Hallo meiden, Mijn zoontje is nu 1 en paar weken geleden is vastgesteld dat ik toch wel een pnd heb Nu zou ik graag hierover praten met lotgenoten. Zodat wel elkaar tips kunnen geven en kunnen steunen in deze moeilijke periode. Greetz enjoyllive,
Hoi Enjoyllive, Ik kom hier graag babbelen. Had toevallig pas hier ook een topic geopend, maar kreeg daar helaas geen reacties, hopelijk gaat dit topic beter .
@wietje79: Vertel hoe kwamen ze er bij jou achter etc? En heb je er iets voor gekregen of wat voor actie heb je ondernomen? Ik krijg morgen medicijnen ervoor want merk dat het uit zichzelf niet minder word. Ik heb vooral woede aanvallen en ben dan echt onredelijke naar de kinderen en mijn man. Ik doe gelukkig mijn kinderen niks aan maar wil ook niet dat dit ooit gaat gebeuren. Ik hoor graag jou bevindingen erover etc. Greetz
Nou, daar ben ik dan eindelijk (het was een lange avond ). In mijn kraamweek zat het al niet helemaal lekker, maar ja, het is de eerste week. N had veel last van krampjes, de borstvoeding liep niet goed en de beroemde kraamtranen. Mijn man had 3 weken vrij en toen hij aan het werk ging begon de ellende echt. Ik wist niet hoe ik het moest bolwerken in mijn eentje, vond het vreselijk moeilijk en vooral ook heel eng. Toen N 4 weken oud was werd mijn moeder ziek, hij was 5 weken oud toen ik te horen kreeg dat mijn moeder niet lang meer te leven had. Het werd van kwaad tot erger, ik belde vaak mijn man op zijn werk omdat ik het niet meer trok. Toen kwamen de gesprekken wel op gang dat het niet goed ging. Op een zeker moment begon ik ook nare gedachtes te krijgen om mijn kinderen (vooral de jongste) iets aan te doen. Toen ben ik bij de huisarts terecht gekomen en die heeft me doorverwezen naar een psycholoog. Daar kwam vrij snel de diagnose een PND. Ik ging daar wekelijks heen, vooral om te praten. Enerzijds had ik net een kindje, anderzijds zou ik mijn moeder gaan verliezen. Ik heb toen een aantal keer met de psycholoog gesproken over medicijnen. Het leek haar geen goed idee omdat het alle gevoelens afvlakt, ook de 'goede/fijne' gevoelens. Uiteindelijk ben ik toch naar de huisarts gegaan om over medicijnen te praten. Daar ben ik achteraf heel blij mee, want het gaf me wat meer lucht. Ik zal helemaal 'vast' en door de medicijnen kwam ik wat meer 'los'. 1 mei 2012 is mijn mama overleden. Ik dacht dat ik ook dood zou gaan (denk dat ik dit gevoel ook zonder pnd gehad zou hebben). Bij de psycholoog in die periode heel veel over mijn moeder gesproken. Eerst de 'voorbereiding' op het overlijden wat zou gaan komen en daarna het overlijden zelf. Toen dat wat naar de achtergrond was (voor zover mogelijk) verder aan de slag gegaan met mijn pnd. Veel over mezelf te weten gekomen. Ik ben perfectionistisch en een controlfreak en ik heb zeer weinig zelfvertrouwen. Bij elkaar een perfecte combinatie voor problemen. Achteraf gezien heb ik al veel langer problemen'. (Ben ook al eens eerder overspannen geweest) In de tussentijd zijn medicijnen nog een keer opgehoogd (van 10 naar 20 dus ik slik niet heel veel). Ik ben een jaar bij deze psycholoog onder behandeling geweest, toen was het jaar om. Door omstandigheden (waar ik in een pb wel meer over wil vertellen maar niet hier publiekelijk) ben ik dit jaar bij een andere psycholoog in behandeling gegaan. Het gaat nu met ups en downs. Aflopen mei (iets meer dan een jaar na mama) is mijn tante overleden. Weer een flinke klap opgelopen daardoor. Nog steeds heb ik het moeilijk op dagen dat ik alleen met de kinderen ben (ik werk 3 dagen en ben 2 dagen met de kinderen samen). Ik mis mijn klankbord (mijn moeder) erg. Soms zie ik de zon, maar ik blijf vaak we veel somber (wat ook met die omstandigheden te maken heeft). Ik heb geen idee of je hier iets aan hebt, het is een warrig verhaal geworden (dat is het in mijn hoofd ook ). Wil je jouw verhaal ook delen? (Mag ook via pb als je dat fijner vindt) Nu ga ik heel snel naar bed, morgen weer een dag met de mannetjes samen . Liefs, Wietje
Ik heb ook een pnd gehad en een psychose. Ben toen opgenomen geweest smen met kind 3 mnd lang. Volgende week is mijn ontslagdatum. Ik slik nu lithum en zyprexa en het gaat nu eindelijk beter.
