Hoi meiden, De titel zegt het eigenlijk al. Ik heb onlangs een bbz gehad en heb wel behoefte om hier over te praten. Helaas heeft Nanaman die behoefte veel minder (zoals zoveel mannen). Zo nu en dan klets ik wat in het miskraam topic, maar ik vind het een beetje moeilijk dat veel vrouwen daar er meestal veel vertrouwen in hebben dat ze wel weer zwanger worden. Ze zeggen dan ook heel lief tegen mij dat je na een bbz zo weer zwanger kunt zijn, maar in de mmm werkt het vaak toch niet zo . Het is altijd vreselijk om een zeer gewenste zwangerschap te verliezen, maar als je toch al heel moeilijk zwanger werd komt er ook nog eens de angst bij kijken dat dít je kans was en dat er nu geen kans meer komt. Ik vind dit bijna net zo moeilijk als het verlies zelf. Herkent iemand dit gevoel? Heb je het vertrouwen later nog een beetje teruggekregen (als het al langer geleden was)? Hoe snel ging je na je miskraam weer verder in de mmm?
Hey Nana, wat verdrietig ik snap dat je niet op die verhalen zit te wachten maar het zwanger worden lukt dus, nu nog zwanger blijven! Ik was zwanger in september 2011 toen zaten we al anderhalf jaar in de mmm. Toen het misging was ik zooo verdrietig en dacht alleen maar ik wil weer snel zwanger worden. Ben meteen doorgegaan maar helaas pas in november 2012 weer zwanger. Ik was zo blij en dacht nu gaat het goed! Maar helaas ging het weer mis toen heb ik lang in een diepe put gezeten en ik dacht ik word nooit meer zwanger! In januari verder gegaan kreeg steeds minder vertrouwen maar nu ben ik weer zwanger, ondertussen bijna8 weken en een hartje zien kloppen iets wat ik alleen had durven dromen. Geef de hoop echt nog niet op meid!! Heel veel succes en hoop dat je snel een plakkertje heb! Knuffel!
Hi Nana, wat verdrietig dat je dit mee hebt moeten maken! Heel veel sterkte. Ik hoop dat je snel hersteld bent en verder kunt! Ik heb op 23 mei een miskraam gehad. Het was mijn eerste zwangerschap na 33 maanden proberen, van onze 6e IUI poging. Ik begrijp precies hoe je je voelt. Ik vraag me ook af of dit misschien mijn eerste en laatste kans was op een kindje. Zeker aangezien ik een extreem lage AMH waarde heb, wat betekent dat mijn eicelvoorraad bijna op is en ik binnenkort waarschijnlijk vervroegd in de overgang kom. Ik heb maandag de punctie van mijn eerste ICSI poging in Dusseldorf. Helaas reageren mijn follikels zelfs al niet meer op 450 ie Menopur dus gaan we de punctie uitvoeren voor slechts 1 follikel. Ik probeer hoop en vertrouwen te houden, maar dat is niet altijd makkelijk! Stel me gerust vragen als je meer wilt weten over mijn miskraam. Ik vraag je zo even als vriend aan, dan kun je in mijn fotoalbum kijken hoe wij de miskraam hebben verwerkt. Niet schrikken, er staan ook 2 foto's in van het embryootje, dat bij mij heel mooi intact was gebleven. Het is niet eng hoor, juist heel mooi om te zien hoe ver een embryootje van 7,5 week al ontwikkeld is. Wat zijn nu jullie plannen? Verder met IUI of wil je door met IVF, om je kansen te vergroten? Hou je taai en klets het hier maar lekker van je af! Liefs, Miss
