Voor de geboorte van onze oudste zoon kwam ik vrij goed overeen met mijn schoonfamilie. Ik was er altijd welkom en stonden op goeie voet met elkaar. Sinds de geboorte van onze oudste zoon nu 2 jaar terug is dat echter helemaal veranderd. De afgelopen 2 jaar moet ik niet anders doen dan als we daar zijn of zij hier, hen op de vingers tikken als het ware omdat ze enkel hun eigen zin willen doen met onze kinderen. Onze oudsten is echt hun prins en wordt ook zo behandeld. Als ik dan zeg dat iets niet mag, spreken ze me gewoon tegen en doen ze gewoon verder. Ik moet soms echt 5 keer gaan herhalen dat het niet mag en we het niet ok vinden en me dan ook kwaad maken. Ook doen ze iedere keer dingen als zoon daar is die ik gewoon overdreven vind. Enkele voorbeelden: zoon wordt er iedere keer midden op de dag als hij daar is, in bad gestoken. Ons ritueel is hem in bad steken 's avonds omdat hij er vroeger rustig van werd. Het wordt ons ook niet gevraagd. Schoonma doet dit ook als wij daar zijn! Zonder overleg! Opeens verdween ze met hem en wat later hoorden we de waterpomp aanslaan. Zonder iets te zeggen, had ze hem daar in bad gestoken. Zo gaan schoonpa als we daar al een tijdje zijn opeens gaan wandelen met hem. Vaak op het moment als we net willen vertrekken. We moeten hen dan iedere keer in de buurt zoeken. Ook deelt hij ons dat niet mee op voorhand maar is hij dan ook opeens verdwenen. Als hij daar blijft slapen, krijgt hij enkel vetmakers te eten zoals frieten. Hij wordt ook volgepropt met chips op feestjes. Als hij boos is, gaan ze er altijd op in en geven ze hem zijn zin met als gevolg dat hij dan thuis onhandelbaar is. Toen hij pasgeboren was, haalden hem zonder vragen uit de maxi cosi, uit zijn bed, gaven hem dan aan elkaar door, moeiden zich met de borstvoeding waar ze niets vanaf wisten. Ze gedragen zich heel vaak ook alsof zij zijn ouders zijn. Dit zijn ook maar enkele voorbeelden, ik kan er werkelijk pagina's over neerschrijven. Manlief ziet vaak het probleem niet en laat zich ook nog vaak doen. We hebben er in het verleden al serieuze ruzies over gehad. Daarna was het beter, maar de laatste tijd laat hij weer ons leven bepalen door hen. 4 keer op een week naar hen gaan vind ik echt niet nodig maar ja, hij komt telkens met een excuus aan. Dan is er nog het probleem met mijn schoonzus. Ze zit nu anderhalf jaar in een psychiatrische afdeling. Ze heeft ons al een paar keer als een stuk vuil behandeld, enorme stommiteiten uitgehaald waarvoor ze gearresteerd geweest is, gaat ook heel obsessief om met ons zoontje. Ze gaat op en af als een jojo: ene moment gaat alles goed en dan opeens gaat er iets niet zoals ze wil en negeert ze ons en begint ze stomme boodschappen op facebook te posten. Zo was er een heel gedoe toen we op oudejaar aan schoonma (ook niet volle honderd procent mijn voorkeur maar goed, ik wil nu ook niet de b*tch uithangen) vroegen om meter te worden van ons tweede zoontje. Schoonzus was erbij en stormde opeens de kamer uit en kon niet snel genoeg weg zijn. Ze wilde zelfs geen dag meer zeggen tegen osn zoontje. Ze had gedacht meter te worden terwijl wij haar daar nooit aanleiding toe gegeven hebben dat te denken. Daarna nog een maand en een half ruzie gehad en heeft manlief dan de eerste stap weer gezet. Daarna dan weer miserie omdat wij als ouders het durfden wagen een loopfietsje voor ons zoontje te kopen voor zijn verjaardag terwijl zij (ongevraagd, zonder overleg met ons) bij de geboorte van tweede zoontje met een goedkoop fietsje met zijwieltjes ui het warenhuis kwam. We waren daar geen voorstander van want dat kipt ook altijd zo om van ene zijwieltje op andere en wist dat ons zoontje dat niet leuk zou vinden. En uiteraard moest dat fietsje vlug in elkaar gestoken worden voor onze oudste zoon terwijl het een geschenk voor onze jongste was. En zoals verwacht, zit zoontje er helemaaaal niet graag op! En zij dan helemaal teleurgesteld. En kwaad dat we zelf ook nog een fietsje gingen kopen. Ze deed zich dan nota bene nog voor als haar moeder want ze typte dat dan onder het skypeprofiel van haar moeder. De laatste tijd gaat het redelijk maar goed, ik hou haar zover mogelijk weg van onze kindjes. Ik heb er echt genoeg van. Maar manlief blijft haar maar kansen geven waardoor het dan weer lastig is. Hoe zouden jullie hiermee omgaan of hebben jullie tips? Groetjes
Lastig zeg.... Ik kan me er een klein beetje iets bij voorstellen omdat dochterlief regelmatig bij opa (mijn schoonvader) is en daar toch veel meer mag dan thuis en dat vind ik wel eens lastig. Maar dat is zeker niet zo extreem als bij jou. Het lijkt me wel verstandig om eerst een gezamenlijke mening met je man hierover te krijgen, zolang hij jou niet steunt hierin krijg je weinig voor elkaar, je schoonfamilie kan altijd naar voren brengen dat je man het wel goed vindt. Verder denk ik dat het goed is om te bedenken wat je echt niet wil en waar je niet al te moeilijk over moet doen, opa's en oma's willen graag hun best doen om het leuk te maken en die ruimte verdienen ze ook (is mijn mening hoor!). Als je heel strikt bent zullen ze ook eerder lak aan je hebben omdat zij vinden dat je overdrijft. Maar heel duidelijk grenzen stellen lijkt me niet zo gek. Je kan bijvoorbeeld afspreken dat je schoonvader wel met hem mag wandelen maar dat wel even zegt, zodat je kan afspreken dat hij op tijd terug is om met jullie naar huis te gaan. En het aantal keer friet eten tot eens per week beperken. Wat betreft je schoonzus, haar teleurstellingen zijn voor het gevolg van haar eigen verwachtingen die ze niet met jullie deelt en dat moet ze toch kunnen begrijpen als je het haar uitlegt, psychiatrische problemen of niet. En verder zoveel mogelijk ontwijken en negeren als het elke keer ellende oplevert. En voor jezelf: als je je toch alleen maar ergert aan je schoonfamilie, ga dan niet 4x per week mee als je man wil gaan maar beperk het tot een keer. En je kind hoeft ook niet elke keer mee toch? Ga jij wat leuks doen met hem.
