Denk dat ik een van de vele ben, en misschien ook nie alleen ons babytje van nu een goeie 6mnd slaapt vanaf het begin al ZO weinig, telkens een kwartier tot half uur ('s nachts gaat het oke en zit er 3uur tussen) dus nog steeds nachtvoedingen ( pap, warm eten, rijstebloem helpt helemaal niets) Uitstellen speen ect helpt niets. Alleen speen en bij ons in bed nemen dan slaapt baby 1.5ur langer en dan echt hongerrrr. daarbij is baby een echt pappa's kindje, alles wat pappa doet is leuk. Alles wat mama doet is niet leuk genoeg, een flauw lachje kan er af. Ik werk meer als mijn man en mijn man werkt thuis dus we hebben geen oppas, baby ziet ppapa dus 24/7. Aan de eene kant ben ik blij dat hun band zo sterk is, maar had het me een beetje anders voor gesteld, ik wist niet eens dat baby's voorkeur kunnen hebben, en ik dacht altijd dat dit pas is als ze twee zijn oid. ik merk echt dat ik nonchalanter bent tov baby. Als baby huilt dan laat ik baby huilen voor rustig 10min. Het doet me niks, het voelt zo vlak. Eerst dacht ik toen ik lnog zwanger was als me baby geboren word dan krijg ik een denkbeeldige S op me rug (superman idee) maar alles behalve ik herken ook helemaal geen huiltjes me oren zijn nog uitgespotenlaatst maar ik hoor het verschil niet!! Ook zo iets. Sommige zullen denk ik best raar vinden wat ik beschrijf maar ik weet niet wat dit gevoel is. Dit herken ik ook niet van mezelf. Kent iemand dit? Mijn onzekerheid speelt hierin ook zeker een rol hoor maar dat gevoel... Ik voel niet wat ik moet voelen of denk dat ik moet voelen. En voordat er verkeerde conclussies getrokken worden, ik ben gek op me baby ik heb 4(!!)jaar op dit wonder moeten wachten met veel verdriet. dus hou echt wel van baby!!
Hoi Hope! Ik twijfel er niet aan dat je gek bent op je kleine wondertje! Ik wilde je gewoon even laten weten dat het meer voorkomt dan je denkt dat je gevoel voor je kindje moet groeien. Het is niet elke mama gegeven om onmiddellijk op een roze wolk te zitten na de geboorte. Je lichaam heeft heel wat moeten doorstaan tijdens de zwangerschap en het geboorteproces. Je zei ook dat jullie lang hebben moeten wachten op dit grote geluk. Misschien speelt deze angst ook mee. Ik heb het geluk thuis te zijn met onze kleine meid (nu 7 maanden) en ik merk dat ze meer naar mij leunt dan naar de papa, die haar trouwens even graag ziet. We zijn nu op vakantie in Frankrijk waar hij meer tijd aan haar kan besteden en ik merk ook dat ze dit super vindt. Ze herkent hem beter, geniet 100% van zijn aandacht en af en toe steekt er bij mij ook een puntje van jaloezie op nu Dus lieve Hope, geniet van de momenten dat jullie samen zijn. Het komt sneller dan je denkt dat je de huiltjes gaat herkennen, je wondertje houdt ook van jou maar neigt op dit moment naar diegene die het vaakst bij haar is. Het komt allemaal goed! Veel succes meid xxx
Ik denk dat jij ervaart wat veel papa's ook wel zullen voelen. Meestal is die eerste maanden de mama het meeste thuis en zullen veel baby's juist naar de mama toetrekken en minder met papa hebben. In jullie geval is het andersom omdat jouw man meer thuis is. Ik denk alleen dat mannen er over het algemeen minder 'last' van hebben omdat gewoon meer geaccepteerd is dat 'het nu eenmaal zo is' dat baby's meer tijd met mama doorbrengen en dus meer naar haar toe trekken. En vlak slaapgebrek alsjeblieft niet uit! Dat doet ook heel veel met je gevoelsleven hoor! Ik denk dat je met jouw gevoel een paar dingen kunt doen. Aan de ene kant zou ik proberen de tijd die je thuis bent lekker veel tijd met je