En de echo uitslag was binnen: niks aan de hand Manlief kan weer opgelucht ademhalen... voor zo lang als het duurt
Hopelijk hebben jullie allebei terug rust nu. En datmhet nog maar lang duurt voor ie weer iets heeft! Ga je het er nog met hem over hebben om verdere hulp te zoeken?
Ja, heb ik zelfs al gedaan, maar nu het allemaal ( voor even ) achter de rug is, vindt hij het allemaal niet zo nodig....:x Ik heb hem wel de eerdergenoemde link laten lezen met de patiënten folder en hij moest toegeven dat hij zichzelf er volledig in herkende. Dat gaf wel een opening om het erover te hebben. Ik heb hem gezegd dat de eerst komende keer dat hij weer iets denkt te hebben en het blijkt weer niks te zijn dat ik er dan op sta dat hij verder gaat kijken naar psychologische hulp. In ruil daarvoor ga ik serieus in op zijn kwalen en klachten en neem ik hem serieus in zijn angsten. Hier kon hij het wel in vinden. Zegt hij nu in zijn euforie ben benieuwd...
Hij heeft gisteren alweer zitten dubben... of de arts het allemaal wel zeker had gezien en niks over het hoofd had gezien etc etc.. Ik moet dan echt op mn tong bijten om niet heel snibbig te worden... Zo frustrerend! Dacht ik eindelijk dat we weer opgelucht konden ademhalen.. het heeft 1 dag geduurd...
Ook herkenbaar helaas. Was hier ook telkens zo. Hij kreeg ook steeds iets anders waardoor een ander onderzoek nodig was. Hij was pas echt gerustgesteld wanneer er uiteindelijk toch iets gevonden was. Zoals bv een ontstoken slokdarm. Dit kreeg hij natuurlijk door maanden te panikeren, druk maken, ... Maar voor hem was dit een bevestiging dat er toch iets mis was ( terwijl dit volgens mij enkel een gevolg van zijn hypochondrie was) Dit blijft ook een tere plek bij hem als hij stress heeft en heeft nog altijd angst voor slokdarmkanker. Ik kan ook echt geen raad geven van hoe jij er mee om moet gaan, want ik voelde me ook altijd zoals jij en heb hem zelf zijn probleem laten behandelen want ik kon ht niet meer. Nu begin ik er min of meer weer tegen te kunnen als hij ergens its heeft.
En toevallig begon die van mij gisteravond ook weer over benauwdheid waardoor hij denkt dat het in plaats van zijn darmen en maag (die nu helemaal gecheckt zijn!), het zijn longen zijn. Na ongeveer een half uur doorvragen begon het duidelijk te worden dat hij voornamelijk benauwd is op zijn werk (airconditioning) waarbij hij weer over kanker begon (hij heeft een stressvol beroep en die klimaat-control op zijn werk is vervelend wanneer hij wel buiten in de volle zon van zijn pauze geniet - ik geef dat dus de schuld). Dus ik grapte dat hij slechts 'werkkanker' had en maar moest voorstellen dat zijn irritante baas een chemokuur moest ondergaan en dat als hij zich teveel zorgen maakt, dat hij zich maar moest controleren op een luchtweginfectie of zoiets. Eventjes in mee gaan en daarna afserveren en terugsturen naar de dokter. Na de 100ste keer gaat het je steeds minder moeite kosten!
Ja, wanneer hij blijft malen dan is de volgende stap maar weer naar de dokter toe! Maar hij schaamt zich er zelf ook voor " hij ziet me weer aankomen" Joyce, ook zo herkenbaar. Dat hele onredelijke beredeneren... Werkkanker, ja, haha! gisteren had die van mij stress omdat hij zo'n electrische tik had gehad, zo' n statische ontlading. Zo een waar je in de winter de hele dag door last van hebt. Hij had het over electriciteitndie in je lichaam blijft zwermen... Sorry, maar ik doe erg mn best, maar daar kan ik toch echt niet serieus op in gaan?! Volwassen vent van 37....
@druif: maar die schaamte is misschien wel in jouw voordeel... De dokter zal wel meer gênante dingen horen op een dag en wie weet kan de dokter hem er wel definitief vanaf helpen? Sinds ik ooit naast een bejaarde man met oorlogstrauma in de wachtkamer zat... (En die liever onbekende tijd op de dokter wachtte die bij een spoedgeval was... Dan een vervanger te woord staan...) Denk ik niet dat er veel is dat ze nog niet gezien hebben. Zeker niet qua psychische klachten.
