Tsja ik ben op t moment ook niet de gezelligste moeder door omstandigheden en voeo ook de hele dag een politie agent. Niet te snel oordelen, eerst het hele verhaal kennen
Ik snap je irritatie wel. Ik heb er zelf ook last van als mensen zo negatief met elkaar omgaan. Was vanmiddag in Kruidvat, daar liep moeder met peutertje. Hele tijd door de winkel naam van kind gillen en 'niet doen' en 'kom hier' en 'blijf af'. Oh echt mijn vingers gaan dan jeuken, je kunt toch op een heel andere manier met je kind communiceren? Zodat anderen in je omgeving geen last van je hebben, je kind in z'n waarde gelaten wordt, en iedereen vrolijker blijft. Als je zelf de hele tijd 'nee' en 'niet doen' loopt te roepen, daar word je volgens mij toch niet echt gelukkig van.
Maar als jij druk bezig bent en je hebt geen tijd om kassa te spelen of koffie te drinken met je kind, dan zeg je toch niet botweg 'nee' of 'dat wil ik niet' tegen je kind? Dan gil je toch niet? Dan zeg je toch gewoon tegen je kind iets van 'wat leuk, dankjewel, maar ik ben nu aan het strijken, dus bewaar maar een kopje voor me' of 'straks liefje nu even alleen spelen' of iets in die trand?
Maar uiteindelijk weet je toch helemaal niet wat er zich die dag verder heeft afgespeeld? Hier was ik vandaag ook gewoon een chagrijnige moeder, begon al vroeg in de ochtend met gejengel en gezeur.. in de supermarkt aanstellerig gedrag, mij uitdagen, janken omdat ze iets niet mocht etc (normaal is het niet zo erg maar tja, vakantie etc). Thuis gekomen en mn oudste 2 bleven aan de gang, zoutpotje was uitgestrooid over de tafel, wilde de was even gaan ophangen op mn balkon van 2m2 waar ze ook allemaal perse bij moesten zijn, mn wasknijpers naar beneden probeerde te mikken en gehang en getrek aan me. Ja dan ontplof ik want kan nou eenmaal niet alle dagen van het jaar positief zijn. Misschien heeft dat kind in de kruidvat al de hele dag van alles uit de vakken getrokken of weet ik het, op een gegeven moment is het klaar.
misschien had die moeder al de hele ochtend met dat kind gespeeld en bleef ze zeuren dat ze mee moest doen. Mijn dochter kan echt letterlijk 30 keer in 5 min roepen dat ik moet komen of moet kijken of ergens mee moet helpen.. dan zeg ik ook weleens keihard 'NEE' of dat ze nu even haar mond moet houden.
Meestal zeg ik. Nee, (koosnaam/naam/schat) nu even niet ik ben even bezig .. inderdaad gil ik dat niet maar ga ook echt niet de hele tijd nou schat dat doen we straks wel. Ik beloof niets wat ik misschien niet waar kan maken en ik zie niet in wat erg is om nee te zeggen en te horen. In een winkel zal je mij ook vaak horen , col, nee niet pakken en bij me blijven. Niet rennen! Etc. Als ik er een heel verhaal van maak waarom hij niet mag rennen en dat dat niet hoort. Zegt ie oke. En 3 min later rent hij weer. Maar goed ik weet dat ik vooral een zoon heb die heel druk is en daarom ga ik ook zo min mogelijk met allebei de kinderen winkelen, dat is namelijk niet gezellig. 1 op 1 gaat wel goed meestal.
Gaat het niet wat ver om gelijk jeugdzorg of AMK te bellen. Dit is voor als het echt uit de klauwen loopt. Maar bij wat opvoed¨problemen vind ik het wel erg ver gaan. Je hebt nog niet eens echt kennis gemaakt en weet niet wie je naast je hebt wonen. Jeugdzorg maakt meer kapot dan je lief is.