Lieve Nana, Het gevoel is zo bekend! Maar er is altijd hoop! En ik kan het weten.... Ons eerste zoontje kwam redelijk snel (vergeleken met de 2de) met behulp van Clomid. Een jaar na de geboorte in okt 2009 begonnen we voor een 2de. Dit ging helaas niet zo gemakkelijk. Na 16 rondes proberen (incl. 6 x IUI en een LEO operatie) zijn we overgestapt in september 2011 naar ivf. De 1ste poging liep uit in een bbz. Op 13 dec 2011 bij 6 weken zwangerschap is ons ukkie bij ons weggehaald. Een klap die moeilijk te verwerken was. Wat voelde wij ons verslagen. Wij hadden natuurlijk al wel een zoontje en kreeg daar heel veel opmerkingen over. Van joh je hebt er toch al één....En waarom doe je jezelf dit allemaal aan..... Misschien moet je tevreden zijn met wat al hebt... Stop er toch mee... Gelukkig hebben wij hier niet naar geluisterd! Wij vonden de kracht om door te zetten. Na 6 weken was het hcg uit mijn lichaam en kregen wij weer groen licht voor een 2de poging. Dit mislukte helaas en ook een tp van een cryo lukte niet. Jezelf weer herpakken en doorgaan! Maar zoals je misschien hieronder ziet zijn wij spontaan zwanger geraakt de 1e cyclus na de mislukte tp (juni 2012). Wat een wonder! In februari ben ik bevallen van een 2de zoontje. Ik heb/had een zware vorm van PCO en had voorheen nog nooit een eigen cyclus gehad laat staan een eigen eisprong. Dus waarom er toen ineens een eitje was weten wij nog steeds! Blijf erin geloven en geef niet op! Probeer positief te blijven hoe moeilijk dat soms ook is. Neem je rust en probeer dit eerst een goed plekje te geven. Weet waarvoor je het doet en waarvoor je vecht! Je kunt het meid! Ik hoop en duim voor het allerbeste voor je! Dat het maar gauw weer raak mag zijn en dat het nu op de juiste plek gaat zitten! Dikke knuf!
Bedankt voor jullie reacties. Toch wel verdrietig dat zoveel vrouwen in de mmm een miskraam krijgen. @Sammy88: Wow, wat vreselijk dat jij het twee keer moest meemaken en dan ook nog eens met best veel tijd ertussen. Ik kan me zó goed voorstellen dat je na die tweede keer helemaal kapot zat en er niet meer in geloofde. Maar wat geweldig dat het toch nog een keer gelukt is en nu met een klein knipperlichtje! Gefeliciteerd!! Achteraf denk je dan misschien had je na die tweede miskraam maar geweten dat het nog een keer zou lukken, dan had je je toch heel anders gevoeld. Maar ja, zo werkt het niet natuurlijk. @Miss76: Wat erg dat je dit ook mee hebt moeten maken en dan ook nog eens met laag AMH. Bah, ik snap dat je er dan juist weinig vertrouwen in hebt. Maar is Dusseldorf kunnen ze echt wonderen verrichten bij vrouwen met laag AMH. Daar kunnen ze hier nog wat van leren. Ik heb net even in je album gekeken en moest wel even een traantje laten. Ergens wel heel "mooi" dat je ook een foto van je vruchtje hebt. Je ziet toch al echt een klein mensenvormpje. Zo verdrietig dat het niet verder heeft kunnen groeien en een vlindertje moest worden. Ik heb er best wel moeite mee dat ze bij mij het vruchtje operatief hebben moeten verwijderen en daarna zomaar hebben weggegooid (nou ja een klein stukje ging naar lab voor biopt analyse). Ik snap wel dat er niet veel anders is wat ze hadden kunnen doen en dat het vruchtje geen enkele kans had zo op mn eileider, maar toch voelt het op de één of andere manier verkeerd. Ook de manier waarop ze erover praten, alsof het voor mij ook zomaar een klompje weefsel was, wat ik liever weg had willen hebben. @Noekie: Wat erg dat jullie ook een bbz hebben gehad. Moest jouw eileider er ook uit? Maar wat super bijzonder dat jullie na die hele medische malle molen toch nog spontaan zwanger zijn geraakt! Ergens droomt elke mmm-er daar natuurlijk stiekem van. Wij hebben sinds we in 2008 begonnen voor mn dochter al wel 50 + natuurlijke cyclussen gehad zonder enkel succes, maar ergens heel diep van binnen hoop ik soms toch ook dat het toch ineens lukt in een pauze cyclus. Maar ja, eigenlijk maakt het me helemaal niet uit hoe het lukt als het maar lukt. Maar ik ben ook wel bang dat mn kansen zelfs met hormonen en iui of straks ivf nu nog kleiner zijn door die operatie.