baby door te brengen. Neem dan ook echt verzorgende taken over. Onze zoon is wat ouder en kan dingen al wat beter aangeven, maar wij merken ook voorkeur. Bij ons zijn de rollen andersom (ik het meest thuis, man iets minder). De laatste weken ben ik echt duidelijk meer thuis dan mijn man en ben dus vaak degene die met zoon eet, speelt, naar de wc gaat, naar bed brengt etc. Als mijn man er dan is en eens wat wil doen, is het gelijk een drama en moet mama komen. Wij geven daar niet aan toe. En we zien gewoon duidelijk dat als man bijvoorbeeld met onze zoon gaat ontbijten dat het eerst stukje (tafel dekken en brood smeren) heel vervelend is. Maar tegen de tijd dat de boterhammen klaar zijn, is het alweer goed. En als man een paar dingen met onze zoon gedaan heeft, stribbelt hij al niet meer tegen. Ik denk dat dit voor baby's ook geldt. Eerst willen ze even terug naar de vertrouwde verzorger. Maar als een ander een paar keer dingen met ze doet, is die ook weer heel snel vertrouwd en 'goed'. Toch veel tijd met je baby doorbrengen dus. Maar probeer daarnaast ook wat momentjes te hebben met zijn tweetjes (jij en man dus) Breng -als dat kan- jullie baby eens naar de grootouders ofzo om te logeren. En geniet samen van een heerlijk etentje in een restaurant gevolgd door een zalige nachtrust. (Of misschien nog wel beter, sla het uit eten gaan over en ga een kort avondje heerlijk ouderwets bank-hangen en maak daarna een lekker lange nacht.) En tenslotte, als belangrijkste tip, probeer voor jezelf een stuk acceptatie te vinden. Jullie baby is meer bij papa. En dus heeft papa een bepaalde 'voorsprong'. De baby herkent papa als eerste verzorger en trekt daar meer naar toe. En bovendien herkent papa de verschillende geluidjes van de baby beter, omdat hij ze nu eenmaal vaker hoort. Ik denk dat als je dit kunt accepteren dat dit gewoon normaal is, dat je het dan voor jezelf een stuk makkelijker maakt om te genieten van de momenten die je wel met je baby hebt. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Veel sterkte in ieder geval.
Eens met bovenstaande. Ik snap best dat het lastig is, en juist die gevoelens zeggen hoeveel je om je kindje geeft! Ik kan ook weleens een beetje jaloers zijn als me zoontje bij mij een wat mindere dag heeft en er komt even iemand langs en daar laat hij gelijk een hele gulle lach aan zien... kon me eerst ook onzeker maken. Wees trots op de band van je man en baby en geniet ook van momenten samen met de baby alleen. Het kost jou gewoon wat meer tijd om een goede hechte band met de baby op te bouwen als de papa, omdat hij er 24/7 is, dat is heel normaal.. en doet ook iets met jou gevoel. Hier merk ik ook wel dat mijn zoontje meer naar mij toe trekt dan zijn vader, dat zegt hij ook weleens en vind papa hier ook niet altijd even leuk.... maar als ik dan zie hoe mijn zoontje op hem kan reageren..., dan smelt ik. Ik zie gewoon dat hij ook blij is met zijn papa, en dat is jullie baby ook echt wel met jou!!
bedankt voor julie antwoorden! ik moet het gewoon accepteren inderdaad. Het moederschap is gewoon werken hahah!
Is het misschien een idee om eens met een gespecialiseerd persoon over je gevoelens te praten? Zou het kunnen dat je een (kleine) PND hebt? Als je zegt dat je je zoontje 10min laat huilen en dat je je vlak en gevoelloos voelt, dan denk ik dat dat zomaar eens zou kunnen. En het moederschap is inderdaad werken en je groeit met de dag meer in je nieuwe rol. Hier was het ook niet meteen roze wolk hoor. Ik vond het allemaal zo nieuw en spannend en was enorm onzeker over alles.