Je weet toch niet wat er allemaal meespeelt?? Ik moet zeggen dat ik ook vaak mopper op mijn dochter, iets wat ik niet graag doe maar helaas moet dat soms gebeuren.. Ze heeft ook wat gedragsproblemen waarbij het 7 maanden heeft geduurd voordat we uiteindelijk hulp kregen en de echte hulp komt pas na een diagnose eind oktober.. En ja zo n pittige tante vreet enorm aan je waardoor je soms wat sneller geïrriteerd raakt en boos reageert, nogmaals niet dat ik dat leuk vind maar ik ben ook maar een mens en kan niet steeds zo lief blijven reageren.. Ook niet altijd boos natuurlijk maar helaas wel regelmatig.. Wie weet is er ook zoiets bij hen??
Misschien ben ik je nieuwe buurvrouw wel. Al denk ik het haast niet, want ik heb maar één kind Ik heb het topic gelezen en ik kan je alleen maar adviseren om eens wat beter kennis te gaan maken, ipv je te storen. Waarom? Ik ben zo'n gestressede moeder bij tijd en wijle die ontzettend vaak nee moet zeggen om ongelukken te voorkomen. Maar let wel even op; ik ben een tijdje ziek geweest met heel veel onderzoeken en andere rare dingen, onlangs geopereerd, nog een operatie op komst, mijn baan kwijt geraakt (mijn passie) een huwelijk bijna naar de maan, heel veel financiële tegenslag. En niets van dit alles praat mijn gefrustreerde gevoelens goed, maar zo nu en dan is de emmer vol. Echt vol. Want ik zit hier met een kleuter met een ontwikkelingsvoorsprong die ook nog eens behoorlijk gevoelig is. Dat ben ik zelf dus ook en dat botst. Mijn dag begint hier om half zeven en gaat non stop door tot zeven. En dan zijn het niet vier vragen in een minuut, ik verwerk veertig vragen in een minuut. Slapen heeft mijn dochter al vanaf dag een amper gedaan. Ruim voor haar tweede verjaardag sliep ze alleen nog maar 's nachts bijvoorbeeld. Ze doet dingen waar ik bij wijze van nog niet aan toe ben, wil alles zelf doen en doet ook alles zelf. Is verbaal zo sterk, dat ik vergeet met een vierjarig kind te communiceren. Zelf heb ik nagenoeg niemand om hierover te praten en ik voel me eenzaam en ik verveel me, net als mijn dochter. Nu helemaal. En dit is niet om zielig te doen eigenlijk, maar om aan te geven dat "elk huisje zijn kruisje" heeft. Mijn dame zoekt enorm haar grenzen op en heeft ze ook heel erg nodig. Ik lees voor mezelf allerlei boeken over positief communiceren, dus door zo min mogelijk de woorden nee, niet, geen etc. te gebruiken. Continu neem ik mezelf onder de loep om te kijken welke actie loskomt bij mijn reactie. Ik ben super consequent, mijn dochter ook en dan voornamelijk in het; blijven proberen, je weet maar nooit. Zodra ik buiten ga zitten, wil ik ook even een moment voor mezelf en ja, dan hoor je voornamelijk nee, niet doen. Ook omdat ik moe ben. Hondsmoe. En de andere kant is; ik hou watergevechten met haar en andere kinderen, er mogen waterballonnen gegooid worden, de hele stoep mag vol gekrijt worden en ik teken mee, onze tuin heeft soms wel drie hutten, K3 gilt door het huis heen en elke dag vertel ik haar dat ik van haar hou. Heel veel. We knuffelen elkaar plat en we koken bijna dagelijks samen. Ik doe dus ook heel veel wel met haar. Alleen die dingen worden dus inderdaad niet vaak opgemerkt. En buiten de pedagoog om en sinds kort wat positieve feedback op school, moeten wij het lekker zelf uitzoeken. Onze ouders wonen ver weg, we hebben nagenoeg geen vrienden met kinderen en dus komt er veel op ons af. Wat ik eigenlijk wil zeggen is: Bel eens aan bij je buren, misschien kan ook zij wat positieve aandacht gebruiken. Jeugdzorg zou ik echt nog even laten voor wat het is.