Ik heb beide eileiders nog. Na de tp was het eitje gaat nestelen in mijn linker eileider. Volgends de gyn minder dan 1% kans na een tp bij ivf. Maar ik moest natuurlijk die ene procent zijn. Ik was er erg op tijd bij omdat mijn gevoel al meteen zei dat het mis was. Mede ook door de bloedingen en krampen. De gyn heeft bijna 45 minuten gezocht en toen hij tijdens de echo ineens het licht veranderde van het echobeeld kwam het probleem in zicht. Direct opgenomen en 's avonds al geopereerd. Ik denk wel dat ik daardoor weer vruchtbaarder ben geworden. Mijn 3de poging ivf zou ik doen in Dusseldorf en in die rustperiode ben ik begonnen met Vitamine D3 in hoge dosering (op advies van daar) en zag al resultaat bij de tp van mijn enige cryo. Toen had ik ook ineens 2 eitjes van mijzelf. De arts was zelf ook erg verbaasd. De tp mislukte en ben doorgegaan met de vitamines en de volgende cyclus was raak. Bij 6 weken een echo gehad met een kloppend hartje en toen de afspraak in Dusseldorf maar weer afgezegd. Ik moet zeggen dat ik aan die periode nog vaak moet denken hoor. Je zit zo in een achtbaan van emoties. Pff... krijg al weer tranen... Vergeten doe je het dus nooit. En dat wil ik ook niet. We hebben er dus een herdenkingsdag bij!
Ik heb voor S een miskraam gehad met bijna 7 weken. Ik ben de maand erna verder gegaan toen omdat ik het alleen nog maar meer wilde.
Wij hebben het helaas 3x mee gemaakt. Een vmk, een bbz met geklapte eierstok en weer een vmk. Wij kunnen alleen zwanger worden dmv donorzaad en hebben daardoor maar een paar kansen ivm beschikbaarheid van het zaad. Na elke miskraam kreeg ik steeds meer de angst dat het niet zou gaan lukken. Het einde van de behandelingen kwam ook snel dichterbij naarmate we langer bezig waren, dus dat werkte ook niet mee. Onze wens was heel sterk en dat gaf ons de kracht om toch door te gaan. Al weet ik niet of we verder hadden gegaan wanneer het nogmaals fout had gegaan. Gelukkig hebben we die keuze niet hoeven maken! Na de vmk's zijn we direct door gegaan. Na de bbz moesten we verplicht wachten tot het hcg uit mn lichaam was. Maar voor verwerken heb ik mezelf (nog) geen tijd gegeven, dat komt wel wanneer het weer rustiger is..
Hey meis, We had al eerder op je topic gereageerd. Bepaalde dingen die je zegt herken ik heel erg. Vrij snel na de bbz heb ik de gyn gebeld en om een gesprek gevraagd. Ik vond de controle na 6 weken te ver weg. In het gesprek heb ik om een nieuwe HSG gevraagd om te kijken of mijn linker eileider nu wel doorgankelijk was. Dat was namelijk de conclusie van de opererend gyn tijdens de bbz en die conclusie stond haaks op de bevindingen van de HSG in aug 2012. De HSG was een hel deze keer en de conclusie overduidelijk, kans op een natuurlijke zwangerschap uitgesloten en de volgende stap is IVF. Ik zeg het zo vaak tegen mezelf en ook als ik het nu schrijf... ik besef het gewoon niet. Ik besef niet dat ik feitelijk geen kinderen meer kan krijgen zonder een behoorlijke dosis hulp. Ik weet ook niet of het ooit echt gaat doordringen. En dan zitten we nu al in het IVF-traject Heel veel sterkte met alles en met het verwerken. Het is slopend en mijn ervaring is dat je het nooit echt met mensen kunt delen omdat ze niet voelen wat jij voelt.
