Onderbouw je mening eens, want dit voegt weinig toe. Zo gemakkelijk gaat hechting niet fout hoor. Ik werk met kinderen met ernstige hechtingsstoornissen. Deze kinderen zijn allemaal ernstig getraumatiseerd in hun vroege jeugd. Vaak voor de talige leeftijd. Een stoornis in de hechting ontwikkel je echt niet zomaar. Daar is wel wat meer voor nodig dan een mama die zwanger is van haar 2e kind en daardoor wat meer moppert. Dan zou de halve wereld problemen in de hechting hebben. Het proces van hechten kent veel stappen, met veel zijstapjes en dit proces gaat bij ieder mens anders. Ieder kind is anders en reageert anders op situaties. Doordat er dingen tussendoor komen waar een kind door van slag raakt (bijv komst broertje of zusje) kan een kind tijdelijk ander gedrag gaan vertonen. Ook maakt een kind verschillende ontwikkelingsfases door, ieder kind op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier. Ts kan beter stoppen met lezen hoe het allemaal bij andere kinderen gaat want jouw kindje maakt zijn eigen ontwikkeling door. In jouw verhaal lees ik geen zorgwekkende dingen hoor. Het ene kind heeft een moeilijker temperament bijvoorbeeld. En ga eens na in je eigen vriendenkring, is iedereen even knuffelig? Vindt iedereen het fijn om zomaar lichamelijk contact te hebben? Een paar dingen die je in je achterhoofd kan houden als het gaat om hechting. Veiligheid bieden (ik vind je lief hoe vervelend je ook doet), vertrouwen (doe wat je zegt en zeg wat je doet) en voorspelbaarheid zijn belangrijk (soms is een vast dagritme heel fijn voor kinderen).
Ik oordeel niet (probeer ik), want ik ken de betrokkenen inderdaad niet, en als het met het kind goed gaat, zal er inderdaad niets mis zijn. Maar om te zeggen dat ik er begrip voor heb: nee, in de verste verte niet. Zeker bij een familieaangelegenheid neem je je kind toch mee? Het is echt een onderbuikgevoel van mij.
Hallo Koon, ik bedoel het niet in het geval van TS, het is logisch als er een kindje bijkomt dat er minder tijd is voor de oudste en ik denk dat het voor de oudste ook gezond is om te leren dat niet alles om hem/haar draait. Ik richtte het meer op de tijd op de adfeling Neonatologie, wat TS ook noemde in haar verhaal. Toen mijn zoontje daar lag heb ik bij meerdere ouders, die een kindje heel lang op die afdeling hadden liggen, gezien dat ze op een gegeven moment nog maar 1x per dag kwamen kijken bij hun kindje en de rest deed de verpleging. Best begrijpelijk als je thuis nog meer kinderen hebt enzo. Ik bedoel het totaal niet veroordelend want vaak is er geen andere mogelijkheid. Maar juist deze kindjes, die zo vroeg geboren zijn en veel mee moeten maken als ze nog zo klein zijn hebben heel veel liefde, aandacht en zorg nodig van hun eigen ouders. En niet van steeds wisselende verpleging. Daar kunnen ze zich niet aan hechten. Ze horen eigenlijk nog in de baarmoeder te zitten. In plaats daarvan liggen ze in een couveuse zonder mama dichtbij. Heel veel ouders zijn zich helaas niet bewust dat dit een cruciale fase is. Maar nogmaals, vaak is het ook niet anders mogelijk. Ik denk dat er vanuit ziekenhuizen andere oplossingen moeten komen. Zo iets helderder?
Kitty, we hebben hierover al veel contact gehad. Ik denk echt dat het verstandig is dat je eens met iemand face to face gaat praten die jou vragen mbt hechting kunnen beantwoorden. Je maakt je nogmaals onnodig veel zorgen, hier reageren mensen die niet professioneel onderbouwt zijn mbt hechtingsproblematieken van jonge kinderen. (Op een enkeling na) Iemand die hierin geschoold is en jou kan laten inzien hoe een hechting gaat. Stop met veel lezen over hechtingsproblematieken je maakt jezelf alleen onnodig ongerust.
Oké dat had ik niet begrepen. Maar vond het jammer dat je alleen aangaf dat je ervoor gestudeerd had maar verder geen uitleg gaf. Het kwam ook niet over als veroordelend hoor.
