Meiden, Vandaag eerste afspraak gehad in het ziekenhuis. Bloedgeprikt, inwendige echo en mijn vriend heeft zn zaad ingeleverd. 29 augustus uitslag. Vanavond willen wij het tegen mijn ouders vertellen, dat wij al zo lang bezig zijn en het niet lukt etc. Hoe hebben jullie dit gedaan??? Liefs.
Het is bij mij niet zodat het alheellang niet lukt, ik kom pas kijken met m,n vier maanden, maar omdat ik het alleen wil gaan doen, heb ikhe wel aanm,n ouders verteld. M,n moeder is juist een enorme steun hierin, dus ik ben er welblij mee dat ze ervan af weet...weet ze tenminste ook waarom ik af en toe met emoties te kampen heb.
Op een moment dat ik er totaal even helemaal doorheen zat heb ik bij ze uitgehuild en verhaal gedaan. Mn moeder bleek het al te weten. Tsja, moeders he? Zelf heb ik het als heel fijn ervaren dat mensen in je omgeving het weten, al heb ik dat erg lang uitgesteld. Nu heb ik er onwijs veel steun aan. Succes, met alles.
Mijn ouders weten al van begin af aan dat we 'bezig' zijn. Ik kan er altijd goed met mn moeder over praten. Ik ben blij dat we toen die keuze gemaakt hadden om het meteen te vertellen. Mijn moeder wist dus al dat ik problemen had met mijn cyclus en schildklier en dat ik daarvoor dus naar de ha/gyn zou gaan.
Mijn ouders wisten het toen we een half jaar bezig waren met proberen, onregelmatige cyclus, dus had toen al wel het idee dat het misschien niet vanzelf zou gaan. Vertellen ging trouwens spontaan met een huilbui aan de keukentafel toen mam vertelde dat een van haar vriendinnen oma zou worden. Schoonouders pas verteld toen we eerste ronde clomid achter de rug hadden. Manlief had daar minder behoefte aan.. ook prima!
Absoluut, ik zou echt niet zonder de steun (en oppas) van mijn moeder kunnen! Hier is het overigens zo dat we elkaar alles, echt alles, vertellen. Ik zou dus niet eens meer weten 'hoe' het gegaan is, al weken voordat we de intake in de kliniek hadden wist m'n moeder ervan.
Nee, ik heb ze het niet verteld. Maar het is inmiddels wel duidelijk lijkt me. 2 1/2 jaar geleden heb ik ze wel verteld dat we gingen proberen zwanger te worden, dus ja.... nu nog steeds niet zwanger, 1+1 is bij hun ook 2 Ik wil ze het wel vertellen maar doe het toch niet. Ik heb het wel tegen 5 vriendinnen verteld en het gaat er altijd over, over het niet lukken en alle behandelingen en afspraken. Ze vragen er altijd na, heel lief enzo. Maar soms wil ik het er niet over hebben en dat is dan heel moeilijk. Ik weet niet hoe het gaat lopen als ik mijn ouders en schoonouders wel informeer over alle behandelingen. Maar ik vind het nu prettig dat ik als ik bij hun ben gewoon mezelf kan zijn zonder "probleem". En dat er ook nog een leven is zonder zwanger worden stress en verdriet. Uithuilen doe ik wel bij andere mensen. Ik wil ze ook het verdriet besparen, hun willen ook heel graag opa en oma worden, dat merk ik aan alles. En ik hoop ze toch ergens in de toekomst te kunnen verrassen met een zwangerschap! Dan vertel ik ze wel alles. Hoe reageerde je ouders vandaag?
Ow dat herken ik. Gelukkig hebben mijn lieve vriendinnetjes zelf voorgesteld er niet altijd naar te vragen en mij zelf laten aangeven wanneer ik er wel iets over wil zeggen. Werkt goed, gelukkig.
wat een reacties, bedankt Fijn toch wel, dat je ouders het weten en er niet naar vragen. Dan kun je zelf beslissen of je er over wilt praten of niet. Mijn moeder reageerde niet erg verbaast, ergens wist ze het wel.. in ieder geval dat we bezig waren. Elke keer als ik aan kwam zetten, dacht ze die komt vertellen dat ze zwanger is. Nou helaas, ik heb moeten vertellen dat het niet lukt... Maar ze reageerde erg positief en mijn stiefvader ook. Mijn moeder zei dat ze dacht dat ik over 6 weken ongeveer kom vertellen dat ik zwanger ben (IK HOOP HET). Ze zegt constant ''het komt wel goed, dat weet ik zeker'' en dat vind ik erg fijn om te horen.. Ik ben blij dat ik het heb verteld Ik wil het mijn zus nog gaan vertellen (verwacht over een paar weken haar eerste kindje) maar daar heb ik de gelegenheid nog niet voor gehad. Het is toch wel lastig als mensen er niets van af weten, dan maken ze van die domme en pijnlijke opmerkingen zoals ik vanmiddag meemaakten (sorry moet het even kwijt) Vanmiddag was ik bij mijn moeder, anderen ook en we hadden een discussie omdat mijn stiefzus van mening is dat je kinderen 'neemt'. Daarna zei ze; ik vind dat je niet mag rotn met de natuur, IVF enzo is allemaal onzin.. er is een reden waarom je geen kinderen kan krijgen en dan moet je dat ook niet doen. ( zij weet niets van ons af ) maar wow wat heb ik mezelf in moeten houden. Gelukkig gingen anderen er ook tegenin dat het nergens op slaat. Maar ze bleef maar volhouden, als je geen kinderen kan krijgen dan niet. De natuur heeft dat zo geregeld dus jammer dan dan maar geen kinderen. Onzin dat IVF, echt slecht enzovoorts. Ze vond het vreemd dat ik boos werd (ik zou sowieso boos worden, iedereen heeft recht op dat geluk). Waarop mijn andere stiefzus (haar zus) zei dat ze niet zo raar moest doen en rare dingen moest zeggen, en vooral niet tegen iemand die een kindje heeft verloren en een chromosoom translocatie heeft dus die misschien wel IVF moet gaan doen (Ook zie weet nog van niets). Ik ben in huilen uitgebarst en ben maar even naar boven gegaan. Ze zullen wel gedacht hebben.. Maar wat een (@&E^%*(@#) zeg, pfffff ze weet niet waar ze over praat. Hier word ik zo verdrietig van bah Moest het even van me af schrijven...
