Wij spreken de kinderen van goeie vrienden aan en van zwager en schoonzus. Dit gebeurt netjes en de uiteindelijke straf of consequenties wordt uitgevoerd door de ouders. Mijn man heeft een tante, opzich wel een lieve vrouw, zelf geen kinderen en bemoeit zich maar al te graag met de kleintjes. Zij doet dit op een hele dwingende manier. Iedereen lijkt het goed te keuren ik merk dat ik op mijn tenen begin te lopen.
Als ze mij ergens mij lastig vallen of zelf gevaarlijk bezig zijn en de ouders zeggen er niks van dan doe ik het. Overigens wel altijd op een "leuke" manier. Een voorbeeld: Op mn werk stond en kindje van een jaar of 2 bij de roltrap te spelen. Ik dacht dat zijn ouders hem niet in het oog hadden dus zei tegen hem: Ga maar weg bij de roltrap, straks val je en het is heel gevaarlijk! En dan stuur ik hem soort van weg bij de roltrap door hem heel lichtjes de andere kant op te duwen. Toen kwam zn moeder ineens opstaan, die zat er dus een halve meter vanaf op het bankje te praten met haar man, ze bedankte me wel iig.
hier iemand in de familie, die meer een kind voor de show heeft....Automatisch gaan ze er vanuit dat iemand anders wel op haar kind let...Vanmiddag was er iets en het kindje slaat onze dochter op haar hoofd, moeder is meer met de telefoon bezig e.d dus ik zeg er wel wat van..even later doet ze het weer, weer zei ik er iets van en toen keek haar moeder achterom en zegt tegen haar dochter ( naam..) niet doen hoor!!! Mijn schoonmoeder zegt ook wel, als Sylvie aan dingen zit wat niet mag, dat ze daar van af moet blijven....Tis denk ik meer de toon waarop mensen iets zeggen.
Ik spreek andere kinderen in mijn huis ook aan, ongeacht of ouders erbij zijn ja of nee. In ons huis gelden onze regels, waar andere kinderen zich aan te houden hebben ook. In andermans huis mogen ze mijn kinderen ook net zo goed aanspreken, dat is toch normaal? Ieder heeft zijn eigen regels.
Als je mijn verhaal goed leest gaat het niet om het niet juist omgaan met ander mans spullen. Het was bij ons thuis en mn dochter moet geregisseerd spelen. Ik gaf aan geef haar dan de sleutels niet. (Ze mocht ze alleen van links naar rechts bewegen). Zeg mn schoon vader ja maar ze stopt ze in de mond. Dus ik ja het is nog een kleinmeisje geef ze dan niet. Dus zegt sv ja maar ze moet dit ermee doen. Snap je hem nu? En als ze bij hun iets doet wat ze niet willen en ik reageer niet. zit ik erbij en kunnen ze tegen mij zeggen mij zeggen dat hebbe we liever niet of dat willen we niet. Maar de drukke overheersende manier waarop zij een dreumesje corrigeren vind ik niet ok. En ik zie dat mijn dochter het als overweldigend ervaart. Dus grijpen we in. Tuurlijk accepteren we ander mans wensen in andermans huis. Maar het word ella duidelijk gemaakt op de manier dat wij dat willen Overigens zal ze bij ieder ander gewoon naar diegene luisteren. Maar omdat dit ons nu zo overkomt spitzen we ons er erg op dat het voor ella ook duidelijk is wat er gebeurd. Het meisje praat nog niet en nee en euh zijn een paar van de weinige woordjes die ze kent. Het is van mij van belang dat ze daarmee niet overweldigt word.
hier in huis gelden wel mijn regels, dus als andere kinderen hier in huis dingen doen die ik niet vind kunnen dan zeg ik daar op een normale toon iets van. iets in de trant van, hier in huis doen wij dat niet. Maar gelukkig zit ik met de meeste wel op 1 lijn of ik ben juist makkelijker dan hun. Buiten spreek ik kinderen alleen aan als ze echt gevaarlijke dingen doen. Laatst deden ze hier de putdeksels open en daar heb ik echt wat van gezegd. Of als ze met megagrote takken uit het bos komen voor hun hut en die worden boven hun hoofden ergens op gelegd, dan loop ik er wel ff heen en zeg ik dat dat gevaarlijk is omdat bij de eerste de beste windvlaag die tak echt wel naar beneden komt en als er dan iemand onder zit...
Vandaag voor het eers boos geworden op een wildvreemd kind. Dit meisje van een jaar of 6 gooide een emmertje met water vol in het gezicht van mijn nichtje van 1, 5 op wie ik paste in het peuterbadje. Heb haar toen heel duidelijk verteld dat dit niet kan! Verder vind ik dat je de ouders moet aanspreken.
Als ik ouders niet zie en een kind doet iets bij mijn kind hell yeh dat ik ze aanspreek... Dan ben ik ook een bitch hoor! Kom niet aan m'n kind maar aanraken noooooooit! Zou het netjes brengen
Absoluut! Als de eigen ouders nergens te bekennen zijn of te lamlendig om hun eigen kind te corrigeren zal ik het zeker doen! Alleen overigens als mijn eigen kind in de situatie betrokken is of een ander onschuldig kind. Treiterkoppen e.d. zal ik altijd aanspreken, daar word ik woest van.
Ik vind niet zozeer dat andere mensen zich er niet mee moeten bemoeien, maar wel dat ouders gewoon actief op hun kids moeten letten en moeten 'ingrijpen' bij vervelend gedrag. Ik vind vaak dat ouders in gezelschap heel lang wachten met 'er iets van zeggen'... Soms zijn andere mensen dan geneigd te gaan corrigeren.