Ze staan vast niet heel raar te kijken, maar manlief heeft misschien wel een psychisch probleem, maar hij " is niet zo van de psychische problemen". Als je naar de psycholoog moet dan zal je wel gek zijn. beetje kortzichtig dus. Maar heeft als gevolg dat hij liever niet gaat. Ik zie er het voordeel dus niet zo van in...
Wat vervelend voor je man Heb het zelf 10 jaar lang gehad(extreem gevalletje) Niks hielp..psycholoog, alternatieve artsen,oxazepam...nou ja gewoon van alles geprobeerd.Kan je vertellen het is vreselijk voor jezelf maar ook voor je omgeving. Vroeg ook altijd bevestiging aan de mensen om mij heen... Maar goed ik heb iets gevonden wat helptIk slik nu 1 keer per dag paroxetine..en het gaat zo goed nou.. Denk niet dat ik ermee moet stoppen maar goed Ik hoop voor je man dat hij ook iets gaat vinden wat helpt want buiten de antidepressiva heb ik het nooit gevonden
Wat fijn dat dit je helpt!! Het lijkt me echt geen pretje... Heb je nog tips hoe ik om kan gaan met die constante bevestiging vragen? Het kost me zoveel moeite om er na 100 keer nog serieus opmin te gaan!
Hier meldt zich een hypochonder. Heb het deels overwonnen, maar dat heeft flink wat energie gekost. Mijn partner vraag ik regelmatig bevestiging. Hij kijkt 1x en vervolgens verwijst hij me naar de huisarts met de mededeling dat hij geen dokter is en dus mij niet kan beoordelen. Ik stop daarna met bevestiging zoeken bij hem. Ik heb de afspraak met de huisarts dat als ik serieus twijfel, ik een afspraak maak en langskom. Heb meerdere therapieën gevolgd. Hier in geleerd dat lichaam en geest elkaar (kunnen) beïnvloeden. Ik heb de afspraak met mezelf dat ik (vage) klachten 3 dagen aan zie en mocht het erger zijn geworden ik dan naar de arts toe stap. Hypochondrie wordt enorm onderschat. Mensen lachen er vaak om of vinden het maar irritant dat iemand continu bevestiging zoekt (en terecht). Is je man altijd al zo geweest of is er iets gebeurd dat er voor heeft gezorgd dat deze twijfel bij hem is begonnen? Hoe dan ook, ga er niet te diep op in. Wat jij ook zegt / welke bevestiging jij ook geeft, de enige die hem kan helpen is hij zelf.
Je bent pleeg toch? Ik ook. Waarom ga je niet samen met je man naar de huisarts en vertel je samen dat hij erkend dat het tussen de oren zit? Als hij dan niet durft, neem jij het over. Dan kunnen ze DAAR wat aan doen, want dat is hard nodig. Consult psycholoog is geen overbodige luxe. Het zal ook voor ehm een opluchting zijn als zijn huisarts ingelicht wordt, dan is het geen geheim meer. Maak met de psycholoog afspraken hoe te reageren op zijn controlegedrag. Misschien moet je hem er steeds op aanspreken om te stoppen of zo, dat weet ik niet. Als je man maar lang genoeg denkt dat hij wat heeft, dan krijgt hij die klachten ook. Ik heb in mijn werk mensen gezien met een halfzijdige verlamming ZONDER medische oorzaak. Het was puur psychisch. Zo zie je hoe erg de geest het lichaam kan beïnvloeden. En van langdurig overmatige stress krijg je op den duur ook echt ziekten, zoals hartziekten. Genoeg redenen om er wat aan te gaan doen.