Gewoon gezegd dat we naar het ziekenhuis gingen om te kijken waarom het zo lang duurde en nog niet zwanger was. Nou zie onderschrift, mijn ouders betrek ik overal in. Al is het maar omdat ik nu tijdnes mijn behandelingen mijn ouders als oppas nodig heb voor mijn 2 kids.
Mijn ouders en schoonouders wisten al dat ik PCOS had en dat onze weg daardoor zeer waarschijnlijk via het ziekenhuis zou lopen. Nadat ik in juli het 1e gesprek van het OFO had gehad, heb ik het mijn moeder en schoonmoeder verteld dat we met het ziekenhuistraject zijn begonnen. Ik vond het wel spannend, omdat ik weet dat ze mij allebei nog wat jong vinden, maar ik zei erbij dat het een lang traject kan worden en dat we daarom geen tijd willen verliezen. Ze waren gelukkig allebei heel begripvol.
M'n moeder wist het. Inderdaad, dat zijn moeders. M'n schoonouders weten het niet, manlief heeft er geen behoefte aan. En dat is prima natuurlijk. Baby90 die opmerkingen af en toe, man man. Ik heb nog geen manier gevonden er mee om te gaan, maar jouw verhaal. Wow! Ik weet niet of ik nu eerder kwaad zou worden of verdrietig, wat een muts.
Bedankt voor de reacties dames! Idd, moeders Ja he, pff. Ik was in het begin boos en ze vroeg zich af waarom ik boos werd want ze vond dat ze heel iets normaals zei. Ja, een muts is het inderdaad.. ze weet gewoon niet waar ze over praat. Ik ben iig blij dat mijn moeder er van af weet
Baby90 wat een verhaal zeg...vreselijk dat iemand zoiets zegt!! @hier...wij hebben het zo'n twee weken geleden gezegd tegen ouders en schoonouder, nadat bekend was dat zwanger worden zonder hulp moeilijk wordt.. we zijn gewoon langs geweest en hebben het verteld ( met de nodige tranen). We waren beiden erg opgelucht, nu ze het weten en we niet meer met ons geheimpje moeten rondlopen.. xxxx
@baby90 wat erg zeg... sommige mensen... kortzichtig tot en met. Zou wel eens willen zien wat zij deed als ze op ivf aangewezen bleek! Hier wisten mijn ouders al dat we graag een kindje wilden en vertelde ik dus ook wel dat het weer niet gelukt was, uiteindelijk dus ziekenhuis etc etc gewoon vanaf begin meegekregen. Schoonouders hebben we t na de eerste uitslagen van het ziekenhuis verteld. Gewoon aan de keukentafel, mijn man gooide het er zomaar uit, dus het was wel even stil!
@ baby wat erg zeg sommige mensen weten (ergens gelukkig natuurlijk) totaaaaaal niet waar ze het over hebben en hoe erg ze mensen kwetsen met sommige opmerkingen. Wij hebben het na ong 5maanden mmm verteld aan beide ouders. Ik wilde dat ik dat eerder had gedaan! Mijn moeder bleek ook clomid te hebben geslikt om mij te krijgen, broer+zus zijn wel op de normale manier gegaan. Ze wacht altijd tot ik vertel waar we mee bezig zijn, wat ik erg fijn vind omdat ik het er niet steeds over wil hebben. Ze heeft het wel doorgebrieft aan mn broer en zus, dit had ik graag zelf willen doen dus was erg jammer.. Schoonmoeder heeft er 6 jaar over gedaan mijn man te krijgen en heeft een mk gehad met 20 weken ongeveer dus die weet ook wel hoe moeilijk het is. Maar ze heeft geen idee van de technieken van tegenwoordig dus echt erover praten met haar is moeilijk (ze weet alleen over temperaturen). Zij vraagt wel ie-de-re keer met zo'n gezicht alsof er iemand dood is gegaan hoe het nu is, en DAT hoeft voor mij nou ook weer niet. Haar hou ik wat minder op de hoogte dus. T is toch anders dan mijn eigen moeder.