Hoi dames, Ik wil het toch even van me afschrijven.. Het zit namelijk zo.. mijn zoontje van net 15 maanden wil al een tijdje niet echt bij me. Als ik alleen met hem ben lachen we en hebben we kei veel plezier en bij mij is hij ook echt het liefste. Hij speelt alleen en komt af en toe aandacht vragen die ik hem dan ook geef! Maar voor de rest echt heerlijk kereltje! Ik ben een studerende mama en heb nu vakantie. maar goed ook want ons tweede ventje is op komst! Nu is het zo dat mijn schoonmoeder dus veel oppast in de tijd dat ik naar school ging en nu ik vrij heb komt ze hem ook vaker halen zodat ik even kan uitpuffen/dutje doen. Als mijn partner thuis is hangt hij altijd jengelend aan zijn benen en dit doet hij dus ook bij mijn schoonmoeder. Ik ben altijd erg consequent geweest en dit dus nooit aandacht gegeven. Nu zeiden ze op het buro dat het een echt 'probleem' is en dus schoonmoeder en partner strenger moeten optreden en hem vaker alleen moeten laten spelen. Maar nu is het dus zo dat ik me een slechte moeder voel. Want heb heel vaak het gevoel dat hij liever bij haar en mijn partner is. Terwijl ik juist degene was die altijd met hem ging zwemmen in de weekenden en leuke dingen ging doen buitendeurs. en vriendlief altijd alleen maar binnen met hem is en daar met hem speelt. maar ik heb geen tijd om de hele tijd op de grond te spelen en bovendien is dit nu ook veel te zwaar voor mij om met mijn dikke buik op de grond te liggen. Af en toe is het zo dat als ik hem uit bedje haal dat hij dan gelijk de armen naar mijn schoonmoeder doet of naar mijn partner ALS zij er zijn. Voel me er echt slecht over en vind het helemaal niet leuk... ben blij als de tweede er strakjes is zodat ik door hem word afgeleid.
Ze zeggen wel eens dat mensen die het dichtst bij ze staan, het hardst kunnen kwetsen. Dit is eigenlijk altijd onbedoeld. Ik denk dat hij misschien begint te begrijpen dat hij straks niet meer alleen is? Of kan hij even zijn ei niet kwijt. Misschien beseft hij dat je niet altijd meer met hem kan spelen. Zijn er nog leuke dingen die je met hem kan doen? Dikke buik is niet leuk maar misschien verven? Stukje wandelen bij iets minder warm weer?
Ja, die dingen doe ik sowieso altijd met hem en zijn papa eigenlijk nooit!! Ik fiets, wandel, zwem, naar de bossen alles doe ik eigenlijk!
Natuurlijk vind hij u leuk! De leukste zelfs maar een mama is vanzelfsprekend en dat is bij andere minder daarmee dat hij naar anderen sneller lacht of aan een been hangt
Mijn zoontje is anderhalf en ik ben ook zwanger. Zoontje hangt als papa er is, heel erg aan papa. Ik vind dat wel jammer - ik zorg altijd en goed en lief voor hem, waarom wil hij dan papa, dat idee - maar maak er geen probleem van. Als papa er niet is, vindt hij mij prima, hebben we de grootste lol en komt hij regelmatig knuffelen. Dochter van vier heeft dit nooit gehad overigens.
