Hallo dames, Hoe gaan jullie om met alle emoties die komen kijken bij de behandelingen. Ik heb net mijn tweede IUI gehad, die trouwens mislukt is, dus ik mag absoluut niet klagen. Maar toch brengt ook de pas tweede al veel emoties met zich mee en ook onzekerheid. Ik spreek mezelf iedere keer streng toe: het is pas de tweede,kom op wat is dat nou? Maar m,n gevoel daarbij kan ik niet tegenhouden. Mensen in mijn omgeving die ervan af weten raden me an omer niet teveel mee bezig te zijn, want dat heeft ook geen gunstige invloed. Maar hoe doe je dat? Timen, tellen, je cyclus in de gaten houden, op tijd bellen voor afspraken in het ziekenhuis. Hoe kun je er nou niet niet mee bezig zijn? Nogmaals ik mag eigenlijk niet klagen, er zijn er onder jullie veel meer die er slechter voor staan dan ik. Maar toch....
Ongeacht het traject dat je volgt blijft het moeilijk als een poging mislukt. Onze eerste icsi is nu mislukt en ik heb mezelf 2 dagen gegeven om flink te huilen en daarna weer proberen de moed te hervinden en door te gaan. De emoties zijn behoorlijk heftig maar wil de positieve kant blijven zien in plaats van het onzekere. Maar iedereen gaat er anders mee om. Het belangrijkste is je gevoel de vrije loop te laten gaan
Hoi Bammar, Ik vraag me ook altijd af hoe anderen ermee om gaan. Het is echt een enorme achtbaan. Als je erin zit kun je er ook echt niet meer uit. En de mensen die zeggen dat je er niet zo mee bezig moet zijn.... Die begrijpen er echt helemaal niets van. Ik zeg altijd "doe mij het recept daarvan, daar kan ik veel mensen blij mee maken". Als je eenmaal in de medische molen zit ben je verplicht om ermee bezig te zijn. Je zult toch je medicatie op tijd moeten nemen en je afspraken in het ziekenhuis na moeten komen. En dan die hoop die er keer op keer weer is. De enige tip die ik kan geven is erover praten. En af en toe even een kleine stop inbouwen voor een lekkere vakantie. Zodat je er heel even iets minder mee bezig bent. En vooral af en toe even lekker keihard janken Hoe lang ben je al bezig?
Hoi Wilma24, Zoals je kunt lezen ben ik net pas begonnen (maart 2013;daarom vind ik ook dat ik echt geen klagen heb)maar ik ga er alleen voor en dan ben je dus ook afhankelijk van in mijn geval mck.
Nou Bammar, jezelf verwennen, hobby's, sport, alles wat je aandacht kan afleiden... Zo kan je het vast beter loslaten Maar hey, wie weet ben je plots zwanger bij de 3de of 4de iui! Wat mij troostte (had maar 2 rondes nodig, dus een echte mmm-kenner ben ik niet...) was de gedachte dat het bestààt... Er zíjn oplossingen voor vruchtbaarheidsproblemen... We hebben zo veel geluk dat we in 2013 leven! Zelfs de laatste 5-10 jaar zijn er nog grote sprongen voorwaarts gemaakt met de baanbrekende vitrificatietechniek van eicellen! Nog nooit werden zo veel meiden zwanger dankzij kunstmatige bevruchting! (ik denk 90%) (met oprecht medeleven voor die 10% - hopelijk blijven de mmm-technieken evolueren zodat deze meiden ook geholpen kunnen worden) Succes!
Ik begrijp helemaal wat je bedoeld. Het is een achtbaan van emoties. Je bent niet voor niets met deze behandeling bezig, maar omdat je zwanger wilt worden. Dus logisch dat je er mee veel mee bezig bent, zelfs in de weken dat je misschien even niet naar het ziekenhuis hoeft. Wij zittten inmiddels bij de 4e IUI en hebben net een break van 2 maanden gehad. Dat kan ik je echt aanraden! Pas toen ik vorige week weer moest prikken besefte ik hoe goed en genieten het is geweest om even 2 maanden niet te prikken, te denken aan het op tijd maken van afspraken in het ziekenhuis etc. Verder wat al eerder gezegd is, geef jezelf de tijd om af en toe even flink te huilen en zorg dat je leuke dingen blijft doen. Wij proberen na elke mislukte poging iets leuks te doen als een dagje of weekendje weg of iets om mezelf te verwennen als een massage. Zorg dat je iets vindt wat jou helpt te ontspannen zodat je weer nieuwe energie krijgt en een volgende behandeling er tegenaan kan. Succes!!!
Herkenbaar hoor! Ik moet nog beginnen met de eerste IVF, maar hier ook veel spanning (waardoor nu een latere/geen cyclus). Ik heb PCOS en zit constant te zoeken hoe groot de kans is dat 't lukt, terwijl 't gewoon nooit met zekerheid te zeggen is of 't lukt. En dat idee vind ik heel eng. Want wat als 't niet lukt? Hoe moet ik verder als blijkt dat ik geen kinderen kan krijgen? En daar hoe ik nu nog niet over nat denken, want er is echt nog veel mogelijk, ik sta nog maar aan 't begin, maar toch ben ik ermee bezig en blijven die vragen door m'n hoofd spoken. Veel succes!
Ik word toch een beetje boos als ik dit lees. Ik ben ervan overtuigd dat je het goed bedoelt, maar je raakt me wel. Ik loop al iets langer in de molen mee. Ze kunnen veel, maar voor een kleine 50% van de stellen die aan ivf of ICSI begint bieden deze methodes geen uitkomst! Dus zeker geen 90%!