Och ik herken het. Het zou mijn verhaal kunnen zijn. Twee weken ziekenhuis en moeders psychisch in de war: ptss. Ik ben ook zó bang dat hierdoor de hechting verstoord is. Tót twee dagen geleden. Hij kruipt me nu alles achterna en laat zich alleen nog maar troosten door mij. Ik heb hier wel in geïnvesteerd door veel dingen samen met hem te doen. Gelukkig heb ik die luxe omdat ik niet werk. Mijn kleine is ook nog wat jonger dan die van jou. Maar als jw écht twijfelt bespreek dit eens met een deskundige. Die kunnen dan oordelen of je het bij het juiste end hebt. Uitslag geem hechtingstoornis: rust voor jou. Uitslag wel een hechtingstoornis: op tijd hulp. Zet hem op.
Misschien een informeren bij het cb of je een afspraak kan maken met een pedagoog. Zij/ hij kan mogelijk behoordelen of je je terecht zorgen maakt.
Allemaal bedankt voor jullie reacties. Ik denk ook dat onzekerheid bij mij een grote factor is. Mensen kunnen mij al snel bang maken door te zeggen dat ik iets niet goed doe of dat het anders moet etc etc. Dat in combinatie met nog flink wat hormonen die uit balans zijn maakt het er niet echt makkelijker op. Ik moest stomtoevallig vandaag ook bij het CB zijn en heb daar ook e.e.a. aangegeven. De kinderarts daar denkt ook gewoon dat het mijn eigen angsten e.d. zijn maar wil best iets regelen met een pedagogisch medewerker als dat mij gerust stelt. Ik denk dat ik dat ook maar gewoon ga doen. Wie weet krijg je ook nog heel bruikbare tips die je wat houvast kunnen geven als je weer een onzeker moment hebt.
Wat een overdreven gedoe over een vakantie zeg!Als je kind je niet meer herkent na zeventien dagen vakantie, zit de foute hechting hem in iets anders hoor!En op vakantie gaan zonder kinderen kan best hoor, en je laat ze niet achter, ze slapen gewoon heerlijk bij opa en oma en daar is niets mis mee!Mijn kind was anderhalf toen ik met mijn man een week ben wezen vissen in Frankrijk en mijn dochtertje herkende mij en haar vader gewoon en had een topweek gehad bij opa en oma!
Heel soms schiet het weleens door me hoofd, als ze zomaar een vreemde een hand geeft en weg wil lopen. Of op de dagen dat ze de hele dag door aangeeft dat ze naar opa en oma wil. Maar dit is mijn eigen onzekerheid en het slaat nergens op. Onze band is super, ze is stapelgek op me, zoekt altijd direct mijn blik in bepaalde situaties, kruipt zowat in me als we ergens nieuw komen en is enorm knuffelig. Maar heeft iedereen dit niet weleens? Je leest en hoort er immers zoveel over.
Ik ken je onzekere gevoel wel. Mijn jongste heeft een heel moeilijke tijd (gehad) en daardoor wij natuurlijk ook. Ik wil altijd het beste doen, helemaal als het om mijn kinderen gaat. Maar ik heb heel vaak het gevoel dat ik haar niet kan geven wat ze nodig heeft. Al vecht ik daar nog steeds voor, thuis maar ook in de medische en alternatieve wereld. Ze heeft een vermoedelijke allergie (gehad) en is mede door haar ervaring met veel pijn een enorm pittig en gefrustreerd meisje. Ik weet soms (best vaak) niet wat ik met haar aan moet, en ben mede door dat onzeker of ik het wel goed doe enzo.. Ik weet dat ik niet meer had kunnen doen, maar toch. Als moeder ben je pas tevreden als je kindje dat ook is................. Als je echt serieus twijfelt, dan kun je er misschien eens hulp bij zoeken? Sterkte!
Ik heb zelf last van verlatingsangst, en heb daar al een aantal jaar therapie voor. Volgens mijn psychiater is het gedrag wat je kindje vertoond heel normaal. Hij is een beetje boos omdat hij je zo heeft gemist. Daarom maakt hij geen contact met je. Je zou bv tegen hem kunnen zeggen 'ik weet dat je een beetje boos bent omdat mama vandaag is weggeweest en dat mag je ook zijn'. 'Maar mama komt altijd weer terug'. Dit wordt mij geleerd. Misschien helpt het.