als weggaan een beloning is, blijven we uiteraard). Dat helpt doorgaans om het gejengel ook in tijd te beperken. Over het algemeen probeer ik dat nu voor te zijn door zelf even van het toneel te verdwijnen als ze middenin een leuke actie zit. Ze is dan op gang, ik kan 'weg' en zij kan zelf door.
Hier was het trouwens ook stukken beter toen ze op school gestart is, maar komt het in vakanties nog wel eens terug. Ze verveelt zich dan ook gewoon snel, (ze kan heel goed zelf spelen, maar ze heeft gewoon erg behoefte aan interactie met anderen).
Klopt ook hoor wat je schrijft, ik kan elders ook teveel mee gaan in haar dingetjes (enerzijds vanuit zorg, maar ook vanuit preventie zeurderig gedrag). Ik spreek haar wel toe (neem haar dan even apart op de gang of in het bijzijn van anderen > ook al blijf ik dat naar vinden), maar geef haar waarschijnlijk teveel kansen waardoor ze het voor elkaar krijgt om zover te gaan dat mijn bui verziekt is. Het ligt soms aan de setting en het onbekende, maar soms ook niet. We waren afgelopen weekend naar een strandhuisje, 2 huisjes verder zat een meisje van haar leeftijd...daar was ze constant mee op pad banjerend over het zand, ik was echt verbaasd Heerlijk om mee te maken! Ik merk ook dat als ze ergens is met wat grotere kindjes, dat ze dan moeilijk uit haar schulp kruipt. Toch ook die onzekerheid...zo jammer alleen dat het zich uit in intens zeuren dan...