Hoi hoi, Ja het gaaaat veel beter. Ik moet wel medicijnen blijven slikken, maar het gaat nu echt goed. Voel me herboren hihi. Ik hoop dat jij ook snel opknapt.
Hallo! Mag ik ook meepraten? Bij mij is eind maart een ernstige depressie vastgesteld! Sept 2012 ben ik bevallen van mn dochter, zware bevalling, dochter had t benauwd dus met vacuum geboren. na de bevalling bleek dat mn dochter erg ziek was dus werd opgenomen op de neonalogie op de conveuse afdeling. Na 2 antibiotica kuren mochten we haar eindelijk mee naar huis nemen. Ik had dus geen kraamweek, was allemaal heel hectisch en dat na een zware bevalling van 32 uur! Bbrr als ik er nog aan denk Maar goed. Na mn verlof weer aan t werk en dat heb ik volgehouden tot eiid maart, was volledig in elkaar gestort! Ging met zware vermoeidheidsklachten en nog veel meer klachten naar de ha die zei meteen pnd. Dus gelijk aan de meds en naar pycholoog. Nu 4 maanden verder is er wel iets verbetering maar nog steeds een hoge score op hoe erg de depressie is en de klachten zijn er ook nog steeds. Wel in mindere mate gelukkig. Dus wacht nu op t ggz, hopen dat ze mij daar kunnen helpen om ervan af te komen! @miriamz; jeetje meid wat een heftig! @wietje; ook een heftig verhaal! Sterkte!
@All: Hier mijn verhaal meiden. Ik heb 2 kindjes kort op elkaar 14 maanden tussen dit was een bewuste keuze. De kraamtijd is prima verlopen en ben ook weer met goede moed gaan werken. Tot dat ik als maar moe bleef en niet mezelf werd. Ik en de mensen (oa huisarts ) om mij heen dachten dat het de ontzwangeringsperiode was. Maar na 9 maanden nog niks veranderd. Had regelmatig woede aanvallen uit het niks en ontvlamde ook uit het niks. Mijn partner vond het vreselijk want ik schold hem vaak om niks de huid vol. Nu had ik al anti dep ivm mijn hypochondrie dus de huisarts zei neem er 1 meer dus 2 ipv 1 want het werd ten slotte ook maar geen zomer en vele mensen hadden de zon nodig. Maar naar 2 maanden dubbele dosis nog geen resultaat Toen kwam ik bij een kinesioloog terecht die tevens ook andere vormen van therapie doet. Zei hoorde mijn klachten en wist het gelijk een pnd. Dit heeft ze zelf ook gehad dus herkende het des te beter. Nu ben ik een week aan andere medicijnen en moest met die van mezelf stoppen. Het word nu even erger en voel me best down maar moet ff door die zure appel heen. Ik heb nu 1x pd mirtazapine wat hebben jullie? Heftige verhalen allemaal ook van jullie poeee. Vervelend hoor jeetje. Gelukkig heb ik geen hele hevige en hoef ik niet opgenomen te worden. Wel baal ik dat we nu al een jaar verder zijn Hielpen gesprekken voeren bij jullie? Greetz enjoyllive
Hoi enjoyllive, Jaa lastig he! Al die gevoelens! Grr Qua meds had ik citolapram maar merkte geen verschil en kreeg daarbij erg last van de bijwerkingen vooral migraine!! Dus ben ermee gestopt, vond het geen fijn medicijn voor mij met al die hoofdpijn en dan ook nog voor een kleintje zorgen.. Of de gesprekken bij mij helpen hmm jaa denk t wel.. Ik heb eigenlijk nog maar 5 gesprekken gehad en kreeg daarmee wat handvatten, ik hoop dat straks met die psychiater me wat meer zal helpen. Ik zit nu ook in een periode dat ik "vast" sta, boek totaal geen vooruitgang.
