Dat heb ik ook vaak te horen gekregen . Ik reageerde er nooit echt op. En nu ik mijn dochter heb, en ermee loop te 'pronken' , zeggen ze allemaal: Jeetje meid, wat ga jij er goed mee overweg! Je kan het alleen, en daar heb ik respect voor! Mijn ex en ik woonden samen, hadden trouwplannen etc. En nog ging hij met andere meiden vreemd.. Tjah, zo'n vader wil ik niet voor mijn dochter. Toen zei hij de meeste verschrikkelijke dingen over haar, dat ik definitief geen contact meer wil. En tot dusver nog niets van hem weer gehoord..
wat erg wat erg alle2 niet normaal ik heb me zelf er nu overheen gezet en blijk volgens de verloskundige al 12weken te zijn.maar dat klopt volgens my niet helemaal haha mja we zien wel by de echo vind het heel erg voor jullie dames! groetjes
ik had al 5 jaar en relatie en woonde twee jaar samen ik had het uitgemaakt maar na een half toch weer goed gemaAkt na een maand dacht ik van nee ik stop er mee ik wil niet meer (me moeder blij)en tja toen kwam ik erachter dat ik zwanger was...tja met veel moeite bij hem gebleven(pfff ruzie ruzie schreeuwen slaan) omdat ik vond dat me kind en vader nodig had,toen me zoon 1,5 jaar was ik het zo zat dat ik ze vader eruit heb geschopt . nou echt heerlijk echt lekker met me zoontje samen en heb hem echt niet nodig echt helemaal niks geen spullen geen geld niks dat voelt lekker.en als hij me zoon wil zien dan mag dat hoor. en nu is me mooie zoon alweer 5 jaar en wonen we bij me vriend en hij krijgt ook nog eens een broerttje of zusje en we zijn dol gelukkig met elkaar. en me zoon en me vriend? dat zijn 2 handen op 1 buik geweldig. zo zie je maar soms gaat het niet zoals je zou willen maar alles komt uiteindelijk goed kijk maar naar mij.
jaa prcc zo is dat..int begin lijkt het moeilijk allemaal... ma ik denk wel van ja laat my het ma mooi alleen doen.heb vrienden die me kunne helpen.kom allemaal goed en ooit vin ik ok wel iemand..hihi
ik heb ook in zo'n soort situatie gezeten. ik was 21 toen ik zwanger raakte ik slikte elke dag en al jaren braaf de pil. toen ik erachter kwam heb ik het gelijk aan mijn vriend verteld, hij zei niks draaide zich om en liep weg zonder nog maar iets te laten horen van hem. hij ontkende tegen iedereen dat het van hem was. toen mijn dochtertje geboren was heb ik hem nog wel geboortekaartje gestuurd, maar heb er nooit wat op gehoord. in de periode dat ik op het eind liep heeft hij wel in een depressie gezeten(hoorde ik van een gezamelijke vriend)maar ja had nergens voor nodig geweest als hij niet was weggelopen voor z'n verantwoordelijkheden nu heb ik een hele lieve vriend die heel dol is op mijn dochtertje en haar accepteerd als zijn eigen kind en zij is ook helemaal gek op hem. en de echte vader van mijn kind die weet gewoon niet wat hij mist!
wat erg wat een eikel zeg... zal hij niet bijdraaien denk je? en wat zeggen zijn ouders erover en jou ouders? groetjes