Hoi Nana, Ik ken je gevoel heel goed. Ik had al voor de MMM last van de kwaal 'wel zwanger zijn maar een miskraam krijgen'. Toen wij de MMM in gingen werd er in het ziekenhuis gezegd dat het zaad van mijn man niet super goed is maar dat we gewoon nog een half jaar met ovulatietesten in de weer moesten, dan IUI zouden krijgen en dan IVF (na 10 jaar samen zijn, niets te hebben gedaan om kinderen te voorkomen en meerdere miskramen). Dit plan klonk mij niet zo overtuigend dus ging ik voor een 2nd opinion naar een kliniek die gespecialiseerd is in vruchtbaarheidsproblematiek. Daar werd ook, net als in het zhuis, het zaad van mijn man onderzocht en dat bleek zo slecht en weinig dat zelf proberen, IUI en IVF weinig kans zou hebben. We kregen direct ICSI. We waren overtuigd dat dit dan ook de reden zou zijn waarom ik steeds miskramen kreeg. Het zaad was zo zwak dat als er al een bevruchting was dit geen kans van slagen zou hebben, was onze gedachtegang. Dus vol positiviteit gingen we aan de ICSI. Na de punctie had ik 1 verse embryo en gingen er 3 de vriezer in. Van alle 4 de embryo's werd ik zwanger. Bij 3 testte ik (licht) positief en werd ik 2 tot 3 dagen later ongesteld en werd de test daarna negatief, bij de laatste steeg mijn hCG heel goed maar kreeg ik na 6 weken alsnog een miskraam. Iedereen zegt dat je positief moet blijven en aangezien ik van nature een positief ingesteld persoon ben probeer ik dat ook wel maar ik moet eerlijk zijn, we hebben nog 2 pogingen die we vooral 'voor de vorm' doen zodat we onszelf later niets kunnen verwijten. Na de ICSI is het voor ons klaar en zijn we 'uit behandeld'. We hebben ook al plannen gemaakt voor als het nooit zou lukken. We zijn namelijk op alles onderzocht. Erfelijke afwijkingen, bloedstolling, auto immuun, kijkoperatie waarbij eileiders/eierstokken/buitenzijde baarmoeder zijn bekeken, hormoonhuishouding, schildklier... Alles ziet er super uit. Ik krijg nog een baarmoederspiegeling (een kijkje IN mijn baarmoederholte om te zien of er cystes of verklevingen zitten) als poging 2 ook niet lukt en that's it. Ik kan nu met dooddoeners komen dat je nog kansen hebt maar het is ook je eigen gevoel wat je erbij hebt. Hoop houden en positief blijven is voor jezelf sowieso altijd het beste en wij beseffen ons ook dat onze strijd nog niet is gestreden, we hebben tenslotte nog die 2 pogingen. Dat je gevoel wat sceptischer wordt nadat je mk doormaakt is logisch. Ik hoop dat je de hoop weer vindt en er weer met een frisse blik tegenaan kunt. Oh ja, mijn mk was 5 - 6 weken terug en ik start met een nieuwe poging zodra ik nu ongesteld word.
Wat fijn zoveel herkenning (maar niet voor jullie natuurlijk, sorry). @Noekie: Gelukkig dat je eileider niet beschadigd was. Echt bijzonder dat je zo snel weer zwanger werd en nu niet meer naar DD hoeft! En inderdaad ik ben ontzettend gelukkig dat ik al een hele mooie dochter heb! Als ik het even helemaal niet meer zie zitten en ik zie haar stralende koppie, dan kan ik toch weer glimlachen. Zo bijzonder. Maar de wens voor een tweede is ook heel erg sterk. Net zo sterk als de wens voor mn dochter ooit was eigenlijk. @Dreamer: Pffff, jij hebt ook al veel mee moeten maken! Ik denk wel dat het belangrijk is dat je het op de een of andere manier verwerkt. Mijn gyn zei het vorige week tijdens controle heel lomp. Ze zei dat de kans op een vroege miskraam altijd ongeveer 50% is en dat als ik nu niet eerst goed de bbz verwerk ik straks helemaal instort mocht het weer misgaan. Ik vond dit wel vrij direct (een beetje te direct naar mijn zin ), maar ik snap wel wat ze bedoelt. Als je iets niet verwerkt kan dat echt in de