@ mami22: Oh migraine is vervelend daar weet ik alles van Slim dat je ermee gestopt bent. Wat zeggen ze dan tijdens die gesprekken? Lijkt mij zo raar dat doormiddel van gesprekken het over gaat. Zou je mij alvast eens wat handvatten willen geven ik moet pas over 2 weken op het eerste gesprek. Dat vast staan heb ik al een jaar omdat ik steeds niet wist waar alles vandaan kwam. Hoe ziet jou dagelijkse ritme eruit nu? Greetz x
hai dames.. ik zou ook graag mee willen praten ..Bij mij is een pnd in 2010 vastgesteld." alleen ben ik van meding dat het een depressie was die er al zat ... ik ben inmiddelsbezig met vanalles en benieuwd naar jullie verhalen
mijn verhaal... in april 2010 een positieve test ! ... al was iknogniet zo lang bij mijn huidige man.. pas een half jaartje.. daarvoor 3 jaar in een relatie gezeten die niet zo goed ging.. en heb daar de nodige traumas aan overgehouden ... oa ook mijn jeugd .. maar goed een positest was wat ik bang maar zo blij .. mijn man en ik schelen 12 jaar enhij vond het ook leuk.. dus zijn we het samen aangegaan .. ik voelde en zag me dikker worde..ik vond het niet leuk.. ik ben al geen mager persoon ..(maatje 48 ) .. en ik verafschuwde mezelf al.. en dat werd alleen maarerger.. ik deed niets meer tot aan de bevalling,. geen tijd om traumas te verwerken ik was zwanger de bevalling was zwaar voor mij.. geen medicatie want ik was al te ver.. een vk die toen niet wilde luisteren .. na een aantal uur in medochter geboren ... met een grote knip en een pomp die 4 x gezet is omdat de gyn in opleiding het niet lukte... dA was ze dan... ik was te moe om te reageren ... en medochterwerd gelijk meegenomen voor controles.. ze deed het goed Lleen der temp kon ze niet goed opp pijl houden waardoor we dus niet naar huis mochten ... ik was savonds eigenwijs ik wilde naar huis.. 36,9 graden .. op eigen risico mocht ik haar meenemen.. en dat ook gedaan.. vergeten dat het eind dec was en een groot pak sneeuw lag ,... eenmaal thuis kraamzorg aan de deur.. een japanner.. nu heb ik niets tegen japanners maar ze was zo bijdehand zovan ik weet alles beter.. ik had net de hele polonaise aan mijn lichaam gehad nee mevrouw moest mij tempen ... let liever op me baby enniet op mij. mijn ziel was leeg .. hevige discussie gehad om het tempen .. ik kreeg de tekst naar mijn hoofd al.. in japan was ik verloskundige en .... moet je mij treffen .. ik dat in mijn mondige rotterdams.. dan ple*r je terug naar japan.. ze heeft mij met rust gelate n... en naar me dochter gekeken .. 35 graden ..met spoed terug naar ziekenhuis daar heeft ze een kleine week op de neo gelegen. ik dacht eindelijk dat het goed ging.. niets was minder waar... ik voelde me leeg .. eenzaam.. had geen zin om mijn kind een fles te geven ... snachts ging ik erniet uit voor der... niets ik vond het maar een last zo'n baby.. het huilde poepte en wilde alleen maar eten wat heb je daar nou aan zei ik... mijn vk heeft niet goed gehandeld toen ..