Als je in een winkel tegen kind zegt wat wel mag, bijvoorbeeld 'je mag mijn hand vasthouden, je mag dit in het mandje doen, je mag dicht bij mama blijven, je mag het karretje duwen', nou ja, noem maar op, dan is de kans dat je kind gaat donderjagen gewoon kleiner dan wanneer je 'nee, afblijven, hierkomen' zegt. Je eigen humeur blijft ook veel beter als je niet de hele tijd 'nee' loopt te zeggen, maar i.p.v. de negatieve dingen positief tegen je kind bent. Positief benaderen is iets wat in allerlei opvoedsituaties, of het nou je eigen kroost is, of je leerlingen, of je gastkinderem, simpelweg beter werkt. Jij vindt het toch ook niet lekker voelen om de hele tijd 'nee' te horen?
Umm, meestal zie ik wel of zulk gedrag 'normaal' is voor zo'n moeder of dat het om een oververhitte moeder die op haar tandvlees loopt gaat. Ik kan me in elk geval niet voorstellen dat jij in megakorte broek in een mouwloos shirt waar je borsten bijna uitvallen, met vlees dat gecamoufleerd wordt door tatoeages, ergens halverwege in een gangpad bij Kruidvat met een ouder zelfde uitziend exemplaar gaan staan beppen over ex, huidige en toekomstige vrijers en de prijs van sigaretten, terwijl je peuter schappen leeghaalt, borstels in haar haar steekt en af en toe tot orde geblaft wordt. Of moet ik mijn beeld bijstellen ?
Haha leuk dat dit voor jou werkt maar hier werkt dat dus echt voor geen meter. Karretje duwen voor ik T weet ben ik m kwijt handje vast houden gilt ie de boel bij elkaar dingen die ik pak in het mandje doen? Dat ligt dan vervolgens in het winkel pad 2 meter verder. Over het algemeen luisterd hij goed in de winkel maar soms niet. En ja dan roep ik ook de hele tijd S niet doen S blijf af S hier komen. Thuis idem momenteel zit hij in de eens kijken tot hoe ver ik kan gaan periode en dan ben ik ook de hele dag politie agentje aan het spelen en verhef ik ook wel eens mijn stem. Maar als ik leuk aan het spelen ben of met hem aan het dansen ben hoor je dat bijna niet.
Vraag bij je CB eens of er cursussen Gordoncommunicatie in de omgeving gegeven worden, dan ben je veel minder politie-agent!
Dirksmama: dat werkt hier dus ook niet. Je mag mijn hand vasthouden. Dat wil ik niet. Wil jij/je mag het karretje duwen.. jaa, brrr brrr plankgas!! Race race door de winkel= geen goed idee dus. Je mag wat uitkiezen, helpt voor 3 min. Etc etc. Niet alle kids werken hetzelfde en zeker een jongentje wat verdenking adhd heeft niet.. Gelukkig heb ik er geen problemen mee en omzeil ik het meestal door hem gewoon niet mee te nemen.
Zucht... Laat iedereen voor zich weten hoe hij of zij kinderen opvoed. Hier werkt 10x poeslief blijven ook niet, niet bij mijn jongste zoon in ieder geval pffff. Bij hem moet ik echt strikt duidelijk en consequent zijn. Als ik op een toon als Dirks mama praat, dan gaat hij lachen en neemt mij dus echt niet serieus hoor. Heb het al zo vaak geprobeerd. Maar bij hem werkt dat echt absoluut niet. De oudste en tweede zijn nu wel op een leeftijd dat ik gewoon netjes op een rustige toon kan uitleggen/waarschuwen. Ieder kind is anders.