Op maandag 6/5/2013 teste ik positief! Wat waren wij zo blij! Na 4 rondes zwanger, ongeloof, extreme vreugde en geluk! Wij worden mama en papa!!! 31/05/2013 eerste echo! Een kleine frummel van 11 mm en een sterk kloppend hartje! Alles gaat goed! En dan.... dan donder je van je roze wolk... Maandagavond voor het nemen van m'n douche zag ik plots wat bruinachtig slijm. Geen zorgen maken, dit komt toch bij zoveel vrouwen voor? Ik had ook geen buikpijn of stolsels. Met vriendlief beslist om toch naar de spoed te rijden, het zal wel niets zijn, maar dan kunnen we tenminste met een gerust hart gaan slapen. Ik was maandag al 10 weken ver, dan maak je je toch wel minder zorgen? Daar lag ik dan, klaar voor de 2de echo. De gyn vond de beeb met een uitwendige echo. Onmiddellijk wist ik hoe laat het was. Wanhopig probeerde ik op het scherm dat 'knipperlichtje', zijn hartje te vinden... En dan hoor je : het spijt me mevrouw, de zwangerschap is gestopt... Helemaal alleen lag ik daar, vriendlief was buiten blijven wachten. Hij heeft het hartje van zijn eerste kindje nooit mogen horen... Met 7w4d nog een gezond hartje gehoord, met 8w is het gestopt. Daar stonden we dan, van onze roze wolk gedonderd, geen toekomstdromen meer, geen beebje in januari. Nog even uitleg gekregen van de gyn. We moeten hier niets achter zoeken, het is de natuur, we hebben pech gehad. Vandaag moet ik terug naar het ziekenhuis, afspraak met de anesthesist, vrijdag moet ik een curretage ondergaan. Waarom? Waarom wij? Wat heb ik fout gedaan? Waarom moeten we nu helemaal opnieuw beginnen? Waarom is het ons niet gegund? Waarom is het hartje gestopt? Waarom heb ik niets gevoeld? Dit moest ons beebje zijn, ons geluk, het bewijs van onze liefde... Zou het een meisje geweest zijn? Of een jongen? Zou hij/zij op de papa geleken hebben of op mij? Ik stel me zoveel vragen, waar ik nooit geen antwoord zal op krijgen. Waarom? waarom toch? Het ene moment kan ik het plaatsen en voel ik me sterk, het andere moment barst ik in tranen uit. Ik voel me zo machteloos. Vriendlief begrijpt het niet goed. Hij probeert zich sterk te houden voor me. Het is beter zo zegt hij dan. Ik weet dat hij gelijk heeft. We zijn jong, we worden heus wel papa en mama... ooit... Het moeilijkste op dit moment voor me is weten dan de beeb nog in mijn buik zit, levenloos... Ik moet nog tot vrijdag wachten om gecurreteerd te worden. Omdat de gyn vind dat er geen haast bij is... Wat een ongelofelijke kl**t is me het! Ik wil dit kunnen afsluiten, zo snel mogelijk verder gaan, verder gaan met onze toekomst. Iedereen rond ons is zwanger, iedereen is op de hoogte van onze zwangerschap, wij waren zo trots dat we het niet konden verzwijgen. Nu blijven we achter met niets, een gebroken hart en vervlogen dromen... Sorry voor dit lange verhaal, het moest er even uit...
Och wat verschrikkelijk! En je hoeft echt geen sorry zeggen voor je verhaal.....het is gewoon NIET eerlijk, je wordt namelijk zoooo enorm hard van je wolk gesmeten! Ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen om dit verlies te kunnen verwerken!
Hoi Daphne, Wat een verschrikkelijke tijd voor jullie ik leef met jullie mee. Ik begrijp je wisselende emoties heel goed hoor. Probeer jezelf alsjeblieft niets te verwijten, dit zijn gebeurtenissen waar wij geen invloed op kunnen hebben. Neem het bij de dag en gun jezelf en je vriend om het een plaatsje te geven, voor jullie was het jullie kindje. Praat erover met mensen die er begrip voor hebben als je er behoefte aan hebt. Heel veel sterkte voor jou en je vriend. Liefs
Heel veel sterkte!! Ik ben nu ook 10 weken zwanger, met 8 weken het hartje gehoord, dit soort dingen maken mij dan zo angstig... Ik ga er eigenlijk niet meer van uit dat het mis gaat.. maar het kan dus nog steeds natuurlijk
Bah meid! Ik heb op 31 mei precies hetzelfde meegemaakt. Ik wil je heel veel sterkte wensen en neem je tijd ervoor!! Liefs Ellepel
je hoeft geen sorry te zeggen want het is gewoon klote Heel heel veel sterkte, praat er goed over om het een plekje te geven. * Knuffel *
Sterkte, het is zo verdrietig... Helaas heel erg herkenbaar.. zo gingen mijn eerste 6 zwangerschappen
heel veel sterkte...ik heb het helaas ook een keer moeten meemaken. En moet eerlijk zeggen dat ik het er soms nog wel moeilijk mee heb, maar zoals je aan mn onderschrift ziet...ook voor jullie gaat de zon weer schijnen, maar ik weet heel goed dat je dat nu niet zo kan zien. Geef je verdriet de ruimte...schrijf evt op, dat hielp mij goed, heb een doosje gemaakt waar van alles in zit.
Je hoeft je niet te excuseren. Helaas is er geen goede reden voor dat het juist jullie overkomen is, probeer jezelf dan ook niks te verwijten. Extra moeilijk dat ze je laten wachten op de curettage.. Alsof het nog niet moeilijk genoeg is.. Heel veel sterkte
bah wat naar zeg Je bent zeker niet de enige die het overkomt maar vaak voelt het wel zo in je directe omgeving. hier 2 miskramen en 1 missed abortion gehad. het leuke van het zwanger zijn gaat eraf helaas. je bent niet meer zo onbevangen als eerder... Maar het komt echt ooit goed...sterkte en houd moed! Liefs
Pff ik begrijp heel goed wat je bedoeld.. Heb dit helaas 2 keer achter elkaar mee moeten maken.. Het doet heel veel pijn, lijkt net of dat niemand je begrijpt.. Niemand kan je vragen beantwoorden.. Maar geloof de pijn word minder.. Ookal gaat het niet helemaal weg het wordt wel minder.. Heel veel sterkte met dit verdriet... Ik hoop dat je snel weer zwanger wordt en er van kunt genieten..
Het is niet eerlijk en het doet pijn. En dat mag je best van je afschrijven huilen en mopperen.. Echt zo naar dat je tot vrijdag moet wachten, ik snap dat je het af wil sluiten, heb het zelf ook meegemaakt.. Ons ukje kwam zelf maar de rest wilde niet komen.. De zon gaat echt wel weer schijnen, ook hier kruipt nu een lief manneke rond alleen vergeten doe ik het nooit. Veel sterkte en hou je taai..
Hier ook, op 6 mei ging het bij juist mis... Denk er nog elke dag wel aan. En op het ene moment gaat het beter dan het andere moment. Ik ben er vrij open over geweest. Bij mij op mn werk wisten ze het en ook de familie was voor een deel op de hoogte. Het deed me goed, hoe verdrietig ook, dat ik niet de enige ben die dit mee moest maken. Sterkte, ik hoop dat de curettage meer is gevallen!