(invaller ) en heeft het voorbij laten waaien .. intussen heeft mijn dochter nog een aantal x in het ziekenhuis gelegen in 6 maanden zijn we er 5 x geweest en heeft ze er ook moeten verblijven .. oa rotavirus en onvolgroeid strottenhoofd en ga zo maar door .. ze onder narcose geweest en al.. het voelde voor mij als falen .. ik ging door op automatische piloot... na een jaar ging het beter tussenmij enmijn dochter ze ging lopen .. en dat voelde als trots... maar ondertussen was iknog leeg eenzaam verdrietig en enorme stemmingswisselingen. niemand die het doorhad... in 2012 werd ik zwanger van mijn 2e..enorm bang was ik .. toen ik huilend alles aanmijn vk heb verteld toen ik 15 weken zwanger was.. de vk heeft me direct doorgestuurd naar de pop poli in het ziekenhuis.. mijn 2e werd geboren.. ivm overgewicht menig echos gehad... en alles ging goed..Zeiden ze.. maar ik voelde me niet zo.. er was iets mis.. maanden lang aangevendat er iets is maar wat wist ik niet .. uiteindelijk door psychische redenen ingeleid.. entoen tijdens de bevalling zakte haar hardslag regelmatig drastisch ze moest eruit... na2 persweeen was ze er... 2134 gram!!! uitgemergeld,kindje ik zei het !!!!!! er was iets mis !!!!! uren lopen huilen.. ze werd gelijk bij me weggehaald en alsdysmatuur bestempeld.. en op de neo gelegt .. 1 week heb ik moeten aanhoren ze mag morgen naar huis wat steedsniet het geval was , ik was gebroken ... .. inmiddels is die hork van een psych op vakantie en ben ik blij dat ik heb ff niet meer spreek .. ik heb niets aan die vent., hij begrijpt het niet .. gelukkig is depop alleen voor zwangeren enben ik nu doorgestuurd naar psyq waar ik een intake heb volgende week
@enjoylive; mijn eerste gesprek was een intake dus kreeg een regen vragen over hoe mn leven eruit zag moest een soort test afleggen in hoever ik in de depressie zat, daar kwam k dus uit op een hele hoge score. De volge de gesprekken moest ik bijhouden hoe mijndagritme erut zag en zij adviseerden mij in dingen hoe ik dat het beste kon doen. Ook kreeg ik cognitieve therapie, dus het meer naar je zelf kijken hoe je het negatieve kan omzetten in positief. Het lijkte mij ook raar indd dmv gesprekken die depressie aan te pakken maar door die handvatten heeft et mij wel uit het onderste van de put gehaald, zit er nog maar het gaat wel eta beter dan in het begin. Ik hoop dat je er wat aan hebt! Heb je gesprekken bij pycholoog of pychiater? Ik moet naar 2delijns pychiater geen idee wat ik kan verwachten. Mijn dagelijkse leven is nog steeds een rommel. Kan nog steeds maar 1 ding tegelijk, teveel dingen en ben dan gelijk gespannen. Ben ook veel meer thuis dan eerst, heb veel behoefte aan rust om me heen maar moet daarbij uitkijken dat ik mij niet teveel ga afsluiten. Werken jullie allemaal nog eigenlijk? Ik zit nu vanaf eind maart in de ziektewet. Pff heel verhaal hihi! @lovepeet; welkom!! Woow heftig hoor. Hartverscheurend he om je kleintje op de neo te zien! Bleh mn haren gaan overeind als k er aan terug denk! Wilde ook zo graag naar huis! Mijn meisje had ook een ondertemp maar bleek uiteindelijk een infectie te hebben dus werd ook gelijk bij me weg gescheurd zo voelde het. Ook met de pomp 3 x lopen scheuren aan dat ding grr knip van hier tot aan mn bilnaad zowat. Nee erg leuk was t allemaal niet. Goed dat je naar de pych kan, ik wacht nog steeds op een oproep hier is de wachttijd 4-6 weken erg fijn ahum!