Ik vond het vreselijk als ik merkte dat mijn omgeving moe werd van mijn vragen..want dat was meestal het enige wat enigszins eventjes hielp Mijn vriend werd er soms ook gek van Ik ben van mening dat je hem die bevestiging wel moet geven(al hou je het zo in stand ) en dat hij zelf moet gaan zoeken hoe dit opgelost kan worden. Sterkte
@ Zonnebloem: wat knap dat je het ( deels) hebt overwonnen! Ik begrijp dat je nog wel met regelmaat onzeker bent over lichamelijke klachten en bevestiging vraagt aan je vriend om te kijken, te checken etc?? Maar dat was dus veel erger begrijp ik??? je hebt nu met jezelf de afspraak gemaakt dat je na 3 dagen dubben ene afspraak maakt bij de huisarts. Maar is het dan nog vaak nodig of blijkt dan na die 3 dagen dat de angst weer wegebt? reden dat ik het vraag is dan manlief soms wel wekenlang rondloopt met klachten. Als hij na 3 dagen dubben een afspraak zou maken zit hij er elke week wel een keer Meestal gaat hij dus niet en is zijn onzekerheid altijd wel aanwezig, maar de ene dag erger dan de andere. Hij checkt wel vaak zijn lichaam maar de situatie is leefbaar voor hem ( in mijn ogen is het al heel bepalend aanwezig als je elke dag minstens een half uur ermee bezig bent, maar goed) Mijn man heeft het altijd al wel een beetje gehad. Zo lang ik hem ken ( 13 jaar nu) is hij wel gericht op moedervlekjes, bobbeltjes, vage pijntjes etc. Vroeger heeft hij wel hyperventilatie aanvallen gehad en hij heeft een klein beetje dwangmatige trekjes ( tig keer aan deuren lopen trekken om te checken of ze dicht zitten, terug rijden om nog een keer te checken enz) naar mijn idee valt dit allemaal wel een beetje onder de zelfde oorzaak/ gevoeligheid. Maar dat hypochondrische is wel toegenomen de laatste tijd. ik denk dat het komt omdat hij niet lekker in zn vel zit: druk leven, druk werk, kleine kids, chronisch slaaptekort, zeurende vrouw ... Sandana: ja, hier ook ene pleeg Dat helpt niet echt mee. Je kent zoveel echt ernstige zieken, waardoor ik meestal baggetaliserend reageer bij de vage, niet aantoonbare klachten van mn man. Maar ik realiseer me wel dat hypochondrie ook echt wel een ernstige ziekte is! Maar zolang hij het niet laat bevestigen of erkent voor zichzelf en er mee aan de slag wil, ben ik een beetje opstandig merk ik. Ben een beetje te oplossingsgericht misschien ik heb hem al voorgesteld om de volgende keer mee te gaan. maar ja, dan duurt meestal wel weer een paar weken aangezien hij net is geweest. Maar in geval van vage klachten laat ik hem niet meer zolamg rondlopen als vorige keren maar eerder aandringen op de huisarts. En wat je zegt over langdurige stress, dat je daar wel op den duur wel lichamelijke klachten van kan krijgen, daar zit zeker wat in en kan misschien voor hem wel een extra stimulans zijn voor hem om te gaan! Slim! @Angelala: denk dat ik dan de gulden middenweg probeer: dus 1 keer er in mee gaan, en hem serieus nemen in zn angst, maar de keer daarop, ( als er maar 1 dag tussen zit) naar de huisarts verwijzen?
Pff, Druif, ik vind het echt rot voor je! En voor je man natuurlijk ook hoor! 'zeurt' hij ook waar de kinderen bij zijn? Da's natuurlijk niet goed. En druk enzo is geen excuus hoor, het is volgens mij een psychische aandoening die onder druk wel heviger vormen aan kan nemen. Ik ben helaas zelf een medische encyclopedie. En nu heb ik een familielid die altijd dezelde onderzoeken als ik laat doen, ook al zijn er geen klachten. Die persoon doet dan heel panisch en gooit het op 'erfelijkheid' en krijgt zo de duurste bloedonderzoeken, echo's en ingrepen voorgeschreven. Eigen ha ging met pensioen en toen wou die persoon zelfs naar mijn ha! Totaal niet in de buurt, maar goed. Ik heb mij zelfs to 1 specialist moeten verontschuldigen, vond het echt heel naar. Nu vertel ik gewoon niks meer, dat is dus de keerzijde. Ik heb die persoon een aantal voedingssupplementen in de maag gesplitst en nu is het al even rustig. Is dat niks voor jou? Koop een supermulti, vit. B12 complex, chlorella en spirulina oid en kijk eens wat het doet. Gooi het op gezondheidsverbeteraars (dat doen ze ook natuurlijk, maar dik het maar een beetje aan!).