weg gaan zitten en als er meerdere dingen bij elkaar komen wordt dat alleen maar erger. Tegelijkertijd snap ik ook heel goed dat verwerken soms gewoon moeilijk gaat. Het leven is soms zo druk, dat je je het niet altijd kunt veroorloven om ergens lang bij stil te staan. Zeker als dit je minder productief op werk of thuis maakt. @Else: Lief van je dat je hier ook reageert. Het lijkt me ook een heel moeilijk idee dat op de natuurlijke manier zwanger worden niet meer gaat. Wij hebben alles bij elkaar toch al wel 50+ niet succesvolle natuurlijke cycli gehad, maar toch kun je altijd dromen dat je toevallig een keer geluk zal hebben en in jouw geval gaat dat niet meer . Ik hoop echt dat het bij jou heel snel raak is met IVF en je niet meer met dit nare idee geconfronteerd hoeft te worden. Ik zit er trws ook over na te denken om straks nog een keer een HSG aan te vragen. Ik heb er 3 jr geleden 1 gehad, maar dat zegt natuurlijk niet zoveel. Nu ik nog maar 1 eileider heb is het natuurlijk wel belangrijk om te weten of deze het überhaupt wel doet of dat we niet beter meteen met ivf kunnen beginnen. Alleen vond ik die HSG de eerste keer al zo pijnlijk, bah. en ik merk echt dat ik nu even bang geworden ben voor alles wat pijn kan doen. Dus ik wacht toch nog maar even een paar maanden. We krijgen nu toch geen behandeling. @Jordan: Oh, wat erg dat je al bij je laatste icsi bent aanbeland en zoveel vroege miskramen hebt moeten hebben . Voor ik de mmm in ging voor mn dochter heb ik ook 3 vmks gehad en is mn bloed ook door de molen gehaald. Daar is toen gelukkig wel wat uitgekomen, wat voor mijn gevoel heel erg uitmaakte bij de verwerking. Ik kan me zo goed voorstellen hoe onzeker je wordt als er niets uitkomt. Aan de ene kant is het natuurlijk goed dat alles goed is, maar aan de andere kant wil je ook gewoon weten waarom het misgaat. Wat moet het spannend zijn om nu weer opnieuw te beginnen. Wel heel goed dat je zo positief bent. Je hebt helemaal gelijk, de strijd is nog niet over en je hoort het gelukkig best regelmatig bij anderen hier in de mmm dat het toch nog ineens lukt en blijft goed gaan. Ik zal voor je duimen! @Hier: Vandaag voor het eerst weer op mn werk. Ik vind het wel een moeilijk idee dat ik de laatste keer dat ik hier in mn kantoortje zat juist nog zo blij was dat ik zwanger was. Ik merk dat ik dit nu met alles heb, waarbij ik de laatste keer dat ik het deed voor ik het nu weer doe nog zwanger was (sorry voor draak van een zin ). Het is fijn dat er steeds minder van die dingen overblijven en het idee van niet meer zwanger zijn steeds "gewoner" wordt. Maar er zullen nog wel een aantal van die dingen komen. Mn "kantoorbuurvouw" hier is 8 weken verder dan ik was en het leek me zo leuk als we straks alle twee met dikke buiken zouden lopen. Gelukkig is nu op vakantie, maar dat zal straks ook wel even confronterend worden om haar weer te zien.
Zoals in mijn onderschrift te lezen is, hier ook mk ervaring.. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Zoals je ziet was ik na mijn bbz vrij snel weer zwanger. Ik hoop dat iedereen ook weer snel zwanger is!
Nana, extra heftig zeg, dat je kantoorbuuf zwanger is. Pijnlijke toevalligheden zeg maar. Hier op de zaak 2 dames zwanger en inmiddels bevallen. Ik heb mijn eigen kantoor maar ik zag ze regelmatig, met hand wrijvend over de buik, voorbij wandelen. Ik heb trouwens nog 2 pogingen gelukkig. Heb er nog maar 1 op zitten en ga nu, als ik eindelijk weer eens ongesteld ga worden, starten met poging 2
LadyZorra, jeetje meid, jij hebt ook een pittige geschiedenis op dit gebied. Ook erg recent lees ik sterkte en een digitale knuffel!