Bij deze ook mijn verhaal. Mijn dochtertje is op 9 november 2012 geboren na een zware bevalling van 23 u. Kraamtranen heb ik eigenlijk nooit in extreme mate gehad, maar ik was al lange tijd prikkelbaar, oververmoeid, en had overal 'wazige' pijnklachten. Borstvoeding had ik van de een op de andere dag niet meer, en toen moest mijn dochtertje over op de fles. De overgang ging slecht; en voor mij werd het snel duidelijk dat ze koemelkallergie heeft. Ze huilde hele dagen door. Toen werkte de huisarts en het cb me tegen en wilde me niet verwijzen naar de kinderarts. Die heb ik dus zelf gebeld en eigenlijk mocht ik niet zonder verwijzing komen, maar na heel wat drammen en zeuren kon ik met een paar dagen met haar terecht. Ze ging over op aangepaste voeding en ze werd alleen maar vrolijker, spuugde niet meer, en haar exceem verdween. Iedereen zei tegen me, het gaat beter met je dochtertje, dus het gaat ook wel weer beter met jouw. Niet dus.. Ik voelde me slechter, wil(de) alleen maar slapen, ging flauwvallen, had nergens geen zin meer en, en besteedde het liefst alle verzorging uit van mijn meisje uit. Halverwege januari stortte ik volledig in. Alle emoties kwamen er uit en het huilen stopte maar niet. Ik begon was erg aan het hyperventileren en 's nachts is er een huisarts van de HAP geweest die zei dat het haar verstandig leek om overdag even naar de huisarts te gaan. Mijn eigen huisarts dacht gelijk aan een PND. Ze stelde voor om toch aan AD te beginnen, en me te laten begeleiden door een psychologisch verpleegkundige. Ik was hier geen voorstander van, maar uiteindelijk toch maar gedaan. De periode hierna werd het van kwaad tot erger. De depressie werd alleen maar erger en mijn lichaam was ook op, ik viel vaak flauw. Tot overmaat van ramp werd er na een aantal bezoeken op de 1e harthulp duidelijk dat ik hartritme stoornissen kreeg van de citalopram. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven, en ik stortte alleen maar verder in, wat weer resulteerde in een opname op de paaz-afdeling, waar ik suicidiaal wegging. Eenmaal thuis was het ook duidelijk dat het niet zo verder kon, aangezien ik al op de paaz-afdeling bekend was kon ik binnen een week terecht bij de psychiater/psycholoog. Op het moment heb ik er geen baat bij. Door de vakantie periode zie je steeds een ander en dat schiet gewoon niet op. Voor de vakantie periode begon kon ik zeggen dat het beter ging, maar nu voel ik me juist weer veel slechter. Medicatie heb ik allerlei soorten gehad, maar het gebruik begint nu te stabiliseren. Momenteel gebruik ik sertraline, oxazepam, olanzapine, lormetazepam en zolpidemtartraat. Tips heb ik niet, maar dat komt waarschijnlijk ook doordat het bij mij een grote opeenstapeling is van negativiteit. Ik hoop dat ik op korte termijn wat opkrabbel en echt weer kan lachen ipv continue een lach op mijn gezicht te moeten zetten voor mijn dochtertje. Veel vertrouwen heb ik niet in andere mensen(/artsen).. Mij werd in januari gezegd dat ik er met een maand of 4 wel bovenop zou zijn, terwijl we nu al 6 maanden verder zijn en ik me alleen maar slechter voel. Ik zit in de ziektewet, aansluitend op zwangerschapsverlof..
@hdvrehste; Welkom! Die ups en downs zijn vreselijk, maar de artsen zeggen dat he er bij hoort, de dalen worden steeds minder diep. Ppff tja en hoelang je erin blijft zitten is nog de vraag. Merk er trouwens niks van want blijft gwn hetzelfde, de enige dag lijkt nog erger dan de ander. En die lach op je gezicht toveren, zeeer herkenbaar. Mn dochter is eigenlijk het enige wat me nog tot (lachen) kan maken! Ben ook weer erg moe, kan niet slapen!! Slaap paar uurtjes en dan is t alweer tid om op te staan voor mn dochter. Hoe zit dat bij jullie?
Hier geen PND maar wel ervaring van chronische depressie tijdens de zwangerschap en erna.. Erg als ik hier ook post?