Je hebt het met je schoonouders vanaf het begin af aan al uit de hand laten lopen. Je had toen meteen duidelijk moeten zijn (bij het uit de maxi cosi halen zonder vragen bijv.) als ik het zo lees lopennze volledig over jullie heen. Het enige wat je nu kan doen is een heel duidelijk gesprek hebben waarin je de punten aangeeft wat je zat bent. Je stelt heel duidelijkndat jij de moeder bent en dat jij beoaald wat er gebeurt en dat er dus niks meer gedaan wordt met je kind of gegeven wordt aan je kind voordat jij daar toestemming over hebt gegeven. Dit lijken mij normale dingen maar je schoonouders duidelijk niet. Dan dus maar kwaadschiks. Ik hoop wel voor je dat je man achter je staat hiermee want anders zou het nog weleens lastig kunnen worden. Succes!
we hebben idd over ons laten heenlopen. Ik voelde me daar al van in het begin niet goed bij maar het was het eerste kleinkind en ik was ook net mama en moest daar zelf mijn plaats in zoeken en vinden. Ik vond ook dat het mijn man zijn taak was om te reageren. Ik ben ook degene die reageert bij mijn ouders als ze iets doen dat ik niet wil ivm kindjes maar zij luisteren wel. Telkens ik reageerde, werd er daar dan bij schoonfamilie op gereageerd met hun idee of werd het genegeerd. Ondertussen is het al beter maar soms loopt het weer de spuigaten uit. (vooral als mijn schoonouders zich ergens (meestal de stommiteiten van schoonzus) slecht door voelen.) Ik probeer ergens een gulden middenweg te zoeken want wil er ook gn familieruzie over starten (daar is niemand mee gebaat) maar ook hen niet over alles te beslissen. Bij een bezoek moet ik echt nog altijd vaak zeggen dat zoontje water drinkt en geen fruitsap (weten ze ondertussen al meer dan een jaar maar iedere keer weer moet ik vaststellen dat als hij daar is, hij fruitsap krijgt (er zitten al suikers genoeg in de andere zaken die hij eet dus willen we dat hij water drinkt. En het is dan ook iedere keer dat hij daar is dat hij fruitsap kreeg), dat dit niet mag, dat hij dat niet mag doen enzovoort. Ik zit vaak de hele tijd te zeggen wat niet mag en geloof me dan zie ik nog vaak dingen door de vingers. Ik ga dus helemaal niet graag meer. Manlief die zegt nauwelijks iets, want ja zijn moeder bedoelt het toch goed. Feit is dat zij ergens een erg onrealistisch beeld hebben van grootouder zijn. Mijn schoonbroertje van 20 en zijn vriendin die hebben me onlangs gezegd dat het echt zo overdreven en opdringerig is, het gedrag van zijn ouders. Die zien dat dus wel in en willen het zo zeker niet. Zo frustrerend dat manlief zich nog altijd volledig laat inpalmen door zijn ouders. Ze plegen dan ook echt constant emotionele chantage tov hem. Met tranen en al. Ik ben het gewoon zo beu me daar hele tijd aan te moeten ergeren. En telkens ik A zeg, zeggen zij B en doen dan alsof ik de zottin ben omdat ik A. Maar het moeilijke van de zaak is dat ze alles bedekken met een laag van vriendelijkheid en behulpzaamheid. Ik noem het bemoeien en opdringerigheid. Dus als ik commentaar geef, dan ben ik de ondankbare!
Ik snap je probleem. Zeker als je man hun kant kiest (want daar komt het in mijn ogen op neer). Ik denk dat je eerst met je man op een lijn moet komen dan en miss kannje dan een goed gesprek aangaan met zn alles. Misschien kan jij de touwtjes wat laten vieren door hun hem sap te laten geven en kunnen hun tegemoed komen door eerst dingennaan jou te vragen (vooral met betrekking tot het weggaan met de kleine) Ik vind dat zomaar weg gaan nogal wat en ik zou dat zeker meteen de kop in gedrukt hebben. En dat terwijl ik soms ook best moeite heb met grenzen stellen van dingen die op het randje zijn maar dit vind ik niet bepaald meer op het randje. En die schoonzus tja,... Ze is ziek zeg je zelf al. Negeren lijkt me t beste....