das dus hier t geval. idem met alle opa's en oma's. hij ziet ze gewoon niet zo vaak en als ze er dan wel zijn kleeft ie als plakband aan ze vast. is heel normaal hoor. en logisch ook want hij heeft ze gewoon gemist. mn dochter doet dat heel erg bij papa. daar is ze neit bij weg te slaan als hij er is (werkt vaak 6dagen per week) en als ie dan naar zn werk gaat is het vaak ff dikke drama dat papa weer weg is
Herkenbaar. Zijn nu met zn drieen op vakantie en na een dag wordt het al minder,mze zat zelf net bij mij op schoot
ik ben zelf in februari geopereerd en toen heeft mijn man erg veel met ons zoontje gedaan. Eigenlijk alles omdat ik dat gewoon niet mocht. Toen had ik ook erg het gevoel dat het steeds meer papa dan mama werd. Momenteel is hij erg enthousiast naar papa toe maar als het savonds tijd is voor sesamstraat (is nu 2 jr) dan komt hij lekker bij mama knuffelen. Jij bent en blijft zijn mama en idd wat hier al gezegd wordt dat is voor je kindje vanzelfsprekend dat je er bent
Heel herkenbaar. .. ik ben van maart tot mei uit de running geweest met ernstige compilaties bij de laatste zwangerschap. Eerst thuis op bed en toen zes weken ziekenhuis. Al die tijd zorgde mijn moeder en schoonmoeder voor haar. Eenmaal thuis moest ze van mij ook niks hebben. En al helemaal niet omdat ik steeds weer weg moest naar haar zusje. En nu begint het langzaam beter te gaan. Ik zorg nu meer alleen voor de twee meiden en ze komt weer knuffelen en luistert naar me. Het gedrag is echt te verklaren hoe zuur ook voor de moeders..... Komt goed! En inderdaad dan moeten je man en schoonmoeder wel wat strenger zijn.
Oh ja ik kreeg van het cb een hele fijne folder hoe je je oudste kinderen kunt voorbereiden op de komst van een nieuwe baby. En de periode daarna. Dat is van Triple P en de folder heet: je kind voorbereiden op de nieuwe baby.
Mijn zoontje heeft rond die leeftijd hetzelfde gehad, was toen hoogzwanger/net bevallen van onze jongste. Het was papa en oma voor en na. Nu is het inmiddels weer omgedraaid, nu is het mama voor en na. Mijn ervaring is dat het dus vanzelf veranderd. Zolang jij hem een vaste basis geeft, veel liefde en duidelijkheid dan komt het echt vanzelf goed.
Hier ook hetzelfde meegemaakt. Ik ben ook de constante persoon in zijn leven (thuis geweest voor complicaties tweede zwangerschap en nu nog met bevallingsverlof) en zijn papa ziet hij minder. Papa is ook heel erg rond zijn kleine vingertje te draaien! Manlief laat zich altijd ompraten en geeft veeeeeel vlugger toe dan ik. Bij de grootouders is het nog veel erger, daar wordt hij helemaal behandeld als prins hij mag alles en verbod bestaat er niet. IK zorg er dus voor dat hij daar niet zo vaak alleen is want het is zo overdreven. Het is hier dus ook een hele tijd papa papa papa geweest. Nu papa terug aan het werk is na zijn vakantie; is dat al weer veel verbeterd.
Precies bij andere blijft hij bevestiging zoeken en bij jou niet. Hij heeft voldoende vertrouwen in je om als vanzelfsprekend te zien. Een constante en consequente factor die veiligheid bied en leuke dingen doet. Hij hoeft er niet om te vragen Je doet het juist kei goed en hij houd vast heel veel van je
Denk dat ie wel doorheeft dat mama wat minder kan, plus dat ie kennelijk zn vader en oma een stuk makkelijker kan claimen. Onze dochter was altijd wel papa's meisje maar wij deden veel leuke dingen samen. Toen ik zwanger was werd dat langzaam wat minder want dat werd wat lastig. Wel zoveel mogelijk volgehouden, samen fietsen, boekjes lezen, kleuren. En niet alles aan papa overgelaten met naar bed brengen etc. Maar toch, ze trok wel meer naar manlief. Toen haar broertje geboren was uiteraard veel bezig met hem, maar af en toe ook bewust even wat met dochter gedaan. Toen wilde ze opeens echt met mij knuffelen etc, zo is ze anders nooit. Nu is het weer normaal, wel met broertje erbij maar die dat is ok, ze mag hem op schoot (met ons erbij uiteraard) en kleertjes uitzoeken, etc.