Hoi Nana mij ken je ook wel een beetje Zwanger na 7 IUI's,de laatste IUI was ik zwanger van. Die is afgebroken en ik had alleen 50 eh puregon gespoten. Werd helaas een vanishing twin hoewel ie bij mij niet zo 'vanishing' was want met 6,5 wk kreeg ik de eerste echo en toen waren het er 2,alleen één hartje klopte. Alleen met de termijnecho zagen ze dat het kindje al 1,5 eerder overleden was,missed abortion dus. Is opgewekt met cytotec. Toen na 2 mnd spontaan (!) zwanger maar dat is na 4+2 ook misgegaan helaas. Nu proberen we het nog even en dan word het IVF Dusseldorf. Ik heb de ziekte van Lyme gehad,daardoor kon ik 3 jaar niet zwanger worden doordat ik geen eisprong had of een hele matige. Met vriend is niets mis,ja soms wat zwak zaad. Ik ben wel al 36 helaas. Hoop dat jullie toch nog zwanger zullen worden. Het is zo rot om in die MMM te zitten. Is het eindelijk gelukt,voel je je aan de andere kant van de lijn staan en gaat het alsnog mis! jordan,ik vind het heel erg om te lezen dat jullie bij de laatste ICSI zijn aanbeland ladyzorra,ik heb je een tijdje gevolgd in 2009 ofzo toen jullie in de MMM zaten. Fijn dat jullie een zoontje hebben gekregen maar wat een onderschrift zeg.. miss,jouw verhaal ken ik en jij het mijne Hoop voor jullie op nog een wondertje. one of a kind,jou heb ik ook gevolgd nog in 2009 of zo. Zag laatst een foto van S,knap ventje! Meiden,ik hoop allemaal dat jullie nooit meer een mk hoeven meemaken. Die pijn en het verdriet is zo afschuwelijk.
Jeetje Nana wat heftig is het toch allemaal hè Ook wij hebben het helaas mee moeten maken en hebben erachteraan moeten rennen om nu wel dat prachtige wondertje te mogen verwachten. In september 2009 stopten wij met de pil, uiteindelijk was ik pas in oktober 2011 zwanger van de eerste IUI. Wat voelde wij ons gelukkig en wat een geluk hadden we dat het de eerste keee gelijk raak was!! Helaas werd ik op een ochtend (5+2) wakker met het vreselijk nare gevoel dat er iets niet goed was. Ik had nog geen pijn oid, dit begon later op de dag pas. Uiteindelijk ben ik 2 dagen erna met 5+4 vrij vluchtig geopereerd omdat ik zoveel pijn had Ook wij kregen de opmerking: 'je weet nu in ieder geval dat je zwanger kunt raken' ..... Pffffff ik kon diegene wel een optater verkopen!! Wat heb ik aan een kindje wat ik in mn hart meedraag ipv in mn armen!! Ik had zó ontzettend het gevoel dat mn lichaam me vreselijk in de steek had gelaten omdat ik niet zwanger kon worden zonder hulp (terwijl er nooit een reden gevonden is waarom het niet wil) en nu zorgde mn eigen lichaam er ook nog eens voor dat de gyn mn levende vruchtje heeft moeten "vermoorden" (ook dat herkende ik in je verhaal) De echte klap kwam iets later en heb mezelf de tijd niet gegeven/gegunt om het echt goed te verwerken.... Ondanks dat het mis ging kreeg ik wel weer hoop omdat het de eerste x was gelukt... Ik moet ook zeggen dan hoop en moed om verder te gaan bijna vanzelf wel weer komen! Op de 1 of andere vreemde manier neemt je verstand het over van je gevoel en kun je er weer voor gaan. Terughoudendheid zal er zijn en blijven uit zelfbescherming... Uit eindelijk zijn we na 6 IUI vorig jaar september begonnen met IVF. De eerste poging werd afgebroken ivm overstimulatie em mocht pas afgelopen januari voor een nieuwe poging... Deze eindigde helaas in een IUI omdat er niks wou groeien en ik na 25 dagen stimuleren maar 1 follikel had en ook deze lukte niet. Uiteindelijk in maar weer begonnen en in april had ik een positieve test!! Toen nog 2 weken kn het zkh
Jeetje wat een verdriet toch allemaal.. Ik zie dat wij in dezelfde periode ongeveer een bbz+miskraam hebben meegemaakt. Hoe is het toch mogelijk he? Eindelijk zwanger, van twee nog wel en toch met lege handen achterblijven Ik hoop dat je snel weer een voorspoedige zwangerschap mag meemaken.
(maar ff zo want mn telefoon werkt niet mee Maar ik heb uiteindelijk nog 2 weken in het zkh gelegen ivm heftige overstimulatie door de zwangerschap. En zie mn ticker Ik hoop van harte dat het ook jou weer lukt om moed en hoop te verzamelen om er weer voor te gaan!! Dat er maar een mooi brusje komt voor jullie dochter! Heel veel succes en een cyberknuff
Klaproos, ik heb nog 2 pogingen gelukkig ik denk dat de verwarring komt door de zin dat als poging 2 niet lukt ik een baarmoederspiegeling krijg. Na die spiegeling